ตอนที่9 สตรีใจดำอำมหิต

วันคืนของการเป็นอาเปาผ่านพ้นไปอย่างช้าๆ จากวันเป็นเดือน แต่เวลายิ่งผ่านไป งานที่อาโต๋วโยนมา ไม่สิ มอบหมายให้ฉู่ชิงเฟิงก็เริ่มมากมายขึ้นเป็นเงาตามตัว ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาทำงานคล่องแล้ว ก็ควรแบ่งหน้าที่รับผิดชอบให้ชัดเจน ทำให้จากเดิมที่มีอาโต๋วคอยช่วยเวลาที่เขาหมดแรงทำงานไม่ทัน ตอนนี้เขาไม่อาจทำเช่นนั้นได้อีกแล้ว แต่อ๋องหนุ่มยังไม่มีความคิดจะกลับสู่ฐานะเดิมในเร็ววันนี้

แน่นอนว่าพองานหนักขึ้น ท้องไส้ของเขาก็ยิ่งปั่นป่วน เสียงพุงน้อยๆ ร้องขออาหารใส่ท้องนั้นดังพอๆ กับเสียงโอดครวญที่ดังขึ้นอยู่ภายในใจของเขา

แต่สตรีใจดำอำมหิตอย่างหลินเสี่ยวหรานกลับให้หลินอ้ายส่งแต่ข้าวแข็งๆ โปะกับข้าวที่มีแต่ผักล้วนๆ ไม่มีเนื้อผสมมาให้ทุกเมื่อเชื่อวัน

ช่างใจจืดใจดำไร้คุณธรรมยิ่ง!

ฉู่ชิงเฟิงคิดไปพลางพุ้ยข้าวเข้าปากเคี้ยวแล้วกลืนมันลงไปพลางพร้อมกับความเคียดแค้นที่พองฟูอยู่เต็มท้อง

“คอยดูเถอะหลินเสี่ยวหราน หากวันใดได้กลับคืนสู่ฐานะ เปิ่นหวางจะจับเจ้าไปขังเอาไว้แล้วให้กินแต่ผักทุกมื้อเยี่ยงนี้สักปีสองปี”

“เจ้าหมูอ้วน เจ้าว่าใครจะจับใครไปขังนะ” หลินอ้ายที่เดินมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้เอ่ยถาม เมื่อครู่นางยังอยู่ไกลจึงได้ยินไม่ถนัด

“เปล่าสักหน่อย” ฉู่ชิงเฟิงปฏิเสธอย่างเป็นธรรมชาติ เขาอยู่บ้านสวนสกุลหลินมาสักพักแล้ว จึงเริ่มคุ้นชินกับนิสัยใจคอของคนที่นี่ “ว่าแต่เจ้าเถิด มาหาข้ามีธุระอันใด”

“เจ้าไปแต่งเนื้อแต่งตัวเถิด วันนี้คุณหนูจะพาเจ้าเข้าไปในเมือง”

“ข้าไม่ไป” ฉู่ชิงเฟิงปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด หากเข้าไปในเมือง เพราะถึงแม้จะมิได้ป่าวประกาศอย่างเป็นทางการ แต่เสด็จพ่อน่าจะให้คนตามหาเขาอยู่ในทางลับ และด้วยรูปร่างหน้าตาอันโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ คนของหน่วยลับจะต้องจำได้แน่ๆ ว่าเขาคือโซ่วอ๋องที่หายตัวไป

หลินอ้ายไม่อยากจะเชื่อหู ถึงอาเปาจะความจำเสื่อม แต่ก็ไม่น่าโง่ขนาดนี้ เพราะการเข้าเมืองก็เหมือนได้พักผ่อน เพราะพวกเขาไม่ต้องทำงานในบ้านเลยหนึ่งวัน แต่เจ้านี่กลับไม่อยากไปซะอย่างนั้น

แต่เอาเถอะ นางจะช่วยบอกใบ้ให้เอาบุญ เผื่อว่าเจ้านี่จะฉลาดขึ้นมาบ้าง

“คำสั่งของคุณหนูนะเจ้าปฏิเสธได้หรือ”

“ข้าเป็นคนมาอาศัยอยู่ก็จริง แต่ตามที่ตกลง คือข้าต้องใช้แรงงานแลกที่กินที่อยู่ หาใช่เป็นบ่าวใต้อาณัติของนางเต็มตัว ดังนั้นข้าย่อมมีสิทธิเลือกว่าจะออกไปข้างนอก หรือไม่ไป” ฉู่ชิงเฟิงพูดอย่างฉะฉาน จนหลินอ้ายชักไม่มั่นใจแล้วว่าที่ตัวเองปรามาสเขาว่าโง่นั้นถูกต้องหรือไม่

แต่ถึงอย่างไรวันนี้อาเปาก็ต้องเข้าเมืองไปกับคุณหนู แบบนี้นางคงต้องสร้างแรงกระตุ้นอีกสักหน่อย “ถ้าเจ้าไม่ไป ก็ต้องอยู่ทำงานทั้งหมดนี่คนเดียวนะ เจ้าคงไม่อยู่ให้โง่หรอกใช่ไหม”

“ข้าทำได้” แม้จะถูกข่มขู่ แต่ฉู่ชิงเฟิงก็บอกปัดอย่างรวดเร็ว จนหลินอ้ายเริ่มหงุดหงิดไม่วายกระทืบเท้าเร่าๆ

“โอ๊ย! อาเปา เจ้าไม่เรื่องมากสักวันได้หรือไม่”

“ข้าก็แค่ไม่อยากเข้าไปในเมือง เจ้าจะโมโหข้าไปใย”

“ที่ข้าโมโห เพราะเจ้ากำลังทำให้ข้าลำบาก”

“ข้าทำเจ้าลำบากด้วยเรื่องใด”

หลินอ้ายได้ฟังก็มีท่าทีชะงักงันราวกับถูกอะไรฟาดหัวขณะหนึ่ง จากนั้นสีหน้าของนาง น้ำเสียงของนางพลันแปรเปลี่ยนจนฉู่ชิงเฟิงตั้งรับไม่ทัน

“คุณหนูสั่งให้ข้ามาบอกความกับเจ้า แต่เจ้ากลับปฏิเสธ นี่ไม่เท่ากับว่าข้าทำงานล้มเหลวรึ เจ้าน่ะมันเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเองตลอดเวลา ส่วนข้าที่เป็นคนรับคำสั่งของคุณหนูมา จะโดนเจ้านายตำหนิที่ทำงานง่ายๆ แค่นี้ไม่สำเร็จอย่างไรก็ได้ใช่หรือไม่” ดวงหน้าของหลินอ้ายแดงก่ำ น้ำตาแห่งความโมโหเริ่มคลอหน่วงที่ดวงตา ตั้งแต่ชายผู้นี้เข้ามาในบ้าน นางต้องโดนคุณหนูเอ็ดอยู่หลายครั้งเพราะเขา “อาเปา เจ้านี่มันแย่กว่าที่ข้าคิดไว้ตอนแรกเสียอีก”

แม้ทั้งสองคล้ายจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด ทว่าฉู่ชิงเฟิงไม่เคยคิดว่าหลินอ้ายเป็นคนไม่ดี เพราะการที่นางไม่ไว้ใจคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าเช่นเขา นั่นเพราะเป็นห่วงนายหญิงของตน หาใช่เพราะรังเกียจเขาอย่างแท้จริง

พอเห็นสตรีทำท่าจะร้องไห้จากความอัดอั้นเพราะเขา ฉู่ชิงเฟิงก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมา

“เรื่องแค่นี้นายหญิงของเจ้าคงไม่ดุเจ้าหรอก อย่าโมโหไปเลย”

“เจ้ามันจะไปรู้อะไร คุณหนูน่ะ...ฮือ คุณหนูบอกว่า ต้องเป็นเพราะข้าสื่อสารได้ไม่ดี เจ้าเลยไม่ให้ความร่วมมือเวลาคุณหนูฝากข้ามาบอกความกับเจ้า แต่ข้าว่ามันเป็นเพราะเจ้าเกลียดขี้หน้าข้าต่างหาก” คราวนี้น้ำตาหลินอ้ายร่วงลงมาแล้วจริงๆ

“ใครว่า ข้าไม่ได้เกลียดเจ้านะ ข้าแค่ไม่อยากไปเท่านั้นเอง”

“เจ้าอย่าโกหกเลย ไม่อย่างนั้นเจ้าจะสร้างความอับอายในฐานะสาวใช้ที่ไม่ได้เรื่องให้ข้าแบบนี้ทุกครั้งเหรอ” หลินอ้ายยกมือขึ้นมาปิดหน้า แล้วปล่อยโฮเสียงดังขึ้นอีกจนฉู่ชิงเฟิงเริ่มลนลาน

ต้องยอมรับว่าน้ำตาสตรีทำให้เขาจนใจจริงๆ

อย่างไรตนก็เป็นลูกผู้ชาย จะมามัวเห็นแก่ตัวต่อไปแบบนี้คงไม่ได้แล้ว

‘เป็นไงเป็นกัน ถ้าถูกคนจำได้ก็แค่กลับไปเป็นโซ่วอ๋องเร็วหน่อยเท่านั้นเอง’ ฉู่ชิงเฟิงคิดได้ดังนั้นก็ลุกขึ้น เตรียมตัวเข้าเมืองอย่างเสียมิได้

“หลินอ้ายอย่าร้องไห้เลยนะ ข้าจะไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้แหละ”

“จะ...เจ้าพูดจริงเหรอ” นางยังคงปิดหน้าปิดตาร้องไห้ต่อคล้ายไม่เชื่อถือ

“จริงสิ เจ้าก็รีบไปบอกคุณหนูเถอะ ข้าไปแต่งตัวล่ะ” พูดจบเขาก็รีบหมุนกายเดินจากไป

หลินอ้ายค่อยๆ กางนิ้วมือออกช้าๆ พอให้สายตาลอดออกมาจากง่ามนิ้ว ครั้นเห็นฉู่ชิงเฟิงรีบเดินไปแต่งตัวจริงๆ นางพลันปาดน้ำตาสองสามหยดที่ตัวเองเพียรเค้นออกมาทิ้งไป แล้วแล่นไปรายงานผลกับหลินเสี่ยวหรานอย่างร่าเริง

ไม่ว่ากี่ยุคกี่สมัย มารยาหญิงก็ยังคงใช้ได้ดีดุจเดิมสินะ...