ตอนที่3

ตอนที่ 3

“ข้า…” หลิงเซียวพูดไม่ออก ความกลัวตีรวนจนคอแห้งผาก นางอยากเอ่ยว่าตนไม่เคยใกล้ชิดบุรุษมาก่อน แม้แต่ถูกจับมือก็ยังไม่เคยหลังโตเป็นสาวเลยอยากให้เขาช่วยเห็นใจนางหน่อยแต่สุดท้ายนางก็ไม่กล้า

เฟิ่งเยี่ยนยกมือขึ้นจับหลังศีรษะนางเบา ๆ โน้มใบหน้าให้เข้าใกล้เขา สายตาคู่นั้นลึกเย็นเหมือนเหวลึกมองไม่เห็นก้น แต่กลับแฝงความร้อนแรงจนร่างน้อยสั่นสะท้าน เด็กสาวอายุอ่อนกว่าคนตรงหน้าอยู่เจ็ดปีถึงกับหายใจไม่ทั่วท้อง

“เจ้าคงอยากขอให้ข้าออมมือกระมัง” เขาเห็นแววตาของนางก็เดาออกทันทีว่าหลิงเซียวต้องการกล่าวอันใด

“แต่จงรู้ไว้เถอะว่าในยามนี้ข้ากำลังข่มตัวเองอย่างมากแล้ว” เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหูจนหลิงเซียวสะดุ้งเฮือก ก่อนเขาจะพูดต่ออย่างไม่ปิดบัง

“ตั้งแต่เห็นเจ้าก้มหน้ารออยู่บนเตียงเมื่อครู่ ข้าก็เกือบกดเจ้าจนจมเตียงไปแล้ว ดังนั้นอย่าขอความเมตตาจากข้าเด็ดขาด!”

มือใหญ่เลื่อนมาวางบนเอวบอบบาง กดเบา ๆ ให้นางเอนกายเข้ามาใกล้จนแทบแนบชิด เฟิ่งเยี่ยนอายุยี่สิบสาม เติบโตอยู่ชายแดน ช่วงวัยหนุ่มของเขาย่อมไม่เคยอ่อนโยนกับสตรี ดังนั้นที่เขาพูดกับหลิงเซียวทั้งหมดล้วนมิได้โกหก เขาพยายามควบคุมตนเองแล้วแต่อ่อนโยนได้เท่านี้

“ท่านแม่ทัพข้า…” หลิงเซียวยกมือจับอกเสื้อเขาแน่นเพราะความสั่นเทา แต่เขากลับเลิกคิ้ว

“เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?” น้ำเสียงนั้นแหบพร่า แววตาของเขายิ่งลึกล้ำ น่ากลัวจนสาวน้อยเช่นหลิงเซียวปากคอสั่นอย่างยากจะห้าม

“ท…ท่านแม่ทัพ…” นางตอบเขาออกไปแทบไม่เป็นคำ

“ดี” รอยยิ้มปรากฏบนมุมปาก แต่ไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อย มันเป็นรอยยิ้มของบุรุษที่พร้อมลากนางเข้ากองไฟแล้วแผดเผาจนไม่เหลือแม้แต่ธุลี

“ต่อไปก็เรียกข้าว่า ‘ท่านแม่ทัพ’ เช่นนี้แหละ เหมาะแล้ว เพราะระหว่างเราเป็นเพียงสามีภรรยาตามหน้าที่เท่านั้นอย่าเรียกข้าว่า ‘ท่านพี่’ เด็ดขาด ข้าไม่ชอบ”

คำพูดนั้นทำเอาหลิงเซียวชาวาบทั้งร่างในยามที่เฟิ่งเยี่ยนบอกสิ่งที่เขาต้องการ พลางคิดว่าโชคดีแล้วที่นางไปอุตริเรียก ‘ท่านพี่’ ออกไปมิเช่นนั้นเขาอาจหยิบดาบมาแทงนางตายก็เป็นไปได้

...ช่างน่ากลัวเกินไปแล้วสวีเฟิ่งเยี่ยน

เฟิ่งเยี่ยนกดให้นางลงบนเตียงเต็มแรง หลิงเซียวมองเขาเหมือนเขาคือหินผาที่พร้อมจะทับให้นางสิ้นใจ ส่วนตนเป็นเพียงเถาวัลย์ที่ไม่มีวันหลุดจากการรัดรึงยิ่งหายใจแรงนางอาจถึงชีวิตได้ ดังนั้นยามเขาขยับขึ้นมาคร่อมเหนือร่างน้อยอย่างรวดเร็วนางจึงไม่กล้าเคลื่อนกายหนี แต่ไม่หนีใช่ว่านางจะไม่สั่นเทา

“เลิกกลัว แล้วปล่อยกายใจให้ข้านำพาก็พอ”

สิ้นคำ ริมฝีปากร้อนของเขาประทับลงมอบจุมพิตแรกให้กัน นางลืมแม้แต่หายใจ เพราะความอบอุ่นปะทะเข้ามาเต็มแรง ริมฝีปากของเขาทั้งร้อน ทั้งหนักแน่น จนร่างเล็กเหมือนถูกตรึงอยู่ใต้เขาอย่างสิ้นท่า

เขาไม่ได้จุมพิตแบบอ่อนโยน เขาจูบเหมือนจะดึงความกลัวและแรงต่อต้านทุกอย่างออกไปจากนาง จุมพิตลึก เร่าร้อนจนหลิงเซียวเผลอตอบรับโดยไม่รู้ตัว

“อื้ม…” เสียงครางแผ่วเบาของนางเหมือนเป็นประกายไฟ เฟิ่งเยี่ยนยิ่งแนบชิด ร่างหนักดันให้นางจมลงไปกับเตียงกว้าง มือใหญ่สอดรองแผ่นหลังราวกับต้องการกอดนางไว้เต็มสองแขน

“เจ้านี่มันน่ากลืนกินจริง…” เขากระซิบใกล้ริมฝีปากนาง หลิงเซียวสบตาเขาโดยไม่ตั้งใจแล้วต้องเบี่ยงหน้าหนี เพราะแววตาคู่นั้นร้อนแรงจนน่าหวาดหวั่น

นางพยายามดันแผ่นอกเขา แต่นิ้วมือกลับสั่นจนสัมผัสเหมือนเพียงแตะไม่ใช่ผลัก

“ท่านพูดอะไรน่ะ…” นางหลุบตา เสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน หน้าแดงจัด

“เจ้ายังจะอายอะไร นี่มันเรื่องปกติของสามีภรรยา” เขาพูดหน้าตาเฉย ก่อนจะกดจุมพิตลงมาเต็มแรง ลูบไล้ผ่านใบหน้าและลำคอขาวผ่อง ทิ้งสัมผัสอุ่นกับร่องรอยเหมือนตราประทับของเขา

“เจ้ามันยั่วยวนราคะเกินไป ทั้งกิริยา ทั้งน้ำเสียง ไหนจะกลิ่นหอม ๆ นี่อีก…”

หลิงเซียวยิ่งมึนงง ไม่รู้ว่าเขาชมหรือด่า นางกันแน่ “ตกลงท่านชมข้าหรือด่าข้ากันแน่?”

เฟิ่งเยี่ยนหัวเราะในคอ ก่อนกระซิบชิดใบหูนาง “ย่อมชมเจ้า”

มือเขาของลูบไล้ผ่านเอวบาง แผ่นหลังขาวนวลอย่างหนักแน่นจนขึ้นรอยนิ้วทันตาเห็น หยาบคายหรือไม่หลิงเซียวไม่ทราบเพราะนางไม่เคยถูกบุรุษใดสัมผัสมาก่อน นางรู้เพียงสัมผัสหนักๆ นี้ทำให้ตนรู้สึกแปลก ไม่รังเกียจ แต่ก็ไม่ชอบ เพราะมันร้อนรุ่ม จนต้องขยับตัวอย่างห้ามไม่อยู่

“ถอดชุดให้ข้าหน่อยสิ” เขากระซิบพร้อมจุมพิตลงบนหัวไหล่นาง

“อะ…อะไรนะเจ้าคะ?” นางถามเสียงสั่น

“ถอดชุดให้ข้า มันเกะกะจะตายแล้ว”

หลิงเซียวทำหน้าตาเลิ่กลั่กจนเขาต้องกลอกตา เพราะนึกได้ว่านางเพิ่งออกจากอารามแม่ชีที่อยู่นานถึงเก้าปี จะถอดอาภรณ์ให้บุรุษไม่เป็นก็ไม่แปลก

แคว่ก!

สุดท้ายเขาปลดชุดด้วยตัวเองอย่างร้อนรนจนเกือบกลายเป็นกระชาก หลิงเซียวตกใจคว้ามือเขาไว้แน่น ใจเต้นจนเจ็บหน้าอก

“ท่านแม่ทัพ…ใจเย็นก่อนสิ”

“ข้าไม่เย็นแล้ว ข้าอยากได้เจ้าจนแทบคลั่ง หลิงเซียว” เขาตอบตรง ๆ พลางประทับริมฝีปากที่ไหปลาร้านาง

เขามันคนเสียสติ!

“ข้าบอกเจ้าแต่แรกแล้วว่าไม่ใช่บุรุษอ่อนโยน”

สายตาคมของเขากวาดมองเรือนกายขาวผุดผ่องกลางแสงเทียนแดงอย่างไม่ปิดบังความปรารถนาแม้แต่น้อย หลิงเซียวไม่เคยถูกใครมองเช่นนี้มาก่อน หัวใจเต้นรุนแรงจนเจ็บไปทั้งหน้าอก

ฝ่ามือใหญ่ลูบผ่านทรวงอกนาง ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความร้อนแรงของเขาทำให้นางสะท้าน หลิงเซียวหอบหายใจถี่ขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเขาประทับจุมพิตกลับขึ้นมาที่ริมฝีปากอีกครั้งอย่างหนักแน่น

“อื้อ…” นางครางเสียงแผ่ว ร่างนุ่มเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงทุกครั้งที่เขาแตะต้อง มือเขาไม่หยุดกอดรัดร่างน้อยไว้ใกล้ตัวขึ้นเรื่อย ๆ

“อื้อ…ท่านแม่ทัพ…ท่านเบาหน่อย…” ขาเรียวของนางสั่นจนหนีบเข้าหากันโดยไม่ตั้งใจ แต่เขากลับสอดขาแกร่งขวางเอาไว้อย่างง่ายดาย

“ข้าเบาได้เท่านี้” เขาตอบชิดหูด้วยเสียงพร่า

หลิงเซียวถึงกับสะดุ้ง ร่างน้อยดิ้นเล็กน้อยเพราะสัมผัสที่ลื่นไหลขึ้นเรื่อย ๆ จนต้องโอบรอบไหล่เขาไว้โดยไม่รู้ตัว เฟิ่งเยี่ยนยิ่งยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ

“อา…ท่านแม่ทัพ…เดี๋ยว…” นางพยายามห้าม ทั้งเสียง ทั้งลมหายใจสั่นระรัว

แต่ยิ่งได้ยินเสียงเรียกชื่อนั้น อารมณ์ของเฟิ่งเยี่ยนกลับยิ่งพุ่งสูงนางดึงหน้าเขาให้มองกันตรง ๆ ดวงตาคมของเขามีเพียงนาง และความปรารถนาที่ปิดไม่มิด

“หยุดห้ามเสียที เจ้าคือสตรีของข้า ต้องทำใจ ข้าเป็นเช่นนี้ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้…เจ้าก็ต้องอดทน หลิงเซียว”

เขาก้มลงจุมพิตอีกครั้ง รุนแรงจนทำให้นางแทบลืมหายใจ มือของเขาเลื่อนลงลูบเอวอรชร แล้วลูบไล้ลงไปยังต้นขาอ่อนนุ่ม นางสะท้านเฮือกตั้งแต่ปลายนิ้วแตะสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวของตน

“อ๊า…” ใบหน้าของนางร้อนวูบวาบไปทั่วร่างยามปลายนิ้วเรียวยาวบดขยี้ที่ยอดเกสรบุปผาของนาง

“รู้สึกหรือไม่? เจ้าเสียวไหม” เขากระซิบต่ำ ก่อนจะกดสัมผัสลึกกว่าเดิมตรงจุดที่ทำให้นางอ่อนแรงที่สุด

“อ๊ะ…ท่านแม่ทัพ!” นางอุทานเสียงหวาน สะท้านจนเกร็งทั้งกาย ความร้อนแล่นวูบจากท้องน้อยลงไปลึกกว่าเดิม

เขาขยับถี่ขึ้นขึ้นเรื่อย ๆ แม้จะไม่บรรยายอย่างโจ่งแจ้ง แต่ความรู้สึกสับสน หวั่นไหว และความร้อนแรงของเหตุการณ์ยังคงครบถ้วนทุกจังหวะ

หลิงเซียวเกิดมาสิบหกปีไม่เคยรู้เลยว่าเพียงสัมผัสแบบนี้จะทำให้นางรู้สึกเสียวซ่านได้ถึงเพียงนี้!