บทที่ 2 กับดัก

“แกกล้าดียังไงถึงยังมีหน้ากลับมาที่บ้านหลังนี้ หลังจากเกิดเรื่องแบบนั้น! แกมันไร้ยางอาย!” ไซม่อนก่นด่า

คำด่าทอของไซม่อนทำให้เธอตัวแข็งทื่อ ทำไมเขาถึงมีท่าทีแบบนี้?

เมื่อเห็นสีหน้าว่างเปล่าของลอร่า ฝ่ามือของไซม่อนก็เตรียมจะฟาดลงมาอีกครั้ง แต่ทันใดนั้น นอร่า น้องสาวต่างแม่ของลอร่าก็คว้าแขนพ่อไว้

“พ่อคะ! จะทำอะไรน่ะ? ทำไมต้องตบพี่ลอร่าด้วย?!” นอร่าร้องออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

ไซม่อนสะบัดแขนออก “อย่ามายุ่ง! พ่อต้องสั่งสอนพี่สาวไม่รักดีของแกเสียหน่อย!”

กิลด้า ภรรยาคนที่สองของไซม่อนผู้เป็นแม่ของนอร่า ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็รีบวิ่งออกมา

เมื่อเห็นเหตุการณ์ทีเกิดขึ้น เธอก็ช่วยลูกสาวรั้งสามีทันที “ที่รักคะ ใจเย็น ๆ! อย่าทำแบบนี้!”

ขณะที่กิลด้าและนอร่าพยายามยื้อไซม่อน ลอร่าก็ตัวสั่นไม่หยุด ลางสังหรณ์อันน่ากลัวถาโถมเข้าใส่

ไซม่อนรู้เรื่องที่เธอทำลงไปเมื่อคืนแล้วใช่ไหม?

“เงียบนะ! พวกแกไม่รู้หรอกว่าพ่อรู้สึกอับอายขายขี้หน้าแค่ไหน! ตระกูลไมเยอร์สขอยกเลิกงานแต่งงานก็เพราะความไร้ยางอายของลอร่า!” ไซม่อนตะโกนก้อง ทำให้ทุกคนตกตะลึง

ลอร่าเงยหน้าขึ้น “อะไรนะคะ...? ทำไม...?”

ดวงตาของไซม่อนฉายแววโกรธเกรี้ยวยิ่งกว่าเดิมเพราะลอร่ายังคงดูเหมือนไม่สำนึก พ่อของเธอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วโยนรูปถ่ายหลายใบใส่หน้าลอร่า

“ดูด้วยตาตัวเองเลย!”

ลอร่ารับรูปถ่ายไว้เต็มมือ มือของเธอสั่นเทาในทันทีและน้ำตาก็เริ่มไหลพราก

ที่วางเรียงรายตรงหน้าเธอคือภาพถ่ายของเธอกับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้าไปในห้องพักโรงแรม ชายคนนั้นหันหลังให้กล้อง แต่จากในภาพก็มองเห็นใบหน้าของลอร่าได้ชัดเจน ท่าทางของพวกเขาใกล้ชิดกันมากจนไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นทันทีที่ประตูห้องปิดลง!

“แกยังมีหน้ามาถามหาเหตุผล ทั้งที่มีหลักฐานทั้งหมดนี้น่ะเหรอ?!” ไซม่อนคำราม “รู้ไว้ซะด้วยว่าผู้ช่วยของโนอาห์เป็นคนส่งรูปถ่ายพวกนี้ให้ฉัน และยังบอกว่าโนอาห์ตั้งใจจะยกเลิกงานแต่งงานแล้ว! โนอาห์ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าแกด้วยซ้ำ!”

ทันใดนั้น ขาของลอร่าก็อ่อนแรงและทรุดลงกับพื้นต่อหน้าไซม่อน

‘โนอาห์รู้ทุกอย่างแล้วเหรอ?’ ลอร่าคิด รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

ตอนนั้นเองลอร่าก็ได้ยินเสียงของนอร่าพูดว่า “พ่อคะ ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ ๆ! ไม่มีทางที่พี่ลอร่าจะทำอะไรแบบนี้หรอก!” นอร่าหันไปหาลอร่า “พี่ลอร่า เร็วสิ อธิบายอะไรหน่อย!”

ลอร่าจ้องมองนอร่าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้... นอร่าที่เมื่อคืนก่อนไม่ได้เมาควรจะรู้มากกว่าใครไม่ใช่เหรอ?!

“เธอเป็นคนพาฉันไปที่นั่น นอร่า...” เสียงสะอื้นของลอร่าขาดห้วง ขณะที่เธอกำแขนของน้องสาวไว้แน่น “เธอไม่ควรจะรู้ดีกว่าฉันเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ฉันเมาน่ะ!?”

“พี่ลอ…ลอร่า...” นอร่าทำหน้าตกใจและดูอับจนหนทาง “ฉัน...”

คำกล่าวหาของลอร่าที่มีต่อนอร่าทำให้ไซม่อนโกรธจัด “น้องสาวของแกมีน้ำใจจัดปาร์ตี้สละโสดให้แก แล้วตอนนี้แกยังจะโยนความผิดของแกไปให้น้องเหรอ?!”

ลอร่าตะลึง โยนความผิดของเธอไปให้น้องงั้นเหรอ? เธอก็แค่ถาม! อีกอย่างนอร่าต่างหากที่เป็นคนรบเร้าให้เธอไปสถานที่แบบนั้นตั้งแต่แรก! แถมพ่อของเธอก็รู้เรื่องนั้นด้วย!

ก่อนที่ลอร่าจะทันได้พูดอะไร นอร่าก็คุกเข่าลงต่อหน้าไซม่อนทันที “พ่อคะ! พี่พูดถูก เรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะหนู! หนูไม่ควรจัดปาร์ตี้นั้นเลย! อย่าโทษพี่ลอร่าเลยนะคะพ่อ!” นอร่าวิงวอน

คำพูดของนอร่าฟังดูเหมือนเป็นการปกป้อง แต่ทำไมลอร่าถึงรู้สึกเหมือนนอร่ากำลังทำให้เธอกลายเป็นคนเลวที่โยนความผิดให้คนอื่นล่ะ?!

“นอร่า! ความผิดพลาดของพี่สาวแกไม่ใช่ความรับผิดชอบของแก!” ไซม่อนยืนกราน

แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะรุนแรง แต่ลอร่าก็เห็นความอ่อนโยนในดวงตาของไซม่อนที่มีต่อลูกสาวคนที่สองของตน

ภาพนั้นทำให้หน้าอกของลอร่ายิ่งบีบรัดแน่นขึ้น ทำไมไซม่อนไม่เคยมองเธอแบบนั้นเลย? เธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ ๆ อีกคนของเขางั้นเหรอ?!

ไซม่อนจ้องลอร่าด้วยสายตามุ่งร้าย ”บอกฉันมาว่าผู้ชายที่อยู่กับแกเมื่อคืนนี้เป็นใคร?!”

“น… หนู... หนูไม่รู้” ลอร่าตอบแผ่วเบา

ลอร่าเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นเพียงแวบเดียวตอนที่เธอกำลังจะออกจากห้อง แต่เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาเป็นใคร

“แกไม่รู้เหรอ?! แปลว่า... แกใช้เวลาทั้งคืนกับคนแปลกหน้าที่แกก็ไม่รู้จักงั้นเหรอ?!”

ไซม่อนทนไม่ไหวอีกต่อไป

“ออกไป”

ลอร่าตาเบิกกว้างมองพ่อของตน “พ…พ่อ...”

“หุบปาก! ฉันไม่มีลูกสาวแบบแก!” ไซม่อนก่นด่าอย่างโกรธจัด “นับจากวันนี้ไป แกไม่ใช่ลูกสาวของฉันอีกแล้ว ออกไปจากบ้านหลังนี้ซะ!”

ตุบ!

ลอร่าทรุดตัวลงคุกเข่าพร้อมกอดขาพ่อของเธอ “พ่อคะ! ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับหนูเลย!” เธอวิงวอนอย่างน่าสงสาร

ถ้าเธอถูกไล่ออกจากบ้านหลังนี้แล้วเธอจะไปอยู่ที่ไหนได้?!

ไซม่อนตะโกนอย่างเย็นชา “ยาม! โยนนังเด็กเนรคุณนี่ออกไปจากบ้านซะ!”

ไม่นานเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในบ้านหลายคนก็มาถึง พวกเขาไม่สามารถปฏิเสธคำสั่งของเจ้านายได้ จึงลากลอร่าออกไปและโยนเธอออกจากบ้านพร้อมกับกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ที่บรรจุของใช้ส่วนตัวของเธอเอาไว้

“พ่อคะ! พ่อคะ!” ลอร่าพยายามเปิดประตูรั้ว แต่ไม่มีใครสนใจเธอเลย

ภายในบ้าน ไซม่อนสบถด่า “ห้ามใครเอ่ยถึงชื่อของเธอในบ้านหลังนี้อีก! ลอร่า ฮาร์ทลีย์ตายไปแล้ว!” ชายคนนั้นประกาศ ก่อนจะหันหลังกลับไปที่ห้องของตนกับภรรยา

ขณะเดียวกัน นอร่าก็เหมือนกำลังมองลอร่าที่ยังคงร้องขอการให้อภัยผ่านทางหน้าต่าง “พี่สาวที่น่าสงสารของฉัน...” เธอพึมพำเบา ๆ

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของนอร่าก็ดังขึ้น เธอเหลือบมองหน้าจอและรับสายด้วยสีหน้าสงบ

“คุณคงพอใจกับของขวัญของฉันเมื่อคืนนี้ใช่ไหม?” นอร่าถามด้วยใบหน้าสดใส ดวงตาของเธอจ้องมอง

ลอร่าที่เริ่มร้องไห้อยู่หน้าบ้าน “ได้นอนกับพี่สาวของฉันเป็นยังไงบ้าง?”

ใช่แล้ว ความเป็นจริงก็คือนอร่านั้นเป็นผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลังเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับลอร่า! เธอตั้งใจวางแผนมอมลอร่าให้เมาและนอนกับเพื่อนของตน ทั้งหมดนี้ก็เพื่อทำลายงานแต่งงานของลอร่าและไปเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลไมเยอร์ส ภรรยาของโนอาห์ ไมเยอร์สแทนที่ลอร่า!

“เธอรู้ไหม?!” เสียงของผู้ชายคนนั้นดังแว้ดขึ้นจากปลายสายอีกด้าน ทำให้นอร่าขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้นอนกับพี่สาวของเธอ! แม่นั่นถูกผู้ชายคนอื่นพาไป!”

“อะไรนะ?” ดวงตาของนอร่าเบิกกว้าง “เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนกับนายงั้นเหรอ?! ก็รูปถ่ายที่คนของฉันส่งมา...”

“ฉันอยู่ในรูป! แต่ฉันไม่ใช่คนที่ได้นอนกับเธอ! มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาขวาง ต่อยฉัน แล้วก็โยนฉันออกจากห้อง! รู้ไว้ด้วยว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล! เธอต้องรับผิดชอบนะ นอร่า!”

นอร่าไม่สนใจคำสาปแช่งของเพื่อน สมองของเธอกำลังประมวลข้อมูลที่เพิ่งได้รับ

นอร่ามองไปที่ประตูรั้วและรู้ว่าลอร่าจากไปแล้ว

งั้น... ถ้าไม่ใช่เพื่อนของเธอ แล้วเมื่อคืนลอร่านอนกับใครกัน?!

……

โรงแรมสตาร์ ห้อง 501

ชายคนหนึ่งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ มือที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์และแนบมันไว้กับหู

“คุณสมิธ! ในที่สุดก็รับสายของผมสักที!” เสียงที่ปลายสายทำให้ชายคนนั้นสะดุ้งจนค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและเผยให้เห็นดวงตาสีดำเข้มราวยามราตรีที่น่าหลงใหล “เมื่อคืนนี้คุณอยู่ที่ไหนครับ?!”

เมื่อถูกถามคำถามนั้น แอชเชอร์ สมิธขมวดคิ้วและลุกขึ้นนั่งทันที เขามองไปรอบ ๆ และรู้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของตน

ทันใดนั้น ภาพความทรงจำบางส่วนเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นคืนก่อนก็ไหลบ่าเข้ามาในความคิดของเขา การที่เขารุกล้ำผู้หญิงที่โชคร้ายคนหนึ่งและสาบานว่าจะรับผิดชอบ

เมื่อนึกถึงเรื่องนั้น แอชเชอร์ก็กัดฟันกรอด “มารับฉันเดี๋ยวนี้” เขาสั่งอย่างเสียงเข้มขณะที่นั่งอยู่บนขอบเตียง สายตาของเขาเหลือบไปที่ข้อมูลโรงแรมบนโต๊ะข้างเตียง “โรงแรมสตาร์ ห้อง 501”

ทันทีที่แอชเชอร์ดึงผ้าห่มออก ดวงตาของเขาก็จ้องไปที่รอยเลือดและสร้อยคอที่วางอยู่กลางเตียง

เมื่อตระหนักว่าเขาไม่ใช่เพียงแค่นอนกับผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นเท่านั้น แต่ยังขโมยความบริสุทธิ์ของเธอด้วย แอชเชอร์เอามือเสยผมด้วยความหงุดหงิด “ให้ตายสิ...”

ได้ยินเจ้านายของเขาบ่น ผู้ช่วยส่วนตัวของแอชเชอร์ก็ตื่นตระหนกเล็กน้อย “ครับท่าน? มีอะไรผิดปกติหรือเปล่าครับ?”

แอชเชอร์สั่งอีกครั้งทันที “รีบหาให้เจอว่าใครเป็นคนจองห้องนี้!” ชายคนนั้นหยิบสร้อยคอที่อยู่กลางเตียงขึ้นมาและเสริมว่า “ไม่ว่าเธอจะเป็นใครก็ตาม... ฉันต้องรับผิดชอบ”