ตอนที่22 ยิ้มน้อยๆ

ส่วนหลินเสี่ยวหรานที่ถูกถามย้ำกลับยกยิ้มน้อยๆ เมื่อนางนึกถึงแผนเอาตัวรอดของตนกับสามีสายฟ้าแลบผู้นี้

“ข้าก็คงต้องนำสินเจ้าสาวที่ท่านแม่เตรียมไว้ให้มาใช้เลี้ยงดูเจ้าก็เท่านั้น ถึงจะไม่ได้มากมายอะไร แต่คงพอใช้ชีวิตสมถะที่เมืองเล็กๆ สักเมืองได้ เช่นนี้แล้วเจ้าเสียใจหรือไม่ ที่ต้องมาติดร่างแหเพราะความอิจฉาริษยาในเรือนหลังของผู้อื่น”

ดวงตาของฉู่ชิงเฟิงเบิกกว้าง ไม่แน่ใจว่าตนหูฝาดหรือไม่ สตรีขี้งกอย่างหลินเสี่ยวหรานไม่น่ามีความคิดถึงขั้นนี้ได้ สตรีผู้หนึ่งแค่ยอมรับเรื่องเช่นนี้ก็ยากแล้ว แต่นางกลับคิดไปถึงว่าจะดูแลสามีที่ไม่มีอะไรติดตัวมาเลยผู้นี้ และจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อไปอย่างไร นี่เขาดูถูกหัวใจนางมากเกินไป หรือว่าพิษจะทำให้สตินางฟั่นเฟือนไปแล้ว

แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด เรื่องนี้ทำให้อคติของฉู่ชิงเฟิงที่มีต่อนางสั่นคลอนจนแทบไม่เหลือ ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวจนคันยุบยิบในหัวใจ

“เจ้าช่างเป็นสตรีจิตใจกว้างขวางยิ่ง”

“หากไม่ได้เจ้า ข้าคงตายไปแล้ว แค่นี้ไม่นับเป็นบุญคุณ แต่ว่าในเมื่อยังไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใครมาจากไหน ข้าคงต้องให้เจ้าอยู่ในฐานะเขยแต่งเข้า”

ถึงนางกับเขาจะร่วมหอกันอย่างฉุกละหุก แต่ใน