บทที่ 6

“นายนอนมาตั้งสองปี ยังเอาขาลงพื้นไม่ได้” เจียงหลันสาวเท้าไว ๆ เข้าไปหา นวดขาทั้งสองข้างให้เขาไปพลาง เอ่ยถามไปพลาง “เป็นไงบ้าง มีความรู้สึกไหม?”

เจียงสวินพยักหน้า “ยังชา ๆ นิดหน่อย”

เห็นเขาพูดแบบนี้แล้ว เจียงหลันถือว่ายกภูเขาออกจากอก อย่างนั้นที่ขาน่าจะไม่มีปัญหาอะไร

เจียงสวินนอนสลบไสลไม่ฟื้น ทว่าเจียงหลันมักมานวดขาทั้งสองข้างให้เขาที่โรงพยาบาลทุกอาทิตย์ ตอนไม่อยู่ก็กำชับพยาบาลเอาไว้ ด้วยกลัวว่าหากไม่นวดขาให้เขานานเข้าขาจะแข็งทื่อใช้การไม่ได้

“พี่ ผมนอนหลับไปสองปีจริง ๆ เหรอ?” เจียงสวินนึกถึงท่าทางเหนือความคาดหมายตอนที่แพทย์เจ้าของไข้เห็นเขาฟื้นขึ้นมา แล้วอดถามออกไปไม่ได้ “แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเหมือนเพิ่งตื่นมาเมื่อวานนี้เอง?”

เจียงหลันพยักหน้าพลางว่า “ตอนนั้นนายถูกฟันหลายสิบแผล ที่ร้ายแรงถึงชีวิตก็ที่โดนฟันหลังท้ายทอย เกือบจะตายอยู่แล้ว ดีที่ได้คุณหมอลากนายกลับมาจากนรก แต่ก็นอนสลบไม่ฟื้น พี่กับแม่กังวลไม่รู้ตั้งมากมายแค่ไหน กลัวว่านายจะไม่ฟื้นไปตลอดชีวิต”

ได้ยินแบบนั้น เจียงสวินก็เอื้อมมือไปลูบบริเวณท้ายทอยของตัวเอง ซึ่งมีรอยแผลเป็นจริงดังว่า จากนั้นเห็นเจียงหลันที่น้ำตานองหน้าแล้ว ก็รู้สึกผิดไม่น้อย “ขอโทษครับพี่ ผมทำให้พี่กับแม่ต้องพลอยลำบากไปด้วย”

“ไม่เป็นไร ตอนนี้นายก็ฟื้นแล้วไม่ใช่หรือไงเล่า?” เจียงหลันเช็ดน้ำตาที่หางตา “แต่ว่านะเสี่ยวสวิน ต่อไปนายห้ามทำตัวเป็นฮีโร่ผดุงความยุติธรรมอีก ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนาย แล้วพี่จะทำยังไง?”

“วันข้างหน้าผมต้องเป็นทหาร เห็นคนอื่นลำบากแล้วไม่ควรเข้าไปช่วยเหรอ?” เจียงสวินว่า “แล้วผมก็หวังว่าตอนที่พี่เจอความลำบาก จะมีคนแปลกหน้าเข้ามาช่วยพี่เหมือนกัน”

“...”

แม้ความเป็นห่วงของน้องชายจะทำให้เจียงหลันซาบซึ้ง แต่พอนึกถึงคืนวันที่ทุกข์ยากไม่มีที่สิ้นตลอดสองปีที่ผ่านมานี้แล้ว เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดไร้เยื่อใยว่า “พี่บอกว่าห้ามก็คือห้าม! ขืนต่อไปนายยังทำแบบนี้อีก ก็ไม่ต้องเห็นพี่เป็นพี่แล้ว!”

“ก็ได้ ๆ พี่อย่าโกรธสิ ผมจะทำตามที่พี่ว่า” เห็นเจียงหลันโกรธเข้าจริง เจียงสวินก็รีบเข้าไปง้องอนทันที “พี่ เรื่องไหนที่พี่ห้าม ผมไม่ทำแน่นอน รับรองเลย!”

นั่นแหละสีหน้าของเจียงหลันถึงได้ดีขึ้น

พยาบาลนำโจ๊กบำรุงเข้ามาให้ รสชาติของมันจืดชืด เจียงสวินกินไปแล้วก็ไม่ชอบใจเล็กน้อย แต่เพราะเจียงหลันบังคับเลยต้องกินลงไป จากนั้นก็เอ่ยถามอย่างไม่ได้คิดอะไร “ใช่แล้ว ทำไมถึงมีแต่พี่ แม่ล่ะ?”

“...” เจียงหลันที่ปอกแอปเปิลอยู่ถึงกับชะงักไป สีหน้าก็ดูซับซ้อน

เมื่อสองปีก่อน หมอบอกว่าเจียงสวินกลายเป็นผัก กอปรกับเป็นโรคที่พบได้ยาก อาจจะเสียชีวิตได้ทุกเมื่อ พอแม่เจียงรู้เข้าก็ร้องไห้แล้วร้องไห้อีก จนคืนนั้นโรคเก่าถึงกับกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง ช่วยชีวิตไว้ไม่ทัน

ตอนที่พวกเขาสองพี่น้องยังอยู่ในท้อง แม่เจียงก็หย่ากับสามีแล้ว คอยเลี้ยงดูพวกเขาสองคนด้วยตัวคนเดียว

ถึงเจียงสวินจะซุกซน แต่เชื่อฟังแม่เจียงมาก แม่เจียงพูดคำไหนเขาก็ทำตามคำนั้น ตอนนี้เขาเพิ่งจะฟื้น ถ้ารู้ว่าแม่ที่ใกล้ชิดที่สุดจากโลกนี้ไปแล้ว ใจเขาต้องรับไม่ไหวแน่

และเจียงหลันเองก็ทนรับความสะเทือนใจที่จะต้องสูญเสียคนในครอบครัวไปอีกคนไม่ได้

“มะ แม่น่ะ...”

“เป็นอะไรไป?” เห็นเจียงหลันอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เจียงสวินพลันสังหรณ์ใจว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาเลิกกินโจ๊ก แล้วจ้องพี่สาวของตัวเองด้วยสายตาเคร่งเครียด “เกิดอะไรขึ้นกับแม่ใช่ไหม?”

“ไม่ใช่นะ!” เจียงหลันปฏิเสธอย่างไม่ทันคิด เรื่องการตายของแม่เจียงนั้น จะอย่างไรก็ต้องรอให้เจียงสวินอาการดีขึ้นก่อนแล้วค่อยบอก

เจียงสวินขมวดคิ้ว “งั้นแม่ไปไหน?”

เจียงหลันฝืนยิ้ม ขณะที่กำลังจะพูดโกหกเพื่อกลบเกลื่อน ตรงท้องพลันปวดจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง เธอทนไม่ไหว ดวงตาทั้งสองข้างกลอกกลับ แล้วร่วงตกลงจากเก้าอี้ทันที

“พี่! พี่!” เห็นเจียงหลันล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมใบหน้าขาวซีด เจียงสวินพลันใบหน้าถอดสี ร้อนรนขึ้นมาทันที แต่ตอนนี้ขาเขาไม่เอื้อเลยสักนิด ได้แต่กดปุ่มฉุกเฉินเร่งให้แพทย์เข้ามาอย่างบ้าคลั่ง

ในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที แพทย์และพยายามต่างรีบเข้ามาอุ้มเจียงหลันขึ้นเตียงรถเข็นแล้วเข็นออกไป

ส่วนเจียงสวินก็ขอรถเข็นกับพยาบาล ขณะที่กำลังจะเข็นรถเข็นไปหาเจียงหลันนั้น โทรศัพท์บนชั้นวางพลันดังขึ้น

เป็นโทรศัพท์ของเจียงหลัน

เจียงสวินคว้าขึ้นมาดูเล็กน้อย ลู่สิงโจว ไม่รู้ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมงานของพี่หรือเปล่า ละล้าละลังอยู่สักพัก สุดท้ายเขาก็กดรับโทรศัพท์สายนั้น “สวัสดีครับ”

ลู่สิงโจวเห็นว่าคนที่รับสายไม่ใช่เจียงหลัน น้ำเสียงเลยทุ้มต่ำขึ้นหลายส่วน “เจียงหลันล่ะ?”

“พี่สาวผมเพิ่งเป็นลม ส่งไปห้องฉุกเฉินแล้วครับ” เจียงสวินตอบตามความจริง แล้วจึงถามว่า “คุณเป็นเพื่อนร่วมงานของพี่สาวผมสินะ มีธุระอะไรสำคัญหรือเปล่าครับ? ให้ผมบอกพี่ไหม?”

“ไม่ต้อง”

พูดจบก็วางสายไปด้วยความว่องไว กลับเป็นเจียงสวินเองที่ถูกเขาวางสายใส่จนมึนงงอยู่บ้าง

ทำไมถึงรู้สึกว่าเพื่อนร่วมงานของพี่เผด็จการแบบนี้นะ?

ยามที่เจียงสวินเข็นรถเข็นไปถึงห้องฉุกเฉิน พยาบาลก็ได้เปิดผ้าม่านไว้แล้ว ใบหน้าของเจียงหลันที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยยังคงขาวซีเหมือนเดิม เขาอดเอ่ยถามออกไปไม่ได้ว่า “คุณพยาบาลครับ พี่ผม พี่สาวผมเป็นยังไงบ้างครับ?”

“พี่สาวของคุณท้องแล้วค่ะ แถมยังเป็นฝาแฝดด้วยนะคะ!” เห็นเจียงสวินมีมารยาทขนาดนี้ พยาบาลเลยอดพูดกับเขาอีกสองสามคำไม่ได้ “แต่เหมือนว่าท้องของพี่สาวคุณจะถูกกระแทกมาก่อน ทำให้หัวใจของเด็กในท้องได้รับการกระทบกระเทือนค่ะ”