LOGINShare
บทที่4
Last Updated:
2025-03-31 22:36:01ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำให้ภูผาละสายตาจากเอกสารตรงหน้ามองไปยังประตูบานใหญ่ก่อนจะเปล่งเสียงอนุญาตให้คนด้านนอกเข้ามา "เข้ามา"ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของเลขาคนใหม่ ในมือของเธอถือแก้วกาแฟด้วยความระมัดระวังเป็นพิเศษ "กาแฟดำใส่นมข้นหวานตามที่ท่านประธานสั่งค่ะ" "วางไว้"บัวบูชาทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย "วันนี้ผมมีงานอะไรที่จะต้องทำบ้าง"ภูผาคว้าแก้วกาแฟขึ้นมาถือ กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ช่วยทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย สายตาคมมองไปยังร่างของบัวบูชาซึ่งกำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเขา น้ำเสียงอ่อนหวานของเธอยามเมื่อรายงานการทำงานในวันนี้มันทำให้เขารู้สึกเพลิดเพลิน แม้จะเป็นการร่วมทำงานในวันแรกแต่เธอกลับทำมันได้ดีกว่าที่เขาคิดเอาไว้ "งานวันนี้ของผมมีแค่นี้ใช่ไหม" "ค่ะ" "อืม เธอออกไปทำงานเถอะถ้ามีอะไรเดี๋ยวผมจะเรียกเอง"บัวบูชาพยักหน้า เธอหมุนตัวเดินออกไปจากห้องทำงานโดยมีสายตาคมกริบของภูผามองตามแผ่นหลังอย่างคนกำลังใช้ความคิด ชีวิตในการทำงานของบัวบูชาเริ่มขึ้น เอกสารกองเท่าภูเขาตรงหน้าคือสิ่งที่เธอจะต้องจัดการเคลียร์ให้เสร็จทันภายในวันนี้ ยังดีที่เธอเป็นคนเรียนรู้เก่งเข้าใจง่ายจึงไม่ยากต่อความสามารถของเธอ และเมื่อถึงยามบ่ายบัวบูชาก็ต้องจำใจลุกขึ้นจากเก้าอี้เพราะตอนนี้ท้องน้อย ๆ ของเธอดันร้องประท้วงเมื่อหันไปมองนาฬิกาก็เห็นว่าเลยเวลามื้อกลางวันมาแล้วหลายนาที และวันนี้เธอก็ดันทานแค่กาแฟดำแก้วเดียวในช่วงเช้ามาด้วยไม่แปลกที่ท้องน้อย ๆ กำลังร้องประท้วงอยู่ในตอนนี้ "เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง คงทัน"เธอพูดกับตัวเองก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย บัวบูชาตัดสินใจออกไปหาอะไรทานเนื่องจากเธอไม่สามารถทนต่อความหิวอีกต่อไปได้ ซึ่งโรงอาหารของบริษัทคือสิ่งที่ตอบโจทย์ได้ดีสำหรับเธอในตอนนี้ ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเวลาทำงานของภูผา ปลายปากกาถูกยกขึ้นหลังจากชายหนุ่มตัดสินใจเซ็นชื่อลงบนเอกสารจนแล้วเสร็จ 'ลินดา'ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของภูผาในตอนนี้ "อืม"น้ำเสียงเรียบนิ่งกรอกไปตามปลายสาย หลังจากที่เขาตัดสินใจกดรับสายคู่ขาคนสนิท "คุณภู ลินคิดถึงคุณภูจังเลยค่ะ" "หึ เย็นนี้ที่ห้องของเธอ" "ได้ค่ะ ลินจะรอนะคะ"เพียงแค่คำพูดสั้น ๆ ทั้งสองก็เข้าใจในความหมายเป็นอย่างดี ลินดาเธอคือคู่ขาที่ภูผาควงมาได้เป็นเวลานาน เธอไม่งี่เง่า ไม่มากเรื่อง ไม่แสดงตัวเป็นเจ้าของ และเรื่องระหว่างเขาและเธอมันคือการซื้อขาย เธอให้ความสุขส่วนเขาก็แค่จ่าย ไม่มีสัญญาผูกมัด จ่ายแล้วจบ นี่คือนิยามของภูผาที่มีต่อผู้หญิงที่เขาไม่คิดจะจริงจัง ก๊อก ก๊อก ก๊อก "เข้ามา"ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกอีกครั้งก่อนร่างของเลขาคนใหม่จะเดินเข้ามา ภูผาขมวดคิ้วเข้าหาสาวตามองบัวบูชาที่ถือถุงใส่ข้าวกล่องมาหาเขา "คือบัวนึกขึ้นได้ว่าคุณภูผายังไม่ได้ออกไปทานอาหารมื้อเที่ยง บัวเลยซื้อข้าวกล่องมาฝาก"น้ำเสียงประหม่าดังขึ้นแม้เธอจะบอกว่าซื้อข้าวมาฝากแต่ก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะวางกล่องข้าวลงบนโต๊ะ อาหารธรรมดา ๆ อย่างผัดกะเพราหมูสับไม่รู้ว่าจะถูกใจเจ้านายของเธอหรือเปล่า ซึ่งข้อนี้บัวบูชาก็ลืมคิดไปเสียสนิทจะมานึกขึ้นได้ก็ตอนที่เห็นสายตาคมกริบของภูผามองกล่องข้าวที่เธอกำลังถือ "ถ้าคุณภูผาไม่..." "วางไว้สิ" "คะ?" "ฉันกำลังหิวอยู่พอดี"เขาไม่ใช่คนเรื่องมาก คนเป็นเพราะวันนี้เขาต้องเร่งเคลียร์งานให้เสร็จจึงทำให้ไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้เลยเวลามื้อกลางวันไปนานมากแล้ว "นี่ค่ะ" "เท่าไหร่" "ไม่เป็นอะไรค่ะ บัวขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ"ว่าแล้วเธอก็รีบหมุนตัวเดินออกมาเพราะถึงเวลาเข้างานในช่วงบ่าย ทิ้งให้ภูผาได้แต่มองตามแผ่นหลังเล็กภายใต้ชุดทำงานของเธอเหมือนเช่นเคย การทำงานของบัวบูชาล่วงเลยมาจนถึงเวลาเลิกงานเธอมองแฟ้มเอกสารที่ยังคงเหลือเพียงอยู่นิดหน่อย พลางเหลือบมองนาฬิกาข้อมืออันเก่า "ไม่ทันแน่เลย"เนื่องจากโรงพยาบาลกับที่ทำงานใหม่อยู่กัรคนละเส้นทางทำให้บัวบูชานึกหวั่นใจ วันนี้เธอคงเลิกงานช้าและคงไม่สามารถไปเยี่ยมมารดาได้เพราะรถเมล์สายที่จะไปทางเส้นนั้นคงหมดเวลาวิ่งเสียก่อน แม้ว่าเธอจะทำใจในเรื่องนี้มาบ้างแล้วแต่ก็ยังอยากไปเยี่ยมมารดาอยู่ดี แต่ตอนนี้บัวบูชาทำได้เพียงแค่นั้นเคลียร์เอกสารจนเสร็จเพื่อที่จะให้ไม่มีงานค้างคาไปจนถึงวันพรุ่งนี้ "ทำไมยังไม่กลับ"น้ำเสียงเรียบนิ่งของประธานคนใหม่ดังขึ้นทำให้บัวบูชาต้องเงยหน้าขึ้นมามอง แสงเหลืองทองของพระอาทิตย์ลอดผ่านเข้ามากระทบใบหน้าของภูผาทำให้เขาดูเปล่งประกายอย่างกับเจ้าชายในเทพนิยาย หัวใจของบัวบูชาเผลอเต้นแรงไปชั่วขณะ ความหล่อเหลาของผู้ชายตรงหน้าในตำแหน่งเจ้านายทำให้เธอสายตาพร่าแต่ก็ต้องรีบดึงสติกลับมาเมื่อเผลอสบเข้ากับดวงตาคมกริบคู่นั้น "คือบัวยังเคลียร์งานไม่เสร็จค่ะ แต่ก็ใกล้จะเสร็จแล้วเหลืออีกนิดเดียว"ภูผาก้มมองเอกสารบนโต๊ะทำงานของเลขาด้วยแววตายากจะคาดเดา เขามองเห็นว่าเธอกำลังเคลียร์เอกสารแฟ้มสุดท้าย "รีบทำให้เสร็จ แล้วลงไปพร้อมกัน"ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินไปยังโซฟาซึ่งอยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของเลขาสาว สายตาของเขาเรียบนิ่งไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกได้ทำเอาบัวบูชารู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ แต่ก็ยังต้องก้มหน้าอ่านเอกสารให้แล้วเสร็จ ปึก "เสร็จแล้วค่ะ"บัวบูชาพูดขึ้นทำให้ภูผาละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นมามองเธอ บัวบูชาพยายามคลี่ยิ้มให้กำลังใจตัวเองเพราะกลัวว่าจะโดนเจ้านายต่อว่าข้อหาที่เธอทำงานช้า "จะกลับยังไง" "คงกลับแท็กซี่ค่ะ บัวจะไปทำธุระต่อด้วย"เธอลุกขึ้นยืนเก็บแฟ้มเอกสารทุกอย่างให้เข้าที่ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าสะพายในเก่าขึ้นมาถือเอาไว้ "แท็กซี่? นั่งแท็กซี่ใกล้มืดแบบนี้ไม่อันตราย?" "บัวไม่มีทางเลือกค่ะ ตอนนี้รถเมล์ก็คงหมดแล้วด้วย"ยามตะวันใกล้จะลาลับขอบฟ้าก็ไม่มีรถโดยสารประจำทางให้เธอเลือกนั่ง ทางที่ดีที่สุดคงหนีไม่พ้นแท็กซี่ซึ่งมักจะมีข่าวไม่ดีเกิดขึ้นกับผู้โดยสายซึ่งมักจะเป็นพวกผู้หญิงเสียส่วนใหญ่ "จะไปธุระที่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง" "มะ..ไม่..." "ตอบแทนสำหรับข้าวกล่องมื้อกลางวันก็แล้วกัน"
Latest chapter
ท่านประทานคลั่งสวาท บทที่37
ใครจะไปคิดล่ะว่าจากชีวิตของผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่งอย่างเธอจะได้มาเจอกับนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงอย่างเขา และตอนนี้เราสองคนกำลังได้เข้าพิธีวิวาห์ด้วยกัน มันเป็นความฝันที่บัวบูชาไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวเอง จากผู้หญิงธรรมดา ๆ ไม่มีอะไรพิเศษอยู่ในวิกฤตตกงานไม่มีงานทำต้องหาเงินมารักษามารดาซึ่งป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย โชคชะตาเข้าข้างให้เธอได้สมัครมาเป็นเลขาและบุญวาสนาได้ผลักเธออีกครั้งให้มาเป็นผู้หญิงของเขาและตอนนี้เราสองคนกำลังเข้าพิธีวิวาห์ในช่วงเช้าด้วยกัน ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ก็เธอกับเขาก็ใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาร่วมหนึ่งปีกว่า ภูผาฉีกสัญญาว่าจ้างระหว่างเธอกับเขาเมื่อชีวิตคู่ของสองเราครบหนึ่งปี"คุณภูผาและคุณบัวบูชาเชิญเซ็นชื่อลงตรงนี้ได้เลยนะครับ"เจ้าหน้าที่จากอำเภอเอ่ยบอกกับคู่บ่าวสาวซึ่งตอนนี้เธอและเขากำลังนั่งอยู่ตรงที่โต๊ะตรงหน้ามีกระดาษสำคัญมีอักษรสีแดงตัวใหญ่เขียนว่าใบสำคัญในการสมรส"ขอแสดงความยินดีกับคุณทั้งสองด้วยนะครับ และผมหวังว่าจะได้ยินข่าวดีเรื่องทายาทเร็ว ๆ นี้""ขอบคุณครับ""ขอบคุณค่ะ"บัวบูชาน้ำตาไหลเธอมองแผ่นกระดาษตรงหน้าตาไม่กะพริบ สัมผัสอ่อนโยนจากปลายนิ้วของชายหนุ่มท
ท่านประทานคลั่งสวาท บทที่36
"อื้อ"นิ้วใหญ่สอดเข้าไปในช่องทางรักของหญิงสาวทำเอาเธอส่งเสียงครางออกมา ความคับแน่นตรงส่วนนั้นมันทำให้เธอเชื่อแล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าและคำบอกรักจากปากของเขามันคือเรื่องจริง"คะ...คุณภูผา""ยังคับแน่นเหมือนเดิมอยู่เลยนะ"เขาก้มมองช่องทางรักของเธอซึ่งตอนนี้มีนิ้วของเขาเสียบคาอยู่ด้วยแววตาหื่นกระหาย"เนินใหญ่ขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่า""อื้อ อ๊าส์"ริมฝีปากเล็กส่งเสียงครางออกมายามเมื่อชายหนุ่มขยับปลายนิ้วเข้าออกจนตอนนี้เริ่มมีน้ำหล่อลื่นสีใสไหลออกมาใบหน้าของบัวบูชาบิดเบี้ยวแสดงถึงความทรมาน อารมณ์วาบหวามทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีผีเสื้อบินวนอยู่ในช่องท้องยามเมื่อเธอผงกศีรษะขึ้นมองก็ยิ่งเห็นว่าใบหน้าของภูผาอยู่ห่างไม่ไกลจากตรงส่วนนั้นของเธอเท่าไหร่ และมันยิ่งเพิ่มเข้ามาใกล้เมื่อน้ำเมือกใสของเธอเริ่มไหลอาบนิ้วของเขามากยิ่งขึ้น"ขอชิมหน่อยนะ""อย่าค่ะคุณภูผา อื้อ มันสกปรก"แผล็บ แผล็บ แผล็บเสียงห้ามปรามของเธอเล็ดลอดผ่านหูของชายหนุ่ม ปลายลิ้นสากแตะลงบนกลีบอูมทั้งสองข้างทันทีโดยที่ชายหนุ่มไม่เคยคิดจะฟังเสียงห้ามปรามของเธอเลยสักนิดปลายลิ้นสากตวัดเลียดูดดึงเม็ดเสียวด้วยความช่ำชองทำเอาบัวบูชายกเอวจน
ท่านประทานคลั่งสวาท บทที่35
บรรยากาศภายในรถยามค่ำคืนเงียบสงัดอากาศช่างหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจของบัวบูชา เธอเอียงศีรษะมองหน้าออกไปยังนอกหน้าต่างรถซึ่งตอนนี้เธอและเขากำลังเดินทางกลับที่พักหลังจากเยี่ยมมารดาของเขาเสร็จภายในรถตกอยู่ในความเงียบตั้งแต่ที่เขาและเธอก้าวขึ้นมาจนเวลาผ่านมาถึงตอนนี้ เธอไม่รู้ว่าตัวเองควรจะวางตัวยังไงดีคำพูดของคุณหญิงแห่งตระกูลดังยังคงล่องลอยอยู่ในโซนประสาทหูท่านอยากได้เธอไปเป็นลูกสะใภ้นี่คือสิ่งที่ท่านพร่ำบอกเธอเอาไว้ก่อนจะออกมา แต่ทว่าคนด้านข้างกลับไม่มีปฏิกิริยาแสดงอาการอะไร มันอดไม่ได้ที่จะทำให้เธอคิดว่าเขาคงไม่ต้องการอยากจะเกี่ยวดองกับเธอ นั้นสิเนอะเขาซื้อเธอมาบำเรอความใคร่ใครอยากจะยกตำแหน่งแต่งตั้งให้มาเป็นตัวจริงกันเมื่อคิดได้อย่างนั้นก็เกิดความรู้สึกน้อยใจ เธอคงไร้ค่าไม่เหมาะสมกับคนอย่างเขาหรอก อย่าคิดหวังสูงมากเกินไปบรรยากาศภายในรถยังคงจมอยู่กับความเงียบจนชายหนุ่มขับรถมาถึงคอนโดที่พักทั้งเขาและเธอในตอนนี้ยังไม่มีแม้แต่คำพูดให้กับต่างฝ่ายจนทั้งสองเดินขึ้นไปถึงยังห้องพัก"เธอเป็นอะไรไป"ชายหนุ่มเอ่ยถามเธอทันทีเมื่อทั้งสองก้าวเข้ามาอยู่ในห้องพัก แววตาอมทุกข์ในเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วย
ท่านประทานคลั่งสวาท บทที่34
เวลาล่วงเลยไปจนถึงเวลาเลิกงาน บัวบูชารีบเก็บข้าวขอแล้วรีบลงมายอดรอภูผาอยู่ตรงหน้าป้ายรถเมล์ซึ่งก่อนหน้านี้เพียงแค่สิบนาทีชายหนุ่มได้ส่งข้อความมาบอกว่าใกล้จะถึงแล้วให้เธอรีบลงมารอก่อนได้เลยปี๊นบัวบูชาคลี่ยิ้มบาง ๆ ทันทีเมื่อเธอได้เห็นรถของชายหนุ่มเคลื่อนตัวก่อนจะหยุดจอดอยู่ตรงหน้าของเธอหญิงสาวรีบเปิดประตูก้าวขาขึ้นไปนั่งโดยมีสายตาของพนักงานบางคนมองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นเพราะทุกคนล้วนรู้ว่ารถที่ขับมารับบัวบูชานั้นเป็นรถของใคร "เหนื่อยไหม""ไม่เหนื่อยเลยค่ะ แล้วคุณแม่ของคุณภูผาท่านเป็นยังไงบ้างคะ""คุณแม่ท่านฟื้นแล้ว""ยินดีด้วยนะคะ"เธอแสดงออกถึงความจริงใจอย่างเป็นธรรมชาติโดยไร้การปรุงแต่ง รถคันหรูเคลื่อนตัวออกจากหน้าบริษัทขับกลับไปยังเส้นทางเดิมที่ภูผาพึ่งจะขับออกมาจากเมื่อครู่"คุณภูผาจะไปทำธุระที่ไหนเหรอคะ""ธุระที่ฉันว่าเอาไว้ไปทำวันอื่น ส่วนวันนี้ฉันจะพาเธอไปเจอใครคนหนึ่ง""ใครคะ""ไปถึงเดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง"ความนัยของเขายิ่งทำให้เธอสงสัยแต่บัวบูชาก็ไม่มีความสามารถมากพอที่จะกล้าถามออกไป เธอได้แต่นั่งเงียบ ๆ อยู่ตรงเบาะข้างคนขับโดยไม่รู้ว่ามีสายตาของชายหนุ่มในตำแหน่งคนขับคอยลอบม
ท่านประทานคลั่งสวาท บทที่33
"เก็บกวาดทุกอย่างอย่าให้เหลือร่องรอย""ครับคุณภูผา"หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จสิ้นชายหนุ่มก็รีบเดินกลับมายังรถคันหรู เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาแม่เลขาสาวทันทีที่ก้าวขาขึ้นมานั่งภายในรถ หัวใจแกร่งในตอนนี้กำลังว้าวุ่นเพราะเขากำลังนึกถึงคำพูดของภาคภูมิในเมื่อครู่'นี่กูวางแผนไว้เลยนะ ถ้าเสร็จจากแม่มึงเมื่อไหร่อีบัวบูชาจะเป็นรายต่อไป''...''อยากรู้จริง ๆ ว่านังบัวบูชามันจะเอามันไหม แต่สงสัยจะมันสินะมึงถึงได้ติดใจ อยากรู้จริง ๆ ถ้ากูได้ลิ้มลองร่างอันหอมหวานของบัวบูชามันจะเป็นยังไง'"มึงจะไม่มีวันได้แตะต้องผู้หญิงของกูหรอกไอ้ภาคภูมิ"ภูผากัดฟันกรอดเขานั่งรอสายนานอยู่หลายนาที สายแรกเธอไม่ยอมรับยิ่งทำให้คนรออย่างเขากระวนกระวายใจเข้าไปใหญ่ชายหนุ่มจึงกดต่อสายย้ำอีกครั้งไปหาเขาเร่งสตาทร์รถก่อนจะขับออกมาด้วยความเร็ว"สวัสดีค่ะคุณภูผา"รถคันหรูลดความเร็วลงเมื่อบัวบูชากดรับสายของเขาในเวลาต่อมา เพียงแค่ได้น้ำเสียงสดใสของเธอช่วยคลายความกังวลให้เขาได้"ทำอะไรอยู่ แล้วเมื่อกี้ฉันโทรไปทำไมไม่รับ""บัวพึ่งจะกลับมาจากห้องน้ำค่ะ โทรศัพท์อยู่ในกระเป๋าไม่ได้เอาติดตัวไป"คำอธิบายของเธอคลายอึดอัดภายในใจของภูผา
ท่านประทานคลั่งสวาท บทที่32
เปลือกตาหนังอึ้งค่อย ๆ เปิดขึ้นเมื่อแสงแดดของวันส่องกระทบตาม่านตาเริ่มเปิดขยายรับแสงของเช้าวันใหม่ซึ่งวันนี้มีท่อนแขนใหญ่ของภูผากอดเธอเอาไว้ เธออยู่ในห้องพักสุดหรูที่เขาซื้อให้และตอนนี้เธอและเขากำลังนอนอยู่บนเตียงคิงไซซ์ขนาดใหญ่และยังมีชายหนุ่มคอยนอนกอดเธอเอาไว้ ลมหายใจของชายหนุ่มยังคงสม่ำเสมอเขาคงพาเธอกลับมายังที่พักภาพสุดท้ายที่เธอจำได้ก่อนจะหมดสติไปคือเธอและเขากำลังนั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินเธอได้บริจาคเลือดช่วยชีวิตมารดาของภูผาเมื่อเธอยกแขนขึ้นมาก็พบว่ายังมีสำลีก้อนเล็กติดอยู่ตรงที่ข้อพับแขนนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาและเธอนอนกอดกันแต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้เธอมีความสุข การที่เธอได้ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขามันทำให้เธอรู้สึกมีความสุข ความสุขที่ผู้หญิงอย่างเธอไม่สามารถเรียกร้องให้เขาทำแบบนี้บ่อย ๆ ได้แต่ถ้าหากเขาทำด้วยความเต็มใจเธอก็ขอเก็บความสุขเหล่านี้เอาไว้ถ้าหากวันใดวันหนึ่งเธอไม่ได้มีสิทธิ์ยืนอยู่ในตรงจุดนี้อย่างน้อยก็ยังมีความรู้สึกดี ๆ ที่เขาเคยทำให้ถูกเก็บเอาไว้ในความทรงจำ"บัวรักคุณนะคะ"ถ้าหากเขาตื่นเธอคงไม่กล้าที่จะบอกคำคำนี้ให้ชายหนุ่มได้ยิน ผู้หญิ
