ตอนที่17 ไม่มีทางรามือแน่ !

ตายบนพื้นลอยพุ่งเข้าใส่ทหารข้าศึก ปลายดาบของมันยังไม่ทันจะได้สะกิดผิวสตรีบนหลังม้าได้ระคายเคือง มันก็สิ้นชีพลงเสียแล้ว เมื่อม้าห้อตะบึงมาใกล้ตน เขาก็สะกิดเท้าใช้วิชาตัวเบาลอยขึ้นไปบนหลังม้านั่งซ้อนเข้าที่ด้านหลังของนาง

ฉับ ฉึก แฉ่ง !

มือแกร่งข้างหนึ่งของเขาทาบทับลงที่มือน้อยเพื่อดึงเชือกบังเหียนม้าป่าพยศ ส่วนมือข้างที่ถือดาบก็ฟาดฟันใส่ทหารแคว้นอ้ายฉีที่ตามไล่ฆ่าพวกเขาอย่างไม่ลดละ

“ท่านแม่ทัพ”

หลินหลินตื่นตะลึงไปชั่วขณะ บัดนี้นางนั่งอยู่ในอ้อมอกของเขา ไออุ่นจากเรือนกายกำยำของเขาให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาด นางจึงสงบสติลง แล้วบอกเขาว่า

“ข้าควบคุมม้าตนนี้ไม่ได้ มันพยศมาก”

“โง่งมนัก ยามศึกเช่นนี้ใครเขาให้ควบม้าที่ยังไม่ได้ฝึกเข้ามาในสนามรบ !”

เขาแค่นเสียงเฉียบเย็นออกมาด้วยโทสะ พยายามตั้งสมาธิในการสู้รบ ต้องรับมือกับทหารอ้ายฉีที่ตามติดมาเป็นพรวน ราวกับผีดิบที่ฆ่าไม่มีวันตาย และยังต้องคอยบังคับม้าไม่ให้ห้อตะบึงเตลิดไปอย่างไร้ทิศทาง

“คำก็ดุ สองคำก็โง่งม ข้าแค่ต้องการจะพาป้าจูกลับเข้าค่ายไว ๆ แต่ใครจะไปรู้ว่าม้าตัวนี้ไม่ได้ฝึก”

เมื่อได้ยินเขาตำหนิดังนั้น หลินหลินก็แผดเสียงขึ้นด้วยค