บทที่ 10

"น้องพี่ เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน พี่เคยบอกเจ้าแล้วไงว่ายินดีจะทำให้เจ้ากับท่านอ๋องสุขสมหวัง วันนี้จึงมาด้วยตนเอง เหตุใดเจ้าถึงยังเข้าใจพี่ผิดเล่า หากใครไม่รู้ก็คงคิดว่าเจ้าจงใจพูดเช่นนี้ ข้าล่ะรู้สึกน้อยใจจริงๆ" ซูเนี่ยนก้มหน้า ท่าทางเศร้าสร้อย

เดิมซูเนี่ยนก็งดงามตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว ในยามนี้เมื่อได้เห็นรูปร่างหน้าตาแล้ว จู่ๆ ทุกคนก็รู้สึกว่าสตรีที่งามอันดับหนึ่งในต้าสุยเมื่อยืนอยู่ข้างๆ ซูเนี่ยนก็ดูธรรมดา

ซูเยียนหรันกัดฟัน เหตุใดซูเนี่ยนที่โง่เขลาถึงได้เปลี่ยนไป หากเป็นเมื่อก่อนนางคงเถียงข้างๆ คูๆ ออกมาแล้ว ยิ่งเถียงมากเท่าไร ทุกคนก็จะยิ่งคิดว่านางกำลังปกปิดความผิด อีกทั้งถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับฉู่อี้หาน ซูเนี่ยนก็ต้องระเบิดความโกรธออกมาแล้ว เหตุใดถึงได้สุขุมขนาดนี้ ทั้งยังจะทำให้นางสมปรารถนาอีก

"เด็กๆ พระชายาสุขภาพไม่ดี มาพาพระชายาลงไปพักฟื้นเถิด" ฉู่อี้หานกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

"ท่านอ๋อง ต่อให้หม่อมฉันจะไม่สบายสักเพียงใดแต่ก็ต้องการเห็นท่านกับน้องสาวกราบไหว้ฟ้าดินด้วยกันนะเพคะ หม่อมฉันคือชายาเอก หากน้องสาวไม่ยกชาให้หม่อมฉัน มันจะไม่เป็นการผิดธรรมเนียมหรือเพคะ" ซูเนี่ยนมีท่าทางลำบากใจ เหมือนว่ากำลังคิดเพื่อทั้งสองคนอยู่

"ท่านอ๋อง" ซูเยียนหรันมองดูอ๋องหลีด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน

"เช่นนั้นก็ลำบากพระชายาแล้ว" ฉู่อี้หานสีหน้าเฉยเมย

"เช่นนั้นก็เริ่มกันเลยเถิด ข้าอยากจะดื่มชาของน้องสาวแล้ว" น้ำเสียงของซูเนี่ยนราบเรียบ นั่งตัวตรงพลางมองไปยังซูเยียนหรัน

เมื่อก่อนอยู่ที่บ้านซู ชงชารินชาล้วนเป็นหน้าที่ของเจ้าของร่างเดิม วันนี้นางต้องการให้ซูเยียนหรันยกชาให้นาง แม้จะไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องอดทนอดกลั้นไป!

"เจ้าค่ะ"

พอขยิบตาให้สาวใช้ที่อยู่ข้างกายแล้ว ซูเยียนหรันก็รับจอกชาจากสาวใช้มาอย่างนุ่มนวล แล้วคุกเข่าอยู่ข้างๆ ซูเนี่ยน พลันจิกเล็บเข้าไปในมือของตนเอง ซ่อนเร้นนัยน์ตาที่อาฆาต

ซูเนี่ยนนังคนชั้นต่ำนี่ วางตัวสูงส่งเช่นนี้ให้ใครดูกัน

มองจอกชาที่อยู่ในมือ ซูเยียนหรันก็เม้มริมฝีปาก

ซูเนี่ยนสังเกตการเคลื่อนไหวของซูเยียนหรันตลอดเวลา เห็นท่าทางของนางแล้ว ก็พอจะคาดเดาได้ว่านางจะทำอะไร

ซูเนี่ยนยื่นมือออกไป ทำเหมือนจะรับจอกชามา ฉวยโอกาสในตอนที่ซูเยียนหรันไม่ทันระวัง แล้วก็ดึงมือกลับมา

ซูเยียนหรันชะงักไป น้ำชาที่ลวกทำให้นางกรีดร้องออกมา

เดิมนางอยากจะทำให้เหมือนว่าเป็นความผิดพลาดของซูเนี่ยนที่ทำชาหก แต่กลับไม่คิดเลยว่าซูเนี่ยนจะไม่ได้ยื่นมือออกมารับ

ไม่รอให้นางโมโหเดือดดาลขึ้นมา ซูเนี่ยนก็พูดขึ้นมาในทันที " น้องพี่นี่เจ้าทำอะไร พี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ นี่ยังไม่ทันได้ยื่นมือออกไปเลย ชาจอกนี่ก็ร่วงหล่นเสียแล้ว คงจะไม่ได้มีเจตนาจะใส่ร้ายพี่หรอกใช่ไหม"

ดวงตาของซูเนี่ยนเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

จิ้งคังขมวดคิ้ว กลอุบายเล็กน้อยของสตรีนางเข้าใจดี แต่ซูเยียนหรันผู้นี้มีความอดทนอดกลั้นน้อยไปหน่อย

"ข้า..."

ซูเยียนหรันกัดฟัน รับรู้ได้ถึงสายตาของฉู่อี้หานกับจิ้งคังที่มองมาอย่างหยั่งเชิง จึงกล่าว "ขออภัยด้วยท่านพี่ ชานี่ร้อนเกินไป น้องจึงถือไว้ไม่มั่นคง"

"เอ๋ ชาร้อนขนาดนี้ ข้าคงไม่มีโชคได้ลิ้มรสจริงๆ " ซูเนี่ยนถอนหายใจ

"ใช่ ก็เหมือนท่าทางที่เสแสร้งของนาง ชาร้อนขนาดนั้นยังจะให้คนอื่นดื่ม มีเจตนาร้ายชัดๆ"

บนที่นั่งแขก สตรีที่ดูอาจหาญคนหนึ่งนั่งกอดอกอยู่ แสดงสีหน้าดูแคลน

"หลินเอ๋อร์ อย่าพูดจาเหลวไหล"

สตรีที่อยู่ข้างๆ ดุเบาๆ

หลิวหลินเป็นบุตรีที่เกิดจากฮูหยินเอกของท่านแม่ทัพ เป็นบุตรีเพียงคนเดียวในจวนแม่ทัพที่อยู่มาถึงสามราชวงศ์แล้ว ปกตินางพูดอะไรจะไม่มีใครกล้าค้าน แน่นอนว่าตอนนี้ก็มิอาจค้านได้ ในเมื่อทุกคนตาก็ไม่ได้มืดบอด

"พระชายา จัดการพอควรแล้วก็ควรหยุด" ท่าทางของฉู่อี้หานดูเหนื่อยหน่าย มีความโกรธอยู่บนใบหน้าด้วยเล็กน้อย

ซูเนี่ยนเหลือบมองฉู่อี้หาน รู้สึกดูแคลนอยู่ในใจ ความสนุกยังไม่จบนะ

"รีบรินชาจอกใหม่ให้พระชายารองเร็วเข้า" องค์หญิงจิ้งคังสั่งหมัวมัวที่อยู่ข้างๆ นาง

หมัวมัวผู้นั้นเข้าใจดี จึงรินชาอุ่นๆ จอกใหม่ให้ซูเยียนหรัน

"ท่านพี่ เชิญดื่มชา หากต่อไปน้องทำอะไรที่มิถูกมิควรก็หวังว่าท่านจะให้อภัย" ครานี้ซูเยียนหรันประพฤติตัวดีขึ้นมาก

"ได้สิ" ซูเนี่ยนพยักหน้า กล่าวอย่างใจดี

นางต้อง 'รวบยอดทั้งหมด' จะค่อยๆ คิดบัญชีกับนาง

ครั้งนี้ซูเยียนหรันมองดูมือที่ยื่นออกมาของซูเนี่ยนอย่างระมัดระวัง ส่งจอกชาให้ซูเนี่ยนและกำลังคิดจะปล่อยมือ

ทางฝั่งของซูเนี่ยนก็ปล่อยเข็มเงินออกมาจากแขนเสื้อ พุ่งตรงไปแทงมือของซูเยียนหรัน

ตอนนี้ซูเยียนหรันกำลังบังซูเนี่ยนอยู่ ทุกคนจึงไม่เห็นการเคลื่อนไหวของซูเนี่ยนรวมถึงฉู่อี้หานด้วย

ซูเยียนหรันรู้สึกเจ็บที่มือ เหตุเพราะชาจอกนั้น สายตาของทุกคนจึงจับจ้องมาที่ซูเนี่ยน