ความผิดในอดีต (2/2)

จริงด้วยสินะ เธอไม่เคยถามตัวเองอย่างจริงจังเลยว่าความฝันของเธอคืออะไร ตั้งแต่เข้าสู่ช่วงวัยมหาวิทยาลัย ชีวิตเธอก็เปลี่ยนไปหมด จริงอยู่ว่าเธอตั้งใจเรียนอย่างดี แต่เธอก็รับรู้มาตลอดว่าต้องเรียนจบเพื่อไปเป็นคนของเหมราช โชคดีที่สาขาวิชาที่เธอเรียนเกี่ยวกับภาษามีอาชีพรองรับค่อนข้างหลากหลาย เธอสามารถทำงานเป็นอาจารย์สอนภาษา ไกด์นำเที่ยว ล่าม หรือแม้แต่เป็นเลขาให้กับผู้บริหารองค์กรใหญ่ ๆ ก็ได้

“หนูอยากเป็นเลขาค่ะ” เธอเลือกตอบในสิ่งที่ถ้าเหมราชอยู่ตรงนี้เขาน่าจะอยากได้ยิน

“เฮ้อ เรานี่นะ ลุงรู้นะว่าเหมยแค่ตอบให้ลุงสบายใจ” หัสดินรู้ทัน เหมราชมาขอให้หญิงสาวไปเป็นเลขาส่วนตัว เหมยลี่ตอบเช่นนี้คงเพราะไม่อยากให้เขาไม่สบายใจแน่

“คุณลุงไม่ต้องเป็นห่วงหนูนะคะ หนูทำงานกับคุณเหมได้ค่ะ ถึงเขาจะไม่ชอบหนูแต่หนูคิดว่าคุณเหมแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ อีกอย่างหนูก็อยากจะชดเชยเรื่องนั้นให้คุณเหมด้วย...”

แววตาเหมยลี่หม่นหมองลงเมื่อคิดถึงเรื่องในอดีต ไม่ใช่แค่เรื่องของเยาวมาศ ทั้งหมดมันเริ่มต้นตั้งแต่วันที่เธอก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว

เหมราชไม่ถูกชะตากับเธอ เธอเป็นคนที่เข้ามาดึงความสนใจของทุกคนในบ้านไปจากเขา เรื่องนั้นเหมยลี่รับรู้มาตลอด ทั้งยังเข้าใจความรู้สึกชายหนุ่มมาตลอดเช่นกัน

เขาเป็นลูกคนเดียว เด็กอย่างเธอกลับเข้ามาแย่งความรัก แถมยังเป็นตัวการที่ทำให้แม่เขาจากไปอีก ก็ไม่แปลกหรอกที่เหมราชจะเกลียดชังเธอมาก จนถึงขั้นหาทุกช่องโหว่มาทำลายเธอเช่นนี้

ส่วนเธอ...ทั้งที่รู้เรื่องนี้อยู่เต็มอก ก็ยังโง่เง่าไปขอความช่วยเหลือจากเขา

แต่จะโทษใครได้เล่า ในเมื่อเธอไม่มีใครให้ขอความช่วยเหลือแล้วจริง ๆ

“เหมย รู้ใช่ไหมว่าเรื่องป้าเยาว์ไม่ใช่ความผิดของหนูเลย” หัสดินเอ่ย

ยามนี้คิ้วเข้มของชายสูงวัยขมวดเครียด เขาไม่อยากให้ใครต้องโทษตัวเอง เรื่องนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครคาดเดาได้และไม่มีใครอยากให้เกิด ใช่ว่าตัวเขาเองไม่เสียใจที่ภรรยาด่วนจากไปแบบนั้น แต่ที่แน่ ๆ เหมยลี่เองก็คงเสียใจไม่น้อยไปกว่ากัน ซ้ำยังต้องโดนเหมราชตราหน้าว่าเป็นคนทำให้เยาวมาศต้องจากไปอีก หลานสาวคนนี้คงทุกข์ทรมานกับข้อกล่าวหานั้นและโทษตัวเองมานานแล้วเป็นแน่

“หนูผิดค่ะ ถ้าคืนนั้นหนูไม่ออกไปกับเพื่อน ทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้” เหมยลี่ยืนกราน อีกอย่างตั้งแต่เกิดเรื่องกับคุณป้า เธอไม่เคยกลับไปพูดคุยกับแพรวาและเมธากรอีกเลย

สองคนนั้นหลอกลวงเธอ เหมยลี่จะไม่เสียเวลากับเพื่อนที่ไม่จริงใจอีก และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ตอนนี้เธอไม่มีเพื่อนสนิทสักคน จะมีก็แต่เพื่อนร่วมคลาสที่พูดคุยกันเฉพาะเรื่องเรียนเท่านั้น

ความทรงจำในอดีตมันฝังใจเกินกว่าที่เหมยลี่จะกล้าเปิดใจต้อนรับใครสักคนเข้ามาในชีวิตได้ ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ในรูปแบบไหนก็ตาม

“ตอนนั้นหนูโดนเพื่อนหลอกอีกทีนะ” หัสดินแย้ง

“จะโดนหลอกหรือไม่ หนูก็ไม่ควรออกไปค่ะ เพราะหนูมีหน้าที่ดูแลคุณป้า การที่คุณเหมจะโกรธหนูมันไม่ผิดเลยค่ะคุณลุง หนูเข้าใจทุกอย่างดี” เหมยลี่เอ่ยอย่างสงบ

“แต่ว่า...”

เธอรีบเอ่ยตัดบท “คุณลุงไม่ต้องคิดมากนะคะ หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ส่วนเรื่องงานที่จะไปทำกับคุณเหม หนูเชื่อว่าเขามีความเป็นมืออาชีพมากพอค่ะ”

เรื่องนี้เหมยลี่เชื่อตามที่ตนพูดจริง ๆ เหมราชไม่มีทางรับเธอเข้าทำงานเพื่อหวังแก้แค้นอย่างเดียวแน่ เขาไม่มีทางเอาเรื่องงานมาเสี่ยงกับเธอเด็ดขาด

เพราะคนอย่างเธอไม่ได้สลักสำคัญถึงขั้นที่เขาจะยอมเอาไปแลกกับธุรกิจที่ครอบครัวเขาสร้างมากับมือ

“ถ้าเหมยยืนยันแบบนั้นลุงก็คงว่าอะไรไม่ได้ แต่ถ้ามีอะไรหนูบอกลุงได้ทุกเรื่องเลยนะลูก ถึงเหมจะเป็นลูกชายลุง แต่ถ้าเรื่องไหนมันทำไม่ถูกลุงก็จะไม่ปกป้องมันอยู่แล้ว”

หัสดินถอนหายใจก่อนเอ่ยต่อ “อีกอย่างป้าเยาว์ของหนูคงไม่อยากเห็นเหมยเศร้าแบบนี้หรอกนะ ลุงมั่นใจว่าป้าเค้าคงอยากเห็นหนูมีความสุข ลืมอดีตไปเถอะแล้วอย่าโทษตัวเองอีกเลยนะ ลุงอยากเห็นเหมยก้าวไปข้างหน้าอย่างสดใสมากกว่า”

เหมยลี่นิ่งฟัง หากแต่ในใจร้องค้าน...

เธอจะก้าวไปข้างหน้าแล้วทิ้งเหมราชไว้ข้างหลังได้อย่างไร ในเมื่อเขาไม่เคยลืมความเจ็บปวดที่ต้องสูญเสียแม่ แล้วเธอที่เป็นต้นเหตุจะเห็นแก่ตัวละทิ้งความผิดทุกอย่างได้อย่างไรกัน

“เอาเถอะ เหมยไปพักก่อนดีกว่า อาการจะได้ดีขึ้นไว ๆ หมอไม่ได้บอกว่าอะไรมากใช่ไหมลูก” หัสดินเปลี่ยนเรื่องเมื่อสัมผัสได้ถึงสีหน้าไม่สบายใจของอีกฝ่าย

“ไม่ค่ะ หมอบอกเหมยเครียดเกินไปและพักผ่อนน้อย อีกไม่กี่วันคงดีขึ้นแล้วละค่ะคุณลุง”

“อืม ถ้าอย่างนั้นลุงไม่กวนหนูแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะนะ”

เหมยลี่พยักหน้าแล้วแย้มยิ้มให้ชายสูงวัย ก่อนจะเดินกลับบ้านเล็กหลังตึกใหญ่ สถานที่ที่เป็นเหมือนหลุมหลบภัยของเธอ...

***

สวนดอกไม้หน้าบ้านกลายเป็นภาพที่ชวนให้เหมยลี่นึกถึงผู้มีพระคุณทุกครั้งที่เห็น...

เยาวมาศเป็นคนช่วยเธอปลูกดอกไม้พวกนี้มากับมือ ทุกเช้าเย็นเหมยลี่จะต้องหาเวลามารดน้ำดูแลพวกมันไม่ให้แห้งเหี่ยว เพราะมันเป็นเสมือนเครื่องเตือนใจให้เธอคิดถึงคุณป้าผู้แสนดี หากไม่มีเยาวมาศก็คงไม่มีเธอในวันนี้ และคงไม่มีสวนดอกไม้ตรงหน้าให้ได้มองดูยามเหนื่อยล้าและท้อใจ

หากแต่เวลานี้...หญิงสาวมองดูดอกไม้นานาพันธุ์ สีสันของมันยังคงสวยงามอย่างที่เคยเป็น ทว่าจิตใจเธอกลับเหลือเพียงความมืดดำ ทั้งว้าเหว่ ทั้งไร้หนทาง ราวกับเหลือเพียงหุบเหวที่รอให้เธอกระโดดลงไปอย่างไม่มีทางเลือก

เธอคิดถึงเยาวมาศเหลือเกิน คิดถึงน้ำเสียงอ่อนโยน คิดถึงรอยยิ้มอ่อนหวาน คิดถึงสายตารักใคร่เอ็นดูและอ้อมกอดอันอบอุ่น คิดถึงคำสอนสั่งอย่างหวังดี คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่าง รวมทั้งช่วงเวลาที่ได้อยู่กับท่านด้วย เพราะอย่างนั้นเธอถึงโกรธเกลียดตัวเองเหลือเกิน...

หากวันนั้นเธอไม่ออกไป คุณป้าก็คงจะไม่ตาย

แล้วเหมราชก็คงไม่ต้องเกลียดชังเธอมากมายขนาดนี้

“ฮึก หนูคิดถึงคุณป้านะคะ...”

น้ำตาไหลอาบแก้มนวลด้วยความอดสู ทุกวันนี้แม้หัสดินจะให้การดูแลเธออย่างดีไม่ต่างจากเยาวมาศ แต่ความรู้สึกผิดที่เกาะกินหัวใจเหมยลี่กลับทำให้เธอไม่อาจเปิดใจรับความปรารถนาดีจากท่านได้อย่างหมดใจ ด้วยกลัวว่าตัวเองอาจจะเป็นต้นเหตุของปัญหาอื่น ๆ ตามมาในอนาคต

ซึ่งเธอไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น...

เหมยลี่สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่เรื่องทุกอย่างจบลงเธอจะไปจากบ้านหลังนี้ ไม่อยู่ให้ลูกชายของคุณลุงหัสดินต้องอึดอัดคับข้องใจอีกต่อไป

เหตุการณ์เมื่อครู่แสดงให้เห็นแล้วว่าเหมราชเกลียดเธอขนาดไหน เขาทำราวกับต้องการให้เธอเป็นเพียงอากาศธาตุแสนไร้ค่า ซึ่งไม่คู่ควรจะปรากฏตัวไปให้ผู้หญิงของเขาเห็นด้วยซ้ำ

ชัดเจนแล้วว่าต่อให้เธอตายลงตรงหน้า เหมราชก็ไม่มีทางให้อภัยกับความผิดของเธอ

แต่ในเมื่อเธอกับเขามีข้อตกลงร่วมกัน เหมยลี่ก็จะอดทนรอให้ถึงวันนั้น ไม่นานนักหรอก...อีกไม่กี่เดือนทุกอย่างก็จะจบลงสักที

เธอหวังว่าเมื่อวันนั้นมาถึง เหมราชจะยอมปล่อยเธอไปโดยไม่มีอะไรค้างคาต่อกัน