“ลูกไม่ได้...” ซูเตี่ยนฉิงยังคิดที่จะเอ่ยแก้ตัวออกมา ซูจิ้นรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างยิ่ง ตระกูลซูแต่ละคนหาได้มีผู้ใดเป็นโล้เป็นพายไม่ ตระกูลใหญ่เช่นนี้ แต่กลับมีคนมากความสามารถน้อยคนยิ่งนัก ทว่า พวกเสเพลกลับมีมากขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาต่างก็ใช้อำนาจของตระกูลซูไปทำเรื่องชั่วช้าต่าง ๆ มากมาย หากเขามิทำ
“นางตายแล้ว... น่าจะตายแล้วเจ้าคะ” เมื่อซูเตี่ยนฉิงพูดจบนั้น นางก็รู้สึกได้ในทันทีว่ามีอะไรบางอย่างแปลกไป ก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมา “ท่านพ่อหมายความเช่นไรหรือเจ้าคะ?”“เมื่อคืนวาน หลังจากท่านอ๋องเจ็ดนำตัวแม่นมซูจับมัดแล้วนั้น เจ้าก็กระทืบแม่นมซูปางตาย ก่อนจะสั่งให้ชุ่ยผิงพร้อมทั้งองครักษ์อีกสองนาย นำตั
“ไม่ใช่เจ้ารึ ที่เป็นคนสั่งให้ข้ารับใช้ไปสังหารแม่นมซู?” ซูจิ้นเอ่ยถามกลับ“ย่อมมิใช่ลูกเจ้าค่ะ ลูกกับแม่นมซูหาได้มีบุญคุณความแค้นต่อกันไม่ เหตุใดลูกต้องไปสังหารนางด้วย? ลูกเพียงแค่สั่งให้แม่นมซูให้ใส่เห็ดหอมลงไปในสำรับอาหารท่านอ๋องเจ็ดเท่านั้น ถึงแม้เรื่องนี้จะมิสมควรถูกนำขึ้นมาเปิดเผย แต่ลูกก็คงมิ
ซูเตี่ยนฉิงจ้องมองไปยังซูจิ้นด้วยแววตาที่ไม่อยากจะเชื่อ นับตั้งแต่นางจำความได้นั้น นางมิเคยถูกบิดาตบตีเช่นนี้มาก่อนเลยการตบในครั้งนี้ ช่างรุนแรงยิ่งนัก ความเจ็บปวดบนใบหน้าที่ร้อนผ่าวออกมา ทำเอานางมิอาจแสร้งทำตัวอ่อนโยนได้อีกต่อไป ซูเตี่ยนฉิงพลันเงยหน้าขึ้น ก่อนจะเช็ดเลือดที่มุมปากของตน พลางเอ
ณ จวนสกุลซูซูเตี่ยนฉิงอารมณ์ดีไม่น้อยเลยทีเดียวเมื่อแม่นมซูตายไป ทั้งหมดก็ไม่มีหลักฐานมาพิสูจน์ขอแค่นางยืนกรานไม่ยอมรับเรื่องเห็ดหอม ตงฟางหลีและฉินเหยี่ยนเย่ว์ก็มิอาจกล่าวโทษมาถึงนางได้ต่อให้เรื่องใหญ่โตจนถึงพระพักตร์ฮ่องเต้ นางก็ไม่กลัว ถึงอย่างไร นางก็มิได้ทำอะไรทั้งนั้นแม่นมซูกับนางมิมีความเ
โทษเหล่านี้ หากพระชายาอ๋องเจ็ดเอาจริงขึ้นมา มีสกุลซูสองสกุลก็ไม่พอให้กวาดล้างลูกอกตัญญูคนนั้น!ซูจิ้นสะกดเพลิงโทสะลงไป “ข้าจะสั่งสอนบุตรสาวคนเล็กให้ดีแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ พระชายาอ๋องเจ็ดได้รับความตกใจ ข้าจะขอชดเชยให้”ตงฟางหลีไม่สนใจเขาซูจิ้นรู้สึกอับอาย หลังจากพูดขอโทษเสร็จสิ้น ก็เดินทางกลับจวนด้วยจิต