บังเอิญเกินไป (2/2)

“น่าจะค่ะ คุณอารู้จักคุณเหมด้วยเหรอคะ”

“ไม่เชิงหรอก แค่เคยได้ยินชื่อพ่อหนุ่มไฟแรงคนนั้นบ่อย ๆ ถึงจะอยู่คนละแวดวงกันแต่เขาก็เป็นนักธุรกิจที่หลายคนให้ความเกรงใจนี่นะ อายุยังน้อยแต่สร้างกำไรให้บริษัทได้มากหลายเท่าตัว เรียกว่าพัฒนาอย่างก้าวกระโดดเลยละ”

พายัพโคลงศีรษะก่อนเอ่ยต่อ “ถ้าเหมยทำงานกับเหมราช ยังไงต้องได้อะไรดี ๆ กลับไปแน่ อยู่บ้านเดียวกันอยู่แล้วนี่”

ใช่ว่าพายัพจะชมเหมราชจากใจ เขายอมรับว่าไอ้หนุ่มนั่นมันแน่ มันเจ๋ง มันเก่งจริง แต่มันก็น่าโมโหอยู่ดีที่ไอ้เด็กเมื่อวานซืนก้าวขึ้นมาเป็นนักธุรกิจที่ใคร ๆ ต่างยกย่องชื่นชม ทั้งที่ตำแหน่งที่ทุกคนพูดถึงสมควรจะเป็นชื่อของเขาเสียมากกว่า

“ค่ะ เหมยก็คิดอย่างนั้น เอ...แต่ถ้าเหมยอยากทำงานที่บริษัทคุณอาล่ะคะ” เหมยลี่ทำหน้าซื่อตาใสถามเพื่อดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย

“เอาสิ ถ้าเหมราชยอมปล่อยเราให้หลุดมือมาจริง ๆ น่ะนะ คนบ้านนั้นน่าจะหวงเรามากไม่ใช่เหรอ” ความจริงเขาเองก็สงสัยอยู่เหมือนกัน คนที่ไม่ใช่ญาติกันแต่กลับรับดูแลเด็กคนหนึ่งดีขนาดนี้ มันไม่แปลกไปหน่อยหรือ

ที่สำคัญ... พายัพหยุดความคิด กวาดตามองทรวดทรงองค์เอวของสาวน้อยตรงหน้า ริมฝีปากอดยกยิ้มไม่ได้เมื่อในใจแอบคิดอกุศล

เหมยลี่ออกจะสวยสดไร้ที่ติปานนี้ ไม่ไอ้หัสดินก็ไอ้เหมราชต้องคิดอยากเอาเด็กคนนี้มาเป็น ‘เมียเก็บ’ บ้างแหละ หรือไม่แน่...ตอนนี้ยัยหนูนี่อาจจะเป็นเมียของใครสักคนในบ้านนั้นไปแล้วก็ได้

พายัพไม่เชื่อเรื่องคนทำดีไม่หวังผล ของแบบนั้นเป็นเพียงนิยายหลอกเด็กเท่านั้น

“เรื่องนั้นไว้ว่ากันอีกทีก็ได้ค่ะ เอาเป็นว่าคุณอาไม่รังเกียจเหมย เหมยก็ดีใจแล้วค่ะ”

“อาจะรังเกียจเหมยได้ยังไง เราเป็นญาติกันนะ” ไม่พูดเปล่าพายัพยังเอื้อมมือมากุมมือสาวน้อยอย่างอดใจไม่ไหว ก่อนส่งยิ้มให้เธอประหนึ่งอาผู้รักใคร่เอ็นดูหลานสาวเสียเหลือเกิน

“ขอบคุณคุณอามากนะคะ” เหมยลี่ฝืนยิ้ม ทั้งที่ใจอยากจะกระชากมือกลับออกมาแทบตาย แต่เธอฉลาดพอที่จะไม่ทำอะไรแบบนั้น

“ตายละ อาลืมเลยว่าต้องไปคุยงานต่อ ไว้เจอกันนะเหมย”

“ค่ะ ไว้เจอกันใหม่นะคะคุณอา”

หญิงสาวมองอีกฝ่ายเดินจากไปด้วยสีหน้าปกติ ทว่าในใจได้เก็บทุกความสงสัยเอาไว้เรียบร้อยแล้ว

เธอจะต้องหาคำตอบให้ได้ว่าพายัพทำเรื่องไม่คาดฝันนั้นจริงหรือไม่

ถ้าใช่...เธอจะหาวิธีทำลายเขาเอง!

***

กลับมาถึงบ้านเหมยลี่รีบเปิดโน้ตบุ๊กทันที เมื่อบ่ายตอนอยู่ในคลาสเรียนเธอแทบไม่มีสมาธิเพราะเอาแต่คิดถึงคำพูดต่าง ๆ นานาของพายัพ เธอมั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเองแน่เรื่องที่อีกฝ่ายจงใจพูดแดกดันพ่อกับแม่เธอ ทั้งที่แต่ก่อนพวกท่านมีพระคุณกับเขา คำพูดราวกับศัตรูคู่แข่งพวกนั้นก็ไม่สมควรออกจากปากพายัพสิ

“ลืมถามชื่อบริษัทมาด้วยสิ...” เหมยลี่พรูหายใจแรง ๆ น่าโมโหชะมัดที่เธอดันลืมถามข้อมูลของอีกฝ่ายไว้ เอาเถอะ คงไม่ใช่เรื่องยากหรอกมั้งที่จะสืบหาประวัติของพายัพ

ก็พายัพเล่นโม้ไว้เสียเยอะว่าตัวเองเก่งเจ๋ง มีฝีมือจนหน่วยงานรัฐเรียกตัวใช้งาน ฉะนั้นคงหาตัวไม่ยาก

‘นายพายัพ นักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์’ เหมยลี่พิมพ์คำสืบค้น ทันใดนั้นก็ปรากฏข้อมูลมากมายจนลายตา อันดับแรกเธอเลือกจิ้มเข้าไปที่ประวัติของบริษัทที่อาเป็นผู้ก่อตั้ง

เหมยลี่พึมพำอ่านออกเสียง “นายพายัพ วิวัฒน์พาณิช ประธานบริษัทวิวัฒน์พาณิชจำกัด ประกอบธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์มากว่าสิบปี แม้ช่วงที่ผ่านมาจะประสบปัญหาด้านกำลังทรัพย์ ถึงขั้นขาดทุนเนื่องจากขาดประสบการณ์ แต่ช่วงเจ็ดปีที่ผ่านมา นายพายัพได้พลิกชีวิตพนักงานหลายร้อยคน นำเงินทุนจากการลงทุนกับนักธุรกิจจีนเจ้าใหญ่มาปรับโครงสร้างและแผนงานในบริษัทใหม่หมด ทุกวันนี้ วิวัฒน์พาณิชจึงกลายเป็นบริษัทด้านอสังหาริมทรัพย์ชั้นนำของเมืองไทย...”

เจ็ดปี...เป็นช่วงหลังพ่อกับแม่เธอตายสินะ

นักธุรกิจชาวจีนงั้นเหรอ

ครั้งหนึ่งเหมยลี่เคยได้ยินพ่อพูดเรื่องการลงทุนกับนักธุรกิจจีน แต่ตอนนั้นเธอไม่สนใจธุระการงานของผู้ใหญ่เลยไม่ทราบรายละเอียดอื่น ๆ แต่แค่ ‘นักธุรกิจจีน’ ที่ฟังดูคุ้น ๆ ก็น่าจะเกินพอ

ทุกอย่างมันบังเอิญเกินไปไหม...

นักธุรกิจชาวจีนที่พ่อเธอร่วมลงทุนด้วย จะใช่คนเดียวกับที่ให้เงินลงทุนกับพายัพมาหรือไม่

เหมยลี่ไม่ได้อยากจะคิดแง่ลบ แต่ผู้ต้องสงสัยเดียวในสายตาเธอมีเพียงพายัพเท่านั้น มันไม่ใช่เพราะพายัพไม่ไปเคารพศพพ่อกับแม่เธอเป็นครั้งสุดท้าย แต่เพราะคำพูดเมื่อกลางวันของเขาต่างหาก

เธอมั่นใจ ทุกอย่างต้องมีที่มาที่ไปแน่ เพราะทันทีที่พ่อเธอล้ม พายัพกลับผงาดขึ้นแทน!

นักศึกษาสาวเอื้อมมือหยิบกรอบรูปภาพครอบครัวขึ้นมาดู น้ำตาเอ่อคลอเมื่อคิดว่าที่ผ่านมาครอบครัวเธอไม่เคยคิดร้ายกับใคร พ่อกับแม่เป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีกับทุกคนมาตลอด แล้วทำไมพวกท่านต้องมาเจอเรื่องพวกนี้ด้วย

เธอไม่เชื่อเด็ดขาดว่าพ่อจะไม่รอบคอบจนพลั้งพลาด จะต้องมีใครสักคนทำให้พ่อไว้ใจยอมลงเงินมากมายจนขาดทุนล้มละลายเช่นนี้อย่างแน่นอน

“หนูจะหาความจริงให้ได้ คนพวกนั้นจะต้องมีจุดจบเหมือนที่มันทำกับครอบครัวของเรา” เหมยลี่ให้คำมั่นกับรูปครอบครัว

เธอควรจะได้เติบโตมาท่ามกลางความรักของพ่อแม่ผู้แสนดี ควรจะเป็นสาวน้อยที่ร่าเริงสดใสตามวัยโดยไร้เงามืดในหัวใจ ไม่ใช่กลายเป็นเด็กกำพร้าเช่นนี้

“ฮึก...” น้ำตาเธอปริ่มล้นอย่างไม่อาจห้าม ที่ผ่านมาเหมยลี่ได้รับการดูแลจากครอบครัวหัสดินมาตลอด เธอพยายามใช้ชีวิตอย่างดีที่สุด จนทำให้ทุกคนเข้าใจว่าแผลในอดีตของเธอได้จางหายไปแล้ว ใครจะรู้ว่าความจริงนั้นไม่ใช่เลย

เธอไม่มีวันลืมภาพพ่อกับแม่ที่นอนจมกองเลือดลงหรอก คงจะลืมไม่ลงไปตลอดชีวิตนั่นแหละ

เมื่อก่อนเธออาจจะยังเด็ก ได้แต่คิดน้อยใจที่พวกท่านทอดทิ้งเธอไว้คนเดียว แต่มาตอนนี้เธอรู้แล้ว พวกท่านคงเสียใจที่ตัวเองเป็นต้นเหตุที่ทำอนาคตครอบครัวพังจนไม่อาจทนมีชีวิตอยู่ต่อได้

การพบเจอพายัพและการหาข้อมูลส่วนตัวของอีกฝ่ายในวันนี้ ทำให้เธอจำต้องเจียมเนื้อเจียมตัวว่าคงไม่มีปัญญาหรือฤทธิ์เดชพอจะต่อกรกับจิ้งจอกมากเล่ห์อย่างพายัพได้

คนที่ช่วยเธอได้คงมีเพียง ‘นักธุรกิจไฟแรง’ ที่หลายคนให้ความเคารพยำเกรงอย่างผู้ชายคนนั้น...

เหมยลี่หยิบโทรศัพท์กดโทรหาคนที่พร้อมจะช่วยเธอและพร้อมจะย่ำยีเธอในคราเดียว

“ว่าไง เปลี่ยนใจแล้ว?”

“ค่ะ ข้อเสนอของคุณเหม เหมยตกลงค่ะ”