All Chapters of ท่านแม่ทัพหย่ากับข้าเถอะ! : Chapter 1 - Chapter 10

บทนำ“ว่าอย่างไรเจ้าค่ะ ข้าแพศยาที่ตรงใด?”เสียงของหลิงเซียวสั่นแต่หนักแน่น นางถามด้วยเหตุด้วยผลไม่ใช่ประชด แม้จะหวาดกลัวแต่ก็ไม่ยอมก้มหน้าอีกต่อไป หากเขาไม่พูด นางก็ไม่มีวันรู้เลยว่าตนทำผิดสิ่งใด ถึงต้องถูกเขาจับกดน้ำจนเกือบตายเมื่อครู่ไม่พอยังถูกสามีด่าด้วยถ้อยคำต่ำช้าเช่นนั้นเฟิ่งเยี่ยนกัดกรามแน่น เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ ก่อนเสียงต่ำลึกของเขาจะดังขึ้นทีละคำ “เจ้ามันแพศยาทั้งตัว! แพศยาไปถึงสันดานของเจ้าอย่างไรเล่ากู้หลิงเซียว!”หลิงเซียวชะงักงัน นางเบิกตากว้าง ไม่อยากเชื่อว่าคำเหล่านี้ออกจากปากของผู้เป็นสามีที่นางภักดีมาตลอดสามเดือนเศษ “มันจะเกินไปแล้วนะ สวีเฟิ่งเยี่ยน!”“เกินไปหรือ? เจ้ามันปีศาจจิ้งจอกมากเล่ห์กล! เจ้าเพิ่งแต่งเข้ามาได้เพียงสามเดือนหากไม่ล่อลวงให้ท่านปู่เขาจะยก ‘เหอเซียงหยู่’ ให้เจ้าดูแลเช่นนี้หรือ ใครขัดก็ไม่ฟัง แล้วเจ้าจะยังกล้าบอกว่าข้ากล่าวเกินไปอีกหรือ!”“เล่ห์กลอะไรของท่านกัน! ท่านปู่ยกให้ข้าเองต่างหาก!” หลิงเซียวแผดเสียงออกมาด้วยความโกรธที่อัดแน่นในอกเฟิ่งเยี่ยนหัวเราะในลำคอ เสียงต่ำเยียบเย็น รอยยิ้มที่มุมปากกลับเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “เจ้าเล่นงิ้วเก่งนักก

ตอนที่ 2ลมยามค่ำพัดผ่านระเบียงเรือนหอ เรือนเหลียนฮัว ซึ่งแยกจากเรือนหลักทางฝั่งซ้ายของจวนติ้งถิงโหว เป็นเรือนส่วนตัวของ สวีเฟิ่งเยี่ยน ที่ติ้งถิงโหวบังคับให้หลานชายหัวดื้อย้ายเข้ามาอยู่หลังจากเขากลับมาจากชายแดน ซึ่งก็เป็นเวลากว่าสามปีแล้วหลิงเซียวนั่งนิ่งอยู่นานจนเมื่อย แต่ไม่กล้าขยับไปไหน เดิมทีเผยโหย่ว สาวใช้ที่ติดตามนางลงจากบนเขาไท่ซานอยู่ด้วยมาตลอดหนึ่งปี ทว่าไม่กี่วันก่อน นางอนุญาตให้อีกฝ่ายแต่งงานกับคนรักเช่นท่านมือปราบแห่งศาลต้าหลี นามอวี่ สือซาน ไปแล้ว เพราะหลิงเซียวไม่รู้อนาคตตนเองในจวนแห่งนี้เลยไม่อยากรั้งสาวใช้ที่นับถือราวพี่สาวไว้ข้างกายอีกฝ่ายแต่งไปกับบุรุษที่มีอนาคตสดใสดีกว่า ดังนั้นใยยามนี้นางจึงเหลือตัวคนเดียวจริง ๆ สินเดิมก็น้อย สาวใช้จากบ้านเดิมไม่มี นางช่างเป็นสะใภ้ใหม่ที่จนเสียจริงคิดแล้วเหมือนจะขำ แต่ก็ขำไม่ออก พอนึกถึงเผยโหย่วกับสือซานก็อดอิจฉาพวกเขาทั้งสองไม่ได้ ทั้งคู่พบรักกันตั้งแต่หกเดือนก่อนหลังลงจากที่นางถูกท่านย่าส่งคนไปรับลงเขามาอยู่จวนกู้ ถึงเผยโหย่วเกิดและเติบโตในชนชั้นทาส แต่สุดท้ายกลับได้ออกเรือนกับบุรุษที่รักและรักนางตอบ…บางครา หลิงเซียวก็อยากเป็

ตอนที่ 4สวีเฟิ่งเยี่ยนย่อมเห็นชัดว่าเจ้าสาวตัวน้อยกำลังสั่นระริกเพียงใด ยิ่งเห็น…เขายิ่งไม่คิดผ่อนแรง ความร้อนจากจุมพิตและการรุกเร้าของเขาทำให้หลิงเซียวหายใจถี่จนแยกไม่ออกว่าเสียงไหนเป็นของผู้ใด นางหลับตาแน่น ปล่อยใจลอยไปกับคลื่นความวาบหวามที่พุ่งขึ้นไม่รู้จบแรงสัมผัสของเขาไล่เร่งขึ้นอย่างเอาแต่ใจจนหลิงเซียวเผลอร้องออกมา “อ๊ะ…ท่านแม่ทัพ…ข้าไม่ไหวแล้ว…”ร่างบอบบางโค้งเกร็ง มือกำผ้าปูเตียงแทบขาด ส่วนเฟิ่งเยี่ยนกลับมองภาพนี้ด้วยแววตาคมที่ทั้งหิวกระหายและพอใจ เขาโน้มกายลงต่ำ ลมหายใจร้อนกรุ่นรดผิวเนื้ออ่อนของนางจนสะท้านเฮือก“งั้นก็ปล่อยออกมาให้ข้าสิ เซียวเอ๋อ” เสียงห้าวของเขาดุดันจนใจนางแทบเต้นผิดจังหวะ“ท่าน…ท่านจะทำอะไรอ๊ะ!”คำถามของนางถูกกลืนหายเมื่อเขาก้มลงใกล้เกินคาดที่ส่วนนั้นของสตรี ทั้งที่นางเพิ่งแตกสลายด้วยนิ้วของเขายังไม่ทันหายใจปกติเจ้าบ่าวของนางมอบสัมผัสที่แปลกและน่าตกใจด้วยปลายลิ้นสอดรับกับนิ้วแกร่งที่กลางบุปผาของนางจนนางเผลอหลุดครวญครางเสียงหวานออกมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่อาจห้ามได้ มือเล็กที่ตั้งใจจะดันเขาออกกลับเผลอกดศีรษะแกร่งของเขาให้แนบแน่นกว่าเดิมเสียอีก“เสร็จให้ข้า เ

ตอนที่ 6หลังรับประทานอาหารมื้อแรกในฐานะฮูหยินแห่งเรือนเหลียนฮัวเสร็จ หลิงเซียวรู้สึกเหมือนวิญญาณที่หลุดลอยออกจากร่างไปในคืนเข้าหอกำลังค่อย ๆ กลับคืนร่างอีกครั้ง“ฮูหยินเจ้าค่ะ” กุ้ยอิงวางชาร้อนลงเบื้องหน้า ทำสีหน้าปั้นยากอยู่มาก เพราะกลัวว่าตนเองพูดออกไปฮูหยินใหม่ของตนจะเสียใจ“ตั้งแต่เช้าแรกหลังวันแต่งงาน ท่านแม่ทัพออกไปค่ายองครักษ์หน่วยอวี้หลินตั้งแต่ยามต้นยามเฉินเขาก็ยังไม่กลับมาเลยเจ้าค่ะและเอ่อ...คาดว่าจะไม่กลับมาอีกหลายวัน”ช้อนในมือหลิงเซียวแทบหลุด ไม่ใช่เพราะเสียใจแต่นาง ยินดีแทบโห่ร้อง “เจ้าว่าอย่างไรนะกุ้ยอิงพูดอีกครั้งสิ”นางถามซ้ำเพื่อให้แน่ใจ น้ำเสียงกลับสดใสกว่าที่ตั้งใจจะควบคุมไว้ไม่ให้เผยความดีใจออกไปให้สาวใช้ทั้งสามได้เห็นกุ้ยอิงพยักหน้ายืนยันสงสารเจ้านายใหม่เหลือเกินสตรีใดเล่าจะไม่เสียใจที่สามีทอดทิ้งไปตั้งแต่วันแรกหลังผ่านคืนเข้าหอจนป่านนี้ยังไม่กลับมาแล้วคงไม่กลับมาอีกนาน ท่านแม่ทัพช่างใจร้ายเกินไปนัก“เจ้าค่ะ พี่อู่ถง ทหารรับใช้คนสนิท เพิ่งมาเอาชุดเปลี่ยนไปให้ท่านแม่ทัพเมื่อครู่ก่อนที่ฮูหยินจะตื่น”ริมฝีปากเล็กคลี่ยิ้มทันที แบบห้ามไม่อยู่ “ดียิ่ง…”แล้วหลิงเซียว

ตอนที่ 8“ยังจะยืนเซ่ออยู่ทำไม รีบไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบ แล้วสั่งให้คนจัดสำรับเย็นด้วย!” หลังยืนจ้องหน้ากันไปมาครู่หนึ่งสวีเฟิ่งเยี่ยนก็หมดความอดทนก่อนจึงเอ่ยสั่งการฮูหยินคนงามของตนเองเสียงเข้ม“หรือมารดาเจ้าไม่เคยสอนรึว่าควรปรนนิบัติสามีอย่างไรในยามสามีกลับถึงเรือน?”คำว่า มารดาเจ้าไม่สอนรึ เหมือนหอกแหลมพุ่งเข้าปักแทงกลางหน้าอกของหลิงเซียว หญิงสาวสะอึก นางไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์ แต่การถูกลากชื่อผู้ล่วงลับมาดูหมิ่นเช่นนี้ ต่อให้ใครก็ทนไม่ได้ความเย็นแล่นขึ้นตามสันหลัง ราวคมมีดไล่ผ่านข้อกระดูก นางกำมือแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว กุ้ยหนิง กุ้ยชิง และกุ้ยอิง ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หน้าซีดเผือดเหมือนถูกโยนลงบ่อน้ำแข็ง ไม่มีใครกล้าขยับ เสียงลมยังเงียบกลืนไปกับบรรยากาศร้อนรุ่มของแม่ทัพสวีสวีเฟิ่งเยี่ยนกลับยืนนิ่ง ริมฝีปากยกยิ้มหยัน มองนางราวแมลงตัวเล็ก ๆ ที่กล้าขวางทางเขา แววตาที่เคยมองเขาราวกับเป็นอากาศของกู้หลิงเซียวเริ่มเผยโทสะออกมาแล้วชายหนุ่มรู้สึกพึงใจยิ่งแต่เขาเป็นผู้ใดจะเผยความในใจให้นางเห็นไม่ได้แววตาจึงยังคงเย็นเฉียบเหมือนแช่ในน้ำแข็งจับจ้องหลิงเซียวไม่กะพริบ ก่อนจะซ้ำเติมด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นกว่าเด