ตอนที่ 5 วงจรทาส

[คฤหาสน์วรารักษ์เมธานนท์]

          “พ่อก็ไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องสำคัญตรงไหนเลยคินน์ เรื่องห้องพ่อเป็นคนจัดการให้หนูขวัญข้าวไปอยู่เอง”

          “แต่ห้องนั้น เป็นห้องที่คุณแม่เคยอยู่นะครับพ่อ”

          “อืม...เวลามันผ่านมาเกือบสามสิบปีแล้ว ลูกเองก็โตพอที่จะเข้าใจเรื่องนี้ได้แล้วนะคินน์”

หม่อมราชวงศ์นวพลมองบุตรชายหัวแก้วหัวแหวน เขาตามใจลูกชายคนนี้จนเกินไป สาเหตุนั่นก็เป็นเพราะ การเติมเต็มความรัก ที่แม่จากลูกชายไปในวัยเพียงห้าขวบ เขาไม่คิดเลยว่า ลูกชายของเขาจะยังไม่เป็นผู้ใหญ่เอาเสียเลย ทั้งที่อายุก็เกือบจะเข้าเลขสามแล้ว

          “ผมก็ไม่เข้าใจคุณพ่อเหมือนกันครับ...เด็กนั่นเป็นอะไรกับคุณพ่อเหรอครับ ทำไมคุณพ่อจะต้องให้ความสำคัญขนาดนั้น”

          “ลูกรู้อยู่แล้วคินน์ ว่าเด็กสองคนนั้นไม่มีใครดูแล ลูกจะให้เขาไปอยู่ที่ไหน และจะอยู่กันยังไง เขายังเด็กมากนะ”

          “ดูแลได้ แต่ก็ไม่ควรให้ความสำคัญขนาดนั้นนี่ครับ คุณพ่อสนใจแต่คนที่คุณพ่อรัก แต่คุณพ่อไม่เคยแคร์ความรู้สึกของคนที่รักคุณพ่อเลยสักครั้ง แม่ผิดอะไรเหรอครับ ทำไมคุณพ่อถึงรักคุณแม่ไม่ได้”

คำถามที่วนเวียนซ้ำๆ และไม่สามารถหาคำตอบได้ อคิราห์ติดต่อแม่ของเขาเป็นประจำ และบางครั้งเขาก็บินไปหาแม่ที่อังกฤษ แต่ทุกครั้งที่ไป เขามักจะได้ยินคำพูดที่แม่เขาเอ่ยถามถึงพ่อเขาอยู่เป็นประจำ ทั้งที่คุณแม่แต่งงานมีครอบครัวใหม่แล้ว แต่ก็ยังไม่เคยลืมชายที่รักของแม่เลยสักครั้ง

          “คินน์! เรื่องนี้พ่อได้บอกลูกไปแล้ว ระหว่างพ่อกับแม่เราจบกันไปแล้ว พ่อไม่ได้เป็นคนบอกเลิกแม่ของลูกนะ”

          “แม่ทนพ่อไม่ไหวไงครับ แม่ถึงทิ้งพ่อและผมไป พ่อไม่เคยรักแม่ ทั้งที่แม่รักพ่อขนาดนี้ ทำไมครับพ่อ ความรักของพ่อมันมีให้กับคนที่ชื่อมุกดาแค่คนเดียวใช่มั้ยครับ”

          “พ่อจะไม่พูดเรื่องนี้อีก ลูกเองก็ควรจะเข้าใจอะไรบ้าง และเรื่องเด็กสองคนนั่น พ่อขอเถอะ พ่อต้องดูแลและเลี้ยงเขา ถ้าเขาเติบโตพอที่จะเลี้ยงตัวเองได้ พ่อก็จะเลิกอุปการะเขาเองนะ”

          “สรุปแล้วคุณพ่อก็ยังเลือกเด็กคนนั้น มากกว่าลูกของตัวเองสินะ...บางทีผมอดคิดไม่ได้เลยนะครับ ว่าเด็กขวัญข้าวนั่น ใช่ลูกสาวของพ่อหรือเปล่า”

          “คินน์!! ทำไมลูกถึงพูดจาไร้เหตุผลแบบนี้นะ พ่อบอกลูกไปแล้วไง ว่าระหว่างพ่อกับแม่ของขวัญข้าว เรารักกันก็แค่นั้นเอง และไม่เคยได้ล่วงเกินเลยสักครั้ง ลูกอย่าพูดแบบนี้ให้หนูขวัญข้าวได้ยินอีกนะ เธอยังเด็ก ไม่ควรจะต้องมารับรู้เรื่องราวอะไรแบบนี้นะ”

          “อ่อ...ปกป้องกันขนาดนี้ คงเป็นอื่นไปไม่ได้หรอกครับ เธอไม่ใช่เด็กแล้ว โตเป็นสาวพอที่จะแต่งงานมีลูกได้แล้วนี่ครับ อืม เอาสิครับ ผมว่าหน้าเธอแอบคล้ายคนรักของพ่อเหมือนกันนะครับ”

          “คินน์! หยุดเดี๋ยวนี้นะ! หยุดก่อนที่พ่อจะ...”

          “พ่อจะทำไมครับ จะไล่ผมออกจากบ้านหรือไงครับ”

          “ลูกออกไปสงบสติอารมณ์ของตัวเองให้ได้ก่อน พ่อขอเตือนลูกอีกครั้ง ถ้ายังไม่จบเรื่องนี้ล่ะก็ พ่อจะลดหุ้นในบริษัทของลูก 10 เปอร์เซนต์”

หม่อมราชวงศ์นวพลจำเป็นจะต้องใช้มาตรการนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะความดื้อดึงของบุตรชาย

          “ได้ครับ!” ร่างสูงที่นั่งก้มหน้าอยู่พลันแหงนหน้าขึ้นแผดเสียงคํารามด้วยความคับแค้นเสียใจออกมาอย่างบ้าคลั่ง ความเจ็บปวดคล้ายถูกมีดนับพันนับหมื่นเล่มกรีดลงกลางใจก็ไม่ปาน   อคิราห์เสียใจอย่างที่สุด ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วันเดือนปี เขาก็ไม่สามารถที่จะลดความเจ็บปวดนี้ลงได้เลยสักครั้ง...

          “สักวันลูกจะเข้าใจ...”

หม่อมราชวงศ์นวพลพึมพำกับตัวเอง หลังจากที่บุตรชายอันเป็นที่รักเดินจากไป เขาพยายามอธิบายให้ทุกคนเข้าใจ แต่ทว่าก็ไม่เป็นผลเลยสักครั้ง สำหรับคนอื่นเขาไม่สนใจและไม่แคร์เท่ากับ ลูกชายของเขาเลย ‘เมื่อใดที่ลูกมีความรัก และลูกรักคนนั้นมากๆ ลูกจะเข้าใจเอง...อคิราห์’

          [คฤหาสน์วรารักษ์เมธานนท์...เวลาพลบค่ำ]

          “คุณท่านบอกแกทำให้เสร็จภายในคืนนี้ ถ้าแกทำไม่เสร็จล่ะก็...แกโดนแน่นังขวัญข้าว”

          “แต่ว่างานในห้องเก็บไวน์นี่ ไม่ได้อยู่ในตารางงานของหนูนี่คะคุณอบเชย”

ห้องเก็บไวน์ชั้นดีกว้างเกือบเท่าสนามฟุตบอลขนาดนี้ เวลาไหนกันที่เธอจะเก็บกวาดและจัดเรียงเสร็จกันเล่า

          “นี่คืองานพิเศษของแกไง คุณท่านบอกว่า วันนี้แกทำให้ท่านชายนวพลกับท่านชายคินน์ต้องทะเลาะกัน นี่คือบทลงโทษของแก ถึงแม้มันจะไม่เกี่ยวกับแกโดยตรงก็เถอะ แกเป็นลูกของนังมุกดา...อืม...มันก็เหมือนๆ กันแหละ แม่ตาย ลูกก็ต้องรับกรรมแทนแม่นะ”

          “คุณท่านจะทำแบบนี้กับหนูไม่ได้นะคะ หนูไม่ได้รู้...”

          “จะรู้ไม่รู้ คุณท่านไม่สนหรอก ถ้าแกเป็นลูกของนังมุกดา ยังไงแกก็ต้องโดนอยู่ดี แกน่าจะดีใจนะ ถ้าแม่แกมีชีวิตอยู่ แม่แกอาจจะโดนเยอะกว่าแกหลายเท่า”

          “คุณเลิกพูดถึงแม่ของหนูได้มั้ยคะ”

          “ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ เพราะแม่แกไง ที่ทำให้ทุกคนต้องเจ็บปวด ขนาดหม่อมราชวงศ์นวลปรางค์ แม่ท่านชายคินน์ยังต้องยอมแพ้ให้กับแม่แก!”

          “หยุดนะคะ ได้โปรดเถอะ หนูขอร้อง”

          ปึก! ร่างอันบอบบางโดนพลักจนกระเด็นล้มลงกับพื้น

          “ไปขอร้องแม่แกในนรกนู่น ไป! ทำไม่เสร็จห้ามออกจากห้องนี้ไปเด็ดขาด!”

          ปึ่ง! เสียงประตูถูกเปิดปิดกระแทกเสียงดังสนั่น

          “ฮือ ฮือ” เด็กสาวปล่อยโฮในทันใด ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นราวกับได้ยินเสียงหัวใจตนเองถูกฉีกแล้วเขวี้ยงทิ้งลงพื้น และถูกบดขยี้ซ้ำด้วยฝ่าเท้าของคนใจร้ายนั้น ดวงหน้างามหวานซึ้งตรึงใจของหญิงสาวมีหยาดน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ‘ทำไมเธอถึงโชคร้ายขนาดนี้นะ...เมื่อไหร่เรื่องร้ายๆ นี้จะจบลงซะที’

          [เวลาผ่านไปราวสามชั่วโมง 22.00 น.]

          แกร๊ก! เสียงประตูบานใหญ่ถูกเปิด

          “นั่นใครคะ...คุณอบเชยใช่มั้ยคะ”

ขวัญขาวที่กำลังจัดเรียงและเช็ดขวดไวน์ที่เรียงอยู่บนชั้นตะโกนออกไป เมื่อเธอได้ยินเสียงประตูถูกเปิดปิด และเสียงฝีเท้าของใครบางคนก้าวเข้ามา แสงไฟสลัวจากด้านบนทำให้เธอมองไม่ค่อยชัดเจน

          “...”

          “เหลืออีกสองล็อคค่ะคุณอบเชย”

ขวัญข้าวยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีใครหรอกนอกจากหัวหน้าคนใช้แสนโหดคนนี้เท่านั้น ขวัญข้าวต้องรีบทำให้เสร็จ เธอจะได้ไปทำการบ้านต่อ หลังเลิกเรียนเธอก็ทำงานตามตารางที่มอบหมายเสร็จแล้ว แต่ก็มีงอกออกมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ‘ทำไมคนพวกนี้ถึงได้ใจร้ายนักนะ’

          “...”