คนที่ไม่ต้องการพบหน้ามากที่สุด

เถียนซู่เจิงพยักหน้าตอบรับคำพูดของหลานสาว นางเหลือบตามองใบหน้าด้านข้างของสหายตนที่กำลังขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจที่เถียนสวีหลันเอ่ยทะลุกลางปล้องขึ้นมา เถียนสวี่หลันที่นั่งอยู่จนสุดม้านั่ง ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะมองออกไปด้านนอกเกวียนวัว

อาเล็กเองก็อยู่ที่นี่เขาคงไม่กล้าทำอันใดรุนแรงกับนางหรอกกระมัง เถียนสวี่หลันเอ่ยปลอบตนเองในใจ เว่ยเจ๋อหมิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเถียนสวี่หลันเอาแต่จ้องหน้านางอยู่เช่นเดิม

เขารู้สึกแปลกใจในพฤติกรรมของนางไม่น้อย หากในเวลาปกตินางคงจะเข้ามาประชิดตัวเขาแล้ว ยิ่งในสถานที่จำกัดพื้นที่เช่นเกวียนวัวนางยิ่งจะต้องฉวยโอกาสเพื่อเข้าหาเขาให้ได้

แต่นี่เกิดอันใดขึ้นกัน นางไม่เพียงไม่เข้าหาตน แต่นางถึงกับถอยออกไปจนสุดปลายม้านั่งเพื่ออยู่ให้ห่างจากเขาเป็นเช่นนี้ก็ดีแล้วมิใช่หรือ นี่เป็นสิ่งที่เขาต้องการมาตลอด แต่เหตุใดเขาจะต้องรู้สึกหงุดหงิดมากมายเพียงนี้

เถียนสวี่หลันไม่รู้ความคิดในใจของเว่ยเจ๋อหมิง เมื่อเกวียนวัวมาถึงทางเข้าอำเภอเหออัน นางก็รีบจ่ายเงินค่าโดยสารสำหรับสามคนจากนั้นจึงรีบพาน้องชายเดินตัวปลิวไปที่ร้านขายบะหมี่ทันที ในใจของนางตอนนี้หวังแค่ว่าคนผู้นั้นจะไม่ตามมาที่นี่อีก

 

เถียนซู่เจิงที่เห็นหลานสาวและหลานชายเดินจากไป นางจึงเอ่ยลาเว่ยเจ๋อหมิงแล้วรีบตามทั้งสองไปทันที

“อาเล็กทางนี้ ข้าสั่งบะหมี่ให้ท่านแล้ว”

เถียนสวี่หลันกวักมือเรียกอาเล็กของตน หลังจากที่ทั้งสามทานบะหมี่เสร็จพวกนางก็เดินไปที่ร้านขายของของบิดามารดาที่เปิดในอำเภอเหออัน

“ท่านพ่อท่านแม่พวกเรามาแล้ว”

เถียนห่าวซวนเป็นคนแรกที่ส่งเสียงออกไปก่อน เขารีบวิ่งตรงไปยังบิดาที่กำลังยืนคุยกับลูกค้าอยู่หน้าร้าน บิดาของเถียนสวี่หลันคือเถียนห่าวหยาง ลูกค้าที่มาซื้อของที่ร้านนี้มักจะเรียกเขาว่าเถ้าแก่เถียน ส่วนมารดาของนางคือหลี่ม่านหลีนางเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของพ่อค้าหลี่

หลังจากที่พบรักกับบัณฑิตเถียนเมื่อสิบกว่าปีก่อน ทั้งสองก็ได้แต่งงานกัน ท่านตาท่านยายของเถียนสวี่หลันได้ยกร้านขายของแห่งนี้ให้เป็นสินเดิมแก่มารดาของนาง พวกท่านมีเงินเก็บอยู่ไม่น้อยจึงเกษียณตนเองกลับไปอยู่ที่บ้านเดิมของตนในตำบลที่ไม่ห่างจากอำเภอเหออันเท่าใดนัก

“พวกเจ้ามาได้อย่างไร”

แม่นางหลี่ท่านแม่ของเถียนสวี่หลันเดินออกมาต้อนรับทั้งสามคนที่ยืนอยู่หน้าร้าน ถึงแม้นางจะอายุสามสิบกว่าปีแล้วแต่ใบหน้าของนางยังคงงดงาม บนใบหน้ามีริ้วรอยให้เห็นเพียงเล็กน้อยเท่านั้นเอง

สมัยก่อนนางเคยเป็นหญิงงามของอำเภอเหออัน ฐานะของนางสามารถแต่งให้กับคหบดีหรือแต่งเข้าจวนขุนนางได้เลย แต่นางกลับเลือกเถียนห่าวหยางเพียงเพราะแค่นางชอบพอในตัวเขาเท่านั้น

“ท่านแม่เราแค่มาเที่ยวเล่นเย็นๆ หน่อยเราก็จะกลับแล้ว จากที่นี่ไปถึงหมู่บ้านนั่งเกวียนวัวก็แค่ครึ่งชั่วยาม (1ชม.) ท่านอย่าได้เป็นห่วงเลย”

เถียนสวี่หลันตอบมารดาด้วยท่าทางออดอ้อน แม่นางหลี่พยักหน้ารับบุตรสาว ปกตินางกับสามีจะอาศัยห้องด้านหลังร้านป็นที่หลับนอน ในหนึ่งเดือนพวกเขาถึงจะปิดร้านสักสองสามวันเพื่อกลับไปเยี่ยมบ้านสักครั้ง

“อย่าเถลไถลไปที่อื่นเล่า รีบกลับบ้านรู้หรือไม่ ซู่เจิงข้าฝากพวกเขาด้วยนะ”

นางหันมาเอ่ยกับน้องสามีที่ยืนประหม่าอยู่ด้านข้าง นางไม่ได้กลับไปที่หมู่บ้านหนานซานเพียงแค่หนึ่งเดือนดูเหมือนน้องสามีผู้นี้จะดูเปลี่ยนไปไม่น้อย อีกทั้งความสัมพันธ์ของนางกับบุตรสาวคนโตก็ดูจะดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนอีกด้วย

“ไม่ต้องห่วงพี่สะใภ้ใหญ่ข้าจะดูแลพวกเขาเอง”

แม่นางหลี่พยักหน้า ทั้งสามคนหลังจากทักทายบิดามารดาเสร็จแล้ว ก็มุ่งหน้าเข้าสู่ถนนใจกลางอำเภอเหออันทันที

“อาเล็กท่านอยากได้อะไรหรือไม่ นานๆ ทีเราจะมีโอกาสเข้ามาเที่ยวเล่นในอำเภอสักครั้ง วันนี้ข้าเป็นเจ้ามือเอง”

เถียนสวี่หลันนำเงินติดตัวมาไม่น้อย เพราะท่านย่าเป็นคนให้นางเอาไว้เอง ถึงแม้ตระกูลเถียนจะไม่ได้ร่ำรวยเทียบเท่าคหบดีใหญ่ แต่พวกเขาก็ถือว่ารวยที่สุดในหมู่บ้านหนานซาน

“ไม่รู้สิ หลันเอ๋อข้าไม่มีอะไรที่อยากได้หรอก”

นางไม่มีเงินติดตัวแม้สักเหวิน นางจะสามารถซื้อสิ่งใดได้ ค่าโดยสารยังเป็นหลานสาวที่เป็นคนออกให้เลย

“ไม่มีหรือ ถ้าอย่างนั้นข้าเลือกให้ท่านก็แล้วกัน”

เถียนสวี่หลันลากน้องชายและอาเล็กของนางเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ จนกระทั่งมาถึงถนนที่มีร้านขายตำราและเครื่องเขียนตั้งอยู่

“พวกท่านรออยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวข้ามา”

เถียนสวี่หลันเอ่ยกับทั้งสองอย่างอารมณ์ดี ทันทีที่นางก้าวเข้าไปในร้านเครื่องเขียน กลิ่นน้ำหมึกที่โชยมาทำให้นางรู้สึกว่าที่นี่ช่างเป็นสถานที่ที่ให้ความรู้โดยแท้จริง

ผู้ดูแลร้านที่กำลังพูดคุยอยู่กับกลุ่มบัณฑิต เมื่อเขาเห็นสาวงามเดินเข้ามาในร้าน เขาก็รีบปรี่เข้าไปต้อนรับด้วยท่าทางเป็นกันเอง

“สวัสดีขอรับ ข้าเป็นผู้ดูแลร้านขายตำราแห่งนี้ ไม่ทราบว่าแม่นางกำลังมองหาสิ่งใดอยู่หรือ”

เถียนสวี่หลันพยักหน้าพร้อมทั้งส่งยิ้มให้กับผู้ดูแล ใบหน้าที่แสนงดงามของนางนั้นดูโดดเด่น จนทำให้เหล่าบัณฑิตที่อยู่ในร้านถึงกับหันมองนางเป็นตาเดียว อาจเป็นเพราะเถียนสวี่หลันไม่ค่อยได้มาที่อำเภอเหออัน จึงไม่มีผู้ใดรู้ว่านางเป็นใคร

“สวัสดีเจ้าค่ะท่านผู้ดูแล ข้ากำลังต้องการกระดาษสำหรับฝึกคัดตัวอักษรและตำราสำหรับผู้ที่เริ่มเรียนเขียนอ่าน ท่านสามารถแนะนำข้าได้หรือไม่”

เสียงหวานถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากสีดอกอิงเถา บัณฑิตที่อยู่ในร้านเครื่องเขียนต่างก็พร้อมใจกันสูดลมหายใจเข้าเสียงดัง นอกจากใบหน้าอันแสนงดงามแล้ว นางยังมีน้ำเสียงที่ไพเราะชวนฟังอีกด้วย ไม่คิดว่าในโลกใบนี้ยังจะมีสตรีที่งดงามและเพียบพร้อมเช่นนี้อยู่อีก

ร่างสูงโปร่งของใครบางคน เดินเยื้องย่างลงมาจากบันไดชั้นสองของร้านขายตำรา ในมือของเขาถือพัดสีขาวโบกไปมาท่าทางดูเป็นบุรุษเจ้าสำราญ แต่เมื่อชายผู้นั้นได้เห็นใบหน้าของเถียนสวี่หลันเขาถึงกับชะงักไป

เถียนสวี่หลันเองก็รู้สึกได้ว่าตอนนี้กำลังมีคนมากมายให้ความสนใจในตัวนาง เมื่อได้รับสิ่งของที่นางสั่งกับผู้ดูแลร้านแล้วนางจึงคิดที่จะจ่ายเงินแล้วรีบออกไปจากที่นี่

“ของที่นางซื้อทั้งหมดให้มาเก็บเงินกับข้า”

เสียงที่เถียนสวี่หลันจำได้ดีต่อให้นางเคยตายไปแล้วครั้งหนึ่งนางก็ไม่มีวันลืมได้ ซ่งหยางเฉิงเจ้าสารเลวที่หลอกให้นางต้องทรยศต่อเว่ยเจ๋อหมิง เขามาทำอันใดที่นี่ ร่างกายของนางแข็งทื่อไม่สามารถขยับไปไหนได้

ความรู้สึกเจ็บปวดจากการถูกทรมานอยู่นานหลายปีกำลังค่อยๆ กลับคืนมาอีกครั้ง ตอนนี้นางรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ทุกครั้งที่เสียงย่ำเท้าของเขาใกล้เข้ามา ใบหน้างามเริ่มซีดเผือดแผ่นหลังของนางตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ร่างบางสั่นเทาขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ความหวาดกลัวที่มีต่อเขามันได้หยั่งรากลึกลงไปในจิตใจของนางแล้ว

ภาพเหตุการณ์ในอดีตกำลังผุดขึ้นมาในหัวราวกับตัวนางกำลังถูกทรมานอยู่จริงๆ ก่อนที่ซ่งหยางเฉิงจะทันถึงตัวของเถียนสวี่หลัน ร่างสูงของใครบางคนก็เข้ามาขวางเอาไว้ก่อน

“เหตุใดเจ้าถึงใช้เวลานานเพียงนี้ มิใช่บอกว่าแค่มาซื้อกระดาษเท่านั้นหรือ อาเล็กกับน้องชายของเจ้ารออยู่ด้านนอก ออกไปก่อน ข้าจัดการทางนี้เอง”

เว่ยเจ๋อหมิงแตะที่หัวไหล่ของนางทำให้เถียนสวี่หลันได้สติกลับมา ร่างกายที่เคยสั่นเทาของนางหยุดลงเพียงแค่นางถูกเขาสัมผัสเบาๆ เท่านั้น เถียนสวี่หลันไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองหน้าเขา นางรีบเดินออกไปจากร้านขายตำราเหมือนกลัวว่าจะมีผู้ใดไล่ตามมา

ซ่งหยางเฉิงเห็นดังนั้นเขาก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจที่หญิงงามผู้นั้นหลุดมือตน เขาหันมาเล่นงานเว่ยเจ๋อหมิงทันทีที่ร่างบางหายลับไปจากสายตา