บทที่ 1 ปาร์ตี้สละโสด

“อึก...”

ลอร่า ฮาร์ทลีย์ส่งเสียงครวญเบา ๆ ขณะที่รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่คอ พร้อมลมหายใจหอบถี่ของชายคนหนึ่งซึ่งเป่ารดจั๊กจี้หูของเธอ

‘นั่นมันใครกัน...?’ ลอร่าสงสัย เธอพยายามลืมตาขึ้นเพื่อมองว่าคนที่อยู่ข้าง ๆ เป็นใครแต่สายตาของเธอพร่ามัวจากความสับสนและมึนเมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย

“อ๊ะ!”

เสียงครางเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากของลอร่า เมื่อเธอรู้สึกถึงบางสิ่งของเขาที่เริ่มรุกล้ำเข้ามาทางด้านล่าง

“ไม่นะ... อย่า...” ลอร่าสะอื้นแผ่วเบา เสียงที่ชัดเจนในจิตใจที่ยังมึนเมาของเธอตะโกนว่าเรื่องนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้น

ชายคนนั้นหยุดชะงัก เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ความปรารถนาที่ไม่อาจต้านทานได้เรียกร้องให้เขาสานต่อ

“หยุดนะ...” ลอร่าผลักไปที่หน้าอกของเขา แต่เธอกลับอ่อนแรงจนเหลือเชื่อ

การปฏิเสธต่อต้านของเธอทำให้ชายคนนั้นจับข้อมือของเธอทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือศีรษะ

“ผมขอโทษ... ผมยั้งไว้ไม่ไหว” เสียงทุ้มแหบห้าวของชายคนนั้นฟังดูยั่วยวนอย่างน่าประหลาด ทำให้

ลอร่ารู้สึกเสียวซ่านไปทั่วร่าง

“อ่าห์...” ดวงตาของลอร่าเบิกกว้างเมื่อส่วนสำคัญของเธอถูกรุกราน

ดวงตาสีฟ้าสวยของเธอเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ‘ไม่นะ... จะเป็นแบบนี้ไม่ได้...’

น้ำตาใส ๆ ไหลอาบใบหน้าของลอร่า เธอไม่รู้ว่าชายคนนี้เป็นใคร เขาคือคู่หมั้นของเธอหรือเปล่า? แต่คำถามนั้นก็ไม่สำคัญอีกต่อไปเพราะสมองของเธอพลันขาวโพลนทันทีที่เขาเริ่มเร่งจังหวะ

“อ๊ะ!” เสียงครางด้วยความสุขสมหลุดรอดจากริมฝีปากของเธออย่างห้ามไม่ได้ “ไม่นะ... ไม่!”

เสียงครางดังปะปนกันอยู่ในห้อง ดำเนินต่อไปจนกระทั่งถึงจุดสูงสุดแห่งความพึงพอใจ

ตอนนั้นเอง ชายคนนั้นสัมผัสใบหน้าของลอร่าอย่างอ่อนโยน พร้อมซับน้ำตาที่ไหลรินของเธอ

“ผม... จะรับผิดชอบเอง...” เขากระซิบ

…

“แฮ่ก... แฮ่ก!”

ลอร่าตื่นขึ้นมาพลางหายใจหอบสูดอากาศเข้าปอด เธอผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงและเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก

‘ฝันไปงั้นเหรอ?’ ลอร่าถามตัวเอง

แต่เมื่อลอร่าดึงผ้าห่มที่คลุมกายอยู่ออก ดวงตาของเธอก็พลันเบิกกว้างทันที! เพราะเธอไม่ได้สวมอะไรอยู่เลย!

‘นี่เสื้อผ้าฉันอยู่ไหน…”

ก่อนที่เธอจะทันได้คิดจบประโยค สายตาของลอร่าก็เห็นชุดเดรสสีชมพูยาวถึงเข่าของตนกองอยู่บนพื้น ส่วนชุดชั้นในของเธอก็กระจัดกระจายอยู่ทั่วไปหมด!

ขณะที่เธอกำลังจ้องมองเสื้อผ้าที่กองยุ่งเหยิง เสียงครางทุ้มลึกก็ดังขึ้น “อือ....”

ลอร่าตัวแข็งทื่อทันที เพราะแน่นอนว่านั่นไม่ใช่เสียงของเธอ

เธอหันไปด้านข้างอย่างช้า ๆ และก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อพบชายแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังหันหลังนอนหลับอยู่ และเขาไม่ได้สวมอะไรเลยเช่นเดียวกับเธอ!

‘ก... เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!‘

นี่เธอนอนกับเขาเหรอ?

ลอร่าพยายามนึกย้อนไปถึงสิ่งที่เธอทำลงไปเมื่อคืนด้วยสีหน้าหวาดผวา

เมื่อคืนนี้ นอร่า น้องสาวต่างแม่ ลากเธอออกไปฉลองปาร์ตี้สละโสดที่บาร์ในโรงแรม เพราะอีกสองสัปดาห์ลอร่ากำลังจะแต่งงาน ตัวเธอเองนั้นไม่เคยไปสถานที่แบบนั้นมาก่อน ดังนั้นตอนแรกจึงปฏิเสธ แต่นอร่าก็ร่ำร้องและรบเร้าจนเธอต้องจำใจตกลง

ลอร่าดื่มแอลกอฮอล์เป็นครั้งแรกที่บาร์ของโรงแรมและลงเอยด้วยการมึนเมาอย่างหนัก เธอพยายามขอตัวกลับบ้าน แต่นอร่าปฏิเสธและยังคงดึงดันปาร์ตี้ต่อ

ลอร่าจึงตั้งใจจะไปล้างหน้าที่ห้องน้ำเพื่อพยายามให้สร่างเมา แต่ก่อนที่เธอจะทันก้าวเข้าไปข้างใน สติก็พลันดับวูบไป

แล้วตอนนี้เธอดันมาอยู่ในห้องพักโรงแรมกับชายแปลกหน้า!

‘นี่... เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นไม่ได้!’ ลอร่ากรีดร้องในใจ หวาดกลัวว่าจะมีคนอื่นรู้เรื่องนี้

ในอีกสองสัปดาห์ลอร่ากำลังจะแต่งงานกับโนอาห์ ไมเยอร์ส ผู้ซึ่งเป็นรักแรกของเธอและชายที่คุณย่าของเธอเตรียมให้แต่งงานด้วย ถ้ามีคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องนี้ โนอาห์จะต้องผิดหวัง พ่อของเธอจะต้องโกรธจัดและงานแต่งงานของเธอก็จะต้องถูกยกเลิก!

ไม่... ลอร่าจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น! เธอต้องการแต่งงานกับโนอาห์! ผู้เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเธอและเป็นชายที่เธอรัก!

พอคิดได้แบบนั้นลอร่าก็รีบตัดสินใจ ‘ฉัน... ฉันต้องไปจากที่นี่!‘

ลอร่าตะเกียกตะกายลุกออกจากเตียงและคว้าเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นอย่างรวดเร็ว เธอไม่สนใจความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วบริเวณอันบอบบางทุกครั้งที่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย

หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว ลอร่าก็เผ่นจากโรงแรมและขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้าน คำถามมากมายไหลบ่าเข้ามาในหัวของเธอ

เรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง? ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลยหลังจากที่ไปถึงประตูห้องน้ำ?!

ที่สำคัญที่สุด... นอร่าอยู่ไหนตอนที่เกิดเรื่องขึ้น? น้องสาวของเธอสัญญาว่าจะดูแลทุกอย่างให้ดีนี่นา!

ลอร่าร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดตลอดทาง โดยไม่สนใจคนขับรถที่ดูเป็นกังวลและคอยถามไถ่ว่าเธอเป็นอะไร จิตใจของเธอจดจ่ออยู่กับความหวาดกลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับครอบครัวและคู่หมั้นของเธอเท่านั้น

การนึกถึงหน้าของโนอาห์ทำให้น้ำตาของลอร่ายิ่งไหลพรากกว่าเดิม ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่เธอ

“โนอาห์... ฉันขอโทษจริง ๆ” ลอร่าพึมพำแผ่วเบา

โนอาห์ใจดีกับเธอมาก แต่... ลอร่ากลับทรยศเขา

เมื่อรถแท็กซี่จอดตรงหน้าประตูบ้าน ลอร่าก็แอบเข้าไปอย่างเงียบ ๆ ผ่านทางประตูหลัง เธอไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเธอไม่ได้กลับบ้านตลอดทั้งคืน

แต่ทันทีที่ลอร่าผลักประตูเปิดออก ไซม่อน ฮาร์ทลีย์ พ่อของลอร่า... ก็ยืนอยู่ตรงหน้า

“พ่อคะ?” ลอร่าเรียกเขาอย่างตะกุกตะกัก “พ่อยังไม่ไป…”

เพียะ!

ก่อนที่ลอร่าจะทันพูดอะไรต่อ ไซม่อนก็ตบหน้าเธอดังสนั่น

รอยลึกรอบดวงตาของไซม่อนแสดงถึงความเครียดอย่างหนักและความผิดหวังอย่างสุดซึ้ง “แกกล้าดียังไงถึงยังมีหน้ากลับมาที่บ้านหลังนี้ หลังจากที่เกิดเรื่องแบบนั้น!”