นอนกับฉันสิ (2/2)

“เหมยรู้ว่าพ่อกับแม่ฆ่าตัวตายหนีอายหลังธุรกิจครอบครัวล้มละลาย ตอนนั้นเหมยยังเด็กเลยไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าการที่พ่อแม่หนีปัญหาแล้วทิ้งเหมยไว้คนเดียว แต่ตอนนี้เหมยอยากรู้ว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นไหม มีใครอยู่เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดหรือเปล่า ถ้ามี...คนคนนั้นทำให้พ่อแม่เหมยเชื่อใจถึงขั้นยอมลงทุนทำอะไรเสี่ยง ๆ ด้วยได้ยังไง”

“ไม่คิดว่าพ่อเธอวางแผนพลาดเองเลยหรือไง แบบนี้ใช่ไหมที่เรียกว่าก่อนโทษตัวเองให้ลองโทษคนอื่นก่อน”

“เหมยไม่ทราบหรอกค่ะ เพราะว่า ‘ไม่ทราบ’ ไงล่ะคะเหมยเลยอยากรู้ พ่อแม่เหมยเป็นคนที่ทำอะไรระวังมาตลอด พวกท่านมีหัวคิดทันสมัย ไม่ใช่คนที่ใครจะมาหลอกง่าย ๆ เรื่องนั้นคุณเหมน่าจะรู้ดีนะคะเพราะทั้งคุณลุงคุณป้า หรือแม้แต่ตัวคุณเหมเองก็คงเคยขอคำปรึกษาจากท่านบ่อย ๆ”

เหมราชเลิกคิ้ว “ทวงบุญคุณ?”

“ไม่ใช่ค่ะ” หญิงสาวไม่ได้ตั้งใจจะให้เขาคิดไปแง่นั้น เธอแค่ต้องการพูดให้เหมราชคิดขึ้นได้ว่าพ่อกับแม่เธอไม่ใช่คนโง่ต่างหาก

ที่ธุรกิจล้มละลายนั่น...ท่านอาจจะโดนคนที่ไว้ใจหักหลังก็ได้!

“เหมยแค่อยากให้คุณเหมเข้าใจ ว่าพ่อกับแม่เหมยคงไม่ได้พลาดง่าย ๆ”

“โอเค แล้วยังไง พลาดก็คือพลาด ฉันไม่ได้อยากใจดำหรอกนะ เพราะพ่อแม่เธอก็เคยดีกับครอบครัวฉัน แต่ในเมื่อพวกท่านเลือกจะจบชีวิตตัวเองแบบนั้น ก็แปลว่าท่านคิดมาดีแล้ว ไม่ใช่คิดสั้น เธอควรจะมูฟออนได้แล้วนะ เรื่องมันผ่านมานานจนคนจะลืมกันอยู่แล้ว”

“ลืม? คุณเหมก็พูดได้สิคะ นั่นไม่ใช่พ่อแม่คุณเหมนี่!”

“แล้วยังไง! อย่าพูดเหมือนเธอเป็นคนเดียวที่ต้องสูญเสีย ฉันอยู่เฉย ๆ ก็ต้องมาเสียแม่ไปเพราะความเห็นแก่ตัวของเด็กอย่างเธอ ชีวิตฉันต้องมีภาระเพิ่มเพราะพ่อแม่ดันรักเด็กอย่างเธอ ไหนจะจดหมายที่พ่อแม่เธอทิ้งไว้นั่นอีก เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าฉันต้องทนอึดอัดแค่ไหนกับการต้องเห็นหน้าเธอในบ้านหลังนี้”

“ก็เหมยจะไปแล้วนี่ไงคะ เหมยแค่อยากขอให้คุณเหมช่วยเรื่องนี้เรื่องเดียว ถ้าไม่เห็นแก่เหมยก็ช่วยเห็นแก่พ่อแม่เหมยที่ครั้งหนึ่งคุณเหมก็เคารพพวกท่าน ช่วยเหมยสืบทีเถอะนะคะว่ามีคนอยู่เบื้องหลังการตายของพวกท่านไหม”

น้ำใส ๆ เอ่อคลอเต็มดวงตาทั้งสองข้าง เธอรู้ว่าเหมราชจงเกลียดจงชังเธอมาก แล้วมันก็โง่เง่าสิ้นดีที่เธอกล้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาจะสงสารกันบ้าง

ต่อให้ตายลงตรงหน้าเหมราชก็ไม่มีวันช่วยเธอสินะ

“ให้ช่วยสืบเรื่องพ่อแม่แลกกับการที่เธอจะออกไปจากบ้านหลังนี้เนี่ยนะ” เหมราชแค่นหัวเราะ “พูดตรง ๆ นะเหมย สักวันหนึ่งเธอก็ต้องไปอยู่แล้ว หรือถ้าเธออยากได้เงินกี่สิบล้านก็บอกมาเลย เพราะฉันยอมจ่ายเพื่อแลกกับการให้เธอไสหัวไปพ้น ๆ”

ชายหนุ่มยืนขึ้นแล้วเดินสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างเล็ก เมื่อยืนประจันหน้ากันตรง ๆ เหมยลี่ก็แค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่มีวันต่อกรเขาได้ เธอสูงแค่ระดับอกเขาเท่านั้น หากเขาคิดจะผลักหรือบดบี้ให้แหลกเธอก็ไม่มีทางขัดขืนอะไรได้

“งั้นคุณเหมจะให้เหมยทำอะไรคะ เหมยยอมทุกอย่างแค่...แค่ขอให้คุณช่วยเหมย” น้ำเสียงเหมยลี่สั่นเครือด้วยความกดดัน

เหมราชเหยียดยิ้มมองหญิงสาวที่เพิ่งผ่านวัยแรกแย้มตรงหน้า ผิวกายเธอขาวผ่องแค่มองด้วยตาเปล่าก็พอจะเดาได้ว่ามันคงเนียนนุ่มน่าดู ใบหน้าอ่อนใสเยาว์วัยเปื้อนคราบน้ำตา ทว่าไม่อาจบดบังความสวยหวานของเธอได้แม้แต่นิดเดียว เหมยลี่เป็นสาวหมวยตาโตตามแบบฉบับลูกเสี้ยวจีน จมูกเธอเชิดรั้นเหมือนเด็กดื้อ ส่วนริมฝีปากอิ่มสีชมพูหวานน่ามองนั่นก็น่าลิ้มลองเป็นที่สุด

“แน่ใจนะว่าทุกอย่าง”

สายตาคมจงใจมองสำรวจร่างเล็กอย่างหยาบคาย ชุดนักศึกษาที่รัดกุมเรียบร้อยไม่ได้ทำให้เหมราชเกิดกำหนัดแต่อย่างใด ทว่าทรวดทรงองค์เอวของเธอกลับดึงดูดสายตาเขาได้อย่างไม่น่าให้อภัย ถึงจะตัวเล็กแต่ดูท่าจะซ่อนรูปน่าดู โดยเฉพาะอกอวบทั้งสองข้างที่เต่งตึงตั้งตระหง่านจนเสื้อนักศึกษาบาง ๆ แทบจะปิดบังความใหญ่โตของมันไว้ไม่มิด

ว่าจะไม่ช่วย...ไป ๆ มา ๆ เหมราชชักเปลี่ยนใจ เขาคิดข้อเสนอดี ๆ ที่คุ้มค่าออกแล้วละ

แม้จะแอบหวาดหวั่นกับสายตามาดร้ายคู่นั้น แต่นี่อาจเป็นโอกาสครั้งสำคัญ เหมยลี่จึงกลั้นใจเอ่ยถาม “คุณเหมจะให้เหมยทำอะไรคะ”

“นอนกับฉันสิ แล้วฉันจะช่วยเธอสืบเรื่องพ่อแม่เธอเอง” คนมีอำนาจเหนือกว่าพูดเสียงเรียบนิ่ง ราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร

ทว่า...คนฟังแทบล้มทั้งยืน!

นอนกับเขา...

มีอะไรกับเขางั้นเหรอ

“หรือว่าต้องให้อธิบายว่า ‘นอน’ ของฉันหมายถึงอะไร ฉันไม่ได้จะให้เธอมานอนด้วยเฉย ๆ แต่เธอมีหน้าที่ทำยังไงก็ได้ให้ฉันผ่อนคลาย เวลาที่ฉันอยากก็แค่ให้ฉัน...” มือหนาเอื้อมไปแตะที่แก้มนวลอย่างถือสิทธิ์

“เอาเธอ”

พรึบ!

เหมยลี่ปัดมือที่กำลังลูบไล้ใบหน้าตนออกด้วยความตกใจกลัว ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะกล้าพูดประโยคนั้นออกมา นี่เขาเห็นเธอเป็นผู้หญิงอย่างไรกันแน่

“ไม่ค่ะ เหมยไม่มีวันยอม” เหมยลี่ปฏิเสธเสียงสั่น

“ทำไม? เงื่อนไขข้อนี้มันน่าจะง่ายแล้วก็เหมาะสมกับเด็กใจแตกอย่างเธอที่สุดแล้วนะ”

“คุณเหมเกลียดเหมยไม่ใช่หรือไง เกลียดเหมยแล้วจะทำแบบนั้นกับเหมยเนี่ยนะ คุณเหมกำลังทำตัวย้อนแย้งนะคะ”

“ความเกลียดกับความเงี่xน มันแยกกันได้นะ ฉันรู้ว่าเธอคงจะเจ็บปวดไม่น้อยถ้าต้องตกเป็นเมียเก็บของฉัน ถ้าอยากให้ฉันช่วยก็มานอนกับฉันสิ เพราะสิ่งเดียวที่ฉันต้องการก็คือการได้เห็นเธอเจ็บปวดปางตาย เจ็บฉิบหาย ให้สาสมกับที่เธอทำให้ฉันต้องเสียแม่ไป”

“ฮึก...คุณเหมเป็นบ้าไปแล้วเหรอคะ ทำไมต้องทำแบบนี้กับเหมยด้วย” เหมยลี่เคยคิดว่าเขาคงจะเกลียดกันจนอยากเห็นเธอตายไปต่อหน้า แต่สิ่งที่เขาทำมันมากยิ่งกว่าการฆ่าเธอให้ตายด้วยซ้ำ

เหมราชกำลังทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงไร้ค่า ไร้ศักดิ์ศรี!

“แล้วเธอจะให้ฉันใจบุญสุนทานกับเด็กอย่างเธอเนี่ยนะ โลกสวยไปหน่อยไหมเหมย ฉันไม่ใช่พระเอกที่เวลามีคนมาขอความช่วยเหลือแล้วจะช่วยฟรี ๆ ถ้าไม่ตกลงก็ออกจากห้องฉันไป อย่าทำให้ฉันเสียเวลากับเรื่องบ้า ๆ ของเธออีก”

ใจร้าย...ใจร้ายที่สุด!

เหมยลี่หันหลังวิ่งออกจากห้องคนใจร้ายอย่างคนพ่ายแพ้

เจ็บชะมัด เธอเจ็บจนแทบไม่เหลือน้ำตาจะร้องแล้ว เจ็บจนอยากจะถามเขากลับจริง ๆ ว่าเธอผิดบาปขนาดนั้นเลยเหรอ เรื่องการจากไปของเยาวมาศคิดว่าเธออยากให้เกิดขึ้นนักหรือไง เหมราชเอาแต่ด่าว่าเธอราวกับเธอเป็นคนฆ่าแม่เขา

เอาเถอะ ต่อให้พูดให้ตายอย่างไร คนที่เกลียดก็คงไม่มีวันรับฟัง เธอคิดผิดเองที่มาขอความช่วยเหลือจากคนอย่างเขา!