บทที่ 8 ท่านชายจอมปากแข็ง

เมื่อเห็นว่าลินินนั่งอ่านหนังสือบนเตียงด้วยความลำบากอย่างที่ผู้ติดตามคนสนิทของตนรายงาน เจย์เดนก็มานั่งคิดอีกครั้ง ก่อนจะเกิดอุบายว่า “ข้าอยากไปเที่ยวเดินเล่นในห้องสักหน่อย” จากนั้นเขาก็บอกให้ลินินติดสอยห้อยตามไปด้วย

“ห้างเหรอ?” เธอยืนแง้มประตูห้องนอนเพื่อพูดคุยกับเขา “แต่ฉํนต้องอ่านหนังสือนะ” ลินินกล่าวถึงความจำเป็นของตัวเอง เธอเพิ่งเลิกเรียนจากที่โรงเรียนมา ก็หวังจะรีบทบทวนบทเรียนและอ่าหนังสือต่อเลย

“กฎอีกข้อ ข้าสั่งอะไรเจ้าต้องว่าตามนั้น” พูดจบ เจย์เดนก็ไม่มัวรีรอฟังคำโต้แย้งจากเธออีก เขาหมุนตัวหันหลังแล้วเดินลงไปรอเธอที่ลานจอดรถคฤหาสน์

ลินินเห็นแบบนั้นก็แอบอดถอนหายใจในความเอาแต่ใจของเจย์เดน

แต่เมื่อมาถึงห้างสรรพสินค้า เจย์เดนกลับไม่ค่อยตื่นตาตื่นใจที่จะเดินไปไหนเลย เอาแต่ยกมือขึ้นป้องแสงจากหลอดไฟนีออน ที่ดูเหมือนจะแยงตาของเขามากจนเกินควร

ลินินเห็นแบบนี้ก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ‘ไม่ชอบที่สว่าง ๆ แล้วทำไมถึงพามาเดินห้างกัน หรือว่าเป็นแวมไพร์ขี้เหงา นาน ๆ ทีจึงอยากออกมาเดินเล่นกับคนอื่นเขาบ้าง?’ หลังจากคิดเช่นนั้น เธอก็ส่ายศีรษะด้วยความเอ็นดู ก่อนจะหยิบหมวกแก๊ปที่ตัวเองพกติดกระเป๋าเป็นประจำออกมา

สองขาก้าวเดินไปใกล้เขาแล้วเขย่งปลายเท้าขึ้น ลินินเอื้อมตัวสวมหมวกใบนั้นให้เจย์เดนอย่างถือวิสาสะ ดีที่วันนี้เขาไม่ได้ใส่สูทเต็มยศออกมา การแต่งตัวจึงดูเข้ากับหมวกแก๊ปของเธออย่างน่าเหลือเชื่อ ลินินเห็นแบบนั้นก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจที่ใส่หมวกให้เขาได้สำเร็จ

ส่วนเจ้าตัวที่ถูกกระทำเช่นนั้นก็ได้แต่มองหน้าเธอด้วยสายตาชวนตะลึง ไม่คิดว่าเธอจะทำอะไรแบบนี้กับตัวเอง

“ไม่ต้องก็ได้...” ในขณะที่กำลังจะถอดหมวกออก ลินินก็รีบเขย่งปลายเท้าขึ้นอีกครั้งเพื่อเอื้อมปกป้องหมวกใบนั้นจากมือหนาที่กำลังจะถอดมันออก

“ใส่เอาไว้เถอะ จะได้ไม่ต้องคอยยกมือป้องตาตัวเองอยู่” เมื่อเห็นแววตาจริงจังและดูเป็นห่วงเป็นใยส่งออกมาจากเธอ เจย์เดนก็ยอมลดแขนของตัวเองลงแล้วใส่หมวกนั้นต่อ

หลังจากนั้น ร่างสูงก็เริ่มเดินวนไปเรื่อย ทำทีเป็นเข้าร้านนู้นออกร้านนี้ จนสุดท้ายมาหยึดที่ร้านขายอุปกรณ์การเรียนซึ่งเปนรที่เขตั้งใจมาเป็นอันดับแรก แต่กลับต้องเดินอ้อมให้เมื่อยเสียก่อน เหมือนปากของตัวเองที่หนักมากเสียจนบอกกล่าวกันตรง ๆ ไม่ได้

ลินินเห็นว่าเขาเดินเข้ามาในร้านแบบนี้ เธอจึงถือโอกาสไปเลือกเครื่องเขียนของตัวเองด้วย เจย์เดนที่เห็นเธอเดินเลือกของตัวเองก็แอบยกยิ้มขึ้นมุมปาก และหลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นฝ่ายเดินตามลินินไปเสียแล้ว

“นายไม่เลือกของตัวเองเหรอ?” ลินินเอ่ยถามเมื่อหันหลังกลับไปมองอีกสักกี่ครั้งก็ยังเห็นพ่อหนุ่มแวมไพร์นี้เดินตามเธออยูไม่ห่าง

“เลือก...เลือกอยู่...” ว่าพลางยื่นมือหนาของตัวเองไปแตะลูบคลำเครื่องเขียนในร้าน

“ใช้ของน่ารักขนาดนั้นเชียวเหรอเนี่ย” ลินินเอ่ยขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

เจย์เดนกำลังยืนเลือกปากกาลายการ์ตูนอยู่ ร่างสูงที่รู้ตัวว่าตัวเองทำเรื่องน่าอายก็หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ ก่อนจะรีบปล่อยมือออก

“อะไรกัน ไม่ต้องอายหรอก ใคร ๆ ก็ใช้ของแบบนี้ดั้งนั้นแหละ” ลินินว่าก่อนจะหันหลังเดินเลือกของต่อไป แต่ก็ยังไม่วายแอบหัวเราะเขาต่ออีกนิดหน่อย

เจย์เดนเห็นแบบนั้นก็หรี่ตามองเธออย่างคาดโทษ ‘เจ้ากล้าหัวเราะแวมไพร์ที่น่าเกรงขามอย่างข้างั้นหรือ!’ ว่าพลางทำหน้ามุ่ยแต่ก็ยังตามติดเธอไม่ห่าง

ลินินเลือกของใส่ตะกร้าเพียงสิ่งที่จำเป็นเท่านั้น ด้วยความที่งของเธอมีไม่มาก แต่เมื่อเดินผ่านตุ๊กตาตัวหนึ่งเข้า มันคือตุ๊กตาแดร็กคูล่าที่ในมือถือลูกฟักทองอยู่ โดยรวมมันก็น่ารักอยู่แล้ว แต่ด้วยความที่มันเหมือนใครบางคนด้วย จึงถูกตาต้องใจเธอจนอยากได้เข้าไปใหญ่

อันที่จริงแล้ว การที่เธอมองตุ๊กตาตัวนี้โดยละสายตาไม่ได้ สาเหตูหนึ่งก็เป็นเพราะมันมีรูปร่างและท่าทางเหมือนเจย์เดนอย่างไรเล่า

ดูเหมือนว่าช่วงนี้ใกล้เทศกาลฮาโลวีนแล้ว ในห้างจึงวางจำหน่ายของเช่นนี้ นอกจากนี้บนป้ายยังเขียนว่าลิมิเต็ดด้วย ซึ่งหมายความว่า มันมีเพียงไม่กี่ตัวบนโลกนี้ และดูเหมือนจะเป็นตัวสุดท้ายแล้วด้วยสิ...

แต่ถึงอย่างนั้น ลินินก็ทำได้เพียงมองมันตาระห้อย ก่อนจะต้องจำใจร่ำลามัน

แต่ความอาลัยอาวรณ์ของเธอที่มีต่อตุ๊กตานั้นหลบไม่พ้นสายตาอันเฉียบแหลมของเจย์เดน เขาพยายามภาวนาในใจว่า ‘อ้อนข้าสิ มาอ้อนข้าสิ’ ราวกับอยากให้เธอมาวิงวอนขอให้เขาซื้อให้ หากเป็นแบบนั้นเขาก็พร้อมจะควักเงินจ่ายให้ในทันที แต่ถึงอย่างนั้น ลินินก็ล่วงหน้าจากตุ๊กตาตัวนี้ไปไกลแล้ว

เจย์เดนเห็นแบบนั้นก็ได้แต่เดินคอตกพลางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย หลังจากนั้น มือหนาก็เอื้อมไปหยิบตุ๊กตาตัวนั้นแล้วเดินนำไปใส่ลงในตะกร้ารถเข็นของเธอด้วย

“เอ๊ะ?” ลินินหันมองด้วยสีหน้าสงสัย เขาจะซื้อตุ๊กจาจัวนี้อย่างนั้นเหรอ?

“ฉันชอบ...จะซื้อ...” ครั้นจะบอกว่าตั้งใจจะซื้อเพื่อเธอก็ทำไม่ได้อีกตามเคย “มัน...มันน่ารักดี” แต่บอกตามตรง เจย์เดนไม่ได้รู้สึกถึงความน่ารักของมันเลยแม้แต่น้อย มันก็แค่แดร็คคูล่า น่ารักตรงไหนกัน ไม่รู้ว่าทำไมลินินจะต้องอาลัยอาวรณ์มันขนาดนั้นด้วย

ลินินเห็นแบบนั้นก็ได้แต่อิจฉาที่เจย์เดนสามารถซื้อมันไปครอบครองได้ แทนที่มันจะเป็นของเธอเอง

หลังจากเดินไปสักพักก็ผ่านโซนเฟอร์นิเจอร์ที่เป็นโต๊ะอ่าหนังสือ ลินินที่เห็นเข้าโดยบังเอิญก็มองมันด้วยความคิดที่ว่า หากได้ไปตั้งในห้องก็คงจะดีไม่น้อย

“เจ้าช่วยข้าเลือกหน่อยสิ เอาโต๊ะแบบไหนดี” เจย์เดนที่เดินอยู่ข้าง ๆ เอ่ยขึ้น

“จะซื้อโต๊ะใหม่เหรอ?”

“อืม...อยากได้ไปตั้งในห้องทำงานอีกตัว ช่วยเลือกหน่อยสิ”

ร่างสูงพาลินินเดินชมโต๊ะที่วางเรียงรายกันอยู่ในนั้น นอกจากนี้ยังให้เลือกเก้าอี้ลองมานั่งคู่กันด้วยอีกต่างหาก ว่าสูงพอเหมาะกับตัวเธอหรือไม่ แต่ลินินก็ไม่ได้เอะใจแต่อย่างใดว่าเขาตั้งใจจะซื้อให้เธอ

ลินินลังเลอยู่หน้าชุดโต๊ะและเก้าอี้สองชุดที่เธอได้เลือกเอาไว้ในใจ โดยชุดหนึ่งทำจากไม้เนื้อดีราคาหลักหมื่น ส่วนอีกชุดนั้นสวยไม่แพ้กัน แต่หากเทียบกับวัสดุแล้วไม่ค่อยดีนัก ราคาจึงลดหลั่นลงมา ทำให้เธอรู้สึกลังเลใจที่จะเลือกยิ่งนัก แต่เมื่อนึกถึงระดับเจย์เดนแล้วก็ควรจะใช้ของดีสักหน่อย

ระหว่างที่ลินินลองนั่ง เจย์เดนก็มองเธออย่างพิจารณา เมื่อเห็นว่ามันสูงพอดีกับสัดส่วนร่างกายของเธอจึงตัดสินใจเคาะว่าเอาเป็นโต๊ะกับเก้าอี้เซ็ตนี้แล้วกัน

“ตัวนี้น่าจะดีนะ ปรับได้หลายระดับด้วย นายลองนั่งดูสิ ว่าพอดีกับตัวนายหรือเปล่า” ลินินกล่าวพร้อมลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้แล้วพยายามดึงให้เจย์เดนมาลอง

“ไม่ต้องหรอก เอาตัวนี้ตามที่เธอว่าแล้วกัน” จากนั้นเขาก็โบกมือเรียกให้พนักงานหาของเตรียมเอาไว้

“ครับ คุณเจย์เดน เดี๋ยวทางห้างจะจัดเตรียมของให้เรียบร้อยครับ” พนักงานชายคนหนึ่งกล่าวขึ้น เขาเป็นพนักงานระดับผู้จัดการ ในตอนแรกที่เห้นเจย์เดนก้าวเข้ามาเหยียบในร้านเขาก็คิดว่าจะเข้ามาบริการให้ระดับวีไอพี แต่เมื่อเจย์เดนเห็นแบบนั้นก็รีบยกมือหยุดเขาเสียก่อน ด้วยความอยากอยู่กับว่าที่ชายาของตนเพียงลำพังไร้ซึ่งคนรบกวน

ลินินเลือกโต๊ะให้เจย์เดนเรียบร้อยแล้วก็ไปที่โซนร้านหนังสือ เพื่อหาซื้อหนังสือเตรียมสอบ เจย์เดนเห็นแบบนั้นก็แอบมองตาม ก่อนจะมองเธอเริ่มนับเงินในกระเป๋าของตัวเองอย่างน่าเอ็นดู

รอยยิ้มนั้นดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เขาเคยยิ้มให้ผู้ใด แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ตัวเองเลยว่ามีรอยยิ้มแบบนั้นให้กับเธอคนนี้เสียดื้อ ๆ เธอไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ยืนอยู่ในที่ของตัวเอง รอยยิ้มอันแสนอ่อนโยนของเขาก็ปรากฎออกมาเสียอย่างนั้น

“แบบนี้มนุษย์เขาเรียกว่าอาการคลั่งรักนะขอรับท่านชาย” ระหว่างที่ลินินกำลังเพลิดเพลินกับการเลือกหนังสือของตัวเอง เจย์เดนที่ยืนมองเธอด้วยสายตาเอ็นดูก็ไม่ทันสังเกตว่าผู้ติดตามคนสนิทอย่าง ชาร์ล โผล่มายืนข้างกายตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อได้ยินเสียงของเขาก็สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะกระแอมขึ้นแก้เก้อเขิน

“คลั่งรักอะไรของเจ้า...แล้วนี่มาได้อย่างไรกัน” พยายามหลีกเลี่ยงบทสนทนาของการคลั่งรัก จึงเอ่ยถามเรื่องการมาเยือนขึ้นแทนเสียเลย

“เห็นท่านชายขับรถออกมาโดยไม่บอกกล่าว ข้าซึ่งเป็นผู้ติดตามของท่านก็ต้องขับตามมาอยู่แล้วขอรับ” ว่าพลางกอดอกทำท่าภูมิใจเหมือนตัวเองเป็นผู้ติดตามที่น่ายกย่อง

"เอาเถอะ เจ้ามาก็ดีแล้ว...เดี๋ยวไปทำเรื่องจ่ายเงินให้เรียบร้อย แล้วก็โทรบอกให้คนของเราขับรถมารับของพวกนี้ไปด้วย" เจย์เดนเอ่ยสั่งเสียงเข้ม แม้ภายนอกจะพยายามทำตัวปกติ แต่ในใจกลับยังพะวงว่าคนอื่นจะจับได้ ในเรื่องที่เขาแอบตามใจว่าที่ชายาของตัวเอง “อ่อ... เจ้าช่วยไปดูของตกแต่งโต๊ะเรียนให้นางด้วย ชั้นวางหนังสือ กล่องใส่อุปกรณ์เครื่องเขียน จัดเซ็ตมาให้หมดเลยนะ”

ชาร์ลได้รับคำสั่งก็รีบไปจัดการ ทิ้งให้เจย์เดนคอยเฝ้ามองลินินต่อไป

และสาเหตุที่ต้องให้คนในคฤหาสน์ออกมารับแทนที่จะให้พนักงานจากห้างสรรพสินค้าขับรถไปส่งเองนั้น ก็เพราะกลัวว่าพวกมนุษย์จะไปเห็นคฤหาสน์แล้วเกิดความสนใจจึงรุกล้ำความเป็นส่วนตัวกันได้อย่างไรล่ะ

หลังจากชาร์ลไปจัดการเรื่องจ่ายเงินและจัดส่งของให้เจย์เดนเรียบร้อยแล้ว เขาก็ขอตัวล่วงหน้ากลับไปที่คฤหาสน์ก่อน

ส่วนเจย์เดนก็เดินตามลินินเหมือนลูกหมา และเมื่อเธอเลือกหนังสือเสร็จแล้ว ขณะที่ลินินกำลังจะควักเงินในกระเป๋าของตัวเองมาจ่ายค่าหนังสือ รวมถึงอุปกรณ์เครื่องเขียนที่ซื้อเพิ่มเติม เจย์เดนก็หยิบบัตรเครดิตตัวเองออกมาแล้วยื่นให้พนักงานตรงหน้าโดยไม่รีรอ

“เอ๊ะ นี่มันส่วนของฉันนะ” ลินินกล่าวปาม กลัวว่าเขาจะลืมว่าของพวกนี้เป็นของที่เธอเลือกสรรค์เอง ไม่ได้เกี่ยวอะกับเขาเลย

“เจ้าเก็บเงินเอาไว้กินขนมเถอะ” เจย์เดนว่าแบบนั้นแล้วพาเธอเดินออกจากร้านมาพร้อมของในมือ

เขาพาลินินไปทานข้าวต่อ และนี่ถือเป็นการทานอาหารนอกคฤหาสน์ครั้งแรกระหว่างพวกเขาสองคน แต่ระหว่างที่เดินอยู่ด้วยกันนั้น ลินินไม่กล้าที่จะเดินเคียงข้างเจย์เดนเลยแม้แต่น้อย เธอรู้สึกประหม่าเมื่อเห็นความแตกต่างระหว่างตัวเองกับเขา การแต่งตัวของเธอไม่ได้ดูดีนัก แถมรองเท้ายังมีรอยขาดเล็ก ๆ ดูไม่น่ามองอีกด้วย แต่เจย์เดนกลับไม่รับรู้ถึงความประหม่าของเธอเลย แถมยังพาเธอเข้าไปในร้านระดับภัตราคารอีกต่างหาก

เมื่อทั้งสองกลับมาถึงคฤหาสน์ ลินินก็ขอตัวกลับขึ้นห้องพร้อมหนังสือใหม่เอี่ยมในมือเตรยมพร้อมอ่านอย่างจริงจัง

แต่เมื่อขึ้นมาถึงห้อง เธอก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าโต๊ะและเก้าอี้ที่เธอไปช่วยเจย์เดนเลือก ได้ถูกนำมาจัดเอาไว้ในห้องนอนของเธอเอง มันสวยงามมากราวกับถูกเสกมาวางเอาไว้ตรงนั้น

และเมื่อนั้นเอง เธอจึงได้ทราบความตังใจของเจย์เดนที่ไปเดินห้างในวันนี้ ไม่เพียงเท่านั้น ตุ๊กตาแดร็คคูล่าตัวนั้นยังมานั่งอยู่บนเตียงของเธออีกต่างหาก

ลินินรีบเข้าไปอุ้มมันขึ้นมากอด ด้วยความดีใจเธอจึงกระโดดโลดเต้นไปมา “ขอบคุณนะเจย์เดน...” เธอกล่าวลอย ๆ แต่แล้วก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ถ้าอย่างนั้นแกชื่อเจย์เดนแล้วกัน” ว่าพลางลูบหัวเจ้าแดร็กคูล่าตัวน้อยและกอดรัดฟัดเหวี่ยงมันจนหนำใจ

หารู้ไม่ว่าทุกการแสดงออกของเธอนั้นอยู่ในสายตาเจ้าของคฤหาสน์อย่างเจย์เดนที่กำลังแอบยืนมองจากระเบียงข้างนอกห้องพร้อมรอยยิ้มที่ผุดขึ้นตรงมุมปาก