บทที่ 7

ทุกค่ำคืนที่คีรติรู้ว่ามีลูกค้าจองเข้ามาใช้บริการที่บาร์ เธอจะรู้สึกตื่นเต้นเสมอ ทั้งที่เปิดบาร์มานานเกือบปีแล้วก็ยังเป็นแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยน ทว่าสำหรับครั้งนี้ คงต้องบอกว่าเป็นอารมณ์ตื่นเต้นระคนประหม่าอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับลูกค้าคนไหนมาก่อน

จะต้องเป็นแบบนี้ไปตลอดหนึ่งเดือนเลยสินะ...

หญิงสาวพยายามถามตัวเองหลายครั้งว่าเพราะอะไร ทำไมกันนะ ผู้ชายที่ชื่อคีตะถึงได้มีผลต่อหัวใจเธอนัก คิดไปคิดมาอยู่นานเธอถึงได้คำตอบ

...ก็เพราะเขาไม่เหมือนลูกค้าชายคนไหนอย่างไรล่ะ

จริงอยู่ว่าตลอดการเป็นบาร์เทนเดอร์ที่ผ่านมา คีรติต้องเจอกับลูกค้ามากมาย หลายคนหวังจะเข้าหามากกว่าตั้งใจมาลิ้มลองเครื่องดื่มที่เธอตั้งใจชงให้สุดฝีมือ แต่กับคีตะ เขาคนนี้ไม่เหมือนใคร เธอสัมผัสได้ว่าชายหนุ่มพยายามเข้าหาด้วยการชวนคุยอย่างสนิทสนม ในทางกลับกัน เธอก็รู้สึกถึงกำแพงสูงเสียดฟ้าที่เขาตั้งขวางไว้ด้วย เพราะแบบนี้คีรติเลยรู้สึกสนใจ อยากจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วเบื้องลึกของผู้ชายคนนี้เป็นอย่างไรกันแน่

ภายใต้สายตาเจ้าเล่ห์แฝงแววเย็นยะเยือกคู่นั้น มีอะไรซ่อนอยู่กัน?

“เหม่อคิดถึงผมอยู่หรือเปล่า”

“อุ๊ย! คุณคีย์ เล่นอะไรของคุณ ฉันตกใจหมด” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ ๆ คีตะเข้ามาในร้านโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง พอดีกับจังหวะที่เธอกำลัง...คิดถึงเขาอยู่!

“เดี๋ยวสิ ผมมานานแล้ว เรียกคุณตั้งหลายครั้งแล้วด้วย ไม่เชื่อถามน้ำผึ้งได้” คีตะหันไปหาพยานใกล้ตัว ทั้งเขาและน้ำผึ้งเดินมาถึงหน้าเคาน์เตอร์บาร์ตั้งนานสองนาน คุณเจ้าของบาร์ต่างหากที่เอาแต่ยืนเหม่อคิดอะไรอยู่คนเดียว

“คือ...คุณเค้กก็เหม่อลอยจริง ๆ นั่นแหละค่ะ” น้ำผึ้งยืนยันยิ้ม ๆ

เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าสองคนนั้นไม่ได้โกหก ขืนเถียงไปเธอก็มีแต่อายกับอาย คีรติเลยแสร้งทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา “เฮ้อ โอเค ๆ ผึ้งมีอะไรก็ไปทำเถอะ”

“คุณเค้กคะ คืนนี้ผึ้งขอกลับก่อน จำได้ใช่ไหมคะ” น้ำผึ้งพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ จริง ๆ เธอบอกกล่าวเจ้านายสาวไว้ก่อนจะเข้างานแล้วละ แต่ดูเหมือนคีรติจะเหม่อลอยคิดเรื่องอื่นเพลิน น่าจะเผลอลืมเรื่องเธอไปแล้วแน่ ๆ

“อ้าวเหรอ ถ้าอย่างนั้นผึ้งไปเถอะจ้ะ”

เป็นอีกครั้งที่คีรติอยากจะตีตัวเองแรง ๆ เรียกสติ ทั้งที่ลูกจ้างสาวบอกอยู่ว่าคืนนี้จะขอลางานไปกินเลี้ยงฉลองวันเกิดคนรัก

นี่เธอมัวแต่สนใจคีตะมากเสียจนไม่เป็นอันจดจำเรื่องอื่นเลยหรืออย่างไร

“งั้นผึ้งขอตัวก่อนนะคะ ไปก่อนนะคะคุณคีย์”

“โชคดีครับ” คีตะส่งยิ้มให้น้ำผึ้ง

ทันทีที่พนักงานสาวจากไป บาร์เทนเดอร์คนสวยก็หันไปจัดเตรียมเครื่องดื่มตามหน้าที่ โดยที่ใบหน้าสะสวยยังคงบึ้งตึงอยู่อย่างนั้น

“คืนนี้คุณอยากให้ฉันมิกซ์เครื่องดื่มให้ตามสะดวก หรือว่าอยากรีเควสต์อะไรไหมคะ”

“ตกลงที่ผมถามเมื่อกี้มันยังไงครับ คุณยังไม่ให้คำตอบเลยนะ”

“คะ?” หญิงสาวหันไปมองหน้าคีตะเมื่อเรื่องที่เธอกำลังถามกับเรื่องที่ชายหนุ่มพูด ดูเหมือนจะเป็นคนละเรื่องกันเลยนะ?

“ก็เรื่องที่คุณเหม่อลอยคิดถึงผมไง” รอยยิ้มมากเสน่ห์ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของคีตะ พาให้สองแก้มนวลของแดงระเรื่อทันที ไม่รู้ว่าด้วยเพราะเขินอายหรือโมโหที่ถูกกวนประสาทกันแน่ คีตะไม่กล้าฟันธงอย่างมั่นใจเหมือนกัน

“คุณนี่มัน...เฮ้อ! ใช่ค่ะ ฉันคิดถึงคุณ” คีรติยอมรับตามตรง

คำพูดของเธอทำให้ชายหนุ่มตรงหน้ายิ้มกว้าง ปากแทบจะฉีกไปถึงใบหูอยู่แล้วนั่น ทว่าหญิงสาวกลับดับฝันเขาด้วยประโยคต่อมา “ฉันคิดว่าคุณนี่มันเป็นลูกค้ายังไงกันแน่นะ มาสาย มาเลตได้ทุกวัน ที่บาร์ฉันไม่มีบริการต่อเวลานะคะ จะเริ่มกี่โมงก็ต้องจบเวลาเดิม”

รอยยิ้มที่กว้างจนน่าหมั่นไส้พลันหุบลงทันที

“งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นผมขอโทษที่ทำให้คุณ ‘รอ’ นานนะครับ แต่ไม่ต้องห่วงว่าจะใช้บริการคุณเกินเวลา ผมรู้ดีว่ากับคุณคนนี้ ผมคงต้องค่อยเป็นค่อยไปหน่อย”

บาร์เทนเดอร์สาวขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่เข้าใจ “หมายความว่ายังไงคะ”

คีตะไม่ตอบคำถาม เริ่มพับแขนเสื้อเชิ้ตสีดำ ปลดกระดุมลงมาสองเม็ด เสยผมที่ปรกหน้าผากเกลี้ยงเกลาขึ้น เข้าสู่โหมดผ่อนคลายอารมณ์เต็มตัว

“เราเริ่มกันเลยดีไหม ผมคอแห้ง อยากดื่มอะไรสดชื่น ๆ น่ะ”

เห็นแบบนั้นคีรติจึงเริ่มทำหน้าที่ของตนเอง หันไปจัดการชงเครื่องดื่มให้ชายหนุ่มต่อ ประโยคที่เขาพูดไว้เมื่อครู่นี้ถูกลืมไปเสียสนิทใจ

“เรียบร้อยค่ะ เมื่อคืนก่อนฉันเห็นคุณค่อนข้างชอบเครื่องดื่มที่มีปริมาณแอลกอฮอล์สูง ลองแก้วนี้ดูนะคะ รสชาติหวานอมเปรี้ยว ลองได้ดื่มติดกันสักสามสี่แก้ว รับรองกลับบ้านไม่ถูกแน่ค่ะ”

“แล้วเคยมีแขกที่เมาเพราะเครื่องดื่มของคุณไหม” เขาว่าพลางยกแก้วดื่มรวดเดียวหมด

“เยอะแยะค่ะ เผลอ ๆ คนต่อไปก็คุณเนี่ยแหละ” คีรติมองคนอวดดีที่ยกเครื่องดื่มสีหวานกรอกลงคอจนหมดแก้ว ราวกับต้องการจะท้าทายกัน ทว่ายิ่งชายหนุ่มกล้าแบบนี้เธอก็ยิ่งชอบ

“ถ้าผมเมาก็ขอให้รู้ไว้เลยว่าเพราะผมยอมให้คุณมอมต่างหาก”

“ไม่ใช่เพราะคุณคออ่อนหรอกเหรอคะ” ปกติแล้วคีรติไม่ใช่คนชอบต่อปากต่อคำกับใคร แต่ครั้งนี้เธอหมั่นไส้หน้าหล่อ ๆ ของเขาที่เอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่ม พูดจากวนประสาทกันไม่เลิกอยู่นั่นละ

“ผม ‘แข็ง’ มาก ไม่เชื่อก็ลองดูได้…”

ดะเดี๋ยว… คีรติรู้สึกว่าไอ้คำว่า ‘แข็ง’ ของชายหนุ่มมันสองแง่สองง่ามอย่างไรก็ไม่รู้!

หญิงสาวหลบสายตาซุกซนของลูกค้าหนุ่ม หมุนกายกลับไปชงเครื่องดื่มแก้วต่อไปเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกหวามไหวในใจ

“ปกติลูกค้าคนอื่น ๆ เขาคุยกับคุณเรื่องอะไรเหรอ”

“ก็…เรื่องทั่วไปค่ะ” หญิงสาวเลิกคิ้ว อธิบายเสริม “ถ้ามากันเป็นกรุ๊ปฉันจะแนะนำเรื่องเครื่องดื่มแต่ละประเภท แต่ถ้าลูกค้ามาคนเดียวแบบคุณ ฉันจะคุยเรื่องทั่ว ๆ ไปตามที่ลูกค้าสนใจ อย่างเช่นเรื่องงาน เรื่องความรัก เยอะแยะไปหมด ว่าแต่ถามทำไมเหรอคะ”

“ผมแค่รู้สึกได้น่ะ ไม่ว่าผมชวนคุณคุยเรื่องอะไร คุณก็ดูไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร” น้ำเสียงคีตะหมองลงอย่างไม่ปิดบัง

“คะ?” คีรติกะพริบตาปริบ ๆ