Semua Bab ท่านแม่ทัพ อย่ารังแกข้า: Bab 1 - Bab 5

ณ เมืองหลวง แคว้นฉู่สมัยราชวงศ์ ฉู่ ที่ 17 ฮ่องเต้ฉู่หลางทรงรักองค์หญิงฉู่ปิงหลินยิ่งนัก เพราะทรงเป็นธิดาเพียงองค์เดียวที่เกิดจากฮองเฮา และเป็นเพียงองค์เดียวแห่งแคว้นฉู่ ความรักของฮ่องเต้ที่มีต่อธิดามากมายนัก แม้กระทั่ง เมื่อฮองเฮาสิ้นชีพลงเมื่อ 10 ปีก่อน องค์หญิงฉู่ปิงหลินไม่ยอมให้ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งฮองเฮาคนใหม่ พระองค์ก็ทรงตามพระทัย ดังนั้น องค์หญิงฉู่ปิงหลินจึงครอบครองตำหนักหงส์ฟ้า ซึ่งตำหนักของฮองเฮามีอำนาจอยู่เหนือวังหลังตั้งแต่บัดนั้นมายิ่งนานวันพระชันษาขององค์หญิงฉู่ปิงหลินยิ่งมากขึ้นจนกระทั่งอายุได้ 18 ชันษา นางยิ่งมีอำนาจมากขึ้นและเป็นที่กล่าวขานไปทั่วทั้งวังหลวงว่า“องค์หญิงปีศาจ” เนื่องด้วย องค์หญิงทรงสั่งทำโทษข้ารับใช้ไม่เว้นแต่ละวัน อีกทั้ง สนมนางในก็ถูกนางสั่งสอนเสียจนไม่กล้าเฉียดเข้าใกล้ตำหนักหงส์ฟ้า แม้เรื่องความร้ายกาจของนางจะลอยไปถึงหูของฮ่องเต้ แต่พระองค์ก็หลับตาเสียข้างหนึ่ง เพราะรู้สึกสงสารนางที่กำพร้ามารดาตั้งแต่ยังเล็ก จึงไม่มีใครคอยอบรมสั่งสอน ฮ่องเต้เอาใจนางเพื่อชดเชยที่พระองค์ไม่มีเวลาให้นางนอกจากนี้ องค์ชายรัชทายาทยังเป็นพี่แท้ ๆ ของนาง จึงทำให้ไม่มีผ

ชิงชิง รีบซอยเท้าเข้ามาหาองค์หญิงปิงหลินซึ่งประทับอยู่ในศาลาริมน้ำ สวนอุทยานส่วนพระองค์ในพระตำหนัก“ท่านหญิง ท่านหญิงเพคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพคะ”นางไม่ลืมที่จะยอบกายถวายความเคารพก่อนแล้วจึงเอ่ยคำ นางรีบวิ่งมาที่ศาลาริมน้ำทันทีที่ทราบเรื่องการแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีจากเฉินกงกงหัวหน้าขันทีที่รับใช้องค์ฮ่องเต้“เจ้าเรียกข้าเสียงดังทำไมกัน ดูสิผีเสื้อแตกตื่นบินหนีหมดแล้ว”ท่านหญิงปิงหลินกล่าวอย่างเกียจคร้าน มิได้ใส่ใจความตื่นตระหนกของนางกำนัลคู่ใจ เพราะไม่ว่าจะมีเรื่องใดเกิดขึ้น นางมั่นใจว่าทั้งฮ่องเต้และองค์รัชทายาทจะยื่นพระหัตถ์มาปกป้องเสมอ ดังนั้น นางจึงเอนกายอย่างสบายบนเก้าอี้ที่สั่งทำพิเศษ ทอดสายตาไปยังบึงบัว ผีเสื้อน้อยกำลังกระพือปีกดอมดมบุปผาอย่างสำราญใจ“โธ่... องค์หญิงเพคะ อย่าทรงพระทัยใจเย็นอยู่เลย คราวนี้มีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับพระองค์แล้วจริง ๆ เพคะ”ชิงชิงแทบจะร้องไห้ออกมา รู้สึกสงสารองค์หญิงที่ต้องแต่งงานกับองค์รัชทายาทต่างแคว้น“ว่ามาเถอะ”เมื่อทนเสียงคร่ำครวญของชิงชิงใช้ไม่ไหว องค์หญิงปิงหลินจึงขยับกายลุกขึ้นนั่ง เพื่อจักได้ฟังข่าวร้ายที่นางกล่าวถึง“แคว้นอ้ายฉีส่งทูตมาส

“เจ้าไล่เฆี่ยนตีผู้อาวุโส แบบนี้จะให้ข้าชมเจ้าว่าเด็กดีงั้นรึ หรือจะให้เรียกเจ้าว่าองค์หญิงปีศาจ”หยางจงพูดจบก็รีบสะบัดตัวออกจากการจับกุมของทหารองครักษ์ที่กำลังอึ้งกับถ้อยคำเผ็ดร้อนของเขาเมื่อครู่“กล้าว่าข้าเป็น องค์หญิงปีศาจรึ ทหารจับตัวเขามาทำโทษเดี๋ยวนี้ !”องค์หญิงน้อยกระทืบเท้าเร่า ๆ อย่างขัดใจหยางจงวิ่งหลบหนีอย่างว่องไว แต่แล้วเขาก็ชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ของใครบางคนตุบ !“โอ๊ย !” ร่างของเด็กชายวิ่งชนเข้ากับผู้หนึ่งจนหงายหลังล้มลงไป เด็กหญิงที่วิ่งไล่ตามมาจึงฟาดกิ่งไม้ตีหยางจงเสียหลายที“นี่แนะ นี่แนะ เจ้าบังอาจว่าข้าเป็นปีศาจรึ”“ท่านหญิงโปรดระงับโทสะด้วยพ่ะย่ะค่ะ บุตรชายของกระหม่อมผิดไปแล้ว”แม่ทัพหยางคุกเข่าลงพร้อมกับดึงให้บุตรชายให้หมอบอยู่ข้าง ๆ เขามีลูกชายเพียงคนเดียว แต่กลับไปล่วงเกินเบื้องสูงเข้าให้แล้ว หยางจงซ่อนความโกรธเอาไว้ในใจ บิดาเขาเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ รบข้าศึกทำคุณให้แผ่นดินมาช้านานเหตุใดต้องคุกเข่าให้กับเด็กหญิงคนหนึ่งด้วย !“เขาเป็นลูกเจ้ารึ ข้าจะไปฟ้องเสด็จพ่อ ข้าจะลงโทษเขา โทษฐานที่บังอาจกล่าวหาว่าข้าเป็นองค์หญิงปีศาจ”องค์หญิงน้อยเชิดหน้าขึ้น พร้อมกับเอามือกอ