56 กล่องไม้ของเซี่ยอี๋ (3)

ม่านซือซือนั่งรถม้าคันเล็กเพื่อกลับตำหนักจันทร์ส่องหล้า พอได้ครึ่งทาง นางรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ การหายใจติดขัด จึงสั่งให้หยุดรถม้า และช่วงเวลาดังกล่าว ในตรอกเล็กๆ มีขอทานพเนจรถูกทหารของเมืองหลวงไล่ตะเพิด ม่านซือซือได้ยินเสียงทุบตี เสียงร้องโอดโอยใจพลันนึกสงสาร ประกอบกับสุนัขทั้งสองตัวเห่าเสียงดังขรม เสียงพวกมันฟังแล้วชวนให้สงสัย

“ข้าจะลงไปดูสักหน่อย”

เหม่ยหลานที่มาด้วยเห็นท่าไม่ดี จึงออกปากห้าม

“ฮูหยิน เรื่องบางเรื่องท่านควรปล่อยผ่าน อย่าได้ยื่นมือไปยุ่งจำได้หรือไม่ รัชทายาทเตือนไว้อย่างไร”

ม่านซือซือฉุกคิดอยู่ประเดี๋ยว ทว่านิสัยนางเป็นเช่นนี้ เมื่อเห็นคนเดือดร้อนก็ไม่อาจนิ่งเฉย

“แต่ข้าคิดว่าเขาต้องการความช่วยเหลือ”

หญิงสาวสังหรณ์ใจบางอย่าง พอเปิดผ้าม่านดู นางเห็นร่างที่นอนกองอยู่กับพื้น ชายขอทานถูกทหารถ่มน้ำลายใส่ บางคนเตะที่ชายโครงเขาราวกับเป็นที่ระบายอารมณ์

“สั่งให้พวกเขาหยุดเดี๋ยวนี้!”

เมื่อตวาดขึ้นแล้ว ม่านซือซือจึงก้าวลงจากรถม้า เป็นตอนนั้นที่ขอทานกำลังจะถูกหิ้วปีกไปทิ้งนอกประตูเมือง ทว่าพอพวกเขาเห็นว่านางลงจากรถม้าที่มีป้ายตำหนักจันทร์ส่องหล้า จึงต่างพากันถอยเปิดทางให้