งิ้วคณะใหม่

“เราไปกันเถอะไปดูว่าวันนี้จะมีงิ้วอันใดให้ดูกัน”

สองอาหลานเดินมาถึงหน้าเรือน ที่นั่นมีครอบครัวของนางรวมตัวอยู่กันครบนอกจากเถียนห่าวซวนที่ไปสำนักศึกษา เถียนสวี่หลันมองชาวบ้านที่มาชุมนุมที่หน้าเรือของนางทีละคน ก่อนที่จะไปหยุดที่สวีม่านนีที่ยืนอยู่หลบอยู่ด้านหลังบิดาของนาง

“ท่านย่า ชาวบ้านเหล่านี้มาที่เรือนของเราด้วยเหตุใดหรือเจ้าคะ”

เถียนสวี่หลันถามแม่เฒ่าจางด้วยใบหน้าใสซื่อ เหมือนนางไม่เคยรู้มาก่อนว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้

“จะอะไรเสียอีก ก็คนพวกนี้หาว่าหลันเอ๋อของย่าถูกผีเข้าน่ะสิ จึงได้พาซินแสมาที่นี่”

หลังจากแม่เฒ่าจางเอ่ยจบคนตระกูลเถียนก็มายืนขวางระหว่างนางและชาวบ้านเอาไว้ เถียนสวี่หลันเห็นเช่นนั้นนางก็รู้สึกอุ่นวาบในหัวใจทันที

เหตุใดชีวิตก่อนนางถึงมองไม่เห็นความรักความหวังดีที่พวกเขามีให้นางบ้างเลยนะ หลังจากที่ซ่งหยางเฉิงเดินทางเข้าไปในเมืองหลวง นางก็รีบตามเขาไปไม่แม้แต่จะคิดติดต่อกลับมาที่ตระกูลเถียนอีกเลย

นางนี่ช่างเป็นคนเลวที่ลืมแม้แต่บุญคุณของคนในครอบครัวที่รักและปกป้องนางมาทั้งชีวิต หรือว่าเรื่องที่เกิดกับนางทั้งหมดจะเป็นเวรกรรมที่นางสมควรได้รับกัน

“แม่เฒ่าจาง ท่านอย่าปกป้องนางอีกเลย หากปล่อยเอาไว้เช่นนี้คนในหมู่บ้านจะอยู่อย่างไร พวกเขาทุกคนต่างก็หวาดกลัวนาง หากท่านไม่ให้ความร่วมมือเห็นทีว่าคนตระกูล เถียนคงจะอยู่ที่หมู่บ้านหนานซานไม่ได้อีกต่อไป”

สวีไค มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าหมู่บ้านและเป็นบิดาของสวีม่านนี เอ่ยออกมาอย่างไม่รักษาน้ำใจ ปกติเขาก็ไม่ค่อยชอบคนตระกูลเถียนอยู่แล้ว เพราะคิดว่าพวกเขาเย่อหยิ่งและไม่เคยเห็นหัวหน้าหมู่บ้านอย่างตนอยู่ในสายตา

“เจ้ากล้าหรือ”

บิดาของเถียนสวี่หลันเอ่ยขึ้น ในอดีตเขาเคยเป็นคู่แข่งในสำนักศึกษากับสวีไค ทั้งสองไม่เคยพูดจาดีๆ ต่อกันสักครั้งเมื่อยามที่พบหน้า ยามนี้เถียนห่าวหยางแทบจะยั้งตนเองไม่ให้ทำร้ายสวีไคเอาไว้ไม่ได้ เพราะเขาถึงกับกล้ามาแตะต้องบุตรสาวสุดที่รักของตน

“เถียนห่าวหยาง เจ้าคิดจะทำอันใด ตระกูลเถียนของเจ้าไม่คิดที่จะอยู่ในหมู่บ้านนี้แล้วอย่างนั้นหรือ เจ้าก็เห็นแล้วนี่ มิใช่ข้าที่กล่าวหาบุตรสาวของเจ้า แต่เป็นคนทั้งหมู่บ้าน”

สวีไคผายมือให้เถียนห่าวหยางดู เขาไม่อยากจะเชื่อบางคนเป็นคนที่เคยมายืมเงินเขา บางคนยังไม่ได้ชดใช้เงินที่ยืมด้วยซ้ำ แม้แต่สหายที่เคยมีมิตรภาพที่ดีต่อกันก็ยังมาที่นี่เพื่อขับไล่บุตรสาวของเขา เถียนห่าวหยางโมโหจนใบหน้าแดงก่ำ พวกหมาป่าตาขาวเลี้ยงไม่เชื่อง

เขาไม่น่าเห็นใจคนพวกนี้เพราะคิดว่าเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกันเลย น่าจะปล่อยให้พวกเขาอดตายไปเสียให้หมด ทุกคนที่เคยพึ่งพาคนตระกูลเถียนต่างก็ยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตาเพราะรู้สึกละอายใจ

เถียนสวีหลันที่เห็นบิดาโกรธแค้นแทนตน นางก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจ ท่านพ่อของข้าช่างเก่งกาจสมกับใบหน้าที่หล่อเหลายิ่งนัก นางเดินออกมาจากด้านหลังคนตระกูลเถียนมายืนเคียงข้างบิดาตน ก่อนจะดึงแขนเสื้อของเขาให้ใจเย็นลง

“ท่านพ่อ เรื่องนี้ให้ข้าจัดการได้หรือไม่”

เถียนสวี่หลันส่งสายตาออดอ้อนเหมือนเด็กน้อยให้ผู้เป็นบิดา เถียนห่าวหยางมีหรือจะทนสายตาเช่นนั้นของบุตรสาวได้ เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะถอยออกไปยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลังกับภรรยา

“หัวหน้าหมู่บ้านสวีและชาวบ้านหนานซานทั้งหลาย พวกเจ้ามีหลักฐานหรือไม่ที่บอกว่าข้าถูกผีเข้า”

เถียนสวี่หลันไล่มองหน้าชาวบ้านทีละคน ที่มารวมตัวกันเพื่อกล่าวหานาง คนเหล่านั้นเอาแต่ก้มหน้าไม่มีใครกล้าสบตากับเถียนสวี่หลันแม่แต่คนเดียว

“ข้าขอถามพวกเจ้าสักหน่อยเถิด ว่าใครกันเป็นคนต้นคิดเชิญให้ซินแสมาที่นี่ หากว่าข้ามิได้ถูกผีเข้าอย่างในข่าวลือ พวกเจ้าคนใดจะออกมารับรับผิดชอบที่ทำให้ข้าเสื่อมเสียชื่อเสียง ข้าเป็นสตรีที่ยังมิได้ออกเรื่องหากเรื่องนี้ถูกแพร่ออกไป พวกเจ้าไม่คิดหรือว่าอนาคตของข้าจะพังลงเพียงเพราะคำพูดพล่อยๆ ที่ออกมาจากปากของคนหมู่บ้านเดียวกันอย่างพวกเจ้า”

หลังจากที่เถียนสวี่หลันเอ่ยออกมาเช่นนั้น ชาวบ้านหนานซานบางส่วนต่างก็มีท่าทีลังเล พวกเขาหันไปพูดคุยกันว่าสิ่งที่เถียนสวี่หลันเอ่ยออกมานั้นก็ฟังดูมีเหตุผล สวีม่านนีเห็นชาวบ้านเริ่มคลอยตามคำพูดของเถียนสวี่หลันนางก็รู้สึกไม่ยินยอม

“พวกท่านทุกคนอย่าได้ถูกนางหลอกเอานะเจ้าคะ คนที่ยืนพูดอยู่กับพวกเราตรงนี้จะต้องมิใช่เถียนสวี่หลันแน่นอน นางจะต้องถูกวิญญาณร้ายสั่งให้พูดเพื่อที่พวกเราจะสามารถไล่นางไปไม่ได้”

สวีม่านนีเอ่ยออกมาอย่างร้อนใจ สิ่งที่นางพูดทำให้ชาวบ้านที่กำลังลังเลกลับมาเห็นด้วยอีกครั้ง เถียนสวี่หลันถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เมื่อก่อนนางเคยเป็นอย่างไร ครั้งนี้นางก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

สวีม่านนี ความจริงข้าไม่คิดที่จะยุ่งเกี่ยวกับเจ้าเลยในชีวิตนี้หากว่าเจ้าไม่มาหาเรื่องข้าก่อน ครั้งนี้แม้แต่พ่อของเจ้าเจ้าก็ดึงเขาเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ได้!!ข้าจะเป็นผู้ให้บทเรียนที่ยากจะลืมเลือนแก่เจ้าเอง เถียนสวี่หลันเหลือบมองใบหน้าที่ค่อนข้างกลมของสวีม่านนีด้วยสายตาสมเพช ก่อนจะเอ่ยกับนาง

“แล้วนี่เจ้าเป็นใครอย่างนั้นหรือ ข้าไม่ยักรู้ว่าเจ้าก็เป็นส่วนหนึ่งของคนในหมู่บ้านหนานซาน ใบหน้าอัปลักษณ์ยิ่งนักมิน่าเล่าข้าถึงได้จดจำเจ้ามิได้”

เถียนสวี่หลันกอดอกมองสวีม่านนีด้วยสายตาเย็นชา ทั้งยังเอ่ยคำพูดแทงใจดำในสิ่งที่นางไม่อยากได้ยินที่สุด สวีม่านนีโมโหคำพูดของเถียนสวี่หลันจนแทบกระอักเลือดออกมา

ข้าเป็นใครอย่างนั้นหรือ ข้าก็คือคนที่เจ้าเคยดูถูกมาตั้งแต่เด็กอย่างไรเล่า สวีม่านนีอยากจะกระโจนเข้าไปฉีกใบหน้าที่แสนเย่อหยิ่งนั่นทิ้งซะ เกิดมาหน้าตาดีกว่าผู้อื่นหน่อยเจ้าก็สามารถพูดดูถูกผู้อื่นได้อย่างนั้นหรือ นางกำหมัดใต้แขนเสื้อจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อเพื่อระงับโทสะของตน

ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรวันนี้เถียนสวี่หลันจะต้องจบเห่แน่ สวีม่านนีเอ่ยปลอบใจตนเองภายในใจ

“เอาล่ะ พูดคุยเรื่องไร้สาระมามากเกินพอแล้ว สวีไคเจ้าบอกมาว่าใครจะเป็นผู้รับผิดชอบหากเรื่องที่พวกเจ้าพ่อลูกใส่ร้ายข้าไม่เป็นความจริง”

เถียนสวี่หลันไม่แม้แต่จะเอ่ยแสดงความเคารพแก่ชายวัยกลางคนที่อายุเท่าบิดาของตน แถมยังเอ่ยชื่อเขาออกมาตรงๆ ให้ชาวบ้านได้ยินอย่างไม่สะทกสะท้าน คนที่กล้ามาดูถูกบิดาของนางก็เหมือนตั้งตัวเป็นศัตรูกับนางด้วย

สวีไคที่ได้ยินดังนั้นเขาก็โมโหจนใบหน้าแดงก่ำ ติดที่ว่าที่นี่มีชาวบ้านอยู่มากเกินไป เขาจำเป็นต้องรักษาหน้าตาของตนเองเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเขาคงจัดการกับเด็กสาวที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงผู้นี้ไปแล้ว

เมื่อก่อนชาวบ้านในหมู่บ้านหนานซานต่างก็ให้ความเคารพเขา เพราะเขาเคยร่ำเรียนในสำนักศึกษาแห่งเดียวกันกับ เถียนห่าวหยาง ถึงแม้เขาจะสอบระดับถงเซิงไม่ผ่านก็ตามที แต่เขาก็ยังถือว่าเป็นผู้มีความรู้ในหมู่บ้านหนานซาน

“อย่าได้เฉไฉไปเรื่องอื่น ท่านซินแสมาอยู่ที่นี่แล้ว ต่อให้วันนี้เจ้ามีคนตระกูลเถียนคอยปกป้องก็ไม่มีทางรอดไปได้แน่ เถียนสวี่หลัน”

เถียนสวี่หลันเลิกคิวมองนักพรตผู้นั้นด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะหันกลับไปพูดกับสวีไคอีกครั้ง

“เจ้าจะเป็นผู้รับผิดชอบอย่างนั้นหรือ”