ตอนที่3 ไม่คิดถือสา

หลินเสี่ยวหรานเห็นใบหน้าอ้วนกลมเต็มไปด้วยความสับสนว้าวุ่น คล้ายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นใคร นางก็เกิดสงสารเขาขึ้นมาอีก จึงไม่คิดถือสาหาความเรื่องเมื่อครู่

“ข้าพบเจ้านอนหมดสติอยู่ที่ริมลำธาร ข้าไม่อาจทนเห็นคนตายไปต่อหน้าต่อตาได้ จึงให้ความช่วยเหลือ พาเจ้ามาพักฟื้นที่นี่”

“ที่แท้ข้าก็ยังไม่ตาย” ฉู่ชิงเฟิงพึมพำกับตัวเอง ใจหนึ่งก็ดีใจ แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกเสียดายที่เรื่องตายแล้วเกิดใหม่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง แสดงว่าตอนนี้เขายังคงเป็นอ๋องอ้วนอัปลักษณ์ที่ถูกผู้คนดูแคลนรูปร่างหน้าตาอยู่เช่นเดิม  

“เจ้านอนอยู่อย่างนั้นหลายวันคงจะหิวแย่ รีบกินเถอะ” หลินเสี่ยวหรานนั่งลงอีกครั้ง แล้วทำท่าจะป้อนโจ๊กเขาต่อ

“ใจคอเจ้าจะยังจะเอาโจ๊กรสชาติห่วยแตกชามนั้นมาให้ข้ากินอีกหรือ”

“ข้าไม่ได้จะกลั่นแกล้งคนตกทุกข์ได้ยากดอกนะ แต่ท่านหมอสั่งเอาไว้ว่า หากเจ้าฟื้นขึ้นมาเมื่อไร ให้เอาแค่โจ๊กธรรมดาไม่ปรุงรสใดๆ มาให้ก่อน ไม่อย่างนั้นร่างกายที่ไม่ได้กินอาหารมาแล้วหลายวันจะรับไม่ไหว”

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เองหรอกรึ” ฉู่ชิงเฟิงพึมพำ

หลินเสี่ยวหรานได้ยินก็พยักหน้า ก่อนตักโจ๊กมาเป่าแล้วยื่นไปที่ปากของเขาใหม่

เมื่อทราบเหตุผลที่แท้จริง ฉู่ชิงเฟิงก็ยอมอ้าปากกินโจ๊กชามนั้น และแต่ละคำทำให้เขารู้ว่าตัวเองหิวมากมายขนาดไหน สุดท้ายก็กินของไม่อร่อยที่ถูกป้อนจากสาวงามจนหมดเกลี้ยง

“กินอิ่มแล้ว เจ้ารู้สึกดีขึ้นบ้างหรือไม่” หลินเสี่ยวหรานเอ่ยถาม

ฉู่ชิงเฟิงพยักหน้าเบาๆ “ขอบคุณแม่นางที่ช่วยเหลือข้า”

“ไม่เป็นไร แต่ในเมื่อเจ้าฟื้นแล้ว กินก็ได้กินแล้ว ทีนี้พอจะนึกอะไรออกบ้างหรือยัง”

“แล้วข้าควรจะต้องนึกอะไรออกบ้างเล่า”

คำพูดคล้ายยียวนนี้ชวนให้หลินเสี่ยวหรานอยากจะเขกกะโหลกเขาสักทีสองที แต่นางก็พยายามข่มใจ แล้วถามเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่สุด “ตอนนี้จำได้หรือยังว่าเจ้าเป็นใคร มาจากไหน ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่”

พอถูกถามแบบนี้ เขาพลันคิดถึงเรื่องน่าอายก่อนเกิดเหตุ

ฉู่ชิงเฟิงเลยรู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะเล่า และหากคนเหล่านี้รู้ว่าเขาคือใคร เขาก็ต้องกลับไปพบกับความอับอายจากการถูกทุกคนมองอย่างสมเพช เพราะหากเป็นอย่างที่หลินผู่ซินพูดไว้ บิดานางคงจะปฏิเสธการหมั้นหมายนี้หลังจากที่คณะล่าสัตว์ของฮ่องเต้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว

“คือว่า เปิ่น... เอ่อ ข้า...” เขาอึกอัก ยังคิดไม่ออกว่าควรบอกออกไปเช่นไร

“มัวอ้ำอึ้งอะไรอยู่ รีบตอบคุณหนูข้าเร็วเข้า” หลินอ้ายเร่งเร้าเอาคำตอบแทนนายหญิง

“คือว่า ข้า...” ฉู่ชิงเฟิงยกมือยกไม้ขึ้นมาเหมือนกับคนทำอะไรไม่ถูก

“หลินอ้ายใจเย็นๆ ก่อน” หลินเสี่ยวหรานปรามคนของตนเอง แล้วหันกลับไปถามชายหนุ่มใหม่อีกครั้ง “หรือว่า เจ้ายังจำอะไรไม่ค่อยได้ เลยไม่รู้จะเล่าอย่างไร”

เหมือนกระรอกน้อยถูกชี้โพรงให้เห็น ฉู่ชิงเฟิงพลันได้ข้ออ้างที่จะอยู่ที่นี่ต่อสักพัก อย่างน้อยถ้าเขาหายไป แล้วอัครเสนาบดีใช้เหตุผลนี้ปฏิเสธเรื่องหมั้นหมายไปก่อน เขาก็จะไม่ค่อยเสียหน้าเท่าใด

“ข้าปวดหัวมากเลย จำอะไรไม่ได้” ฉู่ชิงเฟิงยกมือขึ้นมากุมศีรษะ และประจวบเหมาะเหลือเกินที่บนหัวเขามีแผลจากการถูกหินกระแทกอยู่จุดหนึ่งพอดี   

เรื่องนี้ไม่ได้เกินความคาดหมายของหลินเสี่ยวหราน เพราะท่านหมอบอกเอาไว้แล้วว่า บางทีคนที่บาดเจ็บที่ศีรษะ ซ้ำยังสลบไปนาน อาจมีปัญหาเรื่องความจำอยู่บ้าง นางจึงสั่งให้คนเก็บข้าวของของเขาเอาไว้อย่างดี เผื่อว่าคนเห็นแล้วจะจำอะไรได้ไวขึ้น

“หลินอ้าย เจ้าไปเอาของของเขามานี่ที”

หลินอ้ายรับคำสั่งแล้วเดินไปยังหีบเล็กๆ ที่มุมห้อง นางหยิบห่อผ้าห่อหนึ่งออกมาจากในนั้นเอาไปยื่นให้เจ้าของ “เอ้า เอาไป”

ฉู่ชิงเฟิงรับห่อผ้านั้นมาเปิดดู ในนี้มีของของเขาอยู่จริงๆ แต่เหมือนจะมีบางอย่างหายไป

“ของที่ติดตัวเจ้ามามีเพียงเสื้อผ้า กับปิ่นปักผมอันเดียวเท่านั้น” หลินเสี่ยวหรานเห็นเขาควานหาของไม่หยุด นางจึงบอกเขาว่าพบอะไรบ้างเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจ

“เจ้าแน่ใจนะ ไม่มีอย่างอื่นแล้วจริงๆ ใช่ไหม” ฉู่ชิงเฟิงจำได้ว่าเขามีป้ายหยกขาวมันแพะสลักอักษร ‘โซ่ว’ อยู่ด้วย

“ถามเยี่ยงนี้หมายความว่าอย่างไร เดี๋ยวแม่ตีด้วยถาดเสียเลย” หลินอ้ายปราดเข้ามาด้วยความโมโหที่เขาทำท่าเหมือนเจ้านายของนางเป็นขโมย ทั้งยังเงื้อถาดในมือขึ้นสูงเตรียมจะทำอย่างที่ปากว่า

“เดี๋ยวก่อนๆ ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ คือข้าแค่คิดว่าอาจจะมีสิ่งใดที่สามารถระบุตัวตนของข้าได้ติดมาด้วย แต่ในเมื่อมีของเพียงแค่นี้ เกรงว่าการหาตัวตนของข้าจะยิ่งยากขึ้นไปอีก” ฉู่ชิงเฟิงรีบตอบก่อนจะถูกหลินอ้ายเอาถาดในมือตีหัวจนสมองเสื่อมไปจริงๆ

“ถ้างั้นก็แล้วไป” หลินอ้ายถอยหลังกลับไปยืนที่เดิม

“หลินอ้ายเจ้าก็ใจเย็นๆ หน่อยเถิด ถ้าเป็นข้า ข้าก็คงไม่อาจไว้ใจคนแปลกหน้าได้ในทันทีหรอก” หลินเสี่ยวหรานพูดอย่างเข้าอกเข้าใจ

“ถ้าระแวงนักละก็ งั้นข้าก็จะบอกเจ้าเอาบุญ จงจำเอาไว้ให้ดี นายหญิงของข้าคือบุตรสาวของท่านอัครเสนาบดีคนปัจจุบัน มีนามว่าหลินเสี่ยวหราน”

“ลูกสาวใต้เท้าหลิน หลินเสี่ยวหรานงั้นรึ” ฉู่ชิงเฟิงเบิกตากว้าง เขาจำไม่ได้ว่าเคยเห็นสตรีนางนี้ไปร่วมงานเลี้ยงที่ไหน แต่พอนึกอีกทีเหมือนเคยมีคนเล่าให้เขาฟังว่า ความจริงแล้วอัครเสนาบดีหลินมีบุตรสาวสองคน ทว่าคนโตซึ่งเกิดกับฮูหยินคนก่อนนั้นร่างกายไม่แข็งแรง นางจึงถูกส่งไปรักษาตัวที่ต่างเมืองตั้งแต่อายุสิบสี่ ซึ่งนี่ก็น่าจะผ่านมาได้สองปีแล้วกระมัง