บทที่ 14 เอาองค์ชายที่แสนดีของข้าคืนมา

ขบวนเดินทางยังดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ บรรยากาศภายในรถม้ายามนี้กำลังมาคุประหนึ่งดวงตะวันแผดเผา

จินชางหลงกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นเป็นเท่าตัว ตอนนี้จิตใจของเขามันกระเจิดกระเจิงจนควบคุมเอาไว้ไม่ได้ เฉินอิ้งถงตกใจมากเพราะไม่คิดว่าคนป่วยจะแรงเยอะเพียงนี้

“องค์ชายปล่อยหม่อมฉันก่อนดีหรือไม่เพคะ”

ชายหนุ่มกัดฟันแน่น เขารู้เพียงว่ากลิ่นกายของหญิงสาวมันยิ่งสร้างอารมณ์เดือดปะทุขึ้นกลางใจ จินชางหลงยังคงไม่ยอมปล่อย วันนี้เขาต้องรู้ให้ได้ว่านางวางยาเขาหรือไม่

“เช่นนั้นเจ้าก็บอกข้ามาก่อน ว่าเหตุใดข้าจึงรู้สึกเช่นนี้”

เฉินอิ้งถงถอนหายใจอย่างนึกปลดปลง “องค์ชายเพคะ พระองค์คงไม่เคยใกล้ชิดสตรีมาก่อนกระมัง”

ลูกกระเดือกกลางลำคอของเขาขยับ “เจ้าอย่ามาเดาส่งเดช”

เสียงใสหัวเราะคิกคัก ทั้งที่เอวของนางแทบจะขาดคามือของเขาอยู่รอมร่อ “เช่นนั้นไยพระองค์จึงตื่นตัวเช่นนี้เล่า”

จินชางหลงหน้าแดง เขาเติบโตมาด้วยร่างกายที่อ่อนแอโดยตลอด ความรู้สึกประหลาดเหล่านี้จึงไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นั่นจึงเป็นเหตุให้เขารู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

“องค์ชาย…” เสียงเนิบช้าดังลอดเข้ามาด