บทที่3

ร่างเล็กอยู่ในชุดทำงานเรียบร้อยดูสุภาพ ใบหน้าสวยดูอ่อนหวานมีกรอบแว่นตาปิดบังบนใบหน้า บัวบูชาเดินเข้ามาในบริษัทยักษ์ใหญ่ในตำแหน่งเลขาของท่านประธาน เธอพกความมุ่งมั่นมาเต็มร้อยสำหรับการเริ่มต้นในการทำงานครั้งใหม่ ทุกวินาทีนั้นมีค่าเธอจะทำงานผิดพลาดไม่ได้เพราะโชคคงไม่เข้าข้างคนหาเช้ากินค่ำพนักงานตาดำ ๆ สักเท่าไหร่นัก

"มาเร็วกว่าที่ผมคิดเอาไว้นะ"

"ค่ะ"ทันทีเมื่อบัวบูชาเดินมาถึงลิฟต์สำหรับผู้บริหารก็มีฝ่ายบุคคลยืนรอเธออยู่ เขาส่งยิ้มพร้อมกับกล่าวทักทายตบท้ายด้วยการยื่นบัตรประจำตัวพนักงานให้เธอ

"ตั้งใจทำงานนะครับ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงคุณภูผาก็จะเดินทางมาถึง เอกสารสำหรับวันนี้วางอยู่บนโต๊ะทำงานของคุณเรียบร้อย"

"ขอบคุณมากนะคะ"

"โชคดีครับ"บัวบูชาพยักหน้ารับเธอกดลิฟต์สำหรับผู้บริหารซึ่งมีเพียงแค่คนสำคัญเท่านั้นที่จะเข้าไปในลิฟต์ตัวนี้ได้

หัวใจของเลขาสาวเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งมือไม้ทั้งสองข้างเย็นเฉียบ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาทำงานในบริษัทใหญ่โตเช่นนี้แม้จะมีความกดดันอยู่บ้างแต่คนอย่างบัวบูชามีความเชื่อมั่นในตัวเองมากพอว่าจะผ่านมันไปได้

ติ๊ง

สองเท้าก้าวขาออกมาจากลิฟต์ ชั้นสูงสุดมีเพียงความเงียบงั้นเพราะคนที่จะขึ้นมาบนชั้นนี้ได้จะต้องได้รับการยินยอมของประธานบริษัทเสียก่อน ซึ่งตอนนี้มีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่ได้รับอภินันทนาการขึ้นมาบนนี้ในตำแหน่งหน้าที่เลขาคนใหม่ของท่านประธาน

"เธอต้องสู้นะบัว"บัวบูชาพูดกับตัวเองเมื่อเดินมาถึงโต๊ะทำงานซึ่งมีเอกสารกองใหญ่วางอยู่พลางเอ่ยบอกให้ตัวเองสู้ก่อนเธอจะลงมือทำ

"ได้เลขาคนใหม่แล้วอย่างนั้นเหรอ"

"ครับคุณภูผา เธอมาสมัครงานตั้งแต่เมื่อวานตอนบ่ายแล้วครับพึ่งจะมาเริ่มทำงานวันนี้"ประธานบริษัทพยักหน้าด้วยแววตาเรียบนิ่งไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกได้เมื่อฝ่ายบุคคลแจ้งมาว่าตำแหน่งเลขามีคนมาขอสมัครแล้ว และตอนนี้เธอก็ได้ขึ้นไปอยู่ชั้นบนสุดเป็นที่เรียบร้อย

"อืม ถ้าไม่มีอะไรแล้วนายไปทำงานเถอะ"

"ครับ"ฝ่ายบุคคลขานรับก่อนจะเดินออกไป

ร่างสูงใหญ่ของชายไทยแท้อย่าง'ภูผา รังศิตานนท์'แสดงสีหน้าเรียบนิ่ง สองฝ่าเท้าใหญ่เดินตรงไปตามเส้นทางผ่านร่างของพนักงานหลายคนที่พร้อมทำความเคารพให้เขา ร่างสูงใหญ่พกพาความหล่อ รวย มีเงินให้ใช้ทั้งชาติก็ไม่มีวันหมด นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่มีผู้หญิงหลายต่อหลายคนต่างใฝ่ฝันอยากจะกระโดดขึ้นเตียงไปฟัดเหวี่ยงกับเขาสักครั้ง

พละกำลังบนเตียงของเขาเร่าร้อน ดุดัน จนผู้หญิงหลายคนที่ผ่านการขึ้นเตียงมากับเขานั้นได้พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า

'ดุดันจนลืมบ้านเลขที่'

สโลแกนนี้ได้มาไม่ใช่เพราะโชคช่วยแต่เป็นลีลาอันเร่าร้อนดุดันแบบไม่เกรงใจชาวบ้านเสียมากกว่า

ร่างสูงใหญ่พาตัวเองเข้ามาในลิฟต์สำหรับผู้บริหารที่จะมีสิทธิ์ใช้ลิฟต์ตัวนี้ได้นอกเหนือจากนั้นก็ละไว้ให้เลขาคนสำคัญอีกสักคนก็แล้วกัน

ติ๊ง

เสียงประตูแจ้งเตือนดังขึ้นพร้อมกับประตูลิฟต์ที่เปิดออกดึงดูดความสนใจของบัวบูชาซึ่งกำลังนั่งไล่สายตาอ่านเอกสารด้วยความตั้งใจชะงัก เธอรีบลุกขึ้นยืนมือไม้ทั้งสองข้างเริ่มกลับมาสั่นอีกครั้ง เธอนับเวลาถอยหลังเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินตรงมาทางนี้ ซึ่งอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าเธอจะได้พบเจอกับท่านประธานคนใหม่

ตึก ตึก ตึก

ร่างสูงใหญ่เดินตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงาน ดวงตาของทั้งสองต่างจ้องต่างฝ่าย บัวบูชาแทบจะทำตัวไม่ถูกเมื่อได้เห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่อยู่ในชุดสูทสีดำดูเรียบตรงหน้า ผมหยักศกสีดำเซตตั้งให้ตอบรับกับกรอบหน้าความหล่อเหลาของประธานคนใหม่ทำเอาแม่เลขาสาวแทบจะลืมจังหวะการหายใจไปชั่วขณะ

ไม่เว้นแม้แต่ภูผา สายตาเรียบนิ่งยากจะคาดเดาความรู้สึกกำลังกวาดมองเลขาคนใหม่ซึ่งกำลังยืนยิ่งอยู่ตรงหน้า ดวงตาคมกริบกวาดไล่มองตั้งแต่ศีรษะต่ำลงมา การสวมใส่เสื้อผ้าของเลขาคนใหม่เธอในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวกระโปรงทรงเอสีดำสั้นเสมอเข่าเข้ากับบุคลิกของวัยในการทำงาน มาตรฐานการแต่งตัวของเธอเหมาะสำหรับการเป็นพนักงานในบริษัทของเขา

"เธอสินะ เลขาคนใหม่ของฉัน"

"สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อบัวบูชาหรือท่านประธานจะเรียกสั้น ๆ ว่า บัวก็ได้ค่ะ"เธอกล่าวสวัสดีทักทายด้วยน้ำเสียงฉะฉาน ในดวงตากลมโตของเธอหลังเลนส์แว่นตานั้นไม่ได้มองเขาเหมือนกับแววตาของพวกผู้หญิงทั่วไป

มันเรียบนิ่ง ไร้ซึ่งความพิศวาส ไร้ความเสน่หา ไม่มีแม้แต่สะพานเชื่อมต่อเพื่อต้องการความสานสัมพันธ์ เธอไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงคนอื่นที่พยายามเข้าหาเขา

"รู้หน้าที่ของตัวเองดีแล้วใช่ไหม"

"ค่ะ คุณอดิรุจน์ฝ่ายบุคคลบอกบัวหมดแล้วค่ะ"ภูผาพยักหน้ารับ

"ถ้ามีตรงไหนไม่เข้าใจก็ให้ถาม แล้วอีกอย่างผมไม่ชอบความผิดพลาด หวังว่าคุณจะเข้าใจในจุดนี้"

"ค่ะ บัวทราบ บัวจะพยายามทำงานไม่ให้เกิดความผิดพลาดค่ะ"

"ไม่ใช่แค่พยายาม"ภูผาเอ่ยขึ้น ชายร่างสูงใหญ่ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนบัวบูชาตกใจชะงักยื่นตัวแข็งทื่อ

"แต่คุณต้องทำให้ได้ ห้ามมีคำว่าผิดพลาด"

"..."

"เพราะถ้ามี ผมคงต้องพิจารณาในการทำงานของคุณใหม่ เข้าใจใช่ไหม"

"ค่ะ บัวเข้าใจ"

"ดีครับ ผมชอบเลขาที่เข้าใจอะไรง่าย ๆ "น้ำเสียงของเขามันเต็มไปด้วยความเรียบนิ่งแต่กลับแฝงไปด้วยอานุภาพของอำนาจ

"ผมขอกาแฟดำแก้วนึงครับ ไม่ใส่น้ำตาล"

"..."

"ใส่แค่นมข้นหวานอย่างเดียว"

"ได้ค่ะท่านประธาน"