บทที่ 8

บอกตามตรง ถึงจะรู้สึกว่าถูกคีตะกวนประสาทอยู่เรื่อย ๆ เธอก็ไม่ได้นึกรังเกียจเดียดฉันท์หรือไม่อยากคุยกับเขาเสียหน่อย อีกอย่างสถานะตอนนี้เขาคือลูกค้าผู้ลงทุนเหมาใช้บริการบาร์เธอทั้งเดือน คีรติไม่ควรเอาอคติส่วนตัวมาปะปนกับเรื่องงาน ทั้งควรจะดีกับเขาเหมือนอย่างที่เธอปฏิบัติต่อลูกค้าคนอื่น ๆ

“ผมรู้สึกเหมือนคุณไม่ชอบหน้าผม ทำไมครับ เพราะอะไรเหรอ” คีตะเปลี่ยนอิริยาบถ โน้มกายไปข้างหน้า ใบหน้าหล่อเหลาจึงขยับเข้าใกล้หญิงสาว ยามสบตาเธอแน่วนิ่งอย่างพยายามค้นหาคำตอบ

วินาทีนั้น หัวใจคีรติพลันเต้นแรงอีกครั้ง…

“เปล่านะคะ ถ้าฉันทำให้คุณคิดแบบนั้นก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ” หญิงสาวกล่าวขอโทษจากใจจริง

“ไม่เอาคำขอโทษได้ไหม เปลี่ยนเป็นขอให้คุณเปิดใจให้ผมหน่อยดีกว่า ผมไม่ได้อันตรายเหมือนผู้ชายคนอื่นที่คุณเคยเจอหรอก”

แบบนี้นี่แหละที่เรียกว่าอันตรายที่สุด! หญิงสาวแย้งในใจ เพราะต่อให้ผู้ชายคนอื่นจะแสดงออกอย่างหยาบคายแค่ไหน ก็ไม่เคยมีใครทำเธอหัวใจเต้นแรงจนไปต่อไม่ถูกแบบนี้สักคน

คีรติผายมือไปทางแก้วเครื่องดื่ม หาทางเปลี่ยนเรื่องแบบแนบเนียน “คุณดื่มสิคะ เดี๋ยวก็ขาดตอนหรอก”

“สรุปได้ไหมครับ” คีตะไม่ปล่อยให้เธอพาเฉไฉง่าย ๆ

“ฉันว่าจะถามหลายครั้งแล้วแต่ลืมไป ทำไมคุณคีย์ถึงจองบาร์นี้ไว้ทั้งเดือนล่ะคะ” เธอเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน

“อ่อ เรื่องนั้นคือว่า…”

“ถ้าคุณอยากให้ฉันเปิดใจจริง ๆ ก็คงตอบคำถามฉันจากใจได้ใช่ไหมคะ” คีรติดักคอคนเจ้าเล่ห์ที่ทำท่าจะเอื้อนเอ่ย แค่เห็นสายตาที่คีตะทอดมองมา เธอก็รู้ทันแล้วว่าเขาคงจะสรรหาถ้อยคำแสนหวานมาหยอดให้เธอใจเต้นแรงอีกเป็นแน่

“โอเค ๆ ผมจองที่นี่ทั้งเดือนเพราะอยากคุยกับคุณ”

“คุณคีย์…”

“ผมพูดจริงนะ ผมเพิ่งกลับไทยมาได้ไม่นาน ไม่มีเพื่อนที่ไหน บังเอิญขับรถผ่านมาแถวนี้เห็นว่าที่นี่น่าสนใจดี ยิ่งรู้ว่าเป็นการให้บริการแบบส่วนตัวก็ยิ่งอยากมาลอง อ่อ ถึงผมจะอยากมีเพื่อนคุยแต่ก็ไม่ได้ชอบที่ที่คนพลุกพล่าน เพราะฉะนั้นที่นี่เลยตอบโจทย์ผมน่ะ” ชายหนุ่มยกยิ้มละไม

“จริงเหรอคะ คิดว่าไม่ค่อยมีคนชอบบาร์ของฉันเสียอีก” คีรติย่นคิ้วกังขา คำตอบของชายหนุ่มทำให้เธอเริ่มเชื่อมั่นในตัวเองมากขึ้น หลังจากเพิ่งได้รับพลังลบจากที่บ้านมาเมื่อเช้าน่ะนะ…

“ทำไมล่ะ ผมอาจจะมาที่นี่แค่คืนสองคืน แต่มันโอเคมากเลยนะ ทั้งสไตล์การแต่งร้าน เครื่องดื่ม หรือแม้แต่คุณ ทุกอย่างลงตัวมากเลย ไม่เห็นมีอะไรน่ากังวล ผมไม่เสียดายเงินที่จ่ายไปเลยจริง ๆ”

“เฮ้อ นี่ฉันไม่รู้แล้วว่าใครเป็นเจ้าของร้าน ใครเป็นลูกค้ากันแน่ คุณมาเป็นลูกค้าแท้ ๆ แต่กลับเป็นฝ่ายฮีลใจฉันเฉยเลย? ขอโทษนะคะ” เธอกล่าวยิ้ม ๆ อย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรนี่ จะใครก็มีสิทธิ์อ่อนแอได้ทั้งนั้น เชื่อมั่นในตัวเองไว้นะ สิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้มันดีแล้ว และมันจะดีขึ้นเรื่อย ๆ ผมมั่นใจ” คีตะเลื่อนมือไปกุมมือหญิงสาวอย่างคนลืมตัว ทั้งสองคนสบตากันนิ่งค้างอยู่หลายวินาที

กระทั่งคีรติรับรู้ถึงแรงสัมผัสอ่อนนุ่มจากบนหลังมือ...

ฟึ่บ!

“ขอโทษครับ” คีตะรีบพูดเมื่อหญิงสาวชักมือออกอย่างแรง นั่นคล้ายเป็นการเตือนสติให้เขาต้อง ‘ใจเย็น’ มากกว่านี้

“ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่เมื่อกี้คุณคีย์บอกว่าเพิ่งย้ายมาอยู่ไทย? ปกติคุณทำงานอยู่ต่างประเทศเหรอคะ”

ตั้งสติสิยัยเค้ก ตั้งสติก่อน…

นั่นเป็นประโยคที่หญิงสาวกำลังท่องเอาไว้ในใจ

“ครับ ผมย้ายไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่มัธยมต้น ตอนเด็กผมเกเรมากน่ะ พ่อกับแม่เลยส่งไปเรียนที่อเมริกา เรียนจบก็อยู่ทำงานที่นั่นต่อชิล ๆ ตามประสาลูกคนเดียวที่ถูกพ่อแม่เฉดหัวทิ้งตั้งแต่เด็ก หึ” ภายใต้เสียงหัวเราะเสียดสีของเขาแฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดที่ยังคงฉายชัดในทุกความทรงจำ

“ฉันว่าพ่อแม่คุณอาจจะแค่อยากให้คุณมีอนาคตที่ดีก็ได้นะคะ”

“เรื่องนั้นช่างเถอะครับ ผมเคยน้อยใจจนเลิกคิดมากไปแล้ว ความจริงอยู่ที่นั่นก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ใจจริงผมอยากจะอยู่ตลอดไปด้วยซ้ำ แต่ดันเกิดเรื่องขึ้นมาเสียก่อน…”

น้ำเสียงคีตะเข้มขึ้น ดวงตาที่หรุบหรู่ลงมองแก้วใสในมือ คล้ายจะดำมืดลงอย่างเห็นได้ชัด

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ” ทั้งที่รู้ว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัว คีรติกลับไม่สามารถห้ามความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้เลย

“พ่อผมเสียน่ะ” คีตะตอบ ดวงตาตวัดฉับจากขอบแก้วเปียกชื้นมาสบตากับหญิงสาวตรงหน้า สายตาเขาอัดแน่นด้วยแรงเคียดแค้นชิงชัง ชนิดที่คีรติเห็นแล้วยังรู้สึกหนาว ๆ ร้อน ๆ เธอรับรู้ได้ถึงแรงอารมณ์นั้นจนต้องหลบตาเขาโดยอัตโนมัติ

“ขอโทษค่ะ ฉัน...ฉันไม่น่าถามเลย”

“พ่อผมเสียเมื่อไม่นานมานี้ ผมเลยไม่อยากทิ้งแม่ให้อยู่คนเดียว อีกอย่างที่นี่ก็มีอะไรหลายอย่างรอให้ผมกลับมาจัดการ” คีตะพูดเรียบเรื่อยเนิบช้า ราวกับอยากจะให้หญิงสาวรับรู้ทุกความรู้สึกที่เขามี มากกว่าจะแบ่งปันความทุกข์ในวงเหล้าเฉกเช่นลูกค้าทั่วไป

“ฉันเสียใจด้วยนะคะ เรื่องคุณพ่อของคุณ” เพราะแบบนี้สินะ เธอถึงรู้สึกว่าทุกครั้งที่สบตากัน ผู้ชายคนนี้ดูมีอะไร ๆ เก็บซ่อนอยู่ลึก ๆ

คีตะพยายามแสดงออกเหมือนว่าตนเข้มแข็ง ภายใต้รอยยิ้มสบาย ๆ ปนยียวนนั่น แท้จริงแล้วกำลังปกปิดหัวใจแหลกละเอียดจนแทบไม่เหลือชิ้นดีของเจ้าตัวเอาไว้นี่เอง?

“ผมไม่เป็นไรหรอก ก็แค่รู้สึกว่าที่ผ่านมายังไม่เคยทำอะไรเพื่อพ่อสักครั้ง กลับมาครั้งนี้ผมตั้งใจจะทำเพื่อพ่อเป็นครั้งสุดท้าย”

“ฉันเชื่อว่าพ่อคุณต้องเห็นค่ะ ท่านรับรู้ได้แน่ ๆ ว่าคุณดูแลคุณแม่ดีแค่ไหน” หญิงสาวส่งยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอบอุ่น ขณะที่เขาเอาแต่ดื่มแก้วต่อแก้วอย่างไม่สะทกสะท้าน ราวกับเครื่องดื่มทั้งหมดเป็นเพียงน้ำเปล่าก็เท่านั้น

ครั้นจะออกปากห้าม...คีรติก็เดาว่าเวลานี้เขาคงไม่ฟังคำเธอเท่าไร

“อื้ม ผมก็หวังว่าพ่อจะรับรู้ อีกอย่างบ้านผมเปิดธุรกิจรีสอร์ตที่เขาใหญ่น่ะ คิดว่าคงไป ๆ มา ๆ กรุงเทพฯ จนกว่าเรื่องทุกอย่างจะลงตัว” คีตะเริ่มรู้สึกมึนศีรษะเล็กน้อยจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่ยิ่งดื่มและพูดคุยกับหญิงสาว เขาก็ยิ่งเพลิดเพลินจนไม่อยากให้เวลาหมดลงเร็วนัก

“คุณดื่มหนักเกินไปแล้ว ฉันขอหยุดชงให้คุณนะคะ”

“ถ้างั้นก็มาดื่มด้วยกันสิ” คนถูกกล่าวหาว่าเมาสวนกลับทันควัน “ผมบอกคุณแล้วนี่นาว่าอยากให้คุณเปิดใจให้ผม”

“เรื่องเปิดใจไม่ได้เกี่ยวกับการดื่มเป็นเพื่อนคุณนี่คะ อย่าลืมสิว่ามันคือกฎของที่นี่” คีรติยิ้มอย่างรู้ทันคนเจ้าเล่ห์ที่ได้คืบจะเอาศอก ก่อนจะเก็บแก้วทั้งหมดเป็นสัญญาณว่าเธอไม่อนุญาตให้เขาดื่มต่อแล้ว

“คนตั้งกฎคือคุณ จะยกเลิกกฎก็ย่อมได้นี่” คีตะยักไหล่กวน

“คุณคีย์…”

“ถ้าคุณไม่ดื่มงั้นผมขอดื่มต่อ อย่าห้ามนะครับ เพราะยังไม่หมดเวลาเลย” ชายหนุ่มว่าพลางเหลือบตามองขวดไวน์แดงที่น่าลิ้มลองด้านหลังคีรติ ก่อนจะสบตาหญิงสาวอีกครั้งราวหยั่งเชิง

“คุณดื้อเองนะคะ ถ้ากลับบ้านไม่ไหวขึ้นมาฉันไม่รับผิดชอบนะ”

ในที่สุดหญิงสาวก็ยอมหยิบขวดไวน์ที่คีตะเล็งไว้ลงมา

“ระดับนี้แล้ว สบายมาก”