บทที่ 6

เธอเองก็ไม่คิดว่าน้ำแรกของเขากับเธอในรอบสิบเอ็ดปี เขาจะแตกในนาทีแรก

“ต่อเถอะ” เสียงของเขามาพร้อมกับส่วนแข็งขึงกดจมเข้าไปในกายเธอ ถึงจะยากลำบากบ้างเพราะไม่ได้ใช้งานมานานหลายปี ก็สิบเอ็ดปีตามระยะเวลาที่เธอห่างจากเขานั่นแหละ

“อื้อ เสียว”

“ทำไมแน่นจัง” เสียงทุ้มถามขึ้นเพราะแรงตอดรัดของเธอทำเอาเขาจะแตกอีกครั้ง

‘ไอ้คีย์! ไอ้สัส อย่าเพิ่งแตกนะโว้ย ยังไม่คุ้มเงินหมื่นเลย’

ภาคีด่าตัวเองในใจ พร้อมทั้งขยับสะโพกเข้าหาหญิงสาวใต้ร่าง ลลิตาครางหวานเพราะความเสียวซ่านที่ได้รับ เขาไม่เคยเสียวและแตกเร็วขนาดนี้มาก่อน แต่เพราะเป็นลลิตา กลิ่นและสัมผัสที่เขาคุ้นเคย สัมผัสนี้ปลุกเร้าเขาตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในห้องแล้ว

แค่เห็นหน้าเธอ เขาก็แทบจะแตกแล้ว

“ลิตา ผมไม่ไหว” เสียงคำรามต่ำดังออกมาอย่างอดกลั้นไม่ไหว เมื่อเขาบอกไม่ไหวและพยายามไม่ขยับ แต่เธอต้องการน้ำเขา ลลิตาจึงพลิกกายขึ้นคร่อมเขาเอง ส่งผลให้เสียงครางต่ำของภาคีดังในลำคอไม่หยุด

สองมือหนากอบกุมหน้าอกคัปซีของหญิงสาวไว้แน่น ร่างบอบบางขยับเอวส่ายร่อนเพราะต้องการให้เขาเสร็จสม

“ลิตาใจเย็น ๆ อ๊า! ช้าอีกนิด อ๊า! ลิตาผมไม่ไหวแล้ว” เสียงร้องของเขายิ่งสร้างความพอใจให้เธอ ใบหน้าหวานยิ้มร้ายอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า ก่อนที่จะยกสะโพกขึ้นสูงจนตัวตนเขาแทบหลุดจากร่องรักของเธอ จากนั้นก็กระแทกลงมาจนสุดลำ การตอดรัดกับจังหวะรักที่คุ้นเคยและถวิลหา ทำให้เขาและเธอแทบจะถึงทางออกแห่งฝันในทันที

“ไม่ไหว” เสียงคำรามต่ำและการกระตุกเกร็งของเขาสร้างความพอใจให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก

เพียงไม่นานเขาก็ฉีดพ่นทุกหยาดหยดเข้าสู่เครื่องป้องกัน นอนหอบหายใจเพราะอารมณ์ถึงจุดสุดยอดอีกครั้ง หัวใจเต้นรัวเร็ว เลือดในกายสูบฉีดแรงไปทั่วร่าง

“คราวนี้ห้านาทีค่ะพี่คีย์” ลลิตากล่าวล้อเลียน เธอลุกจากกายเขา ดึงกระดาษทิชชูออกมารองรับน้ำรักในเครื่องป้องกัน ตรวจเช็กเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องผิดพลาด  

“ลิตา เธอมันแม่มด”

“ก็พี่คีย์อ่อนเอง อีกน้ำไหมคะ”

“ไม่ต้องเลย” ภาคีเดินหัวเสียเข้าห้องน้ำไป เรียกเสียงหัวเราะสดใสจากคนที่นั่งอยู่ข้างเตียง เป็นอย่างนี้ตลอดสินะ ลลิตาคิดไปถึงตอนนั้น เมื่อตอนที่เจอกันครั้งแรก

ย้อนไปเมื่อสิบสองปีที่แล้ว

         ลลิตาเดินเข้ามาอย่างเกร็ง ๆ เมื่อเจอรุ่นพี่ปีสี่ พวกเขากำลังนั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ถ้าฟังไม่ผิด เหมือนจะคุยถึงสถานที่เที่ยวสักแห่ง ผู้ชายสามคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน หนึ่งในนั้นคือปู่เทก[1]ของเธอ แต่เธอไม่รู้ว่าคนไหน

         ‘สวัสดีค่ะ’ เสียงหวานของลลิตาเรียกคนทั้งสามให้หันหน้ามามองเธอ

         ‘ว่าไงครับ’ พี่ผู้ชายคนหนึ่งสวมชุดนักศึกษา หน้าตาและทรงผมของเขาดูดีตั้งแต่หัวจดเท้า หน้าตาออกไปทางลูกครึ่ง ส่วนอีกสองคนที่นั่งข้างกัน คนหนึ่งหน้าตาดุ ๆ แต่หล่อเหลาจนทำให้ใจเธอเต้นแรง ขณะที่อีกคนหน้าตาน่ารัก นั่นคงเพราะรูปร่างอวบ ๆ ของเขา

         ‘เอ่อ หนูมาหาปู่เทกค่ะ คำใบ้บอกว่า ‘สิ่งสำคัญที่ทุกคนต้องมี’ หนูถามพี่ ๆ เพื่อน ๆ บอกว่าน่าจะเป็นพี่คีย์หรือภาคี ไม่ทราบว่าพี่คนไหนชื่อภาคีคะ’ ลลิตาอธิบายยืดยาว รอยยิ้มมุมปากของเธอเผลอกระตุกนิดหน่อย หวังว่ารุ่นพี่คงไม่สังเกตเห็น

         ‘แล้วน้องคิดว่าคนไหน ลองทายดูสิครับ ถ้าไม่ถูก ต้องร้องเพลงไก่ย่างแล้วเต้นให้พวกพี่ดูด้วยนะ’ คนแต่งตัวเนี้ยบที่สุดคนเดิมพูดขึ้นพร้อมทั้งยักคิ้วอย่างยียวน คนแต่งตัวเนี้ยบทั้งตัวก็อาจไม่ใช่คนดีมีน้ำใจ ลลิตาคิดในใจได้เท่านั้น ก่อนจะชี้ไปที่คนหน้าดุ ๆ

         ‘คนนี้ค่ะ’

         ‘อ้าว เชี่ย! รู้อยู่แล้วรึเปล่าเนี่ย’ ชายหนุ่มคนเดิมโวยวาย

         ‘ไม่รู้ค่ะ พี่ ๆ เขาแค่บอกว่านั่งโต๊ะนี้’ ลลิตากะพริบตาปริบ ๆ และตอบตามความจริง

         ‘ไม่รู้แล้วทายถูกได้ยังไง’ คราวนี้ชายหนุ่มร่างอวบถามขึ้น

         ‘พี่ ๆ เขาบอกว่า พี่คีย์ที่หล่อ ๆ หน้าดุ ๆ พี่คนนี้หล่อสุด หน้าดุด้วย’ คนหล่อหน้าดุถึงกับสะดุ้ง แต่ก็ยังดีมีคำว่าหล่อ ๆ อยู่ ทำให้เขาพอใจระดับหนึ่ง

         ‘พี่คีย์ หนูชื่อลลิตา หรือลิตานะคะ เป็นหลานเทกคุณปู่ค่ะ’

         ‘แค็ก ๆ’ ภาคีถึงกับสำลัก นี่เธอไม่ได้ล้อเลียนเขาเรื่องอายุใช่ไหม เพราะเขาเรียนช้ากว่าเพื่อน ๆ ถึงสองปี ก็ไม่แปลกที่แต่ละคนจะเกรงใจเขาเพราะอายุที่มากกว่า แต่ก็ใช่ว่าคนจะรู้กันเยอะ มีเพียงไม่กี่คนที่สนิทกันเท่านั้นถึงจะรู้เรื่องอายุของเขา

         ‘อะไร!’ เสียงห้วนถามขึ้นเมื่อรุ่นน้องตรงหน้ายื่นโทรศัพท์มือถือมาให้เขา

         ‘อ้าว ก็เบอร์โทรพี่ไงคะ’ ลลิตาตอบเสียงเรียบ

         ‘เอาไปทำไม’ ภาคีถามเสียงเข้ม สาว ๆ ทั้งมหาวิทยาลัยอยากได้เบอร์เขาแค่ไหน แต่เขาไม่เคยให้ แล้วยายนมโตนี่เป็นใคร มาถึงก็มาขอเบอร์

[1] มาจากคำว่า เทกแคร์