พ่อเพื่อนบำเรอรัก บทที่ 7

“อ้าว!”

            มายาวดีตาโตขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อเดโชออกมาจากห้องนอนของเขา ไม่รู้ทำไมต้องประหม่าขนาดทำอะไรไม่ถูก จึงได้แต่ยกมือไหว้

            “เมื่อตอนเจอกันไม่ได้ไหว้เหรอ” เดโชเลิกคิ้วถาม อิงร่างกับผนังห้องมองมานิ่งๆ

            “ไหว้ค่ะ” มายาวดีตอบ

            “แล้วทำไมถึงไหว้อีก จะไหว้ครบสามเวลาเลยหรือไง ต่อไปก็ไม่จำเป็นต้องไหว้กันบ่อยๆ เพราะฉันไม่ใช่พระ”

            “ค่ะ” ก็ไม่รู้จะตอบอะไร เสียงที่เปล่งออกไปจึงสั้นนัก แล้วสายตาเจ้ากรรมก็ดันหลุบลงมองกล้ามแขน ซิกแพ็ค และหัวนมสีเข้มทั้งสองข้าง

            “อะแฮ่ม!” เดโชแกล้งกระแอมกระไอหลังจากปล่อยให้เธอโลมเลียด้วยสายตา

            “ขอโทษนะ เธอถือหรือเปล่า หากฉันจะไม่ใส่เสื้อเดินไปเดินมาในบ้าน ฉันขี้ร้อนน่ะ” ร่างสูงเดินเฉียดร่างเธอไปอย่างจงใจ และมายาวดีก็นิ่งขึงเหมือนถูกสาปเช่นกัน

            “ไม่ค่ะ หยาจะว่าอะไรคุณพ่อได้ล่ะคะ” เธอตั้งสติได้ก็หันขวับไปหาเขาเร็วปรื๋อ

            “เธอไม่ต้องเกรงใจนะ ทำตัวตามสบาย ถือซะว่าบ้านนี้เป็นของเธอจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด”

            “ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณพ่อ แล้ว...จะให้หยาเริ่มงานเมื่อไหร่คะ”

            นึกถึงงาน นึกถึงเงิน อยู่ที่นี่วัตถุประสงค์เดียวคือเงิน

            “อีกสัก 3 วันก็ได้ ไม่ต้องรีบ รอให้เคลียร์เรื่องกึ้งเสร็จก่อน”

            “ก็ได้ค่ะ หยาดีใจนะคะที่คุณพ่อยอมรับพี่ว่าน พี่ว่านเป็นคนดีจริงๆ นะคะ และที่มาวันนี้ไม่ใช่เพราะกึ้งลากพี่ว่านมานะคะ พี่ว่านอยากจะมาตั้งนานแล้ว แต่เพิ่งจะกลับจากไซต์งานที่ลพบุรีเมื่อวันก่อน เลยเพิ่งจะมีเวลาพากันมานี่ล่ะค่ะ”

            เดโชกระตุกยิ้มนิดๆ เขาไม่ได้มองเธอ แต่มองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

            “ฉันจะเชื่อเธอก็ได้”

            มายาวดีดีใจจนยิ้มกว้างออกมา แล้วท้องเธอก็ร้องประท้วงให้ต้องขายหน้า “จ๊อก...”

            เดโชหันมามองคิ้วเข้มเลิกขึ้นสูง

            “หิวเหรอ”

            “แหะๆ นิดหน่อยค่ะ” จะปฏิเสธก็ใช่ที่เล่นประท้วงกันขนาดนี้ ฆ่าให้ตายเลยไม่ดีกว่าเหรอ

            “ฉันก็หิวๆ แล้วเหมือนกัน ออกไปหาอะไรกินกันดีมั้ย”

            “เอ่อ...” มายาวดีอ้าปากหวอ ควรจะไปดีไหมนะ

            “กลัวเหรอ”

            เธอส่ายหน้าผมสะบัด

            “เปล่าค่ะ ทำไมต้องกลัวด้วยล่ะคะ ถ้าคุณพ่อหิวก็...ไปค่ะ”

            “งั้นรอเดี๋ยวนะ ใส่เสื้อก่อน”

            มายาวดีเอาถุงชุดว่ายน้ำที่ประกายแก้วซื้อให้ไปเก็บไว้ในห้อง แล้วออกมายืนกระมิดกระเมี้ยนอยู่หน้าห้อง เดโชใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงชาวเลสีดำสบายๆ ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่น่ามองขนาดนี้

            “ไปกันเถอะ”

            เธอกะพริบตาแล้วรีบสาวเท้าตามร่างสูงออกไป

“คุณพ่อจะพาหยาไปไหนคะ”

            หลังจากที่หยุดมองรถสปอร์ตเปิดประทุนสีขาวราคาแพงลิบอยู่นาน มายาวดีก็ถามขึ้นด้วยความสงสัย

            “ไปกินข้าวไง”

            “เอ่อ...” เธอมองรถสลับกับชุดที่เขาสวม มันไม่เข้ากันเลยสักนิด ความสงสัยในเรื่องนี้ถ้าพูดออกไปก็คงไม่เหมาะ “ไม่ชวนกึ้งไปด้วยหรือคะ” เสไปเรื่องอื่น

            “ยัยกึ้งกำลังท้องกำลังไส้ ตะลอนๆ พาเธอเที่ยวมาทั้งวันแล้วคงจะเหนื่อย”

            เหตุผลของเขาทำให้มายาวดีต้องนับเลขอยู่ในใจ เธอออกไปเที่ยวกับประกายแก้วแค่ 4 ชั่วโมงกว่าๆ ทั้งวันตรงไหน แต่เรื่องประกายแก้วท้องและควรพักผ่อนเธอไม่เถียง

            ทว่า...การที่มากับเขาสองต่อสองมันจะเป็นการดีเหรอ

            “ลำบากใจเหรอ”

            “เปล่าค่ะ” รีบตอบปฏิเสธทั้งที่ในใจตอบใช่

            “งั้นก็ขึ้นรถเถอะ”

            มายาวดียอมขึ้นไปนั่งข้างๆ ด้วยอาการกระมิดกระเมี้ยน เกิดมาไม่เคยนั่งรถหรูขนาดนี้ ซ้ำยังเปิดประทุนรับลมเย็นๆ อีกต่างหาก นี่ถ้าเธอทำรถเขาเสียหายต้องแย่แน่ๆ

            “ทำตัวตามสบาย ฉันไม่ใช่ฆาตกรที่จะลวงเธอไปข่มขืนแล้วฆ่า”

            “แหงล่ะค่ะ ฆาตกรที่ไหนจะขับรถแพงขนาดนี้” หลุดปากเถียงออกไปจนได้

            “งั้นจะกังวลอะไร”

            มายาวดีเหลียวมองเขาทางหางตา ไม่กล้าสบตาในระยะขนาดนี้กลัวใจจะแกว่งมากกว่าที่เป็นอยู่

            “หยากลัวจะทำรถคุณพ่อเปื้อน”

            “หึ หึ” เดโชหัวเราะอารมณ์ดีกระปรี้กระเปร่าขึ้นเป็นกอง

            “จริงๆ นะคะ ถ้าหยาทำเบาะรถเปื้อน หรือห่วงพวงกุญแจไปเกี่ยวเบาะรถขาดเข้าล่ะแย่เลย”

            “เธอนี่คิดมากไปนะยะหยา ไม่มีทางเป็นไปได้ทั้งนั้น เบาะหนังอย่างดีทั้งนุ่มและหนา สีดำเมี่ยมขนาดนี้คงจะไม่เห็นรอยอะไร แต่ถ้าเธอกังวลนัก เกิดเปื้อนขึ้นมาจริงๆ ก็แค่เช็ดออกทำความสะอาดง่ายจะตาย”

            มายาวดีคลายความกังวลลงไปบ้าง มองสองข้างทางมีแต่ป่ารก ดีที่ว่าเป็นเกาะเจริญมีไฟถนนตลอดเส้น ว่าแต่เขาจะพาเธอไปไหน

            “เธอเป็นคนเหนือเหรอ” เดโชชวนคุย

            “ค่ะ หยาเป็นคนจังหวัดน่าน”

            “ยัยกึ้งเคยไปเที่ยวแล้วสินะ”

            “ค่ะ กึ้งไป 2 ครั้งแล้ว”

            “ฉันไม่ค่อยได้ขึ้นเหนือบ่อยนัก”

            “ไปเที่ยวบ้านหยามั้ยล่ะคะ ทิ้งวิวทะเลไปชมวิวภูเขาบ้าง เอ...แต่ถ้าช่วงฝนตกที่นี่ก็คงจะมีหมอกอยู่บ้างใช่มั้ยคะ”

            “หลังฝนตกก็คงเหมือนกันทุกที่ล่ะ”

            “แต่รับรองว่าสวยสู้บ้านหยาไม่ได้แน่”

            เดโชหันมองเธอยิ้มๆ มายาวดีก็หัวเราะคิกคักลืมความกังวลก่อนหน้านี้ไปหมด

            “ฉันต้องไปแน่ยะหยา”

            เธอสบตาคมที่กำลังทอประกายไหววับ แล้วจู่ๆ แก้มก็ร้อนวาบเมื่อคิดถึงคำพูดของเขาเมื่อครู่

            พูดเหมือนจีบ?

            คงไม่

            เขาคงไม่สนใจเด็กอย่างเธอหรอก

            มายาวดีมองออกด้านข้างเพื่อไม่ให้เขาเห็นแก้มร้อนๆ ของเธอ เจอกันไม่กี่ชั่วโมงขยันทำใจเธอสั่นขนาดนี้ น่ากลัวจัง กลัวใจตัวเองจะทนไม่ไหวหลงรักพ่อเพื่อนขึ้นมา

            เดโชขับรถพามายาวดีมายังชายหาดอีกฝั่งของเกาะ ที่นี่มีนักท่องเที่ยวมาพักค่อนข้างมาก มีร้านอาหารริมหาด มีการแสดงของคนเล่นไฟที่แม้จะเหม็นกลิ่นน้ำมันไปบ้างก็ยังสร้างความตื่นตาตื่นใจให้มาก

            เธอกับเขาเลือกนั่งไกลออกมาเพราะกลัวจะเหม็นน้ำมันก๊าดจนเวียนหัวเสียก่อน เดโชสั่งอาหารมาสามอย่าง กับเบียร์เย็นๆ 3 ขวด