All Chapters of ที่ร้ายเพราะไม่คิดรัก #Fallen: Chapter 1 - Chapter 7

ทักทายนักอ่านสวัสดีค่ะคุณนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน ☕ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ ที่หลง (?) เข้ามา (หรืออาจตั้งใจมาก็ได้นะคะ ฮา) เจอกับนิยายดราม่าอีกหนึ่งเรื่องจากเซ็ต ‘พ่ายแพ้ #Fallen’ หรือที่ไรต์แอบเรียกเองว่า ‘เซ็ตสามหมากอดคอกันหอน’ (แสดงว่าต้องมีหมาอีกตัว เพราะเราเพิ่งเห็นกันสองตัว อิอิ)เปิดด้วยเรื่องของ คีตะ – คีรติ (ที่แค้นเพราะไม่คิดรัก)และตอนนี้ก็ถึงคราวของ เหมราช – เหมยลี่ กับเรื่องที่ไรต์ด่าพระเอกไปเขียนไปอีกเรื่องหนึ่งที่ร้ายเพราะไม่คิดรักเป็นเรื่องของ เหมยลี่ หญิงสาวที่ต้องเข้ามาพึ่งพาครอบครัวของเพื่อนพ่อในช่วงเวลาที่ยากลำบาก กับ เหมราช ชายหนุ่มเจ้าของบ้านที่...ในทีแรกควรจะรักและเอ็นดูเธออย่างที่ควรเป็น แต่กลับปล่อยให้ความโกรธ ความสูญเสีย และความผิดหวังเข้าครอบงำ เลือกใช้ ‘ความร้าย’ แทนความห่วงใย เลือก ‘ผลักไส’ แทนการปกป้อง และเลือก ‘ลงโทษ’ แทนการรับฟังเหตุการณ์ในคืนนั้นเปลี่ยนทุกอย่างไป เหมราชโทษเธอ เกลียดเธอ และตัดสินเธอจากสิ่งที่เธอไม่มีโอกาสได้อธิบาย ในขณะที่เหมยลี่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับคำว่า ‘ผิด’ ทั้งที่หัวใจเธอเองก็แตกสลายไม่ต่างกัน#ในเมื่อความสัมพันธ์เริ่มต้นด้วยความเกลี

22.00 น.เขายอมปล่อยเธอแล้ว...เหมยลี่ปล่อยให้สายสะพายกระเป๋าเลื่อนหลุดจากไหล่บอบบางลงไปกองอยู่บนพื้น ก่อนก้าวไปทรุดกายลงบนเตียงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรง บ้านหลังเล็กที่เธออาศัยตั้งอยู่ห่างจากตึกใหญ่ซึ่งเป็นที่อยู่ของคนใจร้ายคนนั้นพอสมควร ที่นี่เงียบสงบและมีแค่เธอ หญิงสาวจึงปลดปล่อยน้ำตาแห่งความอดสูให้ไหลพรั่งพรูออกมาในที่สุดเธอโกรธ เกลียด และสมเพชตัวเองเหลือเกินที่ยอมให้ชายหนุ่มหักหาญน้ำใจได้ถึงเพียงนี้เหมราช...ผู้ชายที่เธอเคยหลงรักเมื่อสิบสองปีก่อน กับปีศาจร้ายที่ขยันทำร้ายจิตใจกันในเวลานี้ ช่างต่างกันราวกับเป็นคนละคนเรื่องนี้เหมยลี่โทษใครไม่ได้ นอกจากโทษตัวเองเพราะเธอเป็นคนทำลายทุกสิ่งอย่างลงกับมือ เป็นเธอเองที่สร้างความเกลียดชังให้กับเขาก่อน บางทีหากฆ่าคนได้แล้วไม่ผิดกฎหมาย เหมราชก็คงจะฆ่าเธอให้ตายไปนานแล้ว...***สิบปีที่แล้ว“เหมยลงมาไหว้ลุงดินกับป้าเยาว์เร็วลูก”“ค่าาา~” น้ำเสียงสาวน้อยวัยสิบสองปีขานรับอย่างสดใส ทันทีที่ภาวินีผู้เป็นแม่เรียกเธอที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในสวนหลังบ้านให้ออกไปเจอกับเพื่อนรุ่นพี่ของพวกท่าน หากเป็นเด็กคนอื่นคงจะเบื่อเต็มทนที่ต้องนั่งฟังเรื่องเครียด ๆ เวลาผ

“ชอบไหมจ๊ะ” เยาวมาศเอ่ยถามอย่างเมตตาหลังพาเหมยลี่มาเก็บข้าวของ พร้อมสั่งให้คนรับใช้ช่วยจัดแจงสิ่งของให้เรียบร้อย สีหน้าของเด็กสาวดูผ่อนคลายขึ้นจากตอนแรกแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นดวงตายังเต็มไปด้วยรอยเศร้าหมอง“ขอบคุณคุณป้ากับคุณลุงมากนะคะที่ช่วยหนูไว้ หนูอยู่ที่ไหนก็ได้จริง ๆ ค่ะ”“เหมย ป้าอยากบอกเหมยตามตรงนะ ว่าที่ป้ากับลุงช่วยเหมยไม่ใช่แค่เพราะเป็นคำขอของคุณเฉียนกับคุณวิ แต่ป้าเอ็นดูเหมยจริง ๆ นะลูก สำหรับป้าหนูเป็นเด็กที่น่ารัก กิริยามารยาทก็ดี หนูทำให้ป้าอยากมีลูกสาวอีกคนเลยนะ”“...” เหมยลี่ที่เงียบฟังอยู่ครู่หนึ่งเริ่มน้ำตาคลอ ความอบอุ่นของคนตรงหน้าแทรกซึมเข้าโอบกอดหัวใจที่แตกสลายของเธออย่างอ่อนโยน ยากเหลือเกินที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ให้ไหว“เฮ้อ ถึงอยากจะมีตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วละ อายุอานามป้าก็ขนาดนี้แล้วนี่นะ หนูจะว่าอะไรไหมถ้าป้าขอให้หนูมองป้าเหมือนเป็นแม่อีกคน ไม่ต้องเรียกป้าว่าแม่ก็ได้ แต่แค่ให้รู้ไว้ว่าป้ารักหนูเหมือนลูก” หญิงวัยกลางคนลูบศีรษะเด็กน้อยที่เวลานี้สะอึกสะอื้นออกมาอย่างสุดทน“ฮึก หนูไม่เหลือใครแล้ว พวกญาติ ๆ ก็ไม่มีใครอยากเอาหนูไปอยู่ด้วยสักคน ทุกคน...ฮึก มองว่าหนูเป็นตัว

“น่ารักจริง ๆ เหมยรู้ไหม เราน่ะเป็นเด็กดีมาก ไปไหนมาไหนก็รายงานป้าตลอด” เยาวมาศเอ่ยแทรกก่อนที่เหมยลี่จะพูดจบ ต่อให้เหมยลี่ไม่รายงานละเอียดยิบเช่นนี้ เธอเองก็ไม่คงไม่ซักไซ้ให้มากความ ด้วยรู้ดีว่าหลานรักไม่ใช่คนเถลไถลหรือชอบโกหก การที่เหมยลี่ขอออกจากบ้านยามดึกดื่นย่อมมีเหตุผลแน่“ก็คุณป้าเป็นผู้ปกครองของหนูนี่คะ หนูเกรงใจ” เหมยลี่พูดเสียงเบา ถึงทุกคนจะปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้อีกคน แต่เธอรู้ตัวเองดีว่าเป็นแค่ผู้อาศัย อะไรที่อาจทำให้เจ้าของบ้านลำบากใจ เธอก็ควรเลี่ยงให้ไกลไว้ก่อน“ไม่ต้องเกรงใจ เหมยไปเถอะ ป้าอยู่ได้”“ไม่ให้หนูเรียกพี่แก้วตามาอยู่เป็นเพื่อนจริง ๆ เหรอคะ” ไม่รู้ทำไมเหมยลี่ถึงรู้สึกไม่สบายใจชอบกล มันทั้งเป็นห่วงและรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก“ป่านนี้แก้วตาคงยุ่ง ๆ กับการเก็บครัวละมั้ง ไปเถอะลูก ป้าอยู่ได้จริง ๆ ถ้ากลัวว่าตาเหมจะดุละก็ เดี๋ยวป้าช่วยพูดให้ ป่านนี้เพื่อนรอแย่แล้ว” หญิงวัยกลางคนยืนยันอีกครั้ง“ถ้าอย่างนั้นหนูจะรีบกลับมานะคะ”เหมยลี่เข้าไปกอดเยาวมาศเหมือนทุกครั้งที่ต้องเอ่ยปากลาท่านออกไปไหน ทว่า...อ้อมกอดครั้งนี้กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจระคนใจหายอ