บทที่ 6

"ท่านป้า ข้าเป็นคนที่หยาบกระด้าง จะคู่ควรที่จะไปปรนนิบัติท่านอ๋องได้อย่างไร ท่านป้าได้โปรดเมตตาหลินซวง ให้ข้าย้ายไปที่เรือนฝั่งตะวันตกเถิด?"

สวนหลังเรือน หลินซวงเอ๋อร์คุกเข่าลงบนพื้น มือทั้งสองจับแขนเสื้อของท่านป้าจ้าวเอาไว้ ขอร้องอย่างขมขื่น

นางคิดว่านางรอดพ้นหายนะในวันนั้นได้แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าภัยพิบัติที่ใหญ่กว่ากำลังจะมาถึง

ท่านป้าจ้าวมาหานางในตอนเช้า และบอกว่านางจะถูกโยกย้ายไปรับใช้ท่านอ๋อง

นางตกตะลึงสุดขีด

หลินซวงเอ๋อร์กลัวเยี่ยเป่ยเฉิง และอยากจะอยู่ห่างจากเขาให้ไกลที่สุด แต่ตอนนี้ ท่านป้าจ้าวกำลังจะโยกย้ายนางไปอยู่ข้างกายเยี่ยเป่ยเฉิง แบบนี้จะไม่เท่ากับว่าส่งเนื้อเข้าปากเสือหรือ?

แม้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงจะจำนางไม่ได้ แต่ถ้าอยู่ด้วยกันตลอดเวลา หลินซวงเอ๋อร์กลัวว่าเขาจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของนางเข้าสักวัน...

นางจับแขนเสื้อของท่านป้าจ้าวเอาไว้ไม่ยอมปล่อย หลินซวงเอ๋อร์กังวลใจมากจนเกือบจะร้องไห้

"ท่านป้าหลินสงสารหลินซวงเถิด หลินซวงโง่เขลา ไม่สามารถทำงานได้จริงๆ"

ท่านป้าจ้าวก็รู้สึกงุนงงเช่นกัน ในจวนมีสาวใช้ที่ฉลาดเฉียบแหลมตั้งมากมาย แต่เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ชอบใครเลย กลับมาชอบคนรับใช้ที่ปัดกวาดลานจวนคนหนึ่ง

เอาล่ะ ท่านป้าจ้าวยอมรับว่า หลินซวงหน้าตาดีเกินไปเล็กน้อย แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เป็นผู้ชาย จะไปละเอียดรอบคอบเท่าผู้หญิงได้อย่างไร

แม้ว่าหลินซวงจะขยันขันแข็ง รู้จักอดทนต่อความยากลำบาก แต่เขาเป็นคนเนิบๆ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา ไม่รู้จักประจบสอพลอ หรือเอาอกเอาใจเจ้านายเลย

นอกจากนี้เยี่ยเป่ยเฉิงยังมีนิสัยเย็นชา มีวิธีการที่โหดร้าย เสวี่ยหยวนเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด

เขาไม่ยอมให้คนข้างกายทำผิดพลาด!

“หลินซวงเอ๋ย ป้าก็ไม่มีวิธีเช่นกัน ป้าได้พูดชมเจ้าไปแล้ว ถ้าเจ้าไม่ออกนอกลู่นอกทาง ท่านอ๋องก็จะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ”

บอกตามตรง ท่านป้าจ้าวก็ตัดใจส่งหลินซวงเอ๋อร์เข้าปากเสือไม่ได้เช่นกัน นางพยายามเกลี้ยกล่อมอย่างเต็มที่แล้ว ให้เยี่ยเป่ยเฉิงเลือกใหม่อีกครั้ง ถ้าไม่พึงพอใจจริงๆ จวนอ๋องก็สามารถไปซื้อสาวใช้มาจากข้างนอกได้ ไม่ขึ้นขั้นต้องให้คนรับใช้ที่กวาดลานจวนไปปรนนิบัติรับใช้ข้างกายนายท่านเลย

แต่ถ้าเยี่ยเป่ยเฉิงตัดสินใจเรื่องอะไรแล้ว ใครก็ไม่สามารถทำให้สั่นคลอนได้

“ข้าต้องการแค่หลินซวงเท่านั้น!”

“ไม่รู้ระเบียบกฎเกณฑ์ ก็ให้นางไปเรียน!”

"ข้าสามารถให้เวลานางได้ ถ้าเรียนแล้วยังไม่ได้ เช่นนั้นจวนอ๋องก็คงจะเก็บคนโง่ขนาดนี้เอาไว้ไม่ได้! ถึงเวลานั้น เจ้าก็ให้นางไปเสีย ให้นางออกจากจวนอ๋องไป"

คำพูดของเยี่ยเป่ยเฉิงดูเหมือนจะยังก้องอยู่ในหู

พ่อแม่ของหลินซวงเสียชีวิตตั้งแต่เขายังเด็ก หากเขาออกจากจวนอ๋องไป เขาจะปักหลักอยู่ที่ไหน?

นี่ไม่ได้เป็นการบีบบังคับคนให้อับจนหนทางหรอกหรือ?

ท่านป้าจ้าวถอนหายใจ และพูดอย่างจนใจ: "สามารถไปรับใช้ข้างกายท่านอ๋องได้ ถือว่าเป็นบุญวาสนาที่เจ้าสั่งสมมาหลายชาติ หากเจ้าทำได้ดี ท่านอ๋องก็จะดีต่อเจ้า เจ้าก็จะไม่ต้องมากวาดลานจวนอยู่อย่างนี้ เป็นคนปัดกวาดลานจวนไปตลอดชีวิต เจ้าว่าใช่หรือไม่?"

หลินซวงเอ๋อร์ส่ายหัว: "ท่านป้า หลินซวงไม่ต้องการบุญวาสนาอะไร หลินซวงแค่อยากเป็นคนรับใช้ บุญวาสนาอย่านั้น หลินซวงสามารถมอบให้ผู้อื่นได้"

ท่านป้าจ้าวใช้นิ้วจิ้มไปหน้าผากนางเบาๆ: "คนเดินขึ้นสู่ที่สูง น้ำไหลลงที่ต่ำ เหตุใดถึงไม่รู้จักสืบเสาะแสวงหา ยินดีปัดกวาดพื้นไปตลอดชีวิต？"

หลินซวงเอ๋อร์พยักหน้าอย่างแน่วแน่

นางยินดีที่จะปัดกวาดพื้นไปตลอดชีวิต นางไม่ต้องการที่จะไล่ตามอุดมคติที่จับต้องไม่ได้เหล่านั้น เพราะมันเปลืองพลังงานมากเกินไป

เธอรู้สึกว่าการจ่ายเงินครึ่งตำลึงต่อเดือนนั้นดีมากอยู่แล้ว แล้วเธอจะกล้าโลภเพิ่มอีกได้อย่างไร?

ท่านป้าจ้าวหวังว่านางจะได้ดิบได้ดีดีขึ้น สุดท้ายก็ต้องถ่ายทอดคำพูดของเยี่ยเป่ยเฉิงให้นางฟัง

“ใช่ว่าป้าจะไม่ได้พูดแทนเจ้า ท่านอ๋องบอกว่า เขาต้องการแค่เจ้าเท่านั้น หากเจ้ายืนกรานที่จะไม่ยอมไป จวนอ๋องก็จะไม่สามารถรองรับเจ้าได้”

“ป้าจะเตือนเจ้าเอาไว้ก่อนว่า คนที่ถูกไล่ออกจากจวนไปก่อนหมดสัญญา จะถือว่าเป็นทาสไปตลอดชีวิต และจะไม่มีวันหนีพ้นความเป็นทาสได้ ผลที่ตามมา เจ้าจงไตร่ตรองให้ชัดเจน?”

"ท่านป้า ข้า..."

“เจ้าไปอย่างสบายใจเถิด ท่านอ๋องไม่กินเจ้าหรอก”