บทที่ 9

“คุณคีย์! ฉันจะปิดร้านแล้วนะคะ”

“อืม...อะไรกัน ผมยังไม่อยากกลับเลยยยยย”

คีรติมองคนเก่งเมื่อครู่ที่ตอนนี้ตกอยู่ในสภาพหมดท่า พูดแทบจะไม่เป็นภาษา จากตอนแรกที่มั่นอกมั่นใจเหลือเกินว่าตัวเองคอแข็ง ดื่มกี่แก้วก็ไม่เมา เอาเข้าจริงก็อย่างที่เห็น...

คีตะฟุบลงคอพับคออ่อนอย่างคนไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อจากอาการมึนเมา ดวงตามากเสน่ห์คู่นั้นเวลานี้ดูฉ่ำเยิ้มและหวานหยดกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

แต่ตอนนี้คีรติไม่มีเวลามาชื่นชมความดูดีของคีตะ เธอต้องส่งเขากลับบ้านให้ได้ก่อน!

“คุณเมามากแล้วนะคะ นี่ถ้ารู้ว่าคุณจะเก่งแต่ปากแบบนี้ ต่อไปฉันไม่ตามใจแล้วนะ” หญิงสาวอดดุเขาไม่ได้ ทว่าคนโดนดุจู่ ๆ กลับเงยหน้ามองเธอแล้วยิ้มหวาน

“เวลาเค้กดุนี่...น่ารักจัง”

รู้ทั้งรู้ว่าเขาพูดด้วยความเมามาย คีรติก็ไม่ได้ขัดเขินน้อยลงเลยสักนิด ว่ากันว่าคนเมามักจะพูดความจริง สิ่งที่คีตะพูดเมื่อครู่...เขาคงคิดแบบนั้นจริง ๆ สินะ?

“เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้วค่ะ ฉันว่าคุณเรียกรถกลับเถอะ เมาขนาดนี้น่าจะขับรถไม่ไหว”

“ใจร้ายจังน้า ผมเป็นผู้ชายตัวเล็ก ๆ คุณกล้าปล่อยผมกลับบ้านคนเดียวได้ไง” ว่าพลางทำแก้มป่องเหมือนเป็นเด็ก ก่อนจะคว้าแก้วไวน์หมายจะยกดื่มอีกครั้ง

“พอแล้วคุณคีย์ ฉันไม่ให้คุณดื่มแล้วนะคะ” คีรติแย่งแก้วไวน์กลับมาแทบไม่ทัน

“คุณก็รู้ว่าผมมีเรื่องไม่สบายใจ ขอผมดื่มต่อหน่อยเถอะนะ...”

“ไม่ได้ค่ะ พรุ่งนี้คุณค่อยมาดื่มใหม่” ยอมรับว่าเธอสงสารเขาเหมือนกัน ยิ่งพอได้รู้ว่าชายหนุ่มเพิ่งสูญเสียพ่อไป ยิ่งทำให้หญิงสาวสะท้อนใจ ทุกวันนี้เธอกับพ่อไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไร แต่อย่างน้อยเธอก็ยังโชคดีที่มีท่านอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทร คอยปกป้องดูแลลูกสาวอย่างเธอเสมอมา

“ก็ได้ ในเมื่อคุณไล่กันขนาดนี้ ผมกลับก็ได้” คีตะลุกขึ้นยืนพรวดพราดจนหญิงสาวตกใจ เขาไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหน้าเธอด้วยซ้ำ คนตัวสูงเดินโซซัดโซเซไปยังประตูทางออก

“คุณคีย์ นี่คุณประชดฉันหรือไง” จะให้ปล่อยคนเมาเดินไปลำพัง เห็นทีจะใจดำเกินไป หญิงสาวจึงปรี่เข้าไปประคองชายหนุ่มที่เกือบจะล้มอยู่หลายต่อหลายครั้ง

“ผมไม่มีสิทธิ์ประชดคุณหรอก ผมมันก็แค่ลูกค้าคนหนึ่ง หมดเวลางานผมก็หมดความสำคัญแล้ว ปล่อยเถอะ ผมจะกลับ”

“เดี๋ยวสิคะ นี่คุณคิดว่าฉันเป็นคนยังไง เฮ้อ…เอาเถอะ คุณคงเมามาก มาค่ะ ให้ฉันช่วยดีกว่า” คีรติพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ ทั้งห่วงทั้งโมโหที่ถูกชายหนุ่มพูดจาแบบนั้นใส่ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ก็เธอกับเขาเพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันเอง เธอทำได้เพียงพยุงร่างสูงออกไปเรียกรถกลับที่พักเท่านั้น

“ผมไม่ไหวจริง ๆ เค้ก ขอผมนอนที่นี่ได้ไหม” คีตะหยุดเดิน เบือนหน้ามาร้องขอหญิงสาว สายตาเขาฉายแววอ้อนวอนราวกับคนไร้ที่ไปจริง ๆ

“ไม่ได้ค่ะ” คีรติตอบทันที

“อย่าใจร้ายกับผมนักเลย ผมขอร้อง” คีตะคว้าเอวบางของคนตัวเล็กที่กำลังประคองเขาไว้ด้วยความยากลำบาก พอได้อยู่แนบชิดกันชายหนุ่มถึงรู้สึกว่าคีรติตัวเล็กกว่าเขามาก เธอสูงเพียงระดับอกเขาเท่านั้น ที่น่าโมโหที่สุดคือกลิ่นกายของหญิงสาวดันหอมเย้ายวนเป็นบ้า ทำเอาคีตะที่เผลอสูดกลิ่นหอม ๆ เข้าไปเต็มปอด ต้องเร่งขับไล่ความคิดชั่ว ๆ ของตัวเองออกไปทันที

“ขะขออะไรคะ ปล่อยฉันนะ คุณกำลังทำให้ฉันกลัวนะคะ” คีรติใช้สองมือดันอกแกร่งออกห่างอย่างหวาดหวั่น เธอแอบเห็นดวงตาคู่คมข่มปิดลงแวบหนึ่ง ราวกับเขากำลังหักห้ามใจตัวเอง? ต่อมาคีตะถึงยอมปล่อยตัวเธอในที่สุด

“ผมขอโทษ ขอโทษจริง ๆ” ร่างสูงยกมือลูบหน้าเพื่อเรียกสติตนเอง ก่อนจะสบตาเธอด้วยความรู้สึกหลากหลาย...ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

“ผมจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ...”

“ฉันยอมให้คุณนอนค้างที่ห้องทำงานก็ได้ค่ะ” หญิงสาวโพล่งออกมาจนได้ ด้วยสภาพเมามายของคีตะแล้วเห็นทีเขาคงไม่สามารถดูแลตัวเองได้จริง ๆ หากเขาโชคร้ายเจอโจรในคราบคนขับรถโดยสารขึ้นมา คีรติคงจะรู้สึกผิดมากแน่ ๆ

“ผมทำให้คุณลำบากใจใช่ไหม ไม่เป็นไร ผมไหววว~”

“พูดแทบจะไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว เอาอะไรมาไหวคะเนี่ย มานี่เลย” คนตัวเล็กตัดสินใจประคองคนเมาอีกครั้ง เอาแขนข้างหนึ่งของเขาพาดบ่าตัวเอง ก่อนจะพาเดินไปห้องทำงานอย่างทุลักทุเล

ปกติแล้ว ที่นี่เป็นห้องนอนเฉพาะกิจยามเมื่อเธอเบื่อไม่อยากกลับบ้าน แต่เวลานี้เธอจำต้องเสียสละห้องให้กับคนเมาจนดูแลตัวเองไม่ได้แล้วละ

ฟึ่บ!

คีรติวางชายหนุ่มลงบนโซฟาตัวใหญ่ด้านในห้องทำงาน ก่อนหอบหายใจเหนื่อย ๆ การประคองผู้ชายตัวสูงราวร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ในขณะที่เธอสูงแค่หนึ่งร้อยหกสิบไม่ใช่ง่าย ๆ ทั้งยังกินพลังมากจริง ๆ

หญิงสาวปาดเหงื่อที่ผุดซึมบนหน้าผากแล้วเท้าเอวมองคนเมามาย ทันทีที่แผ่นหลังคีตะแตะโซฟาเบาะนุ่ม ชายหนุ่มก็ดูเหมือนจะสิ้นฤทธิ์ หายใจเป็นจังหวะ ค่อย ๆ หลับตาจมสู่ห้วงนิทราในที่สุด

“เฮ้อ ฉันจะเอายังไงกับคุณดีนะคุณคีย์” คีรติมองคนที่กำลังนอนหลับสบายใจเฉิบอยู่ตรงหน้า มุมปากอีกฝ่ายดูเหมือนกำลังอมยิ้มอยู่ไม่มีผิด?

น่าโมโหชะมัด...

คนอะไรขนาดเมาจนหมดสภาพแล้วแท้ ๆ กลับยังดูดีเสียจนเธอไม่อยากละสายตาไปไหน!

“พอ ๆ เลิกคิดไร้สาระได้แล้วเค้ก” หญิงสาวส่ายหน้าเตือนสติตัวเอง ก่อนจะทบทวนอีกครั้งว่าจะเอาอย่างไรต่อดี หากทิ้งชายหนุ่มไว้ที่บาร์ลำพังก็ดูจะเสี่ยงไปหน่อย เธอกับเขาเพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่วันเอง แต่จะให้นอนค้างที่นี่กับเขาด้วย...ก็กลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นอีก

ก็นะ เสียอะไรก็เสียได้ ยกเว้นเสียตัวนี่นา

สุดท้ายคีรติตัดสินใจทิ้งผู้ชายอันตรายคนนี้ให้นอนเฝ้าบาร์ไปคนเดียว ส่วนเธอจะกลับบ้าน พรุ่งนี้เช้าค่อยรีบเข้ามาดูเขาก่อนน้ำผึ้งจะเข้างาน

ที่สำคัญ เรื่องเธออนุญาตให้ผู้ชายนอนค้างที่บาร์จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด!