บทที่ 7

“ทะ ท้อง?!” เจียงสวินเพิ่งฟื้นขึ้นมาได้ไม่ถึงสี่ชั่วโมง สติสตังยังไม่เข้าที่ดี ยิ่งได้รู้ว่าเจียงหลันท้องเข้า เขาถึงกับมึนงงเข้าไปใหญ่ “งั้นที่หัวใจของเด็กได้รับการกระทบกระเทือนจะทำยังไงล่ะครับ?”

พยาบาลพูดอย่างเสียดายไม่น้อย “หัวใจของเด็กคนหนึ่งจากคู่แฝดทั้งสองคนหยุดเต้นไปแล้ว แต่ว่าไม่กระทบต่อการเจริญเติบโตของเด็กอีกคน ช่วงนี้ต้องพักผ่อนให้ดี ๆ ก็ใช้ได้ค่ะ คุณเองก็ไม่ต้องกังวลมากเกินไป”

“...”

พยาบาลยังมีธุระอื่น หลังจากกำชับเจียงสวินอยู่หลายคำจึงจากไป เหลือไว้เพียงเจียงสวินที่มองใบรายงานด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน

เขาอ่านใบรายงานนี้ไม่รู้เรื่องเลย รู้เพียงแค่ว่าพี่สาวท้องเด็กแฝด แต่หัวใจของเด็กคนหนึ่งหยุดเต้นไปแล้ว

จวบจนกระทั่งบ่ายสามโมงกว่า ๆ เจียงหลันถึงได้สติ

“พี่ พี่ฟื้นแล้ว?” เจียงสวินคอยเฝ้าอยู่ข้าง ๆ มาตลอด พอเห็นเจียงหลันได้สติ ก็รีบเข้าไปประคองเธอให้ลุกขึ้นแล้วรินน้ำอุ่นส่งไปให้ “ตามตัวมีรู้สึกไม่สบายตรงไหนบ้างไหม?”

เจียงหลันส่ายหน้า หลังดื่มน้ำอุ่น ข้างในท้องถึงได้สบายขึ้นมาก “น่าจะเป็นเพราะหลายวันนี้ไม่ได้พักผ่อนให้เต็มที่น่ะ นายเพิ่งฟื้น แล้วยังต้องให้นายมาดูแลพี่อีก”

“พี่ พี่ไม่ได้พักผ่อนไม่เพียงพอหรอก” เจียงสวินจะปิดบังก็ไม่ดี เขายื่นใบรายงานฉบับนั้นให้เจียงหลัน “หมอบอกว่าพี่ท้อง แล้วก็เป็นเด็กแฝดด้วย”

เจียงหลันถึงกับสะอึก ท่าทางเหมือนกับได้รับความตื่นตระหนก รอยยิ้มก็แข็งทื่อ “เสี่ยวสวิน นายล้อกันเล่นใช่ไหม?”

“จริง ๆ นะ!”

สีหน้าท่าทางของเจียงสวินดูจริงจังอย่างยิ่ง หลังจากเจียงหลันแน่ใจแล้วว่าเขาไม่ได้พูดโกหก ก็รับใบรายงานขึ้นมาอ่านโดยละเอียด

ยามที่ไล่อ่านตัวอักษรหลายบรรทัด ใบหน้าของเธอพลันขาวซีดยิ่งกว่าเมื่อครู่นี้เสียอีก

เธออยู่กับลู่สิงโจวมาสองปี ไม่ว่าพวกเธอทั้งคู่จะทำในบ้านหรือข้างนอก เธอล้วนป้องกันเป็นอย่างดี ด้วยหวั่นว่าการท้องจะทำให้เขาไม่พอใจ ซึ่งในใจของเธอเองก็ปิดกั้นเช่นกัน

แล้วนี่เธอท้องได้ยังไง แถมยังไม่รู้ตัวสักนิด?

“พี่ก็ไม่ต้องเศร้าไป” เจียงสวินคิดว่าเจียงหลันกำลังเสียใจกับเด็กคนที่หัวใจหยุดเต้น เขากอบกุมมือของเธอไว้พลางพูดปลอบโยน “พยาบาลบอกว่าหัวใจของเด็กที่หยุดเต้นไปแล้วจะไม่กระเทือนต่อการเติบโตของเด็กอีกคน แค่ช่วงนี้พี่ต้องพักผ่อนให้มาก ๆ ลูกจะไม่เป็นไร”

“เสี่ยวสวิน พี่...” บนริมฝีปากแดง ๆ ของเจียงหลันขาวซีดไร้สี ทั้งยังสั่นระริก อยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าตอนที่เห็นสายตาเป็นห่วงเป็นใยของเจียงสวินนั้น เธอกลับไม่กล้าพูดอะไรออกไปทั้งนั้น

ความสัมพันธ์ของเธอกับลู่สิงโจว คนหนึ่งให้เงิน อีกคนหนึ่งรับเงิน เป็นเพียงธุรกิจเท่านั้น

ถ้าเจียงสวินรู้ว่าเธอทำเรื่องแบบนี้ลงไป ต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่

ที่สำคัญคือเธอยังมาท้องอีก!

เจียงสวินไม่รู้ว่าในใจของเจียงหลันซุกซ่อนเรื่องราวมากมายขนาดนี้ เขาคิดว่าเจียงหลันกำลังเสียใจเพราะสูญเสียลูกไปหนึ่งคน เลยได้แต่ปลอบใจเธอ ทั้งยังถามอีกว่า “แล้วพี่เขยอยู่ที่ไหนล่ะ จะโทรศัพท์เรียกเขามาไหม?”

เรื่องใหญ่อย่างที่พี่สาวเขาตั้งท้องแบบนี้ ผู้ชายคนนั้นก็ควรรู้ได้รู้ใช่ไหม?

“ขะ เขาไปทำงานที่ต่างประเทศ ยุ่งมาก” เจียงหลันฝืนยิ้ม เธอกล่าวเสียงเบาหวิว “ส่วนเรื่องท้องนี่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เอาไปรบกวนงานของเขาจะไม่ดี”

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร?” เจียงสวินขมวดคิ้วแน่น พูดอย่างไม่พอใจว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะเขาดูแลพี่ได้ไม่ดี พี่ก็คงไม่ต้องเสียลูกไปหนึ่งคนแบบนี้ ถ้าผมเจอหน้าพี่เขย จะต้องสั่งสอนเขาให้หนัก!”

เจียงหลันแย้มยิ้ม

เธอกลัวเจียงสวินจะโมโหแล้วมาซักไซ้ไล่เลียงถามเรื่องเธอกับลู่สิงโจวเข้า เลยค่อย ๆ พูดคุยแล้วพาออกไปเรื่องอื่น เจียงสวินมึนงงเล็กน้อย แต่ก็คุยกับเธอตามน้ำไป ไม่ได้สงสัยอะไร

หลังจากเข็นพาเจียงสวินกลับไปพักผ่อนที่ห้องพักแล้ว เจียงหลันจึงไปที่แผนกสูตินรีเวชอีกครั้ง

เธอจำได้แม่น ทุกครั้งที่ทำกันล้วนป้องกันตลอด แต่ไม่รู้ว่าท้องได้อย่างไร

แพทย์หญิงกล่าวว่า “การป้องกันพวกนั้นไม่ได้รับประกันหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าจะไม่ท้อง จะมากน้อยแค่ไหนก็มีพลาดกันบ้าง แต่ในเมื่อท้องแล้ว คุณก็คอยบำรุงครรภ์ให้สบายใจเถอะค่ะ คุณเองก็บอกนี่คะว่าประจำเดือนมาไม่ปกติ มีอาการมดลูกเย็นที่เห็นได้โดยทั่วไป ส่วนใหญ่แล้วมักจะตั้งท้องยาก ถ้าคุณไม่ต้องการเด็กในท้อง ครั้งต่อไปอยากจะมีก็ไม่มีโอกาสแล้วค่ะ”

คำพูดของแพทย์หญิงทำให้เจียงหลันปวดเศียรเวียนเกล้า กระทั่งเดินออกไปแล้ว ในหัวยังคงมีคำพูดของแพทย์ดังอยู่ไม่เสื่อมคลาย

ถ้าเธอเป็นแฟนกับคนทั่วไป พอท้องแล้วต้องอยากคลอดลูกออกมาแน่ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับลู่สิงโจวไม่ใช่แบบนั้น อย่าว่าแต่ความคิดของเขาเลย เธอเองก็ไม่กล้าเก็บเด็กคนนี้ไว้แบบไม่คิด

แต่ร่างกายของเธอไม่แข็งแรง ถ้าทำแท้ง ต่อไปแต่งงานแล้ว เกิดมีลูกไม่ได้ขึ้นมาจริง ๆ จะทำอย่างไร?