บังเอิญเกินไป (1/2)

ตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา เหมยลี่ก็ล้มเลิกความตั้งใจที่จะขอความช่วยเหลือจากเหมราชอีก

จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเขาไล่ต้อนเธอจนไม่มีทางเลือกแล้ว เธอจึงได้แต่ต้องถอยกลับมาตั้งหลัก จำต้องพักเรื่องนี้เอาไว้ก่อน รอให้เรียนจบก่อนพอถึงเวลานั้นเธอน่าจะมีกำลังความสามารถมากพอจะสืบเรื่องราวทั้งหมดด้วยตัวเอง

ถึงมันจะอีกนาน...แต่คงไม่นานเกินกว่าจะแก้แค้นคนที่ทำลายครอบครัวเธอ

เช้านี้หญิงสาวยังคงมาเรียนตามปกติ แม้จะอยู่ในสภาพจิตใจที่ไม่ปกติก็ตามที

ทว่า ก่อนที่เหมยลี่จะเดินเข้าคณะสายตาเธอเหลือบไปเห็นใครบางคนที่คุ้นตาเหลือเกิน เธอหยุดมองชายวัยกลางคนคนนั้นอย่างเพ่งพินิจ ก่อนจะจำได้ว่าเขาคือ ‘พายัพ’ ญาติห่าง ๆ ฝั่งพ่อนี่เอง

เมื่อครั้งเธอยังเด็กมาก พายัพมาเยี่ยมเยือนที่บ้านเธอไม่บ่อยนัก กลับกันแล้ว ช่วงก่อนที่พ่อกับแม่จะเสีย ชายคนนี้ยังมาที่บ้านเธอบ่อยกว่า บ่อยชนิดที่ว่าเธอยังแอบเหนื่อยที่ต้องลงมาไหว้และพูดคุยกับเขาบ่อย ๆ

แต่ถ้าจำไม่ผิดละก็...วันงานศพของพ่อแม่พายัพไม่ได้มาร่วมงานเลยสักคืน เหมยลี่เองก็มัวแต่เศร้าเสียใจ ไม่ได้สนว่าใครจะมาหรือไม่มา โชคยังดีที่มีหัสดินกับเยาวมาศคอยช่วยดูแลความเรียบร้อยทั้งหมด

ถึงจะไม่ได้สนใจแขกในงาน แต่กับคนสนิทอย่างพายัพทั้งคน เธอมั่นใจว่าไม่เห็นหน้าเขาอย่างแน่นอน

เวลาผ่านมาหลายปี สีหน้าท่าทางและการแต่งกายของพายัพดูภูมิฐานขึ้นมากจนเธอเกือบจำไม่ได้ หญิงสาวจ้องมองนานอย่างคนลืมตัว รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อสายตาของชายคนนั้นหันกลับมาสบตาด้วย

พายัพขยับริมฝีปากเรียก “เหมยลี่?”

เขาจำเธอได้...หญิงสาวส่งยิ้มให้จาง ๆ ให้อย่างคนทำอะไรไม่ถูก

“เหมยลี่ใช่ไหม” พายัพไม่พูดเปล่าแต่เดินเข้ามาหาสาวน้อย พลางมองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าเด็กน้อยในวันนั้นจะเติบโตขึ้นมาเป็นสาวสวยสะพรั่งในวันนี้

ถ้าไม่ติดว่าเธอเป็นลูกสาวของญาติตัวเอง เขาคงอยากได้เธอมาเป็น ‘เด็ก’ ในปกครองเพิ่มอีกสักคน

“สวัสดีค่ะคุณอา” เหมยลี่ยกมือไหว้พายัพอย่างนอบน้อม อย่างน้อยอีกฝ่ายก็คือญาติคนหนึ่ง แม้ที่ผ่านมาพายัพจะไม่เคยโผล่หน้ามาให้เธอเห็นเลยก็ตามที

“เหมยจริง ๆ ด้วย อาไม่คิดเลยว่าจะเจอเหมยที่นี่ เราเรียนที่นี่เหรอ แล้วเราเป็นไงบ้างตั้งแต่พ่อแม่เสียอาได้ยินมาว่าหัสดินรับเราไปดูแล”

นั่นเป็นเรื่องที่พายัพรู้ดีอยู่แล้ว แต่เขาไม่คิดจะเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเด็กคนนี้ เพราะต่อให้เป็นญาติกันก็จริง ทว่าตัวเหมยลี่หรือแม้แต่เฉียนเปาและเมียของมันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับเขามากไปกว่าเรื่องธุรกิจ

เฉียนเปาตาย เขาก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งทำตัวเป็นพ่อพระ รับเด็กกำพร้าอย่างเหมยลี่มาเป็นภาระ ปล่อยให้ไอ้โง่หัสดินดูแลเธอแบบนี้ก็ดีแล้ว

“ค่ะ ลุงดินเป็นคนรับเหมยไปดูแล” เหมยลี่ยิ้มแกน ๆ ขณะตอบ

จะว่าอย่างไรดีล่ะ เธอบอกไม่ถูกเลยว่าทำไมถึงรู้สึกแปลก ๆ กับชายคนนี้ ทั้งที่เขาคือเครือญาติเธอแท้ ๆ อาจเพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยเหลียวแลกันละมั้ง เธอเองก็เกือบลืมไปแล้วด้วยว่าตัวเองยังมีญาติที่รู้จักอีกคน

“รีบไปเรียนหรือเปล่า ถ้าไม่รีบไปดื่มกาแฟกันหน่อยไหม ไม่เจอกันนานอาคิดถึงเหมยนะ”

เหมยลี่นิ่งคิดเพียงชั่วอึดใจ ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง...

***

ร้านกาแฟที่พายัพพามาอยู่ภายในมหาวิทยาลัยที่เหมยลี่เรียนอยู่ เขาสั่งเครื่องดื่มให้เธอเสร็จสรรพแล้วกลับมาพร้อมโกโก้เย็นและขนมเค้กสองชิ้น ซึ่งเป็นของโปรดที่ครั้งหนึ่งเขาเคยซื้อมาฝากเธอบ่อย ๆ

อย่างที่ว่า เขามาบ่อยจนจำได้ว่าเธอชอบกินอะไร

“ขอบคุณนะคะ”

“อาจำได้ว่าแต่ก่อนเหมยชอบกินโกโก้มาก ส่วนขนมเค้กอาไม่แน่ใจว่าตอนนี้เราจะยังชอบกินอยู่ไหม ดูตัวเล็ก ๆ แบบนี้คงรักษาหุ่นน่าดู” คนเป็นอามองหลานด้วยสายตาแพรวพราว

“เหมยยังทานอยู่ค่ะ คุณอาความจำดีจังเลยนะคะ ขนาดไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี” เหมยลี่จงใจตอกย้ำให้อีกฝ่ายจำได้ว่าเขาไม่เคยเหลียวแลอะไรเธอแม้แต่น้อย

“จริงสิ...อาขอโทษนะที่ไม่ได้ไปร่วมงานของพี่เฉียนเปากับคุณวิ ช่วงนั้นอาอยู่ต่างประเทศ พอกลับมาก็ได้ข่าวว่าหลานไปอยู่ในการดูแลของหัสดินแล้ว อาเลยหมดห่วง เพราะรู้ว่าพ่อหลานสนิทกับฝ่ายนั้นมาก”

“เหรอคะ...”

“อาเคยคิดจะไปเยี่ยมเหมยนะ” พายัพรีบร้อนบอก “แต่ก็นั่นแหละ...งานมันรัดตัวมากจนอาแทบไม่มีเวลาหายใจหายคอเลย”

โกหก!

โกหกแบบที่แม้แต่เด็กยังดูออก ถ้าครอบครัวเธอสำคัญกับอาจริง ยุ่งแค่ไหนเขาก็ต้องมาได้สิ

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ เหมยเข้าใจ” เข้าใจว่าพอพ่อแม่เธอตายก็หมดประโยชน์สำหรับเขาแล้วไงล่ะ

“จริง ๆ วันนี้อาก็ยุ่งมาก ที่เข้ามาที่นี่ก็เพราะมีแพลนจะขยายธุรกิจน่ะ อาเข้ามาช่วยทางมหาวิทยาลัยดูเรื่องสร้างตึกเพิ่ม พอดีว่าบริษัทอาทำด้านอสังหาริมทรัพย์ กำลังสนใจร่วมงานกับหน่วยงานภาครัฐพอดี”

พายัพจิบกาแฟแล้วเอ่ยต่อ “การทำงานกับรัฐนี่มันไม่ง่ายเลยนะ ต้องชำนาญมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้รับความไว้วางใจ อาไม่แน่ใจว่าตอนพ่อแม่หนูยังอยู่เคยเล่าให้เหมยฟังหรือเปล่า แต่เอ๊ะ...จริงสิ อาลืมไปว่าสองคนนั้นดูแต่เรื่องอสังหางานเอกชนทั่วไป ยังไม่มีโอกาสได้จับมือกับหน่วยงานภาครัฐเท่าไร ก็ขั้นตอนมันทั้งนานทั้งช้า แถมยังยากมากนี่นะ ไม่ใช่ใครจะทำได้ง่าย ๆ น่ะ”

เหมยลี่รับฟังเงียบ ๆ ทว่าหัวใจเธอกลับเต้นแรงจนแทบจะผิดจังหวะ ทุกประโยคที่ออกจากปากพายัพ ดูคล้ายจงใจจะกระทบกระแทกแดกดันให้เธอรู้สึกว่าครอบครัวเธอพ่ายแพ้ต่อเขา!

เพื่ออะไร แข่งกับคนตายเนี่ยนะ?

ถ้าอยากได้รับคำชมจอมปลอมขนาดนั้นนัก เธอก็จะให้เอาบุญแล้วกัน

“คุณอาเก่งจังเลยนะคะ” เหมยลี่ยิ้ม

“ไม่ขนาดนั้นหรอก ว่าแต่เหมยสบายดีนะ เข้าเรียนที่นี่ได้แปลว่าเก่งเหมือนกัน เรียนคณะอะไรล่ะเรา”

“คณะมนุษยศาสตร์ เอกภาษาฝรั่งเศสค่ะ”

“แปลก อาคิดว่าเราจะเรียนธุรกิจแบบพ่อแม่เราเสียอีก สองคนนั้นน่ะเก่งมากนะ อ้อ ถึงเก่งแค่ไหนก็ยังมีวันพลาดได้เหมือนกัน” พายัพกระตุกยิ้มเมื่อคิดถึงเฉียนเปา ญาติผู้พี่ที่คิดว่าตัวเองสูงส่งและเก่งกาจเกินใคร สุดท้ายจุดจบของพวกมั่นหน้าก็เป็นแบบนี้นี่เองสินะ

“ว่าไงนะคะ” เหมยลี่สบตาพายัพอย่างไม่เกรงกลัว ลางสังหรณ์บางอย่างบอกเธอว่าเขาไว้ใจไม่ได้

และแน่นอน ที่ผ่านมาเขาแค่แสร้งทำตัวเป็นคนดี คอยเข้าหาพ่อกับแม่เธอเพื่อให้พวกท่านไว้วางใจ

หรือว่า...

สายตาเหมยลี่เปลี่ยนเป็นมองคนตรงหน้าด้วยความสับสน เธอไม่อาจตัดสินด้วยความมั่นใจได้ว่าคนคนนี้เป็นผู้อยู่เบื้องหลังทั้งหมด เพราะถึงอย่างไรเขาก็คือญาติของเธอ แม้จะเป็นญาติห่าง ๆ แต่เขาคงไม่เลวถึงขั้นทรยศผู้มีพระคุณของตัวเองหรอกมั้ง

“ช่างเถอะ ว่าแต่เรียนจบนี่จะช่วยงานเหมราชต่อหรือเปล่าเรา” พายัพว่าพลางยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มอย่างใจเย็น

“น่าจะค่ะ คุณอารู้จักคุณเหมด้วยเหรอคะ”