Masukศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้...
เหมยลี่ไม่คิดจะทำตัวเป็นเด็กปากหนัก ที่พอเจอปัญหาแล้วหยิ่งยโส ไม่ยอมขอความช่วยเหลือจากใคร แล้วขวนขวายหาทางออกในเรื่องที่เกินกำลังตัวเอง การตายของพ่อกับแม่เธอล่วงเลยผ่านมานานหลายปีแล้ว ไม่มีใครติดใจสงสัยอะไรเรื่องนี้ เพราะทุกคนมองว่าเป็นการจบชีวิตหนีปัญหา เฉียนเปากับภาวินีน่าจะอับอายและจนปัญญา ไม่อยากเห็นธุรกิจที่ตัวเองเพียรสร้างมาต้องพังไปกับมือ
ส่วนคนที่อยู่ต่ออย่างเธอ...แน่นอนว่าการตายไม่ใช่จุดจบ
ตอนนี้เหมยลี่กำลังมองหา ‘ชนวน’ สำคัญที่ทำให้พ่อกับแม่เลือกจบชีวิตลง เธออยากรู้ว่ามีใครอยู่เบื้องหลังหรือเปล่า ใครกันที่โกงพ่อ ใครกันที่ทำพ่อพลาดพลั้ง และใครกันที่ได้ผลประโยชน์จากการตายของพ่อกับแม่เธอมากที่สุด!
ทั้งหมดเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอมายืนอยู่ตรงนี้
ที่หน้าห้องทำงานของเหมราช...
จริงอยู่ว่าหากเธอหันหน้าเข้าหาหัสดิน ขอร้องให้ท่านช่วยเหลือเรื่องนี้เอง คุณลุงคงจะไม่ดูดายและลงมือช่วยเธออย่างไม่ลังเล แต่หลังเยาวมาศเสียแม้ท่านจะพยายามเข้มแข็งและใช้ชีวิตให้เป็นปกติ แต่เหมยลี่ดูออกว่าท่านทรมานใจไม่ต่างจากเธอหรือเหมราชเลย
บางทีท่านอาจจะเสียใจมากกว่าใคร ๆ ด้วยซ้ำเมื่อต้องสูญเสียภรรยาที่รักยิ่งไป แต่ด้วยความเป็นผู้ใหญ่ที่เปรียบเสมือนร่มโพธิ์ร่มไทรของบ้าน หัสดินคงไม่อยากให้ลูกหลานเป็นกังวล หากเหมยลี่ยังเอาเรื่องเครียดไปให้ท่านต้องรับรู้อีก...เธอคงจะละอายใจต่อเยาวมาศไม่น้อย
“คุณเหมยมีธุระกับคุณเหมหรือเปล่าคะ” ชื่นชนก แม่บ้านคนเก่าแก่ของตระกูลถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวมายืนด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าห้องทำงานของเหมราช
เรื่องที่ทั้งคู่ไม่ลงรอยกัน คนทั้งบ้านต่างรู้ดี ทุกคนจึงพยายามหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่สองหนุ่มสาวจะต้องมาเจอหน้ากันให้มากที่สุด นั่นเพราะทุกครั้งที่เหมราชเห็นเหมยลี่ จากผู้ชายสุภาพบุรุษใจดีจะกลับกลายเป็นคนไร้เหตุผล เย็นชา และไม่น่าเข้าใกล้ในทันที
“เอ่อ คือว่าเหมย...ไม่มีอะไรค่ะ”
“มีธุระอะไรกับฉัน”
เสียงของคนที่เธออยากคุยด้วยมากที่สุดดังขึ้นจากด้านหลัง เหมยลี่ที่เกิดใจฝ่อขึ้นมาจึงต้องกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก ก่อนหันไปสบสายตากับเหมราช ชายผู้จงเกลียดจงชังเธอมากที่สุดในชีวิต
วันนี้เขาก็ยังคงเป็นเหมือนเช่นเคย เหมราชมองเธอด้วยสายตารังเกียจ ประหนึ่งว่าเธอเป็นมดแมลงหรือสัตว์น่าขยะแขยงตัวหนึ่ง
“เหมยมีเรื่องอยากคุยกับคุณค่ะ”
ก็มาถึงขนาดนี้แล้วนี่นะ... เหมยลี่คิดพลางสูดลมหายใจ ค่อย ๆ ปลุกความกล้าของตัวเองขึ้นมา เพราะหากไม่ใช่เขาคนนี้ เธอก็ไม่รู้แล้วว่าจะมีใครช่วยเธอได้อีก
เธอก็แค่เด็กนักศึกษาปีหนึ่งที่วัน ๆ เอาแต่ตั้งใจร่ำเรียน ไม่ได้รู้จักคนร่ำรวยมีอำนาจอื่นใดนอกเสียจากคนตรงหน้า
“หึ สำคัญขนาดนั้น?” สายตาคมกริบปราดมองเด็กอย่างเธอ สำหรับเขาเหมยลี่เป็นเด็กแค่จอมอวดดี ต่อให้เธอจะพยายามแต่งตัวแต่งหน้าให้ดูไร้เดียงสาแค่ไหน แต่เขาดูออกว่าเธอไม่ได้ใสซื่อขนาดนั้นมาตั้งนานแล้ว
“ค่ะ สำคัญกับเหมย แล้วเหมยก็คิดว่ามันน่าจะสำคัญกับคุณเหมเหมือนกัน”
“ได้ ในเมื่อเธออยากคุยก็เข้าไปคุยในห้องทำงานฉัน ป้าชื่นไปพักเถอะครับ” ประโยคสุดท้ายเหมราชหันไปเอ่ยกับแม่บ้าน สายตาของหญิงชราที่มองมาดูคล้ายจะห่วงใยเหมยลี่เหลือเกิน
น่าโมโหนัก ทุกคนเอาแต่คิดว่าเหมยลี่เป็นเด็กดี พากันตกหลุมรักยัยนี่จนลืมไปแล้วว่าเธอเป็นต้นเหตุทำให้แม่ของเขาต้องตาย
“แต่ว่าคุณเหมคะ...” ชื่นชนกเอ่ยขัดเบา ๆ
“ไปเถอะค่ะป้าชื่น หนูไม่เป็นไร” คนตัวเล็กหันไปยืนยันด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ก่อนจะเดินตามแผ่นหลังกว้างเข้าไปด้านในห้อง
แกรก...
เหมราชล็อกประตูก่อนจะสบตาเหมยลี่ที่มองมาด้วยสีหน้าหวาดหวั่น
“ฉันไม่โง่ฆ่าเธอในบ้านตัวเองหรอก” เขากระแทกเสียงใส่ จากนั้นเดินนำไปที่โต๊ะทำงานตัวใหญ่กลางห้อง
ชายหนุ่มหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ตัวโปรด ส่วนเหมยลี่ไม่มีสิทธิ์จะนั่งลงจนกว่าเขาจะออกปากอนุญาต เหมราชขมวดคิ้วมองสำรวจสาวน้อยตรงหน้าที่เวลานี้ยังคงสวมใส่ชุดนักศึกษา เธอโตเป็นสาวแล้ว ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็นสาวสวยมากเสียด้วย
เหอะ...ความสวยมันไม่มีประโยชน์อะไรทั้งนั้น ตราบใดที่เธอยังมีสันดานไร้ความรับผิดชอบเช่นนี้
“มีอะไรก็ว่ามา หวังว่ามันจะสำคัญกับฉันจริง ๆ ไม่ใช่ว่าเธอแค่มโนไปเอง”
“เหมยจะออกจากบ้านหลังนี้ทันทีที่เรียนจบค่ะ” เหมยลี่ยืนมองคนที่นั่งเท้าแขนกับโต๊ะทำงานด้วยสายตากล้าหาญไม่เกรงกลัว
“ดี เธอควรจะทำอย่างนั้นนานแล้ว ปีกกล้าขาแข็งแล้วก็ควรจะออกไปทำมาหากินด้วยตัวเอง ไม่ใช่มาเกาะฉันกับพ่อแดกไปวัน ๆ”
“แต่...”
“เหอะ ฉันว่าแล้ว คนอย่างเธอคงไม่มีทางยอมไปง่าย ๆ แน่ ทำไม? จะเอาเท่าไรแลกกับการให้เธอออกไปจากชีวิตพ่อกับฉันสักที” คราวนี้เสียงเหมราชเข้มขึ้นตามแรงอารมณ์ที่มีต่อคนตรงหน้า
ในสายตาเขา เหมยลี่น่ะเหมือนกาฝากดี ๆ นี่เอง ถ้าไม่ใช่ว่าแม่เขารักเธอมากและพ่อเขาขอเอาไว้ เหมราชคงไม่อดทนเลี้ยงเธอไว้ในบ้านหลังนี้ต่อแม้แต่วันเดียว ไม่สิ...ไม่ใช่แค่แม่ กระทั่งพ่อเขาเองก็รักเด็กคนนี้มาก ไม่ว่าเขาจะด่าทอเธออย่างไร พ่อก็เอาแต่ออกปากปกป้องและเข้าข้างเหมยลี่ทุกครั้ง ที่สำคัญ ทุกวันนี้ค่าใช้จ่ายของเหมยลี่ยังคงเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของเขาตามที่เคยตกลงกันไว้กับเยาวมาศอีก
เหมราชแทบจะนับวันรอให้เด็กนี่เลิกหน้าด้านหน้าทนและยอมออกจากบ้านไปแต่โดยดี อ้อ แต่เขาคงลืมไปสินะ บ้านที่ให้อยู่ฟรี กินฟรี มีเงินให้ใช้ มันสบายจะตายไป แล้วใครมันจะโง่ออกไปง่าย ๆ ล่ะ
หรือถ้าจะไปก็ต้องแลกมาด้วยเงินจำนวนหนึ่ง
“เหมยไม่ต้องการเงินค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธทันที
“อย่าพูดมาก ต้องการอะไร” เหมราชสวนอย่างรำคาญใจ เขาไม่ได้มีเวลามากพอมาคุยเรื่องไร้สาระหรอกนะ
“เหมยมีเรื่องอยากขอร้องให้คุณเหมช่วย เรื่องพ่อแม่เหมยเองค่ะ” เหมยลี่บีบมือตัวเองแน่น ขณะสบตาคนตรงหน้าโดยพยายามไม่ก้าวเท้าถอยหนี
“พ่อแม่เธอ? ทำไม มีอะไร” ยิ่งฟังเหมราชก็ยิ่งงงไปใหญ่ เฉียนเปาและภาวินีตายไปตั้งหลายปีแล้ว เหมยลี่จะยังมีเรื่องอะไรให้คาใจอยู่อีก
กับเรื่องคนตาย เขาไม่คิดว่าจะช่วยอะไรเธอได้หรอก
สัปดาห์ต่อมางานแต่งระหว่างเหมยลี่กับเหมราชถูกจัดขึ้นในสวนหน้าบ้านใหญ่ ทั้งคู่เชิญเฉพาะคนที่สนิทกันจริงเท่านั้น เพราะเหมยลี่ไม่ได้มีญาติที่ไหน คนเดียวที่เธอนับถือเหมือนญาติก็คือหัสดิน ส่วนเหมราชเองก็เชิญเฉพาะเพื่อนสนิทและคู่ค้าที่คุ้นหน้ากันเท่านั้น ด้วยไม่อยากเอาเวลาไปสนใจแขกเสียจนลืมดูแลคนใกล้ชิดจริง ๆ“ยินดีด้วยนะเหมย” เสียงอบอุ่นที่คุ้นเคยอวยพร“พี่ไตร!” เหมยลี่ส่งยิ้มให้ไตรฉัตรพร้อมเรียกเขามาถ่ายรูปด้วยกัน“ยินดีด้วยนะครับคุณเหม” นายตำรวจหนุ่มหันไปยิ้มให้เจ้าบ่าวของเธอ ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมากจนเขาตั้งตัวไม่ทัน แต่ถึงอย่างนั้นไตรฉัตรก็ยินดีกับเหมยลี่และเหมราชจากใจจริงส่วนหัวใจของเขาน่ะหรือ…คงต้องให้เวลาเยียวยาต่อไปอีกนาน“ขอบคุณที่มาครับ” เหมราชยิ้มเล็กน้อย ยอมถ่ายรูปร่วมกับอีกฝ่ายโดยไม่อิดออดอย่างที่บอก เขาเป็นคนเคลียร์แล้วจบ จบคือจบ แม้จะเห็นสายตาไตรฉัตรที่มองเหมยลี่ด้วยความรู้สึกแบบเดียวกับที่เขารู้สึก ในเมื่อไม่สามารถบังคับใจใครได้เหมราชก็ไม่อยากเก็บเอามาเป็นเรื่องจุกจิกกวนใจไม่แปลกเลยที่ไตรฉัตรจะรักเหมยลี่ แต่ต้องขอบคุณที่ตำรวจหนุ่มเลือกถอยไปแต่โดยดี ไม่อย่างนั้นอะไร ๆ ก็อาจ
หลังจากผ่านเรื่องเลวร้ายผ่านไป เหมราชก็ออดอ้อนให้เหมยลี่กลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน โชคดีที่หญิงสาวยอมตกลงแต่โดยดี และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่เหมยลี่กลับมาที่บ้านหลังใหญ่หัสดินและทุกคนในบ้านรอต้อนรับหญิงสาวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา เหมยลี่มองทุกคนด้วยความซาบซึ้งใจ ไม่มีที่ไหนจะทำให้เธออบอุ่นใจได้เท่ากับบ้านหลังนี้แล้วจริง ๆ“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะเหมย” หัสดินออกมาต้อนรับหลานสาวด้วยตัวเอง สายตาหลุบมองมือลูกชายที่กอดเอวบางเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย จนเขาต้องกระแอมเสียงดังปรามมันบ้าง ถึงอย่างไรทั้งคู่ก็ยังไม่ได้ตกลงปลงใจตบแต่งกันเสียหน่อย เบา ๆ หน่อยก็ได้มั้ง“แฮ่ม ห่างน้องหน่อยก็ได้ เหม”“ห่างทำไม อยู่ใกล้แบบนี้แหละเหมยชอบ” เหมราชยักไหล่ไม่สนใจ“ไม่ต้องมาโยนให้เหมยเลยค่ะ ปล่อยได้แล้ว” คนถูกกอดเขินอายไปหมดกับสายตาหัสดินและคนอื่น ๆ ที่มองมา ก็จะไม่ให้เธออายได้อย่างไร แต่ไหนแต่ไรเธอกับเหมราชไม่ลงรอยกัน ทั้งบ้านรู้กันทั่วว่าเขาเกลียดเธอยิ่งกว่าอะไร แต่ตอนนี้ดันมาทำตัวคลั่งรักได้ไม่อายตัวเองในอดีตเลยนะ“มา ๆ เข้าบ้านกัน” คนเป็นพ่อและลุงเดินนำสองหนุ่มสาวเข้าห้องรับแขก ตั้งใจจะพูดคุยเรื่องจริงจังใช่ว่าหัสด
เห็นเธออยู่ในท่านี้ เงยหน้ามองเขาแบบนี้ เหมราชคิดดีไม่ได้เลยจริง ๆ“ไม่ชอบเหรอคะ” คนขี้ยั่วรู้ว่าชายหนุ่มน่าจะชอบมากเลยละสิไม่ว่า ก็เลยจัดการทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน สองมือเล็กโอบประคองเต้าอวบทั้งสองข้างให้บีบชิดเข้าหากัน จนโนมเนื้อเต่งตึงบีบรัดลำเอ็นของชายหนุ่มเอาไว้ตรงกลาง ก่อนจะรูดเต้านมขึ้นลงเป็นจังหวะไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป“อาาา เหมย เหมย” เหมราชนั่งตัวตรงมองดูการกระทำแสนเซ็กซี่ของคนรัก เหมยลี่อวบอิ่มไปทั้งตัวโดยเฉพาะหน้าอกหน้าใจนั่น ยิ่งเธอเห็นว่าเขาเสียวมากก็ยิ่งส่งแรงบีบเต้านมแน่นขึ้น สาวรูดขึ้นลงรัวเร็วจนเหมราชใจคอไม่ดีช่วงหลัง ๆ ตั้งแต่มีปัญหากัน ชายหนุ่มก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น รวมถึงเรื่องอย่างว่าด้วย พูดง่าย ๆ ว่าเหมราชไม่ได้ปลดปล่อยมานาน พอโดนรุกเร้าหนักจากผู้หญิงที่รัก มีหรือที่มันจะไม่…“เหมย พะพอก่อนพี่จะแตกแล้ว” เขารีบร้องห้ามเสียงหลง“ก็แตกเลยสิคะ” นั่นแหละที่เธอต้องการ สายตาหวานเชื่อมมองคนรักที่เวลานี้สูดปากครางไม่หยุด อาศัยเต้าอวบที่เขาหลงใหลขยับปรนเปรอเร็วขึ้น จนสามารถรีดน้ำกามเขาออกมาได้สำเร็จ“อะ อ่า!” แก่นกายชายหนุ่มกระตุกถี่ยิบ มันเสียวมาก อาจจะไม่เส
พวกเขาสองคนเคยมี ‘เซ็กซ์’ กันมาจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็จริง ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่เหมยลี่กับเหมราชกำลังจะ ‘ร่วมรัก’ กันในวันที่ทั้งคู่อยู่ในสถานะคนรักอย่างเป็นทางการถ้อยคำหวานหู สัมผัสทะนุถนอมใส่ใจ รวมถึงการปลุกเร้าที่แสนอ่อนโยน เป็นสิ่งที่หญิงสาวไม่เคยได้รับจากคนตรงหน้ามาก่อน“นะครับ…” คนขี้อ้อนเคล้นคลึงเต้าอวบ ปากไล่ขบเม้มไปตามติ่งหูหญิงสาวอย่างเพลิดเพลิน ร่างกายเหมยลี่เริ่มสั่นสะท้านจนเหมราชรู้สึกได้“อื้อ…ครั้งเดียวนะคะ” เหมยลี่ไม่อาจห้ามคนเจ็บได้ มากกว่านั้นเธอเองก็คิดถึงชายหนุ่มไม่น้อยไปกว่ากัน“น่ารักที่สุด เมียจ๋า ปลอบผัวหน่อยนะ” คนตัวโตจับไหล่บอบบางให้หันมาสบตากัน มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าหวานด้วยความทะนุถนอม เขาเจ็บหนักขนาดนี้ รักเธอขนาดนี้ ย่อมอยากได้รับการเอาอกเอาใจจากเธอเป็นธรรมดา“อยากให้ปลอบยังไงดีคะ” เหมยลี่ถามยิ้ม ๆชายหนุ่มไม่ตอบแต่ใช้นิ้วมือไล้วนบนริมฝีปากอิ่มแสนหวาน เขาคิดถึงยามที่ได้ดูดดึงลิ้นเล็ก คิดถึงยามที่ปากอิ่มนี้จูบเขาไปทั้งตัว โดยเฉพาะตรงนั้น…แค่คิดว่าความอุ่นชื้นในปากสาวกำลังโอบอุ้มตัวตนเขาไว้อย่างแนบแน่นและเร่าร้อน แก่นกายที่สงบมานานก็ดีดตัวแข็งขึ้นมาอย
“ก็พี่ไม่อยากเลิก พี่รักเหมย รัก รัก รัก ได้ยินไหมว่าพี่รักเหมย”หมับ!คนตัวเล็กโดนคนเจ็บที่พลังเหลือล้นดึงเข้าไปกอดแน่น ครั้นเหมยลี่จะดิ้นก็ไม่กล้า กลัวว่าจะชายหนุ่มจะแผลปริเข้าให้“พอแล้วค่ะ ปล่อยเหมย เดี๋ยวก็เจ็บแผลจนได้หรอก”“บอกก่อนสิว่าเหมยหายโกรธพี่แล้ว จะไม่ทิ้งพี่ไปไหน แค่นี้พี่ก็สำนึกผิดแล้วจริง ๆ” เหมราชกอดเธอแน่น รู้ว่าตัวเองกำลังงอแงงี่เง่าแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่นี่เมียเขานี่ เขาจะงอแงเท่าไรก็ได้“แล้วผู้หญิงคนอื่นของพี่ล่ะคะ…”“ไม่มี สาบานให้ตายเลยว่าไม่มี โอเค ก่อนหน้าที่เราจะมีอะไรกันพี่ก็ไม่ได้ใสสะอาดนักหรอก แต่หลังจากที่เรามีอะไรกันแล้ว พี่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับใครอีกจริง ๆ ที่พูดก็แค่อยากให้เหมยเจ็บก็เท่านั้น อ้อ เรื่องเค้กพี่ก็ไม่ได้เจ็บอะไรแล้ว ตอนโดนเหมยทิ้งยังเจ็บยิ่งกว่าตอนเค้กเลือกผู้ชายคนอื่นหลายเท่า”“เหรอคะ”“เชื่อไหมว่าเหมยทำให้พี่รู้ตัวนะว่าที่ผ่านมาพี่ไม่ได้คิดอะไรกับเค้กไปมากกว่าคำว่าพี่น้อง...”พอได้อธิบายแล้วเหมราชก็อยากจะเคลียร์ทุกสิ่งอย่างให้หญิงสาวได้เข้าใจ ระหว่างเขากับคีรติมันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เขารู้สึกจริง ๆ กับเหมยลี่“ที่พูดเพราะกลัวเหมย
ก๊อก ๆ ๆ สองหนุ่มสาวยังไม่ทันเคลียร์ใจกันจบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัด ผู้มาเยี่ยมเยือนคือสารวัตรหนุ่มในชุดเต็มยศที่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มเหมราชที่กังวลอยู่แล้วเป็นทุนเดิมหันขวับมองหญิงสาวทันที สังเกตทุกปฏิกิริยาของเธอโดยเฉพาะมือที่ยังกุมกันอยู่ว่าเธอจะสะบัดมือเขาออกไหมแน่นอนว่าเขากระชับมือเธอไว้แน่นมาก ถ้าไตรฉัตรเป็นสาเหตุทำให้หญิงสาวหมดรักเขาละก็ เหมราชยืนยันว่าจะสู้ต่อ สู้จนกว่าเหมยลี่จะเปลี่ยนใจกลับมารักเขาอีกครั้ง“สวัสดีครับ ผมได้ยินว่าคุณฟื้นแล้วเลยแวะมาเยี่ยม”คนเจ็บใกล้หายจะกลายเป็นใกล้ตายเพราะเห็นหน้ามึงเนี่ยแหละ!เหมราชไม่ตอบ การประจันหน้ากันครั้งก่อน เขาและไตรฉัตรยังสาดถ้อยคำหยาบคายใส่กันอยู่เลย ตอนนั้นเหมยลี่ประกาศกร้าวว่ากำลังคบกับมันอยู่ ให้ตายยังไงเหมราชก็ไม่มีทางญาติดีกับคนที่พยายามแย่งผู้หญิงของเขาไปเด็ดขาดเหมราชโพล่ง “เยี่ยมเสร็จก็กลับไปได้แล้ว” ไม่จำเป็นต้องมีมารยาท“หึ ผมมาเรื่องคดีด้วย ตอนนี้ทางเราจับคนร้ายที่ลอบยิงคุณได้แล้วนะครับ”“อืม จบยัง”“คุณเหม…” เหมยลี่เอ่ยปรามเบา ๆ ก่อนหันมองคนขี้หึงที่นอนหน้าบูดบึ้งไม่ต้อนรับไตรฉัตรอย่างออกหน้าออกตา ยังดีที่นายตำรวจ







