ตอนที่4 อึ้งไปเลยสินะ

“ว่ายังไงล่ะ อึ้งไปเลยสินะ ทีนี้ยังคิดอยู่อีกหรือไม่ว่าพวกข้าจะขโมยของของเจ้า” หลินอ้ายยืดอกกล่าวอย่างสาแก่ใจที่เห็นคนอึ้งจนพูดไม่ออก

“ขออภัยคุณหนูหลินด้วยที่ข้าเสียมารยาท” ฉู่ชิงเฟิงยอมอ่อนข้อให้หลินอ้าย เพราะหากเขาต้องการหายตัวไปสักพัก การซ่อนตัวอยู่กับหลินเสี่ยวหรานน่าจะเป็นหนทางที่ดีที่สุด เพราะหากเขาต้องการกลับคืนสู่ฐานะ ก็สามารถแสดงตัวเพื่อแจ้งข่าวกับทางการได้โดยง่าย ทั้งยังไม่ต้องไปเสี่ยงอันตรายข้างนอก

“ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจจะหมายความเยี่ยงนั้นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” หลินเสี่ยวหรานยิ้มตอบ ท่าท่างเข้าอกเข้าใจของนางทำให้ฉู่ชิงเฟิงนึกอยากรู้จักบุตรสาวคนนี้ของอัครเสนาบดีขึ้นอีกหลายเท่า

“ข้าได้รับรู้ถึงจิตใจอันกว้างขวางของคุณหนูหลินแล้ว รับรองว่าบุญคุณครั้งนี้ข้าจะไม่ลืมเลย และจะตอบแทนคุณหนูอย่างดีแน่นอน” ฉู่ชิงเฟิงพูดจากใจจริง

“เรื่องตอบแทนบุญคุณอะไรนั่น ไว้เจ้ารักษาตัวจนหายดีแล้วค่อยว่ากัน แต่ตอนนี้เจ้าต้องพักผ่อนก่อน”

“ได้ ข้าจะพักผ่อนเยอะๆ จะได้หายไวๆ” พูดจบฉู่ชิงเฟิงก็หลับตาลงอย่างว่าง่าย

หลินเสี่ยวหรานยื่นชามโจ๊กที่ว่างเปล่าให้หลินอ้าย เสร็จแล้วนางก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้คนป่วยได้พักผ่อน

ครั้นออกจากห้องแล้ว หลินเสี่ยวหรานก็ลอบถอนหายใจ ดูเหมือนว่าการช่วยเหลือคนในครั้งนี้ของนางคงยืดเยื้อต่อไปอีกสักพัก แต่ลำพังนางกับคนของตัวเองอยู่ด้วยกันห้าคนค่าใช้จ่ายในบ้านยังแทบไม่พอ นี่ยังมีคนอ้วนท่าทางจะกินจุปานนั้นมาอยู่เพิ่มอีกคน แล้วนางจะดูแลทุกคนไหวได้เยี่ยงไรกันนะ

นางหวังเหลือเกินว่าเขาจะนึกอะไรออกในเร็ววัน...ยิ่งถ้าสิ่งที่นึกออกจะช่วยเพิ่มเงินทองให้กับนางได้บ้างก็จะยิ่งดีไม่น้อยเลย

เนื่องจากสลบไสลไปหลายวัน ร่างกายของฉู่ชิงเฟิงจึงเพียงไร้เรี่ยวแรงไปเท่านั้น ครั้นได้กินอาหารกับยาบำรุง กำลังวังชาของชายหนุ่มจึงค่อยๆ กลับมา ส่วนแผลภายนอกที่ไม่ได้สาหัสอะไรนัก หลังจากนอนพักรักษาตัวต่ออีกระยะหนึ่งก็สามารถเอาผ้าพันแผลทั้งหมดออกได้ ยามนี้จึงนับได้ว่าเขากลับมาแข็งแรงสมบูรณ์ดีแล้ว

หลังจากตรวจจนมั่นใจ หมอชราก็มิได้จ่ายใบสั่งยาใดๆ ให้ฉู่ชิงเฟิงเพิ่ม ทั้งยังบอกกับหลินเสี่ยวหรานว่าตนไม่จำเป็นต้องออกจากเมืองมาตรวจอาการของเขาอีกแล้ว หลินเสี่ยวหรานได้ฟังก็ร้อนใจยิ่ง

“ท่านหมอ ถึงแผลจะหายดีแล้ว แต่เขายังจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ท่านจะไม่มารักษาต่อได้อย่างไร”

“เรื่องรักษาความจำนั้นเป็นสิ่งยากลำบากยิ่ง ถึงข้าจะเคยรักษาคนมามากมาย แต่อาการแบบนี้ข้าเพิ่งเจอเป็นคนที่สามเท่านั้น”

“เช่นนั้นข้าขอถามท่านหมอ คนไข้สองคนของท่านก่อนหน้านี้ พวกเขาหายดีแล้วใช่หรือไม่”

 หมอชราตอบด้วยสีหน้าหนักใจ “คนแรกบาดเจ็บรุนแรงจนกลายเป็นคนเขลา ส่วนคนที่สองโชคดีหายเป็นปกติ แต่กว่าจะจำอะไรได้ก็ผ่านไปหลายปีทีเดียว”

“ละ...หลายปี!”

 “คุณหนูอย่าเพิ่งวิตกเกินไป อาการแบบนี้ความหนักเบาขึ้นอยู่กับความรุนแรงของความบาดเจ็บ ข้าก็รักษาเขาจนสุดความสามารถแล้ว ส่วนบาดแผลก็มิได้สาหัสดังคนไข้สองคนก่อน แต่เขาจะระลึกว่าตนเองเป็นใคร มาจากไหนได้เมื่อใด คงต้องแล้วแต่สวรรค์”

หลินเสี่ยวหรานแทบลมจับ ลำพังแค่เดือนเดียวที่ชายอ้วนอยู่ที่นี่ นางก็ต้องเสียทั้งอีแปะทั้งตำลึงเงินสำหรับการรักษาเขาไปมากมาย แต่เพราะมั่นใจว่าเสื้อผ้ากับเครื่องประดับพวกนั้นคือทองคำและไหมชั้นดี ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพื้นเพของเขาน่าจะมาจากตระกูลที่มีฐานะ ทำให้นางยอมออกค่ารักษาเขาอย่างเต็มที่ ด้วยหวังว่าหากความทรงจำของเขากลับมา นางจะไปเรียกร้องค่ารักษาที่นางสำรองจ่ายไปก่อนคืนทีหลังได้

แต่ถ้ายังต้องเลี้ยงชายอ้วนกินจุต่อไปแบบไม่มีจุดหมาย นางก็คงไม่ไหวเช่นกัน

“ไม่มีหนทางอื่นอีกแล้วจริงๆ หรือท่านหมอ”

หมอชราครุ่นคิดสีหน้าหนักใจ แล้วพูดว่า “จากที่ข้าศึกษาเรื่องเหล่านี้มา มีความเป็นไปได้ว่าอาจมีจุดลมปราณที่ติดขัดเดินไม่สะดวก หากต้องการให้อาการเหล่านี้ดีขึ้น คุณหนูหลินต้องให้เขาทำงานประเภทที่ใช้กำลัง อาหารการกินเน้นพวกผักสมุนไพรที่มีประโยชน์  และทุกๆ หนึ่งเดือน ท่านก็พาเขาไปฝังเข็มที่โรงหมอของข้า”

หลินเสี่ยวหรานได้ฟังก็ใจห่อเหี่ยว

การรักษาที่ใช้เงินมากที่สุดไม่ใช่ค่ายา แต่เป็นการฝังเข็ม แต่ด้วยทำแล้วได้ผลค่อนข้างดีคนที่มีกำลังทรัพย์มากพอจึงยินดีจ่าย ซึ่งผิดกับนาง

ถึงกระนั้นก็ยังพอมีเวลาอยู่ นางจึงสงบอารมณ์ที่ฟุ้งซ่าน แล้วปลอบตนเองในใจว่า ‘เอาไว้ค่อยคิดอีกทีแล้วกันว่าจะหาเงินค่าฝังเข็มมาจากที่ใด’

หมอชราเห็นหลินเสี่ยวหรานเงียบไป จึงถามนางอีกครั้ง “คุณหนูหลินยังมีเรื่องอะไรจะถามข้าอีกหรือไม่”

“มะ...ไม่มี ขอบคุณท่านหมอที่ชี้แนะ”

“เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อน เดือนหน้าคุณหนูหลินก็อย่าลืมพาเขาไปฝังเข็มก็แล้วกัน”

หมอชรากล่าวอำลาพลางกำชับแล้วรีบขึ้นรถม้ากลับเข้าเมือง

หลังส่งคนเรียบร้อย หลินเสี่ยวหรานก็เดินกลับเรือนพักของตนเอง ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความหนักอึ้ง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับคนอ้วนสมองเสื่อมผู้นั้นดี