คนอกหักมาเจอกัน

“ข้าวแห้งทะเล” ปานดวงใจบอกชื่ออาหาร “ไม่มีอยู่ในเมนูเหมือนกัน เมย์ทำเอง มันเหมือนข้าวต้มทะเล แต่ข้าวไม่เละและไม่มีน้ำ”

“ฉันไม่ได้สั่ง ใครใช้ให้เปลี่ยนเมนู ฉันจะกินข้าวผัดปู” เขาดันชามออกไปไกลๆ

“เฮีย มันไม่มีประโยชน์หรอกที่จะไปรำลึกถึงรสชาติเดิมๆ หรือสิ่งเดิมๆ ที่เคยทำร่วมกัน” ปานดวงใจยืนค้อมตัวปลอบเขา

“แล้วเธอทำได้? ไม่เคยมีสักวูบหนึ่งเลยเหรอที่เธอเคยนึกถึงเรื่องเก่าๆ” เขาท้าทาย ค้นหาความจริงภายใต้กรอบแว่นอันโต

“เมย์ก็ไม่ใช่พระอรหันต์เนาะ แต่เมย์ก็ไม่ฟูมฟายแบบเฮีย”

“ฉันดูฟูมฟายเหรอ ฉันแค่อยากกินข้าวผัดปู แล้วที่ต้องบอกมารีเพราะเขาเป็นผู้จัดการร้าน ลูกค้าจะกินอาหารนอกเมนูก็ต้องบอกเขาไม่ใช่เหรอ”

“โอเคๆ เมย์ผิดเองที่คิดไปไกล เฮียรอแป๊บนะ ถือว่าลูกจ้างทำกินกันเอง ไม่ต้องบอกพี่มารีหรอก” ปานดวงใจเดินส่ายหัวกลับไปที่ครัว

“เป็นไงมั่งเมย์” หมิง เพื่อนร่วมงานในครัวที่วิ่งวุ่นหยิบจับจานชามใส่สเต๊กร้องถาม

“เวรกรรมอะไรของเมย์ก็ไม่รู้อะ เอาแต่ใจ แบบนี้มั้งพี่มารีเลยตัดใจง่าย ความหล่อความแซ่บทะลุทะลวงไม่ช่วยอะไร ถ้าเป็นคนเอาแต่ใจ” ปานดวงใจว่าพลางเปิดตู้แช่แข็ง หยิบเนื้อปูม้าแกะออกมา

“อีบ้า พี่มารีเขามีคู่หมั้นต่างหาก ว่าแต่แกคนบ้านเดียวกัน รู้จักคู่หมั้นพี่มารีไหมวะ” เตยหอมเงยหน้าขึ้นจากการแต่งจานล็อบสเตอร์อบชีสถาม

“ใครเขาจะไปรู้ลึกขนาดนั้น เมย์ก็รู้พร้อมๆ กับพวกพี่นี่แหละ ไม่ต้องถามเยอะ เมย์ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัว พี่มารีจะเป็นยังไงก็แล้วแต่ แต่เขาดีกับเมย์มาก ช่วยเหลือเมย์มาตั้งแต่ตอนเรียน เรื่องติว สอบเข้ามหาวิทยาลัย หรือแม้แต่เดินเรื่องจนเมย์ได้มาที่นี่” ปานดวงใจตัดบท

“ว่าแต่ดูคุณเสือพักนี้เขาจะเข้ากับแกได้ดีแล้วนะ” ถึงหมิงจะทำงานอยู่ก้นครัว แต่พวกพนักงานเสิร์ฟก็เอามาเล่าต่อ

“คนอกหักกับคนอกหักอะ” ปานดวงใจเทส่วนผสมลงกระทะพลางถอนหายใจ

“นี่แกยังไม่โอเคอีกเหรอ ที่ผ่านมาฉันเห็นแกยิ้ม ไอ้ฉันก็ดีใจ” เตยหอมจับไหล่เพื่อนร่วมงาน ปานดวงใจนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่มือยังผัดข้าวไม่หยุด

“เมย์พยายามจะเข้มแข็ง” คำตอบมาพร้อมกับมือเรียวเล็กที่วางตะหลิวและยกแว่นขึ้นปาดน้ำตา “ขอโทษทีตะกี้หั่นหัวหอม”

เตยหอมกับหมิงมองไปยังส่วนผสมที่ไม่มีทั้งหอมแดงและหอมใหญ่ แล้วส่ายหน้าให้คนที่พยายามซ่อนความอ่อนแอไว้ใต้รอยยิ้ม

“อ้าวเป็นอะไรไปเด็กน้อยของพี่ แล้วทำไมมีเมนูข้าวผัดล่ะ” มารีเข้ามาดูความเรียบร้อยในครัว หญิงสาวโอบไหล่เมย์และบีบเบาๆ ให้กำลังใจ

“คุณเสือเขาสั่ง เมย์ว่าถ้าไม่ทำเขาก็จะหาเรื่องไม่หยุด พี่มารีคงไม่ว่าอะไรนะ” เหตุผลของปานดวงใจฟังขึ้น และทุกคนพยักหน้า

“ไม่ว่าๆ ถึงจะเป็นลูกค้า แต่เขาก็เป็นคนที่คุณลูกคลื่นบอกให้เราดูแลให้ดี ขอบใจเมย์มากนะที่ดูแลเขาแทนพี่”

“เล็กน้อยมากค่ะพี่มารี เพื่อพี่มารี เมย์ยอมถวายหัวเลย” ปานดวงใจกอดเอวคนที่เธอรักเหมือนพี่สาวแท้ๆ

ข้าวผัดปูฝีมือบ้านๆ ถูกนำมาเสิร์ฟ แทนที่ข้าวต้มแห้งในอีกยี่สิบนาทีต่อมา

“เอาไว้นี่แหละ” เสียงทุ้มเอ่ยห้าม เมื่อเห็นชามข้าวแห้งถูกยกขึ้นไป

“กินจุนะเรา” ปานดวงใจวางชามข้าวแห้งลง แล้วถอยออกไปทำงานของตัวเองต่อ

เสียงดนตรีเปลี่ยนไปตามช่วงเวลา พนักงานเสิร์ฟเดินกันไม่หยุด ทุกโต๊ะเต็มไปด้วยลูกค้ามีระดับและนักพนัน ด้านนอกมีบอดี้การ์ดติดตามตัวยืนเป็นจุดๆ สมแล้วที่ใครต่อใครอยากมาทำงานในโรงแรมค่าห้องแพงหูฉี่แห่งนี้ เบี้ยเลี้ยงของโรงแรมเมื่อรวมทุกแผนกและหารด้วยจำนวนพนักงาน แต่ละเดือนสามารถซื้อรถเงินสดได้สบายๆ

“อ้าวเฮีย ไหนว่าหิวข้าว ไม่แหว่งเลยสักจาน ร้านปิดแล้วนะ” ปานดวงใจเดินมาเพื่อเก็บโต๊ะ มองไปที่จานทั้งสองซึ่งไม่พร่องไปเลยสักนิด

“ฉันกินไม่ลง ถ้าไม่ได้ยินเสียงเธอ เอ่อ หมายถึงถ้าไม่มีเรื่องเล่าสนุกๆ จากเธอ”

“อ๋อ ได้เลย ชอบฟังเรื่องบนเตียงคนอื่นงั้นสิ”

“เห็นฉันเป็นคนยังไง” แค่เริ่มเขาก็หัวเราะแล้ว มันเป็นเสียงหัวเราะจริงๆ ที่เขาเพิ่งค้นพบเมื่อวาน

“ก็เมย์เล่าแต่เรื่องเซ็กซ์ให้เฮียฟัง ถ้าเฮียอยากฟังอีก มันก็ต้องมีแต่เรื่องนี้ปะล่ะ เฮียนี่หมกมุ่นนะ” ปานดวงใจหย่อนก้นลงนั่งข้างๆ เขา ความหิวทำให้ดึงชามข้าวแห้งมาโดยไม่รู้ตัว

“เธอกินจานนี้” เขาดันจานข้าวผัดปูมาให้ ดึงชามข้าวแห้งกลับไป

“ไหนอยากกินข้าวผัดปูนักหนา ผัดจนหัวเหม็นเลย ไม่เชื่อดมดูสิ” ปานดวงใจเอนหัวไปกระแทกเขา

“อยากลองชามนี้แล้ว” คนเอาแต่ใจผลักหัวทุยๆ ของหญิงสาวออกและตักข้าวแห้งใส่ปาก “อร่อยดี แม่บ้านแม่เรือนนะเนี่ย”

“ไอ้ไมค์มันไม่ชอบกินเลย” ชำเลืองมองก็เห็นเขาส่งสายตาอยากรู้พร้อมกับจ้วงข้าวเข้าปาก

“ใคร”

“ผัวเก่า”

“เรียนที่เดียวกันเหรอ”

“อือ เด็กวิดวะปี 2 ส่วนเมย์เรียนการโรงแรมและท่องเที่ยวปี 3”

“เหมือนมารี?”

“อือ พี่มารีเป็นไอดอลเมย์เลย” ปานดวงใจยกยอ

“จบแล้วอยากทำงานที่ไหน หรือว่าเรียนต่อ”

“อยากกลับมาเที่ยวอเมริกาให้ทั่ว ถ้าขอวีซ่าไม่ผ่าน ก็จะจ้างหนุ่มอเมริกามาแต่งงานเอาวีซ่าคู่หมั้น เนี่ยเมย์มาทำงานที่นี่ก็ได้คอนเน็กชั่นหลายคนแล้วนะ” เขาเชื่อว่าเธอไม่โกหก ความมีมนุษยสัมพันธ์ดี เป็นกันเอง และนิสัยน่ารักทำให้คุยด้วยแล้วสบายใจ เขาเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

“ค่าจ้างแพงนะ หลายล้านเลย”

“เมย์ก็ไม่จนนะเฮีย ลูกเจ้าของไร่ส้มเชียงใหม่ มีเงินตกผู้ก็แล้วกัน”

“แล้วถ้าเขาปล้ำเธอด้วยล่ะ”

“อย่าใช้คำว่าปล้ำ เพราะเมย์สมยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้ว”

พยัคฆ์เหล่ตามองคนที่โกยข้าวเข้าปากอย่างไม่ห่วงสวย

“เที่ยวจุใจแล้วทำอะไรต่อ”

“หย่า แล้วกลับไปเรียนโท” ปานดวงใจพูดง่ายๆ “จบแล้วก็สมัครงานโรงแรมนี้แต่สาขาไทย ถ้าเขารับนะ”

“ไม่อยากมีผัวรวยๆ เหรอ”

ปานดวงใจดันจานข้าวผัดปูที่กินจนเกลี้ยงไปด้านหน้า และหยิบชามของเขาที่กินจนเกลี้ยงเช่นกันมาซ้อน

“โหยเฮีย ถามอะไรเป็นคนแก่ไปได้ คุยด้วยแล้วไม่สนุกเลย เมย์บอกแล้วไงว่าบ้านรวย ส่วนที่มาทำงานงกๆ ที่นี่เพราะอยากเที่ยว เฮียเลิกสัมภาษณ์แล้วก็กลับบ้านได้แล้ว” ปานดวงใจลุกขึ้น

“กลับก็กลับ พรุ่งนี้เจอกัน” เขาลุกตาม หยิบเงินค่าอาหารพร้อมทิปมาวาง

“พรุ่งนี้วันปล่อยผีนะเฮีย”

“คืออะไร”

“บอกก็ไม่ตื่นเต้นสิ” เธอขยิบตาภายใต้แว่น และยกจานชามเดินจากไป