งั้นก็เริ่มเลย (1/2)

ความอับจนหนทางพาเหมยลี่มายืนอยู่ตรงนี้จนได้…ที่หน้าคอนโดของเหมราช

ยังมีเวลาทบทวนอีกหลายนาทีก่อนที่ชายหนุ่มจะลงมารับ ทว่าเธอไม่คิดจะเปลี่ยนใจหรอก เพราะยังไงนี่ก็เป็นทางที่เธอเลือกแล้ว

หากใครรู้เรื่องนี้เข้าคงมองว่าเธอช่างโง่เง่าสิ้นดีที่หาเรื่องใส่ตัว อุตส่าห์มีชีวิตใหม่สุดแสนสมบูรณ์แบบจนน่าอิจฉาก็ยังอุตส่าห์แกว่งเท้าหาเสี้ยนอีก

แต่จะมีสักกี่คนที่เข้าใจความรู้สึกผู้สูญเสียอย่างเธอ จะมีใครรู้บ้างว่าแต่ละค่ำคืนเธอแทบข่มตาหลับไม่ลง เอาแต่คิดวนเวียนว่าคนที่ทำลายครอบครัวเธอจนพังพินาศป่านนี้จะกำลังมีความสุขแค่ไหน หรือบางทีมันอาจกำลังหัวเราะเยาะครอบครัวเธออยู่ก็ได้

การได้พบพายัพในวันนี้ยิ่งตอกย้ำให้เธอไม่อยากทนอยู่เฉยอีกต่อไป เหมยลี่ไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่สงสัยเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่ทุกถ้อยคำถากถางที่หลุดออกจากปากผู้ชายคนนั้นทำให้เธอไม่อาจปล่อยเรื่องนี้ผ่านไปได้อีก

“จะยืนบื้ออีกนานไหม” เสียงเข้มดุดันของเหมราชดังขึ้น เรียกสติคนที่กำลังยืนรอเขาให้หันไปสบตา

“คุณเหม” เหมยลี่เลิกคิ้วเบิกตากว้าง

สายตาเหมราชมองคนที่ยังอยู่ในชุดนักศึกษาอย่างยากจะคาดเดาความคิด ครู่ต่อมาเขากระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำให้เหมยลี่รู้สึกขนลุกและนึกหวาดกลัว

น่าเสียดาย ตอนนี้ไม่มีทางให้เธอถอยแล้ว

“ตามมา” ชายหนุ่มพยักหน้าเรียกแล้วเดินนำ เธอได้แต่ก้าวตามเขาต้อย ๆ เข้าลิฟต์อย่างว่าง่าย

เพียงแค่ได้อยู่ใกล้เขาในพื้นที่เล็กแคบเช่นนี้เหมยลี่ก็หัวใจสั่นระรัวไปหมด ทั้งประหม่า หวั่นกลัว แล้วก็ตื่นเต้นในคราเดียว เธอลอบมองแผ่นหลังกว้างของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า...

เหมราชสูงกว่าเธอเกือบสามสิบเซนติเมตร ศีรษะเธออยู่เพียงระดับช่วงอกของเขาเท่านั้นเอง เพียงมองจากภายนอกก็พอจะเดาได้ว่าอีกฝ่ายดูแลรูปร่างของตัวเองขนาดไหน เพราะแค่สวมเสื้อยืดสีดำพอดีตัวธรรมดา ๆ ก็เห็นไปถึงกล้ามเนื้อแน่นหนั่นแข็งแรงสมบุรุษเพศได้รำไร ๆ จนเหมยลี่เผลอมองค้างอย่างลืมตัว

“มองฉันขนาดนี้ก็ไม่น่าเล่นตัวแต่แรกนะ” รอยยิ้มหยันเหยียดปรากฏขึ้นเมื่อเหมราชสังเกตเห็นว่ายัยนักศึกษาสาวเอาแต่จับจ้องรูปร่างเขานานพอสมควร

“เหมยไม่ได้…”

ติ๊ง…

เสียงลิฟต์เปิดออกก่อนที่เธอจะทันได้ปฏิเสธ แต่ถึงจะพูดอะไรไปก็เท่านั้น เหมราชคล้ายว่าจะไม่สนใจอะไรเลย เขายังคงสาวเท้าเดินนำเธอไปยังห้องส่วนตัวโดยไม่คิดจะรอหรือหันมองเธอเลยด้วยซ้ำ

เหมราชยังคงเย็นชากับเธอเสมอต้นเสมอปลาย…

แกรก

ก่อนที่จะเปิดประตูพาสาวน้อยเข้าห้องส่วนตัว เหมราชหยุดนิ่งครู่หนึ่งแล้วหันไปสบตาเหมยลี่อย่างจริงจัง

“ห้องฉันไม่ใช่ที่ที่จะให้ใครเข้ามาง่าย ๆ เพราะฉะนั้นฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้าย...เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม ถ้าเปลี่ยนใจจะกลับบ้านตอนนี้ยังทันนะ แต่ถ้าเธอยืนยันคำเดิม เวลาอยู่ในห้องนี้ฉันมีสิทธิ์จะทำอะไรกับเธอก็ได้…ทุกอย่าง”

สายตาคนหนุ่มเต็มตัวกวาดมองโลมเลียสาวน้อยตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจ ราวกับเธอจงใจใส่ชุดนักศึกษามายั่วเย้าอารมณ์ดิบของเขาอย่างไรอย่างงั้น

และแน่นอน ถึงปกติเหมราชจะไม่ได้มีรสนิยมชอบมีอะไรกับนักศึกษาเพราะเบื่อหน่ายปัญหาที่ตามมาทีหลัง แต่พอเป็นเหมยลี่...เลือดในกายเขากลับร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างง่ายดาย

มันน่าเจ็บใจที่เขาโคตรจะเกลียดเธอ แต่กลับปฏิเสธไม่ได้จริง ๆ ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยตรงสเป็กเขาทุกอย่าง นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เหมราชเอาเรื่องบนเตียงมาเป็นข้อแลกเปลี่ยนระหว่างเขากับเธอ

เขาได้ร่างกายเธอ ส่วนเธอก็ได้รับความช่วยเหลือจากเขา…มันก็แฟร์ ๆ ดี

“เหมยไม่เปลี่ยนใจค่ะ”

ทำปากกล้าตอบแบบนั้นไปแท้ ๆ แต่เหมยลี่กลับตื่นเต้นจนตัวเย็นไปหมดแล้ว

ทันทีที่เข้ามายืนอยู่ในคอนโดของชายหนุ่ม ทุกอย่างในห้องดูเป็นเหมราชไปหมด ทั้งสไตล์การตกแต่งที่เรียบง่ายทว่าดูลึกลับเข้าถึงยาก เจ้าตัวเลือกใช้สีเทาดำเป็นโทนสีหลักของห้อง ซึ่งชวนให้ผู้เข้ามาเยี่ยมเยือนรู้สึกหายใจหายคอไม่สะดวก ซึ่งก็ไม่แปลก หากคนยิ้มยากอย่างเขาจะใช้ห้องสีโทนขาวสว่างสิ แบบนั้นคงจะขัดแย้งกันน่าดู

“ฉันไม่อยากเสียเวลา อยากรู้แค่ว่าเธอรับข้อเสนอได้แน่นะ”

“ค่ะ เหมยจะนอนกับคุณเหม”

เหมราชกอดอกฟังแล้วเลิกคิ้วสูง ทั้งที่นึกอยากจะคว้าร่างบางมาจัดการให้สาสมกับความอวดดีของเจ้าหล่อน แต่ยังก่อน เขาต้องการรู้สาเหตุที่ทำให้เหมยลี่เปลี่ยนใจเสียก่อน

“พูดได้เต็มปากเต็มคำดีนี่ อะไรทำให้เปลี่ยนใจล่ะ”

“วันนี้เหมยบังเอิญเจออาพายัพ เอ่อ ญาติห่าง ๆ ฝั่งพ่อน่ะค่ะ เขาเคยสนิทกับพ่อเหมยมาก แต่บางคำพูดของเขาทำให้เหมยรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจ พอพ่อเหมยตาย คุณอาก็ดูจะเข้ามาแทนที่ทุกอย่าง อะไร ๆ มันดูจะเป็นใจให้คุณอาไปหมด”

“สงสัยมัน?” เหมราชถาม

“ค่ะ แต่เหมยไม่มั่นใจว่าที่สงสัยเป็นจริงหรือเปล่า”

“แต่เธอรู้ใช่ไหม เรื่องที่จริงแท้แน่นอนก็คือ ต่อให้รู้ว่าใครทำให้พ่อแม่เธอต้องล้มละลาย สุดท้ายพวกท่านก็ไม่ได้ฟื้นคืนชีพกลับมาหาเธออยู่ดี”

“...” เหมยลี่ชะงัก

เหมราชเห็นอย่างนั้นก็เบือนหน้าไปอีกทางแล้วเอ่ย “ขอโทษที่ฉันต้องพูดตรง ๆ”

ชายหนุ่มไม่ใช่คนโลกสวยมาแต่ไหนแต่ไร หากเขามีเมตตาจิตต่อเธอสักนิดก็คงจะห้ามปรามสาวน้อยตัวเล็กที่คิดจะทำการใหญ่คนนี้ เพราะสิ่งที่เธออยากรู้ไม่ได้มีประโยชน์อะไร นอกเสียจากตอกย้ำความเจ็บปวดของตัวเธอเอง

ต่อให้เฉียนเปาและภาวินีจะถูกทรยศหักหลังจริง ทว่าสุดท้ายแล้ว ธุรกิจที่ล้มละลายก็ล้วนเกิดจากการบริหารงานผิดพลาด และการจรดปลายปากกาเซ็นอนุมัติทุกโครงการสำคัญด้วยตัวเองทั้งนั้น

ทั้งหมดทั้งมวล เฉียนเปาผู้เป็นพ่อหญิงสาวก็ยังถือว่าก้าวพลาดเองอยู่ดี

“เหมยรู้ค่ะ เหมยแค่ไม่อยากมีเรื่องค้างคาใจ” เธอกะพริบตาไล่ความอ่อนแอออกไป

“ไม่อยากคาใจ? แต่วิธีที่เธอเลือกมันโคตรจะลงทุนเลยนะ หรือ…เป็นเรื่องที่เธอทำจนชิน”

เหมราชชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขาควรจะชื่นชมในความกล้าของเธอ หรือว่าจริง ๆ แล้วมันคือเรื่องปกติของหญิงสาววัยรุ่นสมัยนี้กัน

ยิ่งสวยไร้ที่ติแบบเหมยลี่ยิ่งเป็นไปได้ยากที่จะไม่มีใครเหลียวแล และเป็นไปได้ยากที่ของดีแบบนี้จะหลุดมาถึงมือเขาเป็นคนแรก!

“ถ้าเรื่องข้อเสนอที่ว่า เหมยไม่เคยทำกับใครค่ะ” หญิงสาวตอบไม่เต็มเสียง ทั้งคำพูดและน้ำเสียงของเหมราชแฝงด้วยความดูถูกไว้เต็มประดา

...ก็สมควรแล้วที่เขาจะมองเธอเช่นนั้น ในเมื่อเธอมันไร้ทางเลือกจริง ๆ

“ก็ดี งั้นพร้อมเริ่มงานรึยัง”