All Chapters of นอกบทนางร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

“เห็นกงกงบอกว่าอาหารพวกนี้เจ้าเป็นคนทำทั้งหมด”“เพคะ หม่อมฉันทำเอง รสชาติไม่ถูกปากองค์ชายหรือเพคะ”“แม่นางเฉินเข้าใจผิดแล้ว รสชาติที่เจ้าทำถูกปากข้ามาก แต่เดิมข้าคิดว่าเป็นพ่อครัวของทางโรงเตี๊ยม เสด็จย่าของข้าชื่นชอบการชิมอาหารและขนมหวานเป็นที่สุด เดิมทีหากเสร็จเรื่องข้าคิดจะเชิญพ่อครัวเดินทางไปวังหลวงด้วยกัน แต่ในเมื่อเป็นเจ้า ข้าเองก็ไม่อยากรบกวน เพียงแต่สูตรอาหารเหล่านี้สามารถขายให้ข้าได้หรือไม่”“องค์ชายเพคะ อาหารที่หม่อมฉันทำไม่มีสูตรตายตัว จึงไม่อาจทำตามพระประสงค์ของท่านได้”กงกงได้ฟังก็หน้าถอดสี “เจ้านี่ช่างเหิมเกริมนัก องค์ชายอุตส่าห์ลดตัวออกปากตรัสกับเจ้า แต่เจ้ากลับ…”“กงกง” จินชางหลงปรามกงกงค้อมศีรษะพลางหลุบเปลือกตาลงหน้าสลดเฉินอิ้งถงยิ้มไปจนถึงดวงตา “ข้าน้อยยังพูดไม่จบ กงกงก็เร่งตัดสินเสียแล้ว”เหยียนอ๋องที่นั่งเงียบมานานพลันเอ่ย “เจ้าช่างลูกไม้เยอะจริงเชียว เรื่องขวางขบวนวันก่อนอย่าคิดว่าข้าดูไม่ออกว่าเจ้าจงใจ”เฉินอิ้งถงไม่ได้ตกใจที่เหยียนอ๋องมองออก นางทราบอยู่แล้วว่าเขาเป็นพระเอกธงแดงที่มองผู้อื่นได้อย่างทะลุปรุโปร่ง“อย่างไรหม่อมฉันก็ต้องขอบพระทัยท่านอ๋องที่ไม่ละเลยช

เช้านี้จึงเป็นวันที่บรรยากาศสดใสนัก เพราะเฉินอิ้งถงไม่ต้องเร่งทำหมั่นโถวไปขายในตลาดเฉกเช่นทุกวัน นางจะนั่งกินนอนกินให้หนำใจไปเลยงานบ้านในส่วนของเฉินอิ้งถงสองแม่ลูกก็ทำจนเรียบร้อย ทว่าอยู่เช่นนี้มาครึ่งค่อนวันก็รู้สึกเบื่อหน่ายอยู่บ้าง“ถงเอ๋อร์ จะไปที่ใดหรือเหตุใดเจ้าไม่พักผ่อนให้ดี ๆ”วันนี้เฉินจิ้นซงหยุดงานหนึ่งวัน เขาจึงไม่ได้ออกไปทำหน้าที่อาลักษ์ที่ท่าเรืออีก ส่วนสองแม่ลูกเร่งทำงานบ้านเสร็จก็ร้องโอดโอยดั่งหมูถูกเชือดวันนี้จึงไม่มีผู้ใดออกไปหาเงินสักอีแปะ ทั้งที่ข้าวสารกรอกหม้อก็แทบไม่มีจะกิน“ท่านลุงข้าอยากขึ้นเขาเจ้าค่ะ เผื่อว่าจะได้ของป่ามาขาย”“เช่นนั้นให้จิงเอ๋อร์ไปเป็นเพื่อนดีหรือไม่”เฉินอิ้งถงเร่งปฏิเสธ “ข้าไปผู้เดียวคล่องตัวกว่า นางไปก็รังแต่เป็นตัวถ่วง”เฉินจิงขบฟันแน่น “ท่านพ่อ ดูนางสิเจ้าคะ ทำอย่างกับข้าอยากไปกับนางอย่างนั้นแหละ”เฉินอิ้งถงแค่นยิ้มจากนั้นก็แบกตะกร้าไม้ไผ่สานจากไปโดยไม่คิดเหลือบแลผู้ใดอีก เฉินจิงยังคงฟ้องบิดาไม่หยุดปาก เสียงโหวกเหวกเช่นนี้หญิงสาวได้ยินจนเกิดเป็นความเคยชินเสียแล้ว“อ้าว อาถงจะไปไหนหรือ” เสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้นเฉินอิ้งถงยิ้ม “ข้ากำล

นัยน์ตาคมเข้มเหลียวมองต้นเสียง “ไม่มีอะไร เจ้าอย่าได้ใส่ใจ”“อ้อ” จินชางหลงลดสายตามองสตรีที่นั่งคลุกฝุ่นด้วยสีหน้าประหลาดใจ นางจับจ้องเขาแทบไม่วางตาแววตาหวานเชื่อมเช่นนี้เป็นเหตุให้เขาขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง ชายหนุ่มเร่งปล่อยม่านลงด้วยความรวดเร็ว มือถูกย้ายมาวางบนตักพร้อมกับขยำผ้าเนื้อดีจนเกิดรอยยับย่น“องค์ชาย เกิดประชวรตรงไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ” กงกงที่คอยปรนนิบัติองค์ชายห้าจินชางหลงอย่างใกล้ชิดมองสีหน้าแปลกประหลาดของเขาด้วยความเป็นห่วง“เปล่า”ได้ยินเช่นนี้กงกงก็ผ่อนลมหายใจโล่งอกเสียงจากด้านนอกดังขึ้นอีกครั้ง“จะทะเลาะกันข้าไม่ว่า แต่เหตุใดต้องมาขวางทางข้า หากเกิดเรื่องกับน้องชายข้า ข้าจะตัดศีรษะพวกเจ้าทุกคน”ฝานฟ่านที่กำลังคิดแก้ต่างพลันหมอบกายลงอีกครั้ง “ท่านอ๋องกระหม่อมไม่รู้ว่าท่านจะเสด็จผ่านทางนี้ ก็เลย…”นัยน์ตาคมกริบตวัดมองเข้ม “…เจ้าก็เลยรังแกสตรีไร้ทางสู้ไม่สนถูกผิดอย่างนั้นหรือ”เฉินอิ้งถงที่แสร้งค้อมศีรษะกายสั่นสะท้านลอบอมยิ้มเหยียนอ๋องผู้นี้แม้จะเป็นพระเอกธงแดงทว่ากลับไม่ไร้ศีลธรรมเสียทีเดียว แน่น

เฉินอิ้งถงยิ้มกริ่ม ในที่สุดเหยื่อที่นางวางล่อเอาไว้ก็ทำงานแล้วเจ้าชายขี่ม้าขาวของข้ามาแล้ว มาตรงเวลาเป๊ะ!แต่แล้วเมื่อหญิงสาวหมุนกายกลับริมฝีปากที่ยกโค้งก็หุบฉับลงเดี๋ยวนั้น สีหน้าชวนฝันพลันเลือนหายไปหลายส่วนไม่ใช่เขางั้นเหรอ…เฉินอิ้งถงรู้สึกคล้ายกับฟ้ากำลังถล่มลงตรงหน้า เหตุใดมารยาหญิงของนางจึงใช้ไม่ได้ผล หรือใบหน้าตอนนี้ยังงดงามไม่เพียงพอมัดใจบุรุษชายหนุ่มร่างสูงสาวเท้าเข้ามาด้านในด้วยท่วงท่าองอาจ ทุกคนต่างให้ความสนใจเขาเป็นจุดเดียว ไม่มีใครรู้จักหรือคุ้นตาเขาสักรายฝานหงจื้อเลิกคิ้ว “เจ้าเป็นใคร อย่าบอกว่าเป็นพวกเดียวกันกับนาง”เจ้าของใบหน้าคมเข้มยกยิ้มมุมปาก ชายหนุ่มเมินคำถามของฝานหงจื้อจนอีกฝ่ายรู้สึกโมโห ร่างสูงประสานมือค้อมกายเล็กน้อยให้กับเจ้าหน้าที่ว่าความพอเป็นพิธี“ข้าก็แค่ผ่านมาทางนี้พอดี เรื่องโจ่งแจ้งเพียงนี้ไม่อยากยื่นมือเข้าสอดก็ยังยาก”  บรรดาชาวบ้านที่ได้ยินล้วนสะดุ้งโหยงละอายใจ วาจาของชายปริศนาผู้นี้ช่างจี้ใจดำเสียจนทุกคนรู้สึกกระอักกระอ่วน&

เฉินอิ้งถงควบม้าตรงเข้ามาในหมู่บ้าน ชาวบ้านที่เห็นล้วนมองตามตาไม่กะพริบ ทุกครั้งที่หญิงสาวเดินสวนทางไปมาพวกเขาต้องทักทายพร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า ทว่าหนนี้หญิงสาวมาไวไปไวจนเห็นเพียงฝุ่นลอยฟุ้ง“นั่น ๆ ถงเอ๋อร์มิใช่รึ นางขี่ม้าผู้ใดมากันเล่า” ชายชราเอ่ยกับภรรยาที่กำลังจับจูงกันไปตามเส้นทาง พลางปัดฝุ่นผงพัลวัน“ตาเฒ่าเจ้าตาฝาดแล้วหรือไม่ ตอนนี้ทุกคนต่างแร้นแค้นจะไปเอาม้าจากที่ใดมาวิ่ง อาจเป็นคนต่างถิ่นก็ได้”บทสนทนาไม่ทันได้รับคำตอบ ม้าตัวถัดไปก็ทะยานตรงเข้ามาประหนึ่งสายฟ้า สองสามีภรรยาเร่งประคองกันหลบไปข้างทางจ้าละหวั่นหญิงชราเอ่ยเสียงสั่น “นี่มันเกิดเรื่องใดขึ้นกันเล่า”“ไป ๆ ยายเฒ่า รีบกลับบ้าน นี่คงไม่ใช่พวกทางการมาไล่ที่ชาวบ้านอีกแล้วรึ”หญิงสูงวัยได้ฟังก็ตกใจ เพราะเมื่อก่อนก็เคยเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น หากชาวบ้านไม่รวมตัวกันปกป้องบ้านเกิด ป่านนี้คงได้กลายเป็นพวกไร้บ้านเร่ร่อนกันอยู่ข้างถนนแล้วหรอกหรือเฉินอิ้งถงที่ควบม้าอย่างรีบเร่งไม่ทันสังเกตครั้นเหลียวหลังเห็นสองตายายก็รู้สึกผิดที่ตนเล่นตะบึงจนสาดฝุ่นเข้าหน้าผู้อาวุโสทั้งสอง