เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่71 ข้าช่างโง่งมยิ่งนัก
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-10 14:45:54
บทล่าสุด
ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว ตอนที่71 ข้าช่างโง่งมยิ่งนัก
ไอคลุมเครือรายล้อมร่างของคนทั้งสอง บรรยากาศรอบข้างชวนให้อึดอัดเป็นอย่างยิ่ง มู่เลี่ยงหรงต้องการขจัดความคับข้องหมองใจไปให้หมด เขาเชยคางนางขึ้น สบดวงเนตรสตรีในดวงใจ“ข้าไม่เคยใช้งานราชการเป็นข้ออ้างเพื่อมาพบสตรีมาก่อน เกรงว่าจะถูกดูแคลน จึงกล่าววาจาทำร้ายเจ้าโดยไม่ตั้งใจ ความจริงแล้วยี่สิบเจ็ดราตรีที่ผ่าน แม้แต่ในห้วงฝันก็มีเพียงเงาว่าที่หวางเฟยของข้าเช่นเจ้าปรากฏอยู่ทุกครา”“ท่านอ๋อง...”“รู้ไว้เถิด ข้าคิดถึงเจ้าจวนเจียนจะขาดใจ จำต้องทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มี ใช้งานมาเป็นข้ออ้างเพื่อมาพบหน้าเจ้าสักครู่”“เยว่ฉีก็คิดถึงท่านอ๋องเพคะ” ร่องรอยแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจสลายหายไป นัยน์ตากลับมาเปล่งประกายดุจดวงดาราอีกครั้งหนึ่งมู่เลี่ยงหรงอยากดึงนางเข้ามากอด จุมพิตรับขวัญปลอบประโลม แต่ก็ไม่สามารถทำได้ ยังเหลืออีกหลายราตรีที่เขายังต้องถือพรหมจรรย์“ข้าช่างโง่งมยิ่งนัก”“เหตุใดท่านอ๋องจึงตำหนิตนเองเช่นนี้เล่าเพคะ”“ข้าคิดว่าเพียงได้เห็นหน้าเจ้าสักครู่คงรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ที่ไหนได้...ข้ากลับทรมานมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่าพันเท่า ด้วยไม่อาจกอดเจ้า จุมพิตเจ้า หรือแม้แต่กระทั้งกระซิบคำหวานที่ข้างหู”“เยว
ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว ตอนที่70 ก็สมกับเป็นเจ้า
พอเข้าไปแล้ว มู่เลี่ยงหรงก็พิจารณางานตกแต่งเรือนของผู้ที่ได้ฉายาจิ้งจอกสีเงินแห่งแคว้นอย่างสนอกสนใจรสนิยมสามารถบ่งบอกตัวตนของผู้เป็นเจ้าของได้อย่างดี เขาพบว่าเยี่ยนจิ้นหลิงเป็นพวกหลงใหลศิลปะ เพราะภาพวาดรวมไปถึงของประดับล้วนเป็นของหายากมูลค่าสูงทั้งสิ้น เครื่องเรือนเครื่องใช้ทำจากไม้สนที่มีอายุ แม้แต่ชุดกาน้ำชาดินเผาก็เป็นของชั้นเลิศมู่เลี่ยงหรงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ต้องพยายามคำนวณเบี้ยหวัดของอีกฝ่าย ก็รู้แล้วว่าไม่น่าจะสามารถซื้อหาสิ่งของเหล่านี้ได้ แต่จากการตรวจสอบที่ผ่านมา เขาก็ยังไม่เคยพบหลักฐานการทุจริตใด ๆ อีกทั้งคุณงามความดีของตระกูลเยี่ยนก็มีไม่ใช่น้อย สุดท้ายจึงลงความเห็นว่าสิ่งของเหล่านี้น่าจะได้มาจากการปูนบำเหน็จกับทรัพย์สินที่ยึดมาได้จากแคว้นเป่ย ประกอบกับเยี่ยนจิ้นหลิงเป็นผู้มีรสนิยมดี ย่อมต้องแยกแยะงานศิลปะอันทรงค่าออกมาได้อย่างแน่นอน “จิ้นหลิงรสนิยมดีใช่หรือไม่” บุรุษผมสีเงินอมยิ้ม ด้วยพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรมู่เลี่ยงหรงยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ก็สมกับเป็นเจ้า แต่ว่าออกจะดูมือเติบไปสักหน่อย”“บางครั้งของดี ๆ ก็ไม่ต้องใช้เงินซื้อหา”“จะบอกกับเราว่าเจ้าอาศัยเพียงโชคช่วย”“ก็ไม
ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว ตอนที่69 ชายผู้นี้จะยั่วอารมณ์ของข้าไปถึงเมื่อใดกัน
ขณะนั้นเจ้าของจวนได้เชิญฉินอ๋องอยู่รับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน มู่เลี่ยงหรงนั่งรออยู่ตรงตำแหน่งประธานเรียบร้อยแล้ว กุนซือหนุ่มพาน้องสาวเข้ามานั่งประจำที่ สาวใช้ทั้งหลายจึงเริ่มทยอยนำอาหารเข้ามามู่เลี่ยงหรงคิ้วกระตุกเมื่อเห็นรายการอาหาร เขาเหลือบสายตาไปทางว่าที่พี่ภรรยาผมสีเงินแทบจะทันที เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ตัวจึงเผยรอยยิ้มยียวนส่งมาให้‘น่าตายนัก! ชายผู้นี้จะยั่วอารมณ์ของข้าไปถึงเมื่อใดกัน’“ท่านอ๋อง ไม่ชอบอาหารของจวนเราหรือ” เยี่ยนหยางเจวี๋ยเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของแขก“มิได้ เพียงแค่รู้สึกว่ารายการอาหารเหล่านี้ออกจะ...หนักไปสักหน่อย”“เห็นจิ้นหลิงบอกว่าท่านอ๋องชอบเนื้อลูกแพะเป็นพิเศษ กระหม่อมก็เลยให้คนรีบไปจัดหามาให้ตั้งแต่กลับจวนมา”“ท่านกุนซือคงเข้าใจผิดแล้ว” มู่เลี่ยงหรงตอบเสียงเรียบ“เช่นนั้นต้องขออภัยท่านอ๋องแล้ว” แม่ทัพใหญ่ส่งสายตาตำหนิไปยังบุตรชายคนรอง“จิ้นหลิงขออภัยท่านอ๋อง บังเอิญว่าวันก่อนกระหม่อมเห็นคนของวังท่านเที่ยวหาวัตถุดิบเหล่านี้ไปทำอาหาร เลยถือวิสาสะเข้าไปสอบถาม ได้ความว่าช่วงนี้ท่านอ๋องโปรดทานอาหารบำรุงไต อ่า...มิใช่ ๆ บำรุงกำลัง” จิ้งจอกหนุ่มกลั้นหัวเราะ
ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว ตอนที่68 ใกล้ล่วงยามซื่อ
การจัดกองกำลังอารักขาฮ่องเต้ และรักษาเมืองหลวงเป็นงานที่ไม่ง่ายเลย แม่ทัพใหญ่มากความสามารถก็จริง แต่การรักษาเมืองชายแดนที่ห่างไกลไร้ซึ่งพิธีการย่อมมีความยืดหยุ่นมากกว่าการทำงานภายใต้ปีกของโอรสสวรรค์ ในช่วงหลายปีมานี้ ฉินอ๋องถือเป็นบุคคลสำคัญอันดับต้น ๆ ที่ศึกษาและช่วยวางรากฐานในการปกป้องดูแลเมืองหลวง เขาจึงกลายเป็นที่ปรึกษากิตติมศักดิ์ของกองทัพตระกูลเยี่ยนไปโดยปริยายเมื่อได้แลกเปลี่ยนความรู้ ทัศนคติ ตลอดจนวิธีการต่าง ๆ ในการบริหารกำลังพล เยี่ยนหยางเจวี๋ยที่เคยลอบสบประมาทบุรุษสูงศักดิ์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก็มีอันต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ ฉินอ๋องเป็นคนสุขุม ละเอียดรอบคอบ รู้ว่าตรงไหนคือจุดแข็ง ตรงไหนคือจุดอ่อนของแผนรักษาการ แม้ปกติกิริยาท่าทางของเขาจะดูทระนง แต่กลับไม่มีนิสัยยกตนข่มท่านเช่นผู้สูงศักดิ์บางคน ทำให้การหารือนี้เป็นไปได้อย่างราบรื่นอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายเสนอให้ฉินอ๋องทำงานร่วมกับแม่ทัพใหญ่ในช่วงปีแรกที่เขาเข้ารับตำแหน่ง ดังนั้นตลอดหลายวันมานี้ มู่เลี่ยงหรงต้องถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับระบบรักษาความปลอดภัยของเมืองหลวง แจกแจงงานของกองกำลังรักษานครอย่างละเอียด เขาหวังว่าเยี่ยนหย
ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว ตอนที่67 ความต้องการทางจิตใจ
เยี่ยนจิ้นหลิงไม่สนใจ กลับโถมกายเข้ามาอย่างรวดเร็ว กุนซือผู้ร้ายกาจใช้มือบีบปลายคางของท่านอ๋องเอาไว้ จากนั้นจึงโน้มศีรษะเข้าไปหาหมายจะจูบเขาให้ได้ มู่เลี่ยงหรงผวาปัดป้องพัลวันบุรุษผมสีเงินระเบิดเสียงหัวเราะสนั่นหวั่นไหว ค่อย ๆ เคลื่อนกายทาบทับชายหนุ่มผู้หวาดกลัว“ท่านอ๋อง...เป็นของข้าซะดี ๆ” เยี่ยนจิ้นหลิงใช้ปลายลิ้นโลมเลียบนสันกรามของเขาอย่างถืออำนาจมู่เลี่ยงหรงเหมือนถูกสูบเรี่ยวแรงออกจากร่างไม่สามารถหนีจากชายผู้นี้ได้ ทำได้แต่เพียงตะโกนห้ามอย่างไร้ซึ่งความหวัง “ออกไปจากตัวข้า ยะ...อย่าเข้ามา...มะ...ไม่...”“แฮ่ก ๆ”เสียงหอบหายใจดังไปทั่วห้องอันเงียบสงบมู่เลี่ยงหรงสะดุ้งตื่น เหงื่อกาฬออกเต็มกายราวเพิ่งขึ้นจากน้ำ เขาหายใจหอบ ยังรู้สึกขนลุกขนชันกับภาพฝัน‘ความฝันงั้นรึ ช่างเหมือนจริงเสียเหลือเกิน’มู่เลี่ยงหรงเอามือกุมหน้าอกของตนเอาไว้ พยายามสงบใจจากฝันอันน่ากลัว จนกระทั่งความตื่นตระหนกจางลงแล้วจึงล้มตัวลงนอนอีกครั้งหนึ่งจากฝันเมื่อครู่ทำให้มู่เลี่ยงหรงรู้ซึ้งถึงความจริงบางอย่าง ในยามนี้ทั้งจิตใจและความรู้สึกของตนที่มีต่อเยี่ยนเยว่ฉีนั้นช่างมีอนุภาพรุนแรงยิ่งนัก แม้สตรีผู้อื่นจะช่ว
ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว ตอนที่66 ร่ำร้องหาเขาเสียงกระเส่า
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันคิดถึงท่านเหลือเกิน” น้ำเสียงนั้นออดอ้อน นางค่อย ๆ เขยิบเข้ามาใกล้“ข้าก็คิดถึงเจ้า แล้วนี่เจ้าเล็ดลอดสายตาทหารยามมาได้อย่างไร”“เยว่ฉีคิดถึงท่านจริง ๆ นะเพคะ ถึงได้เสี่ยงอันตรายมาหาถึงที่นี่” นางยังเดินต่อไป พร้อมส่งเสียงออดอ้อนเขา ระยะห่างของทั้งสองจึงลดลงเรื่อย ๆ เหลือเพียงแค่เอื้อมมือเท่านั้น“เจ้าช่างใจร้ายกับข้านัก รู้หรือไม่ข้าต้องทนอัดอั้นเพียงใด” เขาตัดพ้อเสียงค่อย“รู้สิเพคะ หม่อมฉันต้องขออภัยที่ทำให้ท่านอ๋องต้องอับอายพวกพระชายารอง” เยี่ยนเยว่ฉีกลั้วหัวเราะ“ข้าก็แทบไม่อยากจะเชื่อว่าจะอดทนมาได้ถึงวันนี้”“หากลำบากนัก ท่านอ๋องก็ร่วมหอกับพวกนางเสียสิ” เสียงหวานเจือแง่งอน“ไม่ ข้าไม่ต้องการพวกนาง เป็นเจ้าต่างหากที่ข้าพึงใจ” ท่านอ๋องหนุ่มตอบแบบไม่กลัวเสียศักดิ์ศรี ยามนี้เขาดึงหญิงสาวมาโอบกอดเอาไว้แน่น ราวกับเกรงว่านางอาจจะบินหนีไป “ข้าเอาแต่คิดถึงเจ้าจนจะคลั่งตายอยู่แล้ว”“สตรีใดก็เหมือนกันนั่นแหละเพคะ ท่านอ๋องจะได้ไม่ต้องทรมาน” นางยังคงหัวเราะเบา ๆ ให้กับชายหนุ่มผู้โง่เขลา“ไม่! พวกนางไม่มีทางทดแทนเจ้าได้เลย ต่อให้ข้าพยายามทำอย่างไร ก็ไม่สามารถลืมเจ้าได้แม้สัก
ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว ตอนที่65 ข้าจะนอนแล้ว
“โทษตายละเว้น แต่โทษเป็นยังอยู่ จงไปนั่งคุกเข่าสำนึกผิดต่อหน้าพระโพธิสัตว์สองชั่วยาม และหากข้าไม่ได้เรียกหา ก็ห้ามเข้ามาในเรือนหลัก”“ขอบพระทัยท่านอ๋องที่เมตตา” พระชายารองฝาแฝดโขกศีรษะเป็นการใหญ่มู่เลี่ยงหรงถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย แล้วส่งสัญญาณให้นางกำนัลพาพระชายารองของเขาออกไปได้“ซิ่นเฉิงถ่ายทอดคำสั่ง นับจากนี้ไปห้ามสตรีทุกคนเข้าห้องนอนข้า”“พ่ะย่ะค่ะ”“เอาล่ะ เจ้าออกไปได้ ข้าจะนอนแล้ว”เมื่อองครักษ์หนุ่มเดินออกจากห้องไป มู่เลี่ยงหรงก็ทิ้งร่างลงบนฟูกหนาประหนึ่งคนไร้เรี่ยวแรง ขนาดมีสตรีในเรือนหลังไม่มากนักยังโกลาหลถึงเพียงนี้ แล้วผู้ที่มีสนมนับร้อยอย่างพระเชษฐาเล่า จะปวดเศียรเวียนเกล้าเท่าใดหนอหลังจากคิดวนเวียนได้สักครู่ อ๋องหนุ่มก็หลับได้ในที่สุดหลายวันต่อมามู่เลี่ยงหรงกวาดสายสายตาพิจารณาอาหารที่อยู่บนโต๊ะตรงหน้าตนเอง อ๋องหนุ่มคิ้วกระตุก ใบหน้าหล่อเหลาพลันถมึงทึง พยายามข่มกลั้นโทสะที่กำลังแล่นลามจนเส้นเลือดตรงขมับปูดโปน เขาเงยหน้าขึ้นมองพระชายารองทั้งสามอย่างโกรธขึ้ง นึกไม่ถึงว่าพวกนางจะหาญกล้าเชิญเขามากินสิ่งเหล่านี้“พวกเจ้าทำบ้าอะไรกัน!” มู่เลี่ยงหรงตวาดลั่น จนสตรีทั้งสา
ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว ตอนที่64 ท่านอ๋องโปรดละเว้นด้วย
ห้องทั้งห้องเงียบเชียบ หลายราตรีมานี้เขาไม่ได้เรียกหาให้ผู้ใดให้มาอุ่นเตียง ไม่แม้แต่จะแวะเวียนไปหาพระชายารองทั้งสามมู่เลี่ยงหรงยอมรับว่าแรก ๆ ก็ไม่คุ้นชินที่ไร้คนปรนนิบัติ แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าไม่ต้องมีเหล่าอนุรายล้อมก็หลับสบาย“ลู่อิ่งซื่อทั้งสองขอเข้าเฝ้า พ่ะย่ะค่ะ” เสียงบ่าวหน้าห้องขานขออนุญาต มู่เลี่ยงหรงคิดหนักอยู่ครู่หนึ่งว่าจะให้ลู่เหมยหลินกับลู่เหมยหลันเข้ามาดีหรือไม่ แต่ครั้นจะไล่กลับไปก็แลดูเป็นสามีที่ใจร้าย เขาไม่ได้แวะเวียนไปหาพวกนางมาหลายสิบวัน เป็นไปได้ว่าพระชายารองฝาแฝดคงจะกังวลใจ“ให้พวกนางเข้ามาได้”สตรีงดงามที่รูปโฉมเหมือนกันก็เยื้องกรายเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม ทั้งสองยอบกายคำนับอย่างแช่มช้อย“ได้ข่าวว่าท่านอ๋องทรงงานหนัก เราทั้งสองจึงต้มรังนกมาถวายเพคะ”มู่เลี่ยงหรงไม่ต้องการให้พวกนางไม่สบายใจจึงรับถ้วยกระเบื้องนั้นมาแล้วกินของที่พระชายารองทำมาให้จนหมดอย่างรวดเร็ว“อืม รสชาติดีมาก” “พวกหม่อมฉันนวดให้ดีหรือไม่เพคะ คืนนี้ท่านอ๋องจะได้นอนหลับสบาย”“ไม่ดีกว่า” ครั้นคิดถึงเรื่องเมื่อกลางวันที่ตนเองเกือบจะเพลี่ยงพล้ำเพราะเฉิงจื่อหรู ครานี้จึงรีบปฏิเสธ“ทำไมช่วงนี้ท่านอ๋อ
ท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว ตอนที่63 เรือนเหมยฮวา
“เปิ่นหวางเข้าใจแล้ว แต่ตอนนี้เจ้าต้องกลับไปที่เรือนของตนเองก่อน เปิ่นหวางยังไม่พร้อม” มู่เลี่ยงหรงดึงมือของนางออกจากกายของตนอย่างเสียมิได้เฉิงจื่อหรูเอียงศีรษะพร้อมจดจ้องท่านอ๋องเขม็ง ดวงตาดุจกวางน้อยสอดส่ายไปตามเรือนกายบุรุษ และบริเวณที่ตนลูบไล้เมื่อครู่ เมื่อไม่เห็นปฏิกิริยาใด ๆ บังเกิดอารามตกอกตกใจอยู่ไม่น้อย“ไม่พร้อมหรือเพคะ”“อืม” มู่เลี่ยงหรงยืดกายขึ้นนั่งและคว้าฎีกาเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน ส่วนอีกมือหนึ่งก็หยิบพู่กันขึ้นมาขีดเขียนอย่างตั้งอกตั้งใจ “เปิ่นหวางจะทำงานต่อแล้ว เจ้ากลับออกไปเถิด”“เพคะ” สตรีในชุดสีม่วงหยิบถ้วยกระเบื้องที่ว่าเปล่าขึ้นมาในมือ จากนั้นจึงเยื้องกรายออกไปจากห้องหนังสือ นางยังคงหันกลับมามองฉินอ๋องอีกสองสามครั้งก่อนจะก้าวเท้าข้ามธรณีประตูในที่สุดเรือนเหมยฮวา จวนฉินอ๋องลู่เหมยหลันกับลู่เหมยหลิน พระชายารองฝาแฝดของฉินอ๋องกำลังเดินหมากอย่างสนุกสนาน ใบหน้างดงามของทั้งสองเหมือนกันราวกับพิมพ์เดียว ถ้าไม่ใช่ผู้ที่คุ้นเคยกับย่อมไม่สามารถระบุได้ว่าผู้ใดเป็นผู้ใด แต่หากอาศัยการสังเกตก็พอจะแยกแยะความแตกต่างของทั้งคู่ได้บ้าง เพราะลู่เหมยหลินคนน้องจะมีไฝเล็ก ๆ ตรงบริเวณใต
บางทีคุณอาจจะชอบ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม
จันทร์ส่องแสง31.5K viewsบันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์
เซี่ยวชิงขวาง73.3K viewsเกิดใหม่เป็นคุณหนูไร้ค่าพร้อมมิติบ้านสวน
ต้าซินซิน27.9K viewsท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ20.4K viewsมารดามือใหม่ของนางร้ายอันดับหนึ่ง
มิณิณ/ชงฉีป๋อซาน4.8K viewsองครักษ์ลับกับบุปผาซ่อนพิษ
ชาไทยเย็น1.2K viewsหนีร้ายมาพ่ายรักท่านอ๋องขี้หวง
ชาไทยเย็น180 viewsท่านแม่ทัพได้โปรดหย่ากับข้าเถิด
เทียนสื่อ1.5K views
