ตอนที่45 แผนการของมารดา

เดิมทีหลัวหยางก็มีคนในใจเอาไว้อยู่แล้ว ทว่าไม่อยากให้เหล่าขุนนางคิดว่าเขาเห็นแก่คนใกล้ตัวจึงยังมิได้พูดออกมา และอีกอย่างเขาก็อยากฟังความคิดเห็นของขุนนางเหล่านี้ด้วย เพราะอย่างไรพวกเขาก็อยู่เคียงข้างช่วยจัดการดูแลเมืองยามเขาไม่อยู่ โดยไม่เคยละทิ้งเขาและชาวเมืองไปไหน ดังนั้นเขาจึงไม่อยากตัดสินใจอันใดข้ามหน้าข้ามตาผู้อาวุโสเหล่านี้มากนัก

“พวกเจ้าพูดมาเถอะ ว่าผู้ใดเหมาะสมที่จะเป็นเจ้าเมืองฟางตง หรือหากมีผู้ใดอยากอาสาไปเป็นเจ้าเมืองฟางตงก็บอกข้ามาได้เลย”

เหล่าขุนนางอาวุโสมองหน้ากันอีกครั้ง ส่วนขุนนางวัยกลางคนไปจนถึงวัยหนุ่มได้แต่ยืนนิ่ง เพราะพวกเขารู้ดีว่าตนเองนั้นยังไม่มีอำนาจมากพอที่จะเสนอความคิดนี้ และไร้ความสามารถที่จะอาสาไปเป็นเจ้าเมืองฟางตง เมื่อไม่มีผู้ใดยอมเอ่ยผู้ว่าการเมืองจึงตัดสินใจเป็นคนเอ่ยเอง

“ที่จริงพวกข้าน้อยก็ได้คิดปรึกษาหารือกันเอาไว้บ้างแล้ว แต่ทว่ากลัวเอ่ยออกไปแล้วท่านโหวจะหาว่าพวกข้าน้อยกลัวตาย คิดจะยกเรื่องอันตรายให้เหล่าแม่ทัพ ที่จริงความตายสำหรับพวกข้าน้อยนั้นหาได้เป็นเรื่องใหญ่ไม่ แต่หากไม่อาจปกป้องเมืองฟางตงที่ท่านโหวอุตส่าห์ทุ่มแรงกายทำศึกตีมาได้ นั้นถึงจะถือเป็น