ตอนที่7 ไม่อยากเชื่อ

ฉู่ชิงเฟิงมองอาหารของตนเองสลับกับของอาโต๋วอย่างไม่อยากเชื่อ

“ให้ตายสิ ทำไมของเจ้ามีเนื้อด้วย แต่ทำไมของข้า...ของข้ามีแค่ผักเล่า” เขาใช้ตะเกียบเขี่ยข้าวฟ่างหุงสุกกับผักในชามไปมา หวังว่าจะพบเนื้อหมูสักชิ้น ทว่าความจริงยังคงโหดร้ายเช่นเดิม

“มีให้กินก็ดีแล้ว เจ้าก็อย่าเรื่องมากนักเลย” หลินอ้ายกล่าว

“เจ้าโกรธเกลียดอะไรข้านักหรือ ถึงได้ทำเรื่องโหดร้ายเยี่ยงนี้” ฉู่ชิงเฟิงหันไปถามหลินอ้ายด้วยดวงตาแดงก่ำ ท่าทีทุกข์ระทมน่าสงสารอย่างยิ่ง เขาทำงานหนักขนาดนี้ตั้งแต่เช้า นางกลับมอบให้เพียงข้าวฟ่างชามหนึ่งกับผัดผักวิญญาณหมู แล้วแบบนี้เขาจะไปมีแรงทำงานในช่วงบ่ายได้อย่างไร

“อย่ามาพูดจาเหมือนข้ากลั่นแกล้งเจ้านะ” หลินอ้ายตะหวาดแหว

“ถ้าเจ้าไม่ได้กลั่นแกล้งข้า แล้วทำไมถึงมีแต่อาโต๋วที่ได้กินหมูเล่า”

“เรื่องนั้นข้าจะไปรู้เหรอ บางทีอาจมีคนเห็นเจ้าเป็นตัวบัดซบกินล้างผลาญ เลยไม่อยากเจียดเนื้อให้เจ้ากินกระมัง” หลินอ้ายยกมือทั้งสองขึ้นพลางไหวไหล่

“ต่อให้เจ้าไม่ชอบหน้าข้าอย่างไร อยากไล่ข้าไปให้พ้นๆ แต่การกลั่นแกล้งคนที่ทำงานหนักมาตลอดเช้าเยี่ยงนี้ เจ้าไม่นึกละอายใจหน่อยเหรอ”

“ละอายใจ? คนที่ควรละอายคือเจ้าต่างหาก ผัดผักจานนั้นมีแต่ของดีๆ แต่เจ้ามันโง่เองที่ไม่รู้ เสียทีอ้วนเสียเปล่า กลับเลือกกิน ร้องหาแต่เนื้อไม่ยอมกินผัก”

ฉู่ชิงเฟิงได้ฟังคำแก้ตัวแบบส่งๆ ของนาง ก็โกรธจนตัวสั่น เพราะสำหรับเขาเรื่องกินนั้นเป็นเรื่องใหญ่ ไม่ว่าหลินอ้ายจะดูแคลนรูปร่างหน้าตาอย่างไร เขาล้วนทนได้ แต่ถ้าไม่ให้กินเนื้อ เขาทนไม่ได้

“คอยดูเถิดว่า นายหญิงของเจ้าจะว่าอย่างไร” ชายหนุ่มว่าพลางวางชามข้าวลงกับพื้น เตรียมตัวจะหอบสังขารอ้วนกลมไปหาหลินเสี่ยวหรานแล้วแจ้งเรื่องไร้คุณธรรมอย่างที่สุดนี้กับนาง

ทว่ายังไม่ทันได้ก้าวเดิน เท้าของเขาก็มีอันต้องหยุดชะงัก

“ดี งั้นเจ้าไปถามหาเหตุผลกับคุณหนูเอาเองแล้วกัน จะได้เลิกโวยวายโทษข้าสักที”

ฉู่ชิงเฟิงหันหลังกลับมาหาหลินอ้าย “เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

“ก็หมายความว่า อาหารของเจ้าชามนั้นเป็นคุณหนูจัดแจงให้น่ะสิ” หลินอ้ายลุกขึ้นยืนเท้าสะเอว นึกอยากจะเอาผัดผักชามนั้นไปโยนให้หมูกิน เพราะมันน่าจะซึ้งใจมากกว่าเจ้าหมูอ้วนตรงหน้านาง

“เจ้าจะบอกว่า คุณหนูหลินสั่งให้เจ้าทำแต่กับข้าวแบบนี้ให้ข้า?” ฉู่ชิงเฟิงถามอย่างไม่อยากเชื่อ แต่พอหลินอ้ายพยักหน้า เขาก็ชาวาบไปทั้งตัว

‘หรือว่าหลินเสี่ยวหรานจะไม่อยากให้ข้าอยู่ที่นี่ เลยส่งอาหารแบบนี้เป็นการไล่ข้าทางอ้อม ที่ว่าสตรีงามมักใจดำไม่ผิดอย่างที่เขาว่าแม้แต่น้อย’

“ข้าว่า เจ้าเลิกโวยวายแล้วมากินข้าวก่อนที่มันจะเย็นหมดดีกว่า ถึงนี่จะเป็นแค่ผัดผัก แต่ปริมาณก็พอให้อิ่มท้องได้ อย่าลืมนะว่าเรายังต้องทำงานต่อกันจนถึงเย็น หากเจ้ามัวเรื่องมากไม่ยอมกินจะเอาแรงจากไหนเล่า” อาโต๋วพูดในขณะที่คีบเนื้อหมูใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย

“เจ้าได้กินเนื้อก็พูดได้สิ” ฉู่ชิงเฟิงพึมพำ รู้สึกว่าช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย

“เจ้าจะกินหรือไม่กิน ถ้าไม่กินข้าจะเก็บกลับไปล่ะนะ แล้วอย่าหวังว่าพรุ่งนี้ข้าจะเอาอะไรมาให้เจ้าอีก เรื่องมากนัก ไปทำกินเอาเองก็แล้วกัน” หลินอ้ายพูดด้วยความโมโห ทำท่าจะหยิบชามข้าวของเขากลับใส่ปิ่นโต เพราะอาหารจานนั้นคุณหนูของนางลงมือเข้าครัวทำด้วยตนเอง แล้วแบ่งมาให้เจ้าอ้วนน่าตายนี่กิน ขนาดนางยังไม่ได้ชิมแม้แต่คำเดียว

“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งเก็บ” ฉู่ชิงเฟิงเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งข้างอาโต๋ว แล้วคว้าชามข้าวที่มีแต่ผัดผักโปะอยู่บนนั้นมากินอย่างเสียมิได้

เสียงผักกรอบๆ ลั่นอยู่ในปาก ตามมาด้วยกลิ่นหอมขึ้นคอขึ้นจมูกของเครื่องปรุงรสอันเข้มข้น ทำเอาฉู่ชิงเฟิงเบิกตากว้าง คิดไม่ถึงว่าหลินอ้ายก็มีฝีมือกับเขาเหมือนกัน ถึงแม้มื้อนี้เขาจะได้กินเพียงผัดผักชาวไร่ธรรมดาที่ไม่มีเนื้อสักชิ้น แต่รสชาติกลมกล่อมที่ละลายอยู่ภายในปาก ก็มากพอจะทำให้เขาทำใจพุ้ยกินข้าวฟ่างแข็งๆ ชวนฝืดคอชามนี้จนหมดเกลี้ยง

“เห็นไหม พอบทจะกินก็กินได้ อร่อยล่ะสิท่า” หลินอ้ายมองชามข้าวที่ว่างเปล่าใบนั้นแล้วอดค่อนขอดคนเรื่องมากไม่ได้

“รสชาติงั้นๆ แหละ แต่ที่ข้ากินจนเกลี้ยงเป็นเพราะต้องใช้แรงทำงานต่อต่างหากเล่า” ทั้งที่ความจริงผัดผักจานนั้นอร่อยมาก แต่เขาไม่อยากให้หลินอ้ายได้ใจ เลยตอบกลับไปอย่างนั้น

“รสชาติงั้นๆ สินะ ได้ ข้าจะบอกคุณหนูให้ว่าเจ้าพูดเช่นนี้”

“ดี นางจะได้รู้ว่าสาวใช้ของตัวเองรสมือแย่ขนาดไหน” ฉู่ชิงเฟิงต่อปากต่อคำอย่างไม่ยี่หระ

“ปากดีต่อไปเถอะ รับรองว่าต่อแต่นี้ไป เจ้าจะไม่ได้กินอะไรดีๆ แบบนี้อีกแน่นอน” หลินอ้ายที่เก็บชามลงในปิ่นโตเรียบร้อยแล้วลุกขึ้นเดินจากไปทันที ปล่อยให้ฉู่ชิงเฟิงนั่งงงอยู่ตรงนั้น

“อาเปา เจ้าช่างหาเรื่องใส่ตัวยิ่งนัก”

“ข้าก็แค่อยากตอบโต้นางบ้างก็เท่านั้นเอง”

อาโต๋วส่ายหัวดิกให้กับการกระทำสิ้นคิดของฉู่ชิงเฟิง “มีเรื่องกับใครไม่มี ดันอยากไปมีเรื่องกับคนที่ทำกับข้าวเสียอย่างนั้น แทนที่มื้อหน้าจะได้กินอะไรที่ดีกว่านี้ เกรงว่าต่อไปเจ้าคงลำบากแล้ว”

“ไอ้หยา! ข้าก็ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท แล้วแบบนี้พวกเราจะทำอย่างไรกันดีเล่า”

“พวกเราที่ไหนเล่า ข้าไม่เกี่ยวด้วยสักหน่อย เจ้านั่นแหละที่ต้องรับความโกรธของสตรีที่เจ้าดูถูกรสชาติอาหารของนางเอาไว้ไปเต็มๆ”

นาทีนั้นเอง ฉู่ชิงเฟิงถึงเข้าใจว่าตนเองทำผิดพลาดอย่างแรง ครั้นจะไปขอโทษหลินอ้ายตอนนี้ นางก็เดินหายลับไปไกลแล้ว