5 มีพี่ชายครั้งแรก

 

คราแรกอันจิ้งหยางไม่ได้เข้ามาสนทนาอะไรกับนางให้มากความ เพียงแต่ให้คนมาปรับปรุงเรือนของนางแต่โดยด่วน ส่วนนางนั้นระหว่างรอให้เรือนได้รับการปรับปรุง ก็มาอาศัยอยู่ที่เรือนรับรองที่สภาพดีกว่าเรือนเก่าที่นางเคยพำนักอยู่มาก

ไม่คิดเลยว่าการที่นางเรียกร้องความสนใจจากอันจิ้งหยาง จะสามารถทำให้อันจิ้งหยางที่แต่เดิมก็ไม่กินเส้นกับเซียงถังซีอยู่แล้ว ทะเลาะกันอีกครั้งได้ อำนาจที่มีอยู่เต็มมือของเซียงถังซีถูกบุตรชายผู้เป็นผู้สืบทอดทำลายในชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น

เพราะนางเป็นสตรี อันจิ้งหยางนั้นใส่ใจนักจึงเชิญหมอหญิงเข้ามารักษาดูแล นับเป็นครั้งแรกที่นางได้รับความปรานีจากคนในครอบครัว ที่นางไม่รู้ว่าจะสามารถเรียกว่าครอบครัวได้หรือไม่ มารดาที่นางไม่เคยเห็นหน้าจากไปตั้งแต่คลอดนาง บิดาที่นาน ๆ จะได้พบหน้ากันสักครั้งก็ไม่ได้รักใคร่เอ็นดู เขาจำชื่อนางได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้

ในชีวิตที่แล้ว นางไม่เคยได้รับการสั่งสอนอบรม จึงกลายเป็นสตรีที่มักจะทำเรื่องโง่เขลาอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใด ก็มักจะเป็นเรื่องที่ทำให้ผู้คนล้วนแล้วแต่ส่ายหน้าหนี แต่หลังจากถูกส่งตัวไปอยู่ในขบวนค้าทาส นางถูกสั่งสอนจากอดีตหญิงคณิกาโดยบังเอิญ แม้จะไม่รู้ว่าจะเรียนรู้เรื่องพวกนั้นไปทำไม แต่เพราะนางมีความหวัง หวังว่าสักวันจะได้กลับมาแก้แค้นเอาคืนคนพวกนี้ นางจึงตั้งใจเรียนรู้ แต่สุดท้ายในชีวิตที่แล้วนางก็ไม่มีโอกาสได้ทำตามความปรารถนา

ตอนที่นางกำลังจะหมดลมหายใจกลายเป็นว่าสวรรค์ให้โอกาสนางย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง

และสองแม่ลูกเซียงถังซีและอันรั่วหลันรวมถึงบิดาของนาง จะเป็นบุคคลกลุ่มแรกที่นางคิดกำจัด แล้วหลังจากนั้น ค่อยสืบสาวหาตัวการร่วมที่ทำให้นางไปตกระกำลำบากอยู่ในกระบวนค้าทาสพวกนั้นแทน รวมถึงบุรุษที่สวมหน้ากากหยก คนผู้นั้นโหดเหี้ยมอำมหิตนัก หลังจากทุกอย่างจบสิ้นแล้ว นางจะเก็บเงินให้มากพอแล้วหลีกหนีผู้คนทำลายโฉมของตนเอง ไปหาสถานที่อยู่เงียบ ๆ ตามลำพัง

อันเนี่ยนฉี‍นั่งมองโฉมหน้าของตนเองผ่านกระจกทองเหลือง นอกจากปิ่นทองที่นางใช้แลกกับยาพิษนั่น ก็มีแต่ใบหน้าที่งดงามนี้ เป็นมรดกตกทอดของมารดาที่ส่งต่อให้แก่นาง นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้นางระลึกถึงมารดาของตนเองกระมัง เคยได้ยินกล่าวถึงว่า ใบหน้าของนางนั้นคล้ายมารดาอยู่หลายส่วน นางไม่รู้ว่าชาติกำเนิดของมารดาตนนั้นเป็นใครมาจากไหน เพียงแต่เคยได้ยินว่าเป็นนางคณิกาที่มีชื่อเสียง บิดาของนางเห็นแล้วก็ถูกใจ ยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อไถ่ตัวมารดาของนางออกมา น่าจะเป็นเช่นนั้นกระมังเลือนรางเหลือเกิน

ทุกอย่าง...ก็ดูจะผ่านพ้นไปด้วยดี มารดาของนางได้รับการโปรดปรานรักใคร่จากท่านอัครเสนาบดี จนเป็นที่อิจฉาของเหล่าภรรยาคนอื่น ๆ แต่กระนั้นเพราะรู้ตนว่าเป็นเพียงสตรีต่ำต้อย จึงไม่เคยคิดชูคอเหนือกว่าผู้ใด อาศัยอยู่เงียบ ๆ สงบเสงี่ยมในเรือนตามลำพัง กระทั่งนางตั้งครรภ์ ทุกคนล้วนแล้วแต่หวั่นเกรงว่านางจะคลอดลูกออกมาเป็นบุรุษ จึงคิดสรรหาสารพัดวิธีมากำจัดนางทิ้ง มารดาของนางพยายามปกป้องครรภ์ของตนเองอย่างถึงที่สุด แต่เพราะถูกคนลอบทำร้ายอยู่ตลอดเวลา เมื่อนางคลอดออกมา มารดาก็จากไป

พอพบว่าเป็นสตรีทุกคนจึงคลายความกังวล

อันจิ้งหยางแวะมาที่เรือนรับรองที่อันเนี่ยนฉี‍พักผ่อนอาศัยอยู่ เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าหาน้องสาวคนนี้ เขามีพี่น้องมากมาย แต่ไม่เคยรู้เลยว่าความเป็นอยู่ของนางย่ำแย่ถึงเพียงนั้น คงเป็นเพราะนางเป็นผู้เดียวที่ไม่มีมารดาคอยปกป้อง ผู้เป็นพี่ชายนั่งอยู่ตรงโต๊ะกลางห้อง ไม่ได้เข้ามาหานางใกล้ ๆ ทำแค่เพียงส่งเสียงคุยกันผ่านม่านกั้น อย่างไรนางก็เป็นสตรี แม้จะเป็นพี่น้องแต่ก็ไม่ควรใกล้ชิดกันจนเกินงาม

“น้องเก้า เป็นอย่างไรบ้าง” ผู้เป็นพี่ชายถามอย่างเป็นห่วง ในฐานะพี่ชาย อย่างไรในเวลานี้บิดาก็ไม่อยู่ รวมถึงเขายึดอำนาจการดูแลบ้านมาจากเซียงถังซี น้องสาวเพียงคนเดียวเขาปกป้องได้อยู่แล้ว

“ข้า...ยังรู้สึกเจ็บที่แผลอยู่เลยเจ้าค่ะ เมื่อครู่ท่านหมอใส่ยาให้แล้ว รวมถึงสอนหญิงรับใช้ให้ดูแลข้า” นางไม่โกหก เขาเป็นคนฉลาดโกหกแค่เพียงนิดเดียวเขาก็จะจับได้ ความทรงจำจากชีวิตที่แล้วสอนว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเขาห้ามเสแสร้งเด็ดขาด

“งั้นก็ดีแล้ว ข้าจะให้คนของข้ามาดูแลเจ้า แล้วก็ไม่ต้องห่วงเรื่องที่เซียงถังซีจะมายุ่งวุ่นวายกับเจ้า อย่างน้อยในระหว่างที่ข้ายังอยู่ที่นี่นางก็จะไม่มาวุ่นวายกับเจ้าแล้ว”

พี่ชายของนางกล้าเรียกชื่อของอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงใจ นับว่าการเจ็บตัวครั้งนี้ทำให้หลายเรื่องรุดหน้าเกินไปมาก

“เจ้าค่ะ ข้าเข้าใจแล้ว แต่ว่าข้าไม่ต้องการให้มีสาวใช้ คงเป็นเพราะที่ผ่านมาข้าใช้ชีวิตตามลำพังผู้เดียวมาโดยตลอด จึงรู้สึกไม่ค่อยชินนัก” เรื่องไม่ชินคือความจริง ส่วนอีกเรื่องหากมีนางกำนัลของอันจิ้งหยางเดินไปเดินมาใกล้ ๆ ตัวนาง แผนการที่จะออกไปพบเขา เพื่อคลายความทรมานให้แก่หนานกงหว่านเฉียน‍มิล่มหรอกหรือ ไหนจะเรื่องที่นางนัดหมายเขาในอีกสามวันอีก

ผู้เป็นพี่ชายขมวดคิ้ว

“ได้อย่างไรกัน อย่างไรเจ้าก็เป็นคุณหนูจวนอัครเสนาบดี คนเดียวยังนับว่าน้อยไปด้วยซ้ำ อีกสักพักข้าจะขอองครักษ์ฝีมือดีมาจากกรมอาญาคอยดูแลเจ้าอีกด้วย”

“ท่านพี่ ข้า...” นางกำลังจะอ้าปากคัดค้าน แต่พี่ชายของนางกลับโบกไม้โบกมือ

“ไม่ชินก็ต้องทำตัวให้ชิน เจ้าอายุเท่าไหร่กันแล้ว ถ้า...ไม่พอใจพวกนาง หลังจากนางปรนนิบัติเจ้าแล้วก็แค่ไล่ออกไปให้ไกลตาก็พอ เนี่ยน‍เนี่ยน อีกสักพักข้าต้องกลับไปที่เมืองซูโจวแล้ว เมื่อข้าไม่อยู่อย่างน้อยเจ้าเองก็ต้องมีขุมกำลังเอาไว้ปกป้องและเป็นมือเป็นเท้าให้กับตน”

คำพูดของอันจิ้งหยางทำให้นางฉุกคิดขึ้นมาได้ ถ้ามีคนของเขาอยู่ข้างตัวนางคอยสอดส่องเป็นหูเป็นตายามที่พี่ชายของนางไม่อยู่ ก็จะเป็นเกราะกำบังที่ทำให้นางปลอดภัย

“ท่านพี่ พวกเขาจะรายงานความเคลื่อนไหวของข้าให้ท่านรับรู้หรือไม่”

เป็นอีกครั้งหนึ่งที่ทำให้เขาทึ่งในความคิดของน้องสาวคนที่เก้าผู้นี้

“แล้วแต่เจ้า ข้าจะไม่บังคับ เมื่อข้ายกคนของข้าให้เจ้าแล้ว เขาย่อมเป็นคนของเจ้า”

“งั้น...ข้าจะให้พวกเขาคอยรายงานเรื่องระหว่างข้าและ.....ฮูหยินใหญ่” คำพูดของนางนั้นจะสื่อว่าเรื่องที่เกี่ยวข้องจะบอกเล่าให้เขารับรู้แค่เพียงบางเรื่องเท่านั้น

“ข้าไปล่ะ อยู่นานแล้ว” เงาร่างเล็ก ๆ ขยับตัวเคลื่อนไหวอยู่หลังม่านกั้น เขาชอบคนที่ไม่พูดจาโกหกมีสิ่งใดก็พูดออกมาตามตรง เกลียดนิสัยเสแสร้งแกล้งทำ อย่างที่อันรั่วหลันเป็น “แล้วก็...หากเจ้าไม่อยากเรียกนางว่าฮูหยินใหญ่ ก็เรียกชื่อของนางก็ได้ คนเช่นนั้นไม่จำเป็นต้องนับถือ”

กล่าวจบผู้เป็นพี่ชายก็สะบัดชายเสื้อเดินหายลับไปออกไปจากเรือนรับรอง