การเปลี่ยนแปลง

แต่เว่ยเจ๋อหมิงเป็นบัณฑิตที่มีชื่อเสียงดีงามในสำนักศึกษาจื้อกั๋ว ทุกคนในอำเภอเหออันต่างก็รู้จักเขาเป็นอย่างดี จะทำสิ่งใดยังต้องคิดให้ถี่ถ้วน

ตั้งแต่ที่พบกันครั้งแรก เขาก็รู้สึกไม่ชอบหน้าคนผู้นี้เลยสักนิด บัณฑิตยากจนที่มาจากหมู่บ้านเล็กๆ ในหุบเขา แต่กลับมีความสามารถสอบเข้าสำนักศึกษาจื้อกั๋วได้เป็นอันดับที่หนึ่ง

สำหรับเขาแล้ว เว่ยเจ๋อหมิงนับว่าเป็นกระดูกชิ้นโตที่ขวางทางเขาในทุกเรื่อง เมื่อก่อนมีใครบ้างในสำนักศึกษาที่ไม่ชื่นชมในตัวเขา พอเว่ยเจ๋อหมิงผู้นี้เข้ามาทุกคนต่างก็หันไปหามันแทน คนที่ไม่มีอะไรเลยอย่างเว่ยเจ๋อหมิงมีสิ่งใดให้น่าชื่นชมกัน ซ่งหยางเฉิงคิดในใจอย่างหงุดหงิด ก่อนจะแสร้งยิ้มแย้มเดินเข้าหาร่างสูง

“บัณฑิตเว่ยเจ้ารู้จักกับแม่นางผู้นั้นอย่างนั้นหรือ”

ซ่งหยางเฉิงเก็บความไม่พอใจต่อเว่ยเจ๋อหมิงเอาไว้ข้างใน แล้วถามถึงหญิงงามที่พึ่งออกจากร้านไป แต่เว่ยเจ๋อหมิงกลับไม่สนใจ เขาจ่ายเงินค่ากระดาษที่เถียนสวี่หลันเลือกเอาไว้ก่อนที่จะเดินออกจากร้านขายตำรา

ซ่งหยางเฉิงเห็นอีกฝ่ายเมินคำถามของตน เขาก็รู้สึกเสียหน้าและโมโหเป็นอย่างมาก ร่างสูงรีบก้าวเข้าไปขวางเว่ยเจ๋อหมิงเอาไว้

“นี่ ข้ากำลังถามเจ้าอยู่นะ เหตุใดถึงไม่ตอบ”

เว่ยเจ๋อหมิงมองซ่งหยางเฉิงด้วยสายตาเย็นชา

“เจ้าถามข้าแล้วข้าจำเป็นต้องตอบด้วยอย่างนั้นหรือ นี่มันกฎอันใดกัน หลีกทางไปซะที่นี่หาใช่จวนตระกูลซ่งที่เจ้าจะกระทำตนเป็นอันธพาลได้”

เมื่อเว่ยเจ๋อหมิงเอ่ยออกมาเช่นนั้น บัณฑิตทุกคนในร้านขายตำราต่างก็มองไปยังเขาเป็นตาเดียว ซ่งหยางเฉิงที่เป็นคนรักหน้าตาจึงจำต้องปล่อยเว่ยเจ๋อหมิงไป

“ฝากไว้ก่อนเถอะเจ้าบัณฑิตกระจอก คิดว่ามีอาจารย์ใหญ่ฮั่วคอยหนุนหลังแล้วคิดว่าเจ้าจะรอดไปได้อย่างนั้นหรือ วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน แต่สักวันข้าจะดึงลิ้นนั่นออกมาสับให้แร้งกากิน”

ซ่งหยางเฉิงสบถไล่หลังเว่ยเจ๋อหมิงไปด้วยความเดือดดาล หลังจากออกมาจากร้านตำราเว่ยเจ๋อหมิงก็มาสมทบกับคนตระกูลเถียนที่ทางเข้าอำเภอเหออัน เขาได้สั่งเถียนซู่เจิงเอาไว้แล้วว่าหลังจากที่เถียนสวี่หลันออกมาจากร้านขายตำรา ให้พวกนางมารอที่ทางเข้าอำเภอ

“มาแล้วหรือ ในร้านขายตำราเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่เหตุใดนางถึงได้มีอาการเช่นนี้”

เถียนซู่เจิงถามเว่ยเจ๋อหมิงด้วยความร้อนใจ เว่ยเจ๋อหมิงเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าเหตุใดเถียนสวี่หลันถึงได้มีท่าทางหวาดกลัวซ่งหยางเฉิงมากมายเพียงนั้น

นางเคยพบกับเขามาก่อนหรือ หรือว่านางเคยถูกเขาทำร้ายมาก่อน แต่ซ่งหยางเฉิงดูเหมือนจะไม่รู้จักนางเลยสักนิด แล้วเหตุใดนางถึงต้องหวาดกลัวเขา คำถามมากมายติดอยู่ในใจแต่ไม่สามารถหาคำตอบได้ คนที่จะให้คำตอบได้ตอนนี้คงมีเพียงคนผู้เดียว ก็คือนาง

เกวียนวัววิ่งมารับคนทั้งสี่กลับไปยังหมู่บ้านหนานซาน เถียนสวี่หลันแทบไม่มีสติหลงเหลืออยู่แล้ว ถ้าหากไม่ได้อาเล็กของนางคอยช่วยพยุง นางก็คงไม่สามารถเดินได้ด้วยตนเอง เรี่ยวแรงของนางทั้งหมดตอนนี้เหมือนถูกสูบออกไปจนเหือดแห้ง

ดวงตาของเถียนสวี่หลันดูเหม่อลอยและเจ็บปวด สิ่งใดกันที่ทำให้เด็กสาวที่แทบไม่ก้าวเท้าออกจาหมู่บ้านเลย แสดงอาการเช่นนี้ออกมา เว่ยเจ๋อหมิงมองร่างบางที่อยู่ในอ้อมแขนของเถียนซู่เจิงอย่างไม่เข้าใจ

หลังจากกลับมาจากอำเภอเหออัน เถียนสวี่หลันก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ภายในห้อง นางไม่แม้แต่จะออกมาพบหน้าคนในครอบครัว นางไม่ยอมดื่มน้ำหรือทานอาหารพอตกกลางคืนก็เอาแต่กรีดร้องโหยหวนออกมาเหมือนกำลังหวาดกลัวบางอย่าง

แม่เฒ่าจางที่เห็นหลานสาวเป็นเช่นนั้นก็รู้สึกปวดใจยิ่งนัก นางให้ถียนซู่เจิงเข้าไปนอนเฝ้าเถียนสวี่หลันเพราะกลัวว่านางจะทำร้ายตนเอง ทุกคนในตระกูลเถียนต่างก็ร้อนใจและคิดหาวิธีเพื่อช่วยเหลือนาง

แม่เฒ่าจางนึกถึงเจ้าอาวาสวัดประจำอำเภอเหออันขึ้นมาได้ ท่านเป็นคนทำนายดวงชะตาของเถียนสวี่หลันเมื่อยังเป็นทารก บางทีท่านอาจจะมีวิธีช่วยนางก็เป็นได้

เช้าตรู่วันต่อมาแม่เฒ่าจางก็ไม่คิดรีรอ นางจ้างเกวียนวัวเพื่อไปที่วัดแห่งนั้นทันที เมื่อไปถึงนางก็ขอพบกับท่านเจ้าอาวาส แต่น่าเสียดายที่เณรน้อยแจ้งแก่แม่เฒ่าจางว่าท่านเจ้าอาวาสเดินทางไปเมืองหลวงคงจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกสักพัก

แม่เฒ่าจางต้องกลับมาที่หมู่บ้านหนานซานด้วยความผิดหวัง นางสิ้นไร้หนทางที่จะช่วยเหลือหลานสาวได้แล้ว ความเจ็บปวดของเถียนสวี่หลันเปรียบเสมือนความเจ็บปวดของคนทั้งครอบครัว แม้แต่บิดามารดาก็ปิดร้านเพื่อกลับมาดูแลนาง

ผ่านไปหนึ่งเดือน เป็นครั้งแรกที่เถียนสวี่หลันก้าวเท้าออกมาจากห้อง หลังจากที่จมปลักอยู่กับความเจ็บปวดมานานและได้ใช้ความคิดเพียงลำพังทำให้นางคิดได้ว่า หากนางยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไปนางจะไม่มีวันก้าวผ่านความกลัวเหล่านั้น และชีวิตใหม่ของนางที่ได้รับมาก็คงจะไม่มีวันมีความสุข อีกทั้งนางไม่ต้องการให้ความเจ็บปวดของตน กลายมาเป็นตัวบั่นทอนความรู้สึกของคนในครอบครัวอีกต่อไปแล้ว

“ท่านปู่ ท่านย่า ท่านพ่อ ท่านแม่ อารอง อาสะใภ้รอง อาเล็ก ซวนเอ๋อ ข้าขอโทษ จากนี้ไปข้าจะเปลี่ยนแปลง ข้าจะเข้มแข็งจะไม่ปล่อยให้ตนเองต้องจมปลักอยู่กับความเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว”

เถียนสวี่หลันเอ่ยขอโทษคนทั้งครอบครัวจากใจจริง ที่พวกเขาต้องมาลำบากดูแลนาง โดยที่ไม่เคยกล่าวโทษใดใดต่อนางเลยสักครั้ง

“เด็กโง่พวกเราคือครอบครัวเดียวกันมิใช่หรือ”

แม่เฒ่าจางกอดหลานสาวคนโตเอาไว้อย่างทะนุถนอม คนตระกูลเถียนทั้งหมดสามารถหายใจหายคอได้คล่องขึ้น หลังจากที่เถียนสวี่หลันกลับมาเป็นคนเดิม ไม่มีใครกล้าถามถึงสาเหตุที่ทำให้นางมีอาการเช่นนี้ เพราะพวกเขาไม่ต้องการจะนึกถึงมันอีก

หลังจากที่ได้มีเวลานั่งคิดถึงสิ่งต่างๆ ที่ผ่านมาทำให้นางคิดได้ว่า เรื่องทั้งหมดที่นางเคยประสบมาในชีวิตก่อน มันยังไม่ได้เกิดขึ้นสักหน่อย เพียงแค่นางขัดขวางไม่ให้มันเกิดขึ้นอีกครั้ง นางก็คงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเฉกเช่นชีวิตที่แล้ว

เมื่อความหวาดกลัวในจิตใจหมดไป เถียนสวี่หลันก็กลับมาเป็นปกตินางก็มุ่งมั่นอยู่กับการเรียนเขียนอ่าน น่าแปลกมากหลังจากที่นางได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง นางก็รู้สึกว่าตนเองมีบางอย่างเปลี่ยนไป

เช่นความจำของนางที่ดีขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่า ไม่ว่านางจะเคยเห็นสิ่งใดเพียงแค่ผ่านตานางก็สามารถจดจำรายละเอียดได้อย่างแม่นยำ ยิ่งเป็นเรื่องการเรียนที่เป็นปมในใจของนางเมื่อชีวิตก่อนนางยิ่งทำได้ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ ผ่านไปเพียงแค่สองเดือนเถียนสวี่หลันก็สามารถก้าวข้ามน้องชายที่ร่ำเรียนมาก่อนนางถึงสามปี

ด้านพละกำลังของนางก็เช่นเดียวกัน เถียนสวี่หลันช่วยอาเล็กของนางแบกถังน้ำสองถังได้อย่างสบาย โดยที่นางไม่รู้สึกถึงน้ำหนักของมันเลยสักนิด ทั้งที่แต่ก่อนแรงจะฆ่าไก่ของนางยังแทบไม่มี

ถึงทุกอย่างในครอบครัวตระกูลเถียนจะกลับมาเป็นปกติดังเดิม แต่ก็เกิดข่าวลือในหมู่บ้านขึ้นว่าเถียนสวี่หลันกลายเป็นคนวิกลจริตไปแล้ว

มีบางคนจำได้ว่าเสียงกรีดร้องที่ดังออกมาจากเรือนตระกูลเถียนทุกคืนคือเสียงของหลานสาวคนโตของแม่เฒ่าจาง มิน่าเล่าผ่านไปสองสามเดือนพวกเขาถึงไม่เคยเห็นนางออกมาเดินในหมู่บ้านเลยสักครั้ง

ส่วนคนที่คอยกระพือให้ข่าวลือดูรุนแรงขึ้นคือ สวีม่านนี บุตรสาวของหัวหน้าหมู่บ้าน นางเป็นไม้เบื่อไม้เมากับเถียนสวี่หลันมานาน เพราะตัวนางเองก็พึงใจในตัวของเว่ยเจ๋อหมิงเช่นกัน แต่นางกลับถูกเถียนสวี่หลันขัดขวางทุกวิถีทาง เพื่อไม่ให้นางสามารถเข้าใกล้เว่ยเจ๋อหมิงได้