ขายแบบเครื่องประดับ

จางซูฉีที่ตอนนี้ยิ้มแก้มปริจนรอยย่นที่แต่งแต้มนั้นทำให้ดูแก่ขึ้นไปอีกก่อนที่ทั้งคู่จะเดินมาหาสวีไค่เฉิงเอ่ยขึ้น

"ท่านป้าขอรับ แบบเครื่องประดับชุดนี้ท่านคิดราคาเยี่ยงไรพวกเราขอซื้อได้หรือไม่ และแน่นอนต้องทำสัญญาท่านมิอาจขายให้ผู้อื่นได้"

"เอ่อ ข้ามีอีกแผ่นหนึ่งหากพวกท่านเห็นแก่หน้าแก่ๆของข้าไม่กดราคาเกินไปย่อมได้ เฮ้ออีกสองวันครบรอบวันตายสามีข้าแล้ว ข้าตั้งใจว่าหากหาเงินได้ก็จะกลับไปไหว้เขาสักหน่อยไม่รู้ว่าป่านนี้เป็นเช่นไรหญ้าบนหลุมศพเขาคงจะสูงกว่าพวกเจ้าแล้วกระมัง"

หานกงเยี่ยจามติดต่อกันจนสวีไค่เฉิงต้องไปลูบหลังแล้วถามว่าเป็นอะไร เขาตอบว่าไม่รู้อยู่ก็จามแบบนี้มาทั้งคืนแล้ว

มีโอบกอด มีลูบหลังมีปลอบโยนกันด้วยห่วงใยกันเหลือเกิน แม่ชายารองเจ้าไม่มาดูคนเขารักกันนี่เล่าหึฆ่าข้าก็ไม่เกิดประโยชน์หรอก

"ใครนินทาเจ้าหรือเปล่าไปสร้างศัตรูที่ไหนมาล่ะ คงบรรดาตระกูลที่ถูกเจ้าตะเพิดออกนอกจวนกระมัง"

จางซูฉี่แน่ใจว่าเป็นนางนี่แหละที่ด่าบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของเขาตั้งแต่เมื่อคืนจนหลับไป

"ท่านป้าข้าให้ท่านสองแบบนี้สองพันตำลึง เพราะเครื่องประดับที่ท่านออกแบบมาต้องทำเป็นชุดจึงสวยงาม ท่านเขียนหนังสือเป็นหรือไม่มาทำสัญญากันเถอะ"

"เอ่อ พ่อหนุ่มสวีเจ้าเขียนมาเถอะข้าอ่านออกเดี๋ยวประทับลายนิ้วมืออย่างเดียวพอ"

จางซูฉีมีลายมือเป็นเอกลักษณ์ฉะนั้นนางจะไม่เขียนอักษรพร่ำเพื่อ หนานกงเยี่ยรู้สึกว่าท่านป้าตรงหน้าพยายามที่จะไม่พูดคุยกับเขาเพราะอะไรจำได้ว่าไม่เคยเจอนางมาก่อนไม่น่ามีเรื่องขุ่นเคืองใจ หลังจากทำสัญญาเสร็จก็ประทับลายนิ้วมือนางทำสัญญาว่าจะส่งแบบเครื่องประดับเดือนละชุด วันนี้ทางร้านให้นางสามพันตำลึงเป็นการร่วมมือ อีกทั้งยังมอบจี้หยกให้อีกหนึ่งชิ้นเป็นสินน้ำใจ จากนั้นจางซูฉีก็ขอตัว

"ท่านป้าด้านนั้นมีร้านฝากเงินเป็นของคุณชายเยี่ยเช่นกัน หากท่านกังวลสามารถไปใช้บริการได้"

จางซูฉีกล่าวขอบคุณนางมีมิติที่ดีกว่าร้านฝากเงินหนานกงเยี่ยมากนัก รู้สึกว่ามีคนมองตามเสียวสันหลังอย่างไรไม่ารู้จากนั้นก็เข้าตรอกร้านขายเนื้อทะลุตรอกขายธัญพืชก่อนจะถึงหลังร้านผ้าแล้วรีบสาวเท้ากลับบ้าน ไอ้หน้าโบทอกซ์นั่นดูเหมือนจะสงสัยในตัวนางตลอดเวลา ตอนที่นางลงชื่อในสัญญานางบอกพวกเขาว่าชื่อไป๋ซู่ สามพันตำลึงยังไม่พอพาเด็กสองคนหนีไปตั้งตัวต้องหาเงินเพิ่มอีกหน่อย

"อาเฉิง เหตุใดข้ารู้สึกเหมือนท่านป้าคนนี้นางไม่อยากคุยกับข้านักเล่า"

"เฮ้อท่านอ๋อง ชื่อเสียงในหมู่สตรีของท่านดีนักนี่"

"แต่ว่านางไม่น่ารู้จักข้านะ ไม่มีใครรู้ว่าข้าเป็นเจ้าของที่นี่"

หนานกงเยี่ยพูดจบก็เดินจากไปสวีไค่เฉิงถอนหายใจ เครื่องประดับนี้นี่ต้องรีบทำเขาอยากเห็นว่าทำออกมาแล้วจะงามขนาดไหน

จางซูฉีเดินลัดเลาะไปมา นางรู้สึกเหมือนถูกตามจึงพยายามซอกแซกตลอดเวลา จากนั้นก็หนีเข้าไปหลบในมิติ จนแน่ใจว่าคนไปแล้วจึงออกมารีบสาวเท้ากลับบ้าน ระยะทางสามลี้หากเทียบปัจจุบันก็น่าจะประมาณเกือบสองกิโลละมั้ง เหนื่อยแทบตายแล้ว

" เฮงซวยเอ๊ย ชีวิตลำบากไปไหนเนี่ย ไอ้หน้าโบทอกซ์นั่นดันเป็นเจ้าของร้านจะหนีก็ไม่ได้อีก ต้องเจอทุกเดือนทำไงได้วะ ราคาแบบละหนึ่งพันตำลึงเชียวนะโว้ยไปหาที่อื่นไม่ได้หรอก สัญญาปีเดียวหาได้ไม่ถึงสองหมื่นตำลึงต้องทำอย่างอื่นอีกเห้อกลุ้มโว้ย พรุ่งนี้ขึ้นเขาดีกว่า"

จางซูฉีเดินมาจนเกือบถึงประตูรั้วก็มองเห็นศีรษะดำๆก้มๆเงยๆแถวๆรั้วด้านติดกับภูเขาจึงค่อยๆหลบไปดู เห็นสตรีสามคนกำลังนั่งขุดมันเทศกันอยู่ สตรีอีกคนงดงามจริงๆเปรียบเทียบกับร่างนี้อาจไม่งามเท่าแต่ก็ถือว่างาม เจียงฟางซินรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองเลยเงยหน้า

ต่างคนต่างตะลึงกันพักนึงจางซูฉีเป็นฝ่ายเอ่ยมาก่อน

"พี่สาวท่านมาทำอะไรบนเขา ไม่กลัวสัตว์ป่าหรือ" เจียงฟางซินงงนางแก่กว่าอายุน่าจะสี่สิบแล้วเหตุใดมาเรียกนางว่าพี่กัน

"ท่านป้า ข้ามาหาอาหารดูว่ามีสิ่งใดพอกินได้ ข้าไม่มีเงินจึงทำได้เพียงเท่านี้เจ้าค่ะ"

จางซูฉีนึกได้ว่าตนเองแต่เป็นหญิงสูงวัยจึงเอ่ยแบบเขินๆ

"อ้อๆๆนังหนูบนเขามันอันตรายนะ บ้านช่องอยู่ที่ไหนกันเล่า ยากจนเพียงนั้นเลยรึ มาๆป้ามีซาลาเปาเจ้ากับน้องๆเอาไปแบ่งกันกินนะ นี่ไงเอาไป"

จางซูฉีส่งซาลาเปาหมูสับกับใส่ผักให้เจียงฟางซินสิบลูก เป่าเป่ากับชุ่ยชุ่ยรับมาก็น้ำตาร่วงทันที พวกนางถูกส่งให้มาที่นี่ แม้แต่ของกินก็ไม่ให้ส่งมาให้ ฝ่าบาทใจร้ายจริงๆ

"อย่าร้อง พอแล้วอยู่ที่นี่ไม่มีอะไรไม่ดี คนเลวนั่นอยู่ด้วยก็มีแต่ชีวิตย่ำแย่"

"แต่ฝ่าบาทใจร้ายเกินไปแล้ว ฮือๆๆ"

"เอ่อ ข้าไปก่อนนะพวกเจ้าค่อยๆกินล่ะ"

"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า ข้าชื่อฟางซินเจ้าค่ะหากมีโอกาสจะตอบแทนพระคุณท่านแน่นอน"

จางซูฉีโบกมือก่อนจะเดินกลับทางเดิมแล้วเปิดประตูรั้วเข้าบ้าน เด็กสาวสองคนเก็บกวาดเสียสะอาด บ้านนี้หลังจากถากหญ้าจนเตียนกว้างขวางเกือบสี่ร้อยตารางวา แปลงผักนั่นเดี๋ยวค่อยจัดการ

"น้องรอง น้องสามพี่กลับมาแล้วมีของกินเยอะแยะเลย"