บทที่ 9

เธอรีบขยับตัวแม้จะรู้ว่ามีที่นั่งว่างฝั่งตรงข้าม แต่การต้องมานั่งอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าสองต่อสองทำให้เธออึดอัด ถึงเขาจะหล่อเหลา ถึงจะสุภาพแค่ไหน คุยสนุกแค่ไหน ก็ยังไม่ชินอยู่ดี

            ทว่ามารียันก็นั่งคุยกับจิณณ์ไปเรื่อยๆ จนรู้ว่าเขาเป็นวิศวกรที่หน่วยงานแห่งหนึ่ง และไม่ค่อยมีเวลากลับบ้านเหมือนคนทำงานทั่วไป เธอรู้เลยว่างานของเขาคงได้เงินดีเป็นกอบเป็นกำโดยที่เขาไม่จำเป็นต้องบอก จิณณ์เป็นคนคุยสนุก นานๆ เข้าเธอก็ฟังเขาเพลินไปเหมือนกัน

            “น้องมารีเป็นเพื่อนกับนาคหรือครับ”

            “คุณนาคเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยค่ะ”

            “แล้ว”

            “อ้อ มารีเป็นหลานของน้าปรีชญาค่ะ”

            สีหน้าของจิณณ์เปลี่ยนไปนิด สายตาของเขามองกลับเข้าไปในงาน มารียันเห็นหัวคิ้วของเขาขมวดแป๊บเดียวก็คลายสีหน้าให้เป็นปกติ จิณณ์ยิ้มบางๆ

            “ที่แท้ก็คนกันเอง ผมเป็นญาติกับพี่กายเหมือนกันครับ แต่ผมคงไม่แก่ขนาดที่น้องมารีจะเรียกน้า”

            มารียันหัวเราะคิก จิณณ์ห่างไกลจากคำว่า ‘แก่’ อีกไกลโข โดยเฉพาะเวลาที่เขายิ้ม ลักยิ้มข้างแก้มทำให้เขาดูน่ามอง น่ารัก และพลอยจะทำให้เธอต้องยิ้มตามได้ง่ายๆ

            “คุณจิณณ์ไม่แก่เลยค่ะ อายุแค่ 30 จะแก่ได้ยังไงคะ”

            “แล้วใครแก่” เสียงห้าวๆ ห้วนๆ ดังขัดอารมณ์ดีๆ ของทั้งคู่ จิณณ์และมารียันหันไปมองคนตัวสูงที่ยืนเป็นเงาทะมึนอยู่ในความมืด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร

            “น้ากาย” มารียันลุกขึ้น คงไม่ควรถ้ากายจะเห็นเธอนั่งหัวร่อต่อกระซิกกับผู้ชายอื่นสองต่อสอง เธอออกมาจากซุ้มท่าทางหงอยๆ เซื่องๆ จิณณ์ลุกขึ้นบ้างแถมมองสาวน้อยแปลกๆ

            แปลกที่ทำไมมารียันถึงต้องกลัวกาย

            “ทำไมมานั่งตรงนี้มืดๆ ในงานคนเยอะแยะ อาหารก็เพียบ อร่อยๆ ทั้งนั้นไม่ชอบเหรอ” หรือชอบมานั่งอ่อยผู้ชาย

            กายไม่ได้พูดประโยคสุดท้ายออกไป ไม่อยากทำให้เด็กสาวอายต่อหน้าชายคนอื่น นอกจากจะทำให้เธออายต่อหน้าเขาคนเดียว

            “ชอบค่ะ แต่มารี เอ่อ”

            “น้องมารีไม่ชอบควันบุหรี่ครับพี่กาย” จิณณ์แก้ตัวให้ พร้อมกับจับผิดคนทั้งคู่ไปในตัว กายเป็นผู้ชายสุภาพและไม่เคยข่มผู้หญิงจนหงอแบบนี้มาก่อน ส่วนมารียันก็ดูจะเกรงอกเกรงใจน้ากายขนาดไม่ลืมหูลืมตา

            “ฉันก็สูบบุหรี่” กายโพล่งขึ้น มารียันรีบส่ายหน้า

            “มารีไม่รังเกียจที่น้ากายสูบบุหรี่นะคะ”

            จิณณ์มองมารียันอย่างไม่เข้าใจ เกรงใจได้ในฐานะอีกฝ่ายเป็นน้าเขย แต่เกรงจนหงอแบบนี้มันไม่ใช่ จิณณ์ลอบมองกายที่ยืนอยู่ในเงามืด แววตาของกายสะท้อนแสงจันทร์จนเห็นลางๆ ว่างเป็นประกายจัด จิณณ์ตกใจไม่น้อย เป็นผู้ชายด้วยกันทำไมจะไม่รู้สายตาชนิดนั้นสื่อความหมายว่าอะไร

            “นายล่ะจิณณ์ มาทำอะไรตรงนี้ หรือเหม็นควันบุหรี่เหมือนกัน”

            “พี่กายก็น่าจะพอรู้นี่ครับว่าผมไม่สูบบุหรี่ ถ้าผมจะเกลียดควันบุหรี่ก็คงไม่แปลกกระมังครับพี่”

            “จะได้เวลาเป่าเทียนแล้ว กลับไปในงานเถอะ” กายต้องข่มความรู้สึกทุกอย่างให้อยู่ใต้ฝ่าเท้า แม้เสียงของเขาก็ยังทุ้มต่ำน่าฟัง ทว่ามารียันกลับรู้สึกว่าอารมณ์ของกายไม่เป็นปกติ

            จิณณ์พอจะเดาออกจากสายตาชนิดนั้นของกาย เขาอดเสียดายมารียันไม่ได้ เธอสวยและน่ารักเหมือนดอกไม้แรกแย้มที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนให้เข้าใกล้ จิณณ์ต้องตัดใจเดินกลับเข้าไปในงานก่อน ปล่อยให้มารียันเดินตามกายมาต้อยๆ เหมือน...

            ทาส

            กายปล่อยให้จิณณ์เดินนำไปก่อนหลายก้าว แล้วค่อยหันมากดเสียงดุใส่มารียัน

            “คืนนี้เจอกัน”

            “คะ? คืนนี้เหรอคะ?”

            นี่มันกี่ทุ่มแล้ว กว่าจะเสร็จจากงานเลี้ยง กว่าจะกลับบ้าน และกว่าจะออกจากบ้านซึ่งคงต้องแอบหนีแม่ออกมา มันยากและใช้เวลาไม่น้อย เธอจะทำยังไง

            “หูเธอไม่ได้หนวกกะทันหันหรอกมั้ง”

            “แต่มารีต้อง”

            “แล้วเจอกันคืนนี้หนูมารี”

            กายทิ้งท้ายไว้แค่นั้นโดยไม่รับฟังความอึดอัดใจหรือไม่พยายามช่วยมารียันแก้ปัญหาใดๆ เธอมีหน้าที่ที่ต้องทำตามคำสั่ง ไม่ว่าจะต้องลำบากยากเข็นแค่ไหน มารียันต้องไปหาเขาเมื่อเขาต้องการ

            มารียันกระสับกระส่ายหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ กับแม่คงต้องออกอุบายอะไรสักอย่าง ต้องทำทั้งที่ไม่เคยโกหกแม่มาก่อนยกเว้นตอนที่กลับจากวันฝนตกวันนั้น ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ต้องหาเรื่องโกหก ต้องไปหาน้ากายให้ได้ เพราะถ้าไม่ไปคราวนี้ทุกอย่างเป็นต้องพังราบเป็นหน้ากอง รวมทั้งศักดิ์ศรีของผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอด้วย

           

            ขากลับบ้าน มารียันกับแม่กลับมาพร้อมน้ากายด้วยเขายืนยันว่าจะต้องมาส่งให้ได้ เมื่อลงจากรถและเข้าไปอยู่ในบ้านเรียบร้อยแล้ว สาวน้อยก็เปิดฉากคำโกหกพกลมครั้งที่สองในชีวิต

            “แม่คะ ตอนที่อยู่ในงาน กฤษณาโทร.มาชวนให้ไปอยู่เป็นเพื่อนสัก 3 ชั่วโมงค่ะ”

            “ทำไม พ่อแม่หนูกิ๊กไปไหนเสียล่ะฮึ”

            “พ่อแม่กิ๊กกำลังเดินทางกลับจากต่างจังหวัดค่ะ เมื่อวานบ้านข้างๆ บ้านกิ๊กมีโจรขึ้นบ้านแล้วยังจับโจรไม่ได้ กิ๊กอยู่คนเดียวก็เลยกลัวค่ะ”

            “แล้วจะกลับยังไง”         

            “พอพ่อแม่กิ๊กกลับมา กิ๊กจะมาส่งมารีที่บ้านค่ะ”

            “ส่งกันไปส่งกันมา กลางค่ำกลางคืนดึกๆ ดื่นๆ อันตรายนะลูก แม่ว่ายังไงซะมารีก็นอนที่นั่นไปก่อนคืนนี้”

            “แม่อยู่คนเดียวได้หรือคะ มารีเป็นห่วงแม่” มารียันไม่ได้โกหก ไปไม่กี่ชั่วโมงก็ยังดีกว่าทิ้งแม่ให้อยู่บ้านตามลำพัง บาปกรรมหลอกแม่ไปนอนที่อื่น คิดแล้วก็อยากดื้อแพ่งกับน้ากายจริงๆ

            “แม่อยู่ได้ หมู่บ้านเรายังไม่เคยมีเหตุการณ์ร้ายๆ เวรยามก็ทำงานกันดีไม่ขาดตกบกพร่อง แม่แต่ข้าวของก็ไม่เคยหาย ไปอยู่เป็นเพื่อนกิ๊กเถอะลูก แม่ไม่เป็นไร”

            “ถ้างั้นมารีขออนุญาตนะคะแม่ ถ้ากลับบ้านได้มารีจะรีบกลับมาอยู่กับแม่นะคะ ปิดประตูหน้าต่างให้ดีนะคะแม่ ถ้าถึงแล้วมารีจะโทร.มาบอก”