เหมยขอโทษ (2/2)

ตั้งแต่วันที่เด็กคนนี้ย้ายมาอยู่ด้วย พ่อและแม่ก็เอาแต่คิดเรื่องเหมยลี่ เหมราชโตแล้วและไม่ได้ใจจืดใจดำหรือเป็นบ้าจนถึงขั้น ‘อิจฉา’ เด็กกำพร้าอย่างเธอ เขารู้ว่าเหมยลี่เองก็เจอเรื่องราวแย่ ๆ มาเยอะ นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาไม่อยากใส่ใจเธอมากนัก ขอเพียงเธอไม่สร้างความเดือดเนื้อร้อนใจมาให้พ่อกับแม่เขาก็พอ

“เหม พ่อว่าแกพูดกับน้องแรงไปแล้วนะ” หัสดินเดินเข้าไปคว้าบ่าลูกชายเพื่อห้ามปราม

ในฐานะที่หัสดินมีสติและวุฒิภาวะมากที่สุด ณ ที่นี้ เมื่อคิดดูดี ๆ เขาก็พอจะเข้าใจมุมมองของทุกฝ่าย

ประการแรก นี่ไม่ใช่ความผิดของเหมยลี่ เขารู้ว่าเด็กคนนี้รักและสำนึกในบุญคุณของเยาวมาศอยู่เสมอ เธอไม่มีทางอยากให้เกิดเรื่องกับภรรยาของเขา ซึ่งเป็นที่พึ่งพิงอันอบอุ่นของตัวเองมาหลายปีเป็นแน่

ประการต่อมา ตัวเขารู้จักเยาวมาศ ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากของตนดี เยาวมาศผู้ป่วยออด ๆ แอด ๆ ไม่ชอบเป็นภาระของใคร หากดูแลตัวเองได้เธอก็จะทำ ทั้งเธอยังสนับสนุนเหมยลี่ให้มีเพื่อนฝูงและเข้าสังคมมาโดยตลอด เห็นทีก่อนเกิดเหตุภรรยาของเขาคงเป็นฝ่ายเอ่ยปากอนุญาตให้หลานออกไปข้างนอกจริง ๆ ไม่เช่นนั้นเด็กน้อยที่ไม่มีปากมีเสียงอย่างเหมยลี่คงไม่กล้าก้าวเท้าออกจากบ้านเป็นแน่

ประการสุดท้าย...เหมราช ลูกชายของเขา เรื่องที่ผู้เป็นแม่ล้มเจ็บกะทันหันย่อมกระทบกระเทือนจิตใจลูกคนเดียวอย่างเหมราชอย่างไม่ต้องสงสัย

ตั้งแต่เด็กจนโตเหมราชติดเยาวมาศมาก จะมีก็แต่ช่วงที่มันก้าวขึ้นเป็นผู้ดูแลบริษัทเต็มตัว ความสัมพันธ์ของเหมราชกับคนเป็นแม่จึงไม่ได้สนิทสนมใกล้ชิดเท่าเมื่อก่อน แต่หัสดินรับรู้มาตลอดว่า เหมราชทำทุกอย่างเพื่อครอบครัว ไม่มีสักวินาทีที่มันรักแม่ของตัวเองน้อยลง

ดังนั้น มันถึงได้ฟาดงวงฟาดงาไม่มีเหตุผลใส่เหมยลี่อยู่แบบนี้

“คุณเหมพูดถูกแล้วค่ะ ก่อนจะออกไปหนูควรตามพี่แก้วตามาดูคุณป้า ไม่ควรปล่อยคุณป้าไว้คนเดียวจริง ๆ หนูผิดเองค่ะคุณลุง” เหมยลี่สะอื้นไห้เอ่ยขอยอมรับผิดทุกอย่าง

หัวใจเด็กสาวได้จดจำทุกคำพูดที่เหมราชตราหน้าเอาไว้แล้ว มันเจ็บจนเหมยลี่แทบไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้อีกต่อไป หากไม่ใช่ว่าเยาวมาศยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน เธอคงไม่ยืนหน้าด้านให้เขาด่าทอรุนแรงขนาดนี้

“หวังว่าถ้าแม่ฉันฟื้นมาเธอจะไม่สร้างเรื่องตอแหลอะไรอีกนะ เพราะถ้าเธอยังกล้าโกหก ฉันเนี่ยแหละจะเป็นคนบอกแม่เองว่าเด็กที่แม่มองว่าน่ารัก ไร้เดียงสา ความจริงไม่ได้ใส ๆ ซื่อ ๆ อย่างที่แม่คิด” เหมราชกล่าว สายตาคมกริบปราดมองคนตรงหน้าตั้งแต่ตัวจรดเท้า

เหมยลี่โตเป็นสาวแล้วจริง ๆ ดูท่าจะโตมากพอจะกลายเป็นเด็กกร้านโลกแล้วด้วย

ปึง…

เสียงประตูหน้าห้องฉุกเฉินเปิดกว้าง คนที่ปรี่เข้าไปหาหมอเร็วที่สุดในที่นี้ก็คือหัสดิน

“หมอครับ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้าง”

สีหน้าของหมอดูไม่สู้ดีนัก ญาติคนเจ็บทั้งสามคนจึงหัวใจหล่นวูบ ด้วยไม่อยากให้สิ่งที่จะได้ยินต่อจากนี้เป็นเรื่องจริง…

“หมอเสียใจด้วยครับ คนเจ็บเสียชีวิตแล้ว”

ราวกับฟ้าถล่มลงมากลางใจโรงพยาบาล ประโยคบอกเล่าของหมอดังก้องอยู่ในหูของเหมยลี่แม้ว่าคุณหมอจะเดินจากไปแล้วก็ตาม

เยาวมาศจากไปแล้ว…

คุณป้าเสียชีวิตเพราะความคิดน้อยไม่รอบคอบของเธอเอง!

หากเธอไม่หลงเชื่อแพรวาง่าย ๆ แบบนั้น หากเธอรอบคอบสักนิดก่อนจะไปก็เรียกพี่แก้วตามาดูแลคุณป้าต่อ ทุกอย่างคงไม่เลวร้ายแบบนี้

ไม่สิ ต่อให้แพรวาขอร้องให้ตายเธอก็ควรจะใจแข็งเข้าไว้ ตอนนั้นเธอน่าจะฉุกคิดสักนิดว่าเยาวมาศป่วยหนัก ไม่สมควรถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวจนเกิดเรื่องถึงแก่ชีวิต

“คุณป้า ฮึก ฮือ…เหมยขอโทษ”

ความเจ็บปวดเมื่อหลายปีก่อนได้หวนกลับมาอีกครั้ง เยาวมาศอาจจะไม่ใช่แม่ผู้ให้กำเนิดของเธอ แต่การสูญเสียครั้งนี้มันใหญ่หลวงและหนักหน่วงไม่ต่างจากที่เธอเคยได้รับเมื่อครั้งต้องเสียพ่อกับแม่แท้ ๆ ไปเลย

เธอเจ็บขนาดนี้ แล้วเหมราชเขาจะเจ็บปวดขนาดไหน...

ปึก ปึก ปึก!

เสียงดังลั่นชวนให้อกสั่นขวัญหายมาจากชายหนุ่มที่กระหน่ำชกกำแพงอย่างบ้าคลั่ง หัสดินรีบเข้าไปรั้งแขนลูกชายไว้ทันที น้ำตาที่ไหลอาบแก้มขาวซีดของอีกฝ่ายเป็นภาพที่ชายวัยกลางคนไม่เคยเห็นมาก่อน เขาที่สูญเสียภรรยาก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าเหมราชเลยสักนิด แต่สิ่งเดียวที่ทำได้ในเวลานี้ก็คือต้องตั้งสติเอาไว้

“พ่อเห็นหรือยังว่าความผิดพลาดของเด็กนี่มันทำให้เกิดอะไรขึ้น แม่ต้องตายก็เพราะเด็กแก่แดดไร้ความรับผิดชอบคนนี้อยากหนีเที่ยว” เหมราชชี้เหมยลี่ที่กำลังร้องไห้ไม่ต่างกัน

ต่อให้เด็กสาวเสียใจและรู้สึกผิดให้ตายอย่างไร สุดท้ายก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงความจริงได้อยู่ดี

ความจริงที่ว่า…เธอทำให้แม่เขาต้องตาย!

“ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้หรอกเหม” น้ำเสียงชายวัยกลางคนเข้มขึ้น มองไปยังเหมยลี่ที่ตัวสั่นเทา ทั้งสงสารและเห็นใจเธอไม่น้อยที่ต้องมาเผชิญกับการสูญเสียอีกครั้ง

“พอใจเธอหรือยังฮะ?” เหมราชตะคอก “ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว ต่อไปนี้เธอไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ”

“ฮึก…” เหมยลี่เงยหน้ามองทั้งน้ำตานอง

เจ็บปวดกว่าการถูกไล่ออกจากบ้านก็คือ การอยากจะไปแต่ไม่รู้จะไปที่ไหน…

ตั้งแต่เด็กจนโตนอกจากพ่อแม่แล้ว เหมยลี่ที่กำพร้าพ่อแม่ก็มีแค่ครอบครัวของหัสดินที่คอยให้ความช่วยเหลือ ตอนนี้เธอยังเรียนไม่จบ ไม่มีงานทำเลี้ยงชีพ เป็นแค่เด็กที่กำลังจะเรียนจบมัธยมปลาย เธอจึงแทบไม่มีทางให้เลือกเลย ทุกอย่างมันกะทันหันไปหมด เหมยลี่จึงได้แต่ยืนปิดหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้น

“แม่แกรักเหมยมาก อย่าทำให้แม่แกต้องจากไปอย่างมีห่วงเลยนะเหม พ่อขอร้องละ”

คำพูดสุดท้ายของหัสดินเป็นเสมือนประกาศิตที่ทำให้เหมราชรู้ว่า ต่อให้เขาอยากจะไล่เด็กคนนี้ออกไปจากบ้านแค่ไหน พ่อก็ไม่มีวันยอม และเธอก็คงจะหน้าด้านหน้าทนอยู่ต่อเช่นกัน

ก็คอยดู…เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าเหมยลี่จะทนได้อีกนานแค่ไหน

***

หลังจากเยาวมาศจากไป ทุกอย่างก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีก ตึกใหญ่ที่เหมยลี่เคยแวะเวียนเข้าไปหาคุณ ๆ กลายเป็นสถานที่ต้องห้าม หากไม่จำเป็นเธอจะไม่ย่างเท้าเข้าไปเด็ดขาด นอกเสียจากช่วงเช้าที่ทางหัสดินขอร้องเอาไว้ว่าให้ไปร่วมรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน ส่วนมื้อเย็นเหมยลี่จะจัดการทำเองที่บ้านเล็ก ทั้งหมดนี้ก็เพื่อเลี่ยงการพบเจอเหมราชให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ชายหนุ่มไม่แย้งเรื่องให้เธออยู่ที่นี่ต่อก็จริง แต่การปฏิบัติตัวของเขาเหมือนจะบีบกันอยู่กลาย ๆ ให้เธอเป็นฝ่ายยอมออกจากที่นี่ไปด้วยตัวเอง

ทุกครั้งที่เจอกันเหมราชมักจะหาเรื่อง หรือรังแกเธอแม้แต่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ

ครั้งหนึ่งเธอเข้าไปช่วยแม่ครัวเตรียมโต๊ะอาหารเช้า เหมราชที่บังเอิญมาเห็นก็ปรี่เข้ามาเทอาหารทั้งหมดทิ้งอย่างไม่ลังเล เขาไม่สนด้วยซ้ำว่าคนทั้งบ้านจะเดือดร้อนไม่มีอะไรให้กิน

เขาสนแค่ว่าเธอจะทนได้หรือไม่ หากคนอื่นต้องพลอยเดือดร้อนเพราะเธอไปด้วย

ตั้งแต่นั้นมาเหมยลี่จึงไม่เข้าไปวุ่นวายกับคนในตึกใหญ่อีกเลย

วันเวลาผ่านไป จากเด็กมัธยมปลายกลายเป็นนักศึกษาสาวปีหนึ่ง คณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาฝรั่งเศส เธอตั้งใจเรียนให้สมกับที่หัสดินและเยาวมาศให้การส่งเสีย ความคิดอ่านของหญิงสาวในเวลานี้เติบโตมากขึ้นตามวัย

บางครั้งยามอยู่คนเดียว ความคิดถึงที่มีต่อพ่อแม่ผู้ล่วงลับทำให้เหมยลี่เริ่มเอะใจสงสัยอะไรหลาย ๆ อย่างที่เวลานั้นเด็กน้อยอย่างเธอไม่เคยเข้าใจ

การจากไปของพ่อกับแม่เธอ...

แท้จริงแล้วมันเป็นเพราะอะไรกันนะ

พ่อแม่ผู้เก่งกาจ ฉลาด และทำทุกอย่างได้รอบคอบไม่เคยพลาด เหตุใดถึงกลายมาเป็นบุคคลล้มละลาย จนถึงขั้นต้องหนีปัญหาด้วยการจากโลกนี้ไป

ใครเป็นคนที่ทำให้พ่อแม่เธอเป็นแบบนี้กันแน่