ผู้หญิงไร้สมอง (1/2)

หลายวันผ่านไป

ทุกเช้าเหมยลี่จะต้องตื่นมารับประทานอาหารร่วมกับหัสดินตามที่ท่านเคยขอเอาไว้ แต่ด้วยความที่เมื่อคืนมีเรื่องให้ต้องคิดมากมาย บวกกับเธอต้องทบทวนวิชาที่จะสอบในวันนี้ เธอจึงมาสายไปเกือบสิบห้านาที

และสิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า

เหมราชมาร่วมโต๊ะอาหารด้วย ปกติเขาจะพยายามหลีกเลี่ยงการพบเจอเธอ วันไหนที่อีกฝ่ายอยากทานข้าวเช้ากับผู้เป็นพ่อ เขาจะสั่งให้เด็กรับใช้มาบอกเธอว่าไม่ต้องสะเหล่อไปร่วมโต๊ะ

หากแต่ครั้งนี้ไม่เป็นเช่นนั้น...

ทันทีที่เหมยลี่เดินเข้าไปใกล้จนอยู่ในสายตาของคนบ้าอำนาจ เหมราชก็เหลือบมองเธอหัวจรดเท้าแล้วทำหน้าไม่พอใจ!

“เรื่องมารยาทต้องให้สอนด้วยหรือไง หรือว่าเดี๋ยวนี้ไม่เกรงใจพ่อกับฉันแล้ว” เหมราชดุหญิงสาวที่กล้าปล่อยให้ทุกคนรอนาน มากไปกว่านั้น...เขาละขัดใจกับกระโปรงนักศึกษาทรงเอที่ความยาวสูงเหนือเข่าไปเกือบคืบของเธอจริง ๆ

เนี่ยน่ะเหรอ เด็กดีของพ่อกับแม่ เขาเห็นแต่เด็กแรดชัด ๆ

“เหมยขอโทษค่ะ คุณลุงคะ หนูขอโทษที่ทำให้ต้องรอนานนะคะ พอดีเมื่อคืนหนูอ่านหนังสือสอบดึกไปหน่อยค่ะ” เหมยลี่นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามชายหนุ่ม สบตาเขาเพียงเล็กน้อยและทำเหมือนคำพูดของเขาไม่ได้มีความหมาย...เหมือนที่เขาชอบทำกับเธอบ่อย ๆ นั่นละ

“ไม่เป็นไร แป๊บเดียวเองนี่ ลุงรอได้”

เป็นอีกครั้งที่หัสดินต้องคลี่คลายสถานการณ์ เขาไม่เข้าใจเลยว่าในเมื่อเหมราชไม่ชอบหน้าเหมยลี่ขนาดนี้ แล้วผีห่าซาตานตนใดมันเข้าสิงกัน ลูกชายเขาถึงเสนอให้เหมยลี่ไปทำงานด้วย

“หึ” เหมราชแค่นเสียง

โดนพ่อเขาให้ท้ายจนเคยตัว ถึงได้ทำตัวไม่มีมารยาทแบบนี้ไงล่ะ

ชายหนุ่มจ้องคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขม็ง เมื่อคืนอ่านหนังสือดึก เช้ามากลับแต่งหน้าแต่งตาทำผมลอนซะสวยเช้งราวกับจะไปเดตมากกว่าไปสอบ เดาว่าคงเสียเวลากับการแต่งหน้าแต่งตัวมากกว่าตื่นสายเพราะอ่านหนังสือเมื่อคืนมากกว่าละมั้ง

“เหม เรื่องที่แกบอกว่าอยากให้เหมยไปช่วยงานที่บริษัท แกคิดหรือยังว่าอยากให้น้องทำตำแหน่งอะไร” คนเป็นประมุขใหญ่ของบ้านเข้าเรื่อง

“ยังครับ คิดว่าคงต้องดูตามความสามารถ ถ้าความสามารถไม่ถึงผมก็คงไม่ดันทุรังเหมือนกัน” ชายหนุ่มเหยียดยิ้มมองเหมยลี่ด้วยสายตาดูถูก เช้านี้เธอทำให้เขาอารมณ์เสียมากจนอยากจะพูดจาต่อว่าแรง ๆ ให้เธอหน้าเสียต่อหน้าหัสดิน

“แกยังไม่คิดก็ไม่เป็นไร พ่อช่วยคิดแทนให้แล้ว พ่อว่าเหมยเหมาะจะทำงานเป็นเลขาให้แกนะ น้องเรียนคณะมนุษยศาสตร์ จบเอกฝรั่งเศส ไหนจะได้ภาษาจีนมาจากพ่อน้องด้วย แกคิดว่าไง” หัสดินถามลูกชาย

และเป็นอีกครั้งที่ไอ้ลูกตัวแสบเกิดอยากพยศขึ้นมา

เหมราชเงียบไม่ตอบ ใจนิ่งคิดตาม...ตำแหน่งเลขางั้นเหรอ

ตอนแรกเขาก็ตั้งใจจะเก็บเหมยลี่ไว้ข้างกายด้วยตำแหน่งใกล้ ๆ ตัวอย่างเลขาเช่นกัน แต่มาคิดดูดี ๆ อีกที การให้เธอใกล้เขามากไปมันก็มีข้อเสีย

วันหนึ่งที่ต้องจบกันจริง ๆ เขากลัวว่าเด็กมันจะตัดเขาไม่ขาดน่ะสิ

“เหมยล่ะ ตำแหน่งนี้โอเคไหม”

“หนูยังไงก็ได้ค่ะคุณลุง” เหมยลี่ตอบ

ถูกต้องแล้วละ เธอทำได้หมดทุกตำแหน่งตามที่คนออกคำสั่งต้องการ อีกอย่างเหมราชเป็นคนริเริ่มเรื่องนี้เอง ก็คงต้องยกให้มันเป็นการตัดสินใจของเขาไปแล้วกัน

“น้องเขาไม่ติดอะไร ถ้าแกอยากให้เหมยไปช่วยงานจริง ๆ หวังว่าคงให้น้องทำตำแหน่งที่พ่อว่านะ อีกอย่างถ้าอะไร ๆ ลงตัว เหมยจะได้อยู่ช่วยดูงานส่วนอื่น ๆ ด้วย ยังไงตอนนี้เราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน”

อ่อ แบบนี้นี่เองสินะ...

พ่อของเขาไม่ได้อยากให้ยัยเด็กนี่เป็นเลขาเพราะเป็นสายงานที่ตอบโจทย์ที่สุด แต่พ่อต้องการให้เหมยลี่อยู่ใกล้ชิดเขา เรียนรู้งานจากเขา เผื่อว่าวันหนึ่งเธอจะได้ขยับขยายขึ้นมาเป็นหนึ่งในผู้บริหาร

ฟังดูฝันหวานเกินไปหน่อยมั้ง ต่อให้เหมยลี่เก่งกาจและทำได้จริง เหมราชก็ไม่มีวันยอมให้ผู้หญิงคนนี้ได้ดีเด็ดขาด

อย่างเธอน่ะ เป็นได้แค่เด็กจนตรอกที่ต้องอ้อนวอนขอชีวิตจากเขาเท่านั้น!

“ผมไม่เคยมองเด็กนี่เป็นคนในครอบครัว ต่อให้รับเหมยลี่เข้าทำงานด้วยกัน ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะอนุญาตให้เธอเข้ามาดูแลงานหลักของครอบครัวเรา ไอ้ตำแหน่งผู้บริหารอะไรนั่นไม่ต้องฝันนะเหมย เพราะต่อให้ฉันจะตาย ฉันก็ไม่มีวันเซ็นมอบตำแหน่งใหญ่ ๆ ในบริษัทให้เธออยู่แล้ว”

“เหมยไม่เคยอยากได้อะไรในบริษัทอยู่แล้วค่ะคุณเหม”

“ให้จริงเถอะ” เหมราชสวนทันควัน

“พอ ๆ เรื่องนี้พ่อเป็นคนคิดเองพูดเอง ไม่เกี่ยวกับเหมย อนาคตมันไม่แน่นอน แกอย่าเพิ่งมาตีโพยตีพายอะไรนักเลยเหม ทำอย่างกับว่าทุกวันนี้แกไม่เหนื่อยงั้นละ ตอนนี้แกแบกรับงานไว้คนเดียวทุกวันไหว แต่อีกสิบปีสิบห้าปีจะเป็นยังไง มันก็ต้องหาคนมาช่วยบ้างไม่ใช่เหรอ”

“ใครก็ได้ครับ แต่ต้องไม่ใช่หลานคนโปรดของพ่อ” เหมราชยื่นคำขาดจนคนเป็นพ่อถอนหายใจ

“เฮ้อ สรุปแกจะให้เหมยไปเป็นเลขาไหม”

เมื่อรู้ว่าพูดเรื่องนี้ไปก็มีแต่จะทะเลาะกันจนเสียบรรยากาศเปล่า ๆ หัสดินเลยทวงคำตอบจากคำถามเดิมก่อน

“ดูพ่อจะเป็นห่วงเป็นใยเหมยเหลือเกินนะครับ” เหมราชแอบประชดอย่างทนไม่ไหว

ชายหนุ่มรู้มาตลอดนับตั้งแต่วันแรกที่เหมยลี่ก้าวขาเข้ามาสู่บ้านหลังนี้ ว่าพ่อแม่เขาทั้งรักและห่วงเด็กคนนี้มากยิ่งกว่าอะไร แต่เหมราชก็อดหมั่นไส้ไม่ได้อยู่ดี

อยากจะรู้นัก เด็กคนนี้เกิดมาพร้อมบุญใหญ่หล่นทับหรือไง ถึงได้กล้ามาแย่งความรักของเขาไปได้อย่างหน้าไม่อาย แถมพ่อแม่เขายังหน้ามืดใจบอดหลงรักเด็กตอแหลแบบนี้ได้ลงด้วย

โดยเฉพาะกับพ่อ ไม่รู้ยังรักหลานอย่างเหมยลี่ลงได้อย่างไร ทั้งที่เธอเป็นคนที่ทำให้แม่เขาต้องตาย แม่งบ้ากันไปหมดแล้วทั้งบ้าน!

“เหม พ่อจะไม่พูดเรื่องนี้กับแกอีกแล้วนะ แกก็รู้ว่าแม่แก…”

ฟึบ!

เหมราชลุกขึ้นยืนด้วยอารมณ์คุกรุ่น โคตรจะเบื่อเลยที่ต้องมานั่งฟังคำอ้างไร้สาระที่พ่อขยันหยิบยกมาปกป้องเหมยลี่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

‘แม่แกเขาห่วงเหมยมากนะเหม ใจดีกับน้องหน่อย’

‘แม่จะไม่สบายใจเอานะเหม ถ้ารู้ว่าแกเกลียดน้องขนาดนี้’

‘แม่อยากให้แกรักน้องมาก ๆ ดูแลน้องแทนแม่ อย่าทำให้แม่จากไปแบบไม่สงบเลยนะ’

คำก็เหมย สองคำก็เหมย แล้วลูกอย่างเขามีความหมายสำหรับใครบ้าง พอแม่ตายพ่อเคยถามไถ่เขาสักครั้งไหมว่ารู้สึกอย่างไร เขาโอเคหรือเปล่า...ก็ไม่เคย