เขาบอกว่าหนูเอาไม่มัน

มารียังอยู่ในสัญญาจ้างงานของที่นี่ เธอต้องทนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับสถานการณ์แบบนี้ไปจนกว่าพยัคฆ์จะเบื่อไปเอง ส่วนการลาออกจากงานที่ค่าตอบแทนสูงเทียมฟ้าสำหรับเธอ ไม่มีทางเสียละ มารีดีใจแทบตายตอนที่พยัคฆ์เล่าให้ฟังตอนตกลงใจคบกันว่าเป็นเพื่อนสนิทกับเจ้าของโรงแรมที่ตนเองเพียรยื่นใบสมัคร เธอใช้เขาเป็นเครื่องมือกรุยทางฝากงาน เมื่อเข้ามาได้ก็ธำรงตนเป็นลูกจ้างที่ดี เป็นที่รักของหน่วยงาน ซึ่งจะเป็นเกราะคุ้มกันถึงสถานภาพของตัวเอง

ส่วนเรื่องหัวใจ เธอถูกใจเขาตั้งแต่แรกเห็น แต่มันพัฒนาไปแบบลุ่มๆ ดอนๆ เพราะเวลาว่างไม่ตรงกัน

ช่วงนั้น ว่าที่คู่หมั้นที่ไม่เคยมีตัวตนในสายตาของมารีจากการผูกสัมพันธ์ของรุ่นพ่อแม่ติดต่อมา คนที่มีความทะเยอทะยานขับเคลื่อนอย่างเธอยอมรับข้อเสนอของเขา ความรักที่ยังไม่สุกงอมจึงมีจุดจบอย่างเลือดเย็น

เสียดาย...แต่ไม่เสียใจ เธอมีเป้าหมายที่ต้องปล่อยมือ

สัญญาจ้างงานแบบปีต่อปี เหลืออีกแค่สองเดือนก็จะครบปีที่สองที่เธอทำงานที่นี่ เธอจะอยู่จนสัญญาสิ้นสุดเพื่อไม่ให้มีปัญหาตามมาในภายหลัง จากนั้นก็จะเดินทางกลับไทยพร้อมกับจอมทัพ ว่าที่คู่หมั้นเพื่อแต่งงานตามเงื่อนไข    

พยัคฆ์ดับบุหรี่และหันมามองปานดวงใจเต็มตาเป็นครั้งแรก คิ้วขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อสายตาสะดุดจี้เพชรบนลำคอของเด็กสาวซึ่งดูไม่เข้ากันกับชุดพนักงานเสิร์ฟ แล้วยังต่างหูอีก มันไปคนละทิศละทางกับจี้บนคอ

“สวยดีนะ” เขาหัวเราะแกนๆ ให้กับการมิกซ์แอนด์แมตช์ที่ประดักประเดิด

“เมย์ตาถึง” ปานดวงใจหยิบจี้ขึ้นมาลูบคลำ

เขาพินิจเรือนร่างสาวแว่น ตัวเล็กแต่ก็ไม่ได้เตี้ย สูงประมาณร้อยหกสิบห้า ผิวขาวอมชมพูมีน้ำมีนวล ลำคอระหง มีไฝเม็ดเล็กๆ ข้างลำคอสะดุดตา แต่ดูยังไงก็เฉิ่มเพราะแว่นกรอบเชยๆ

“เครื่องแบบก็ดูดี แต่ใส่เครื่องประดับแบบนี้ไม่ให้เกียรติคนมองเลยรู้ไหม”

ปานดวงใจเอียงคอยักไหล่อย่างไม่แคร์ “เมย์มองว่าสวยคนเดียวก็พอ”

“อกหักแรงเลยเหรอเรา” เขายิงคำถาม

“อือ เมย์ร้องไห้โฮลั่นสนามบินเลยรู้เปล่า ขึ้นเครื่องมาก็ร้องตลอด”

“ผู้ชายนอกใจเหรอ หรือเขามีคู่หมั้น” ประเด็นหลังสะท้อนจุดเปลี่ยนของตัวเองมากกว่า

“เขาบอกว่าเมย์เอาไม่มัน” ปานดวงใจโพล่งออกมาทื่อๆ

พรวด!!!

ค็อกเทลในปากของพยัคฆ์ถูกพ่นออกมากระจายเป็นฝอยเต็มโต๊ะ ปานดวงใจลุกพรวด วิ่งปรู๊ดเดียวก็กลับมาพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาด เธอฉีดน้ำยาไปบนโต๊ะ ปาดผ้าไปบนพื้นกระจกสองสามครั้ง ฉีดน้ำยาซ้ำอีก และใช้ผ้าอีกผืนเช็ดอีกรอบ

“เฮียตลกอะไร” เก็บอุปกรณ์เสร็จก็กลับมานั่งที่เก่าพร้อมกับค็อกเทลแก้วใหม่

“เป็นผู้หญิงอย่าพูดแบบนี้อีกนะรู้ไหม” พยัคฆ์เตือน แต่ยังขำอยู่

“ก็ได้ แต่เมย์บอกให้นะเฮียว่าตัดใจเถอะ คนเรากว่าจะบอกเลิก ความคิดมันผ่านการตกผลึกมาแล้วละ ไม่ต้องไปมีคำถามหรอกว่าทำไมไม่ยังงั้น ไม่ยังงี้ แล้วก็ไม่ต้องมีความหวังด้วย เชื่อเมย์เถอะ เมย์ผ่านมาแล้ว สรุปง่ายๆ คือเราไม่ดีพอ ปี้ไม่มัน”

พยัคฆ์หยุดขำไม่ได้ “เลิกร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้ว?”

“อือ ร้องทีเดียวให้หนักๆ แบบไม่อายใคร ตะโกนให้ลั่นไปเลย” ปานดวงใจหันไปมองรอบร้าน ลูกค้าออกไปหมดแล้ว เหลือแต่เพื่อนร่วมงานที่กำลังเก็บกวาดเตรียมปิดร้าน เธอจึงตะโกนออกมาดังๆ “ไอ้เฮงซวย ไอ้หอกหัก ไอ้หำเล็ก กูนี่ทั้งร่อนทั้งแอ่นจนสะโพกแทบพัง ใครกันแน่ที่เอาไม่มัน มึงแหละไอ้สัส”

“ฉันรู้แล้วว่าทำไมเธอโดนทิ้ง ปากเหม็นแบบนี้ไง” พยัคฆ์หัวเราะไม่หยุด

“เฮีย มันไม่ใช่แบบนั้นไง มันโกหก ตอนเอากันอะ มันร้องเหมือนควายโดนเชือด ทึ้งผมเมย์จนหน้าหงาย เมย์ก็ร้องสู้จนผนังบ้านสั่น มันไม่มันตรงไหน” ปานดวงใจเมาหมัด ทึ้งผมตัวเองประกอบจนแว่นกระเดิด

“เขาแกล้งร้องหรือเปล่า” พยัคฆ์ประเมินจากประเภทวีซ่าและการพูดจาคร่าวๆ ว่าปานดวงใจน่าจะเรียนอยู่ปีสามขึ้นปีสี่

“ไม่นะ ไม่งั้นมันไม่แตกใส่จนที่นอนชุ่มหรอก มันเรียลมากนะเฮีย ถึงจวยเล็กแต่ซอยเก่ง แต่ช่างเถอะ ถือว่าเก็บเกี่ยวประสบการณ์ พูดเรื่องเฮียดีกว่า สเปกเฮียแบบพี่มารีเหรอ” ปานดวงใจขยับเข้ามาใกล้ๆ แทบจะเบียดสีข้างเขา

“เห็นแล้วชอบก็คือใช่ แบบนี้เรียกว่าสเปกปะ”

“งั้นมั้ง เมย์ล่ะ เฮียชอบปะ เมย์ว่างนะ เอวหวานฉ่ำเลยละ” ปานดวงใจขายขำให้เขาอารมณ์ดี

“ฮ่าๆๆๆๆ” พยัคฆ์หัวเราะจนน้ำตาไหล

“ทำเป็นขำนะ เฮียก็ไม่ใช่สเปกเมย์เหมือนกันแหละ ถึงคนบนโลกออนไลน์จะอยากเป็นเมียเฮีย แต่เมย์ไม่ชอบคนแก่  เพราะมันหมดสมรรถภาพเร็ว เมย์กลัวไม่เสร็จ ผัวเด็กกับผัวฝรั่งนั้นคือนิพพาน แล้วยิ่งเสืออกเดาะจนแปรสภาพเป็นแมวป่วยแบบนี้นะ บรึ๋ย” เธอทำท่าขนลุก

“ฮ่าๆๆๆๆๆ ขอบใจนะสำหรับเรื่องโจ๊กก่อนนอน ฉันไปละ มีคนเรียกใช้บริการอูเบอร์แก่ๆ ละ” เขาลุกขึ้นยืน เขาวางเงินค่าเครื่องดื่มรวมทั้งทิปก้อนใหญ่ไว้บนโต๊ะ และลุกเดินออกจากร้านไปดื้อๆ แต่ก็ยังได้ยินเสียงปานดวงใจดังไล่หลัง เขาขำจนต้องเดินค้อมไหล่

“ไอ้เฮีย มันไม่โจ๊กนะ มันเรื่องจริง”

*********

วันรุ่งขึ้นในช่วงเวลาเดิม โต๊ะเดิม โซนเดิม มีป้ายจองไว้สำหรับลูกค้าคนเดิม

“เฮีย สูบบุหรี่มาก เดี๋ยวไข่อักเสบนะ” ปานดวงใจวางแมนฮัตตันลงบนโต๊ะ ไม่ต้องถามกลับก็รู้ว่าเธอหมายถึงมะเร็งต่อมลูกหมาก

“ตรงไหนเนื้อร้ายก็ตัดตรงนั้นทิ้ง” เขาพ่นควันระหว่างพูด ส่ายหัวไปมาให้ควันลอยเป็นรูปหัวใจ

“ตัดไข่ทิ้งเฮียก็ไม่มีลูกไว้สืบทอดธุรกิจขายหมูเห็ดเป็ดไก่นะ” ปานดวงใจเตือน เอามือโบกควันที่ลอยขึ้นมาตรงหน้าเธอ

“ขอบคุณที่เป็นห่วงไข่ฉัน” เขาดับบุหรี่ หยิบเครื่องดื่มมาจิบ

สาวน้อยยิ้มเบาๆ “ไม่ใช่อะไร ถ้าเฮียต้องตัดไข่ทิ้ง สาวๆ ก็อดอมน่ะสิ” ปานดวงใจก้มลงมากระซิบด้วยเสียงหัวเราะ อีกฝ่ายแทบสำลักแบบเมื่อวานแต่กลั้นไว้ได้ทัน

“ทะลึ่งไม่หยุดหย่อน”

“เฮีย เมย์อยากรู้ ถามได้เปล่า”

“ว่ามาสิ” พยัคฆ์ตั้งรับคำถาม

“เลิกกับพี่มารีแล้วเฮียไปนวดกะปู๋ที่ไหนอะ”

“ใครใช้ให้มาถาม”

“โอ๊ย เฮียไม่ต้องหวังว่าพี่มารีจะฝากมาถามหรอก เมย์นี่แหละอยากรู้” เธอก็แค่ชวนคุยไปเรื่อย  

“ทั่วๆ ไป” เขาก็แค่ตอบไปส่งๆ

“คิกๆๆๆ เมย์ไปทำงานต่อนะเฮีย วันนี้เฮียดูชิลแล้วนะ” ปานดวงใจกลั้นหัวเราะไม่ไหว

“เดี๋ยวเมย์” เขาเรียกไล่หลังหญิงสาว

“คะ” สาวเนิร์ดวิ่งกลับมา

“ฉันอยากกินข้าวผัดปู บอกมารีที”

“ฮะ มาไม้ไหนเนี่ยเฮีย มันไม่มีในเมนูของร้านนะ ถ้าเฮียจะกินข้าวผัดปู เฮียต้องมากินที่ร้านอาหารไทยของโรงแรมในช่วงกลางวัน หรือไม่ก็ถ้าจะให้อร่อยจัดๆ ก็กลับไปกินที่ประเทศไทยเลย” ปานดวงใจขยับแว่นไปพลาง อธิบายในสิ่งที่พยัคฆ์รู้อยู่แล้วไปด้วย

“พูดมากจริงๆ มีข้าวหอมมะลิไหม”

“มี”

“มีปูไหม”

“มี”

“ไข่ล่ะ”

“มีสิ นั่นน่ะสองใบ” ปานดวงใจใช้สายตามองไปยังหว่างขาของเขา

“เป็นอะไรกับไข่ฉันมากไหม ไปบอกมารีได้แล้ว” พยัคฆ์โบกมือไล่

ปานดวงใจส่ายหัวให้คนเอาแต่ใจ สิบห้านาทีผ่านไปเธอก็กลับมาพร้อมอาหารไทยหน้าตาไม่คุ้น