ตอนที่ 1 ตกจากตรงไหน

ไป๋หลันตกลงมานานมาก ไม่ถึงพื้นสักที เธอรู้สึกว่าประหลาดจึงลืมตาดู แต่ลืมตาเท่าไรก็ลืมไม่ขึ้น เริ่มรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนและปวดหัวรุนแรง แต่ในที่สุดเธอก็ตกถึงพื้น

ตัวเธอกระแทกกับก้อนหินแข็งอย่างแรงจนปวดไปทั้งสะโพก มีเสียงตะโกนวุ่นวายรอบๆ ตัว แต่ฟังไม่ค่อยชัดว่าพูดอะไรกันบ้าง คราวนี้เธอพยายามลืมตาได้แล้ว แสงจ้าแสบตาจนต้องยกมือขึ้นมาบัง 

เหมือนว่าไป๋หลันจะล้มอยู่ข้างรูปปั้นหินที่มีลักษณะเหมือนโคมไฟ มิน่าถึงได้เจ็บมาก ไหล่ของเธอปวดร้าว ได้กลิ่นคาวเลือดด้วย

แต่เอ๊ะ !..เมื่อครู่เธอตกลงมาจากที่สูงไม่ใช่เหรอ เธอเจ็บก้นไม่ใช่เหรอ หรือว่าเธอเข้าใจผิด

“แย่แล้วววว ช่วยด้วย !!!..”

“กรี๊ดดดด...”

“ช่วยด้วยเจ้าค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย !” 

ภาพตรงหน้าของไป๋หลันค่อยๆ ชัดขึ้น หญิงสาวในชุดโบราณพลิ้วไหวกำลังวิ่งหนีสุนัขตัวหนึ่งอย่างน่าสงสาร สุนัขสีหม่นสกปรกตัวนั้นวิ่งเห่าอย่างบ้าคลั่งน้ำลายฟูมปาก ลิ้นห้อย ท่าทางดุร้าย แต่ไร้เรี่ยวแรง วิ่งโซเซ ขาหลังดูแล้วแปลกๆ หางลู่ตก 

ไป๋หลันรู้ทันทีว่าสุนัขตัวนั้นกำลังป่วย เพราะสมัยเด็กๆ ที่เธอยังอยู่บ้านนอกกับปู่ย่า มีเด็กข้างบ้านเคยถูกสุนัขแบบนั้นกัด เด็กคนนั้นก็ป่วยและตายในที่สุด เธอกลัวมากจึงจำได้ดี

เธอหันไปมองรอบๆ ที่นี่เป็นสวนแบบโบราณ มีผู้หญิงสาวสามคนใส่ชุดแบบโบราณสีเดียวกัน วิ่งไล่ตามสุนัขตัวนั้น ในมือมีไม้สั้นๆ ไล่ตี อีกคนจะใช้มือเปล่าจับตัวสุนัข และอีกคนก็แหกปากร้องขอให้คนช่วย มีหญิงอีกคนที่นั่งบนพื้นห่างออกไปเอาแต่ร้องไห้ ดูแล้วท่าทางอายุมากแล้ว

ระหว่างที่คนอื่นกำลังเดือดร้อนเพราะถูกสุนัขป่วยโรคกลัวน้ำวิ่งไล่ ไป๋หลันยังมีเวลาสำรวจรอบๆ เพราะแม้ทุกอย่างจะดูน่ากลัว แต่ภาพที่เธอเห็นกลับเหมือนภาพซีรีส์ที่กำลังสโลว์โมชัน

“ช่วยด้วย รีบไปตามใครมาช่วยสิ” หญิงคนที่นั่งร้องไห้อยู่ตะโกนราวกับจะเสียสติ มีผู้ชายใส่ชุดโบราณสีเก่าๆ วิ่งออกไปทางซุ้มประตู

ไป๋หลันพยายามลุกขึ้นเพื่อหาทางช่วยทำอะไรสักอย่าง แต่รู้สึกเวียนหัวอย่างหนัก ต้องใช้มือจับโคมเสาหินไว้ถึงจะยืนตัวตรงได้ และพอมองรอบๆแล้ว ด้านข้างของไป๋หลันเป็นบ้านทรงโบราณที่ราคาแพงมาก 

มองจากทางเข้าบ้าน เห็นชัดเจนว่าในนั้นมีหน้าไม้ขนาดใหญ่พร้อมลูกศรวางเด่นสง่าอยู่กลางบ้าน บนโต๊ะที่คล้ายหิ้งวางของ แต่เหตุการณ์ตรงหน้าถือว่าเป็นเรื่องฉุกเฉิน 

ไป๋หลันไม่ทันคิดอะไรมาก ด้วยความอยากช่วยคนจึงวิ่งไปหยิบหน้าไม้พร้อมลูกศรในบ้านหลังนั้นตามความเคยชิน และวิ่งออกมาดูสถานการณ์ เธอเห็นว่าหน้าไม้มีขนาดใหญ่มาก วัดด้วยสายตาคร่าวๆ ไป๋หลันคิดว่าตัวคันศรอาจกว้างเท่าผู้ใหญ่คนหนึ่งกางมือทั้งสองข้าง

และเพราะขนาดที่ใหญ่มาก ทำให้การขึ้นสายหน้าไม้จึงยากมากไปด้วย ไป๋หลันมองไปทางหญิงสาวที่กำลังวิ่งหนีสุนัข ตอนนี้ภาพไม่ได้สโลว์โมชันแล้ว ผู้หญิงคนนั้นกำลังหมดแรง สุนัขใกล้จะวิ่งถึงตัวเธอทุกที ไป๋หลันต้องตัดสินใจพาดหน้าไม้กับโคมหิน ยกเท้ายันปีกหน้าไม้ สองมือออกแรงทั้งหมดที่มีเพื่อดึงขึ้นสาย 

ทันทีที่ขึ้นสายรั้งได้เธอก็วางลูกศรลงไป ย่อเข่าให้ตัวหน้าไม้อยู่ในระดับสายตาเพราะเธอไม่อยากยกหน้าไม้ขนาดใหญ่นั้นขึ้นมา กลัวว่าถ้ายกขึ้นอาจเล็งเป้าคลาดเคลื่อนได้ จะเป็นอันตรายกับผู้หญิงที่กำลังวิ่งหนี จึงวางหน้าไม้กับเสาหินนั่นเสียเลย

เมื่อเล็งไปที่สุนัขตัวนั้นแล้วไป๋หลันก็เหนี่ยวไก ลูกดอกพุ่งตรงไปยังกลางลำตัวสุนัขอย่างแม่นยำ เพราะหน้าไม้มีขนาดใหญ่มาก สายขึงจึงยิ่งส่งให้ลูกศรพุ่งไปด้วยความแรงสูง ลูกศรขนาดใหญ่ปักไปที่ตัวสุนัข ลากตัวมันลอยไปไกลหลายเมตร แรงสะท้อนที่ส่งกลับมายังไป๋หลันก็รุนแรงไม่แพ้กัน 

“บันทึกที่ยอดเยี่ยมดดด” ในบันทึกความทรงจำของคุณ

ไหล่ที่ประสบความสำเร็จมาก่อนยิ่งเจ็บชัดเจนขึ้นบนไหล่ของเธอปวดร้าวมากกว่าเดิมหลายเท่าไป๋หลันหยี่ตาก่อนที่จะทำให้ยกหน้าไม้ออกยืนขึ้นดูผลงานของตัวเองได้อย่างมีประสิทธิภาพ

“ว้ายอิ” 

เหตุการณ์ที่วิ่งไล่ตีสุนัขอย่างรวดเร็วร้องตะโกนกับภาพตรงหน้าเพราะสุนัขตัวนั้นตายคาที่ดอกขนาดใหญ่และความรุนแรงของหน้าไม้ทำให้ไส้พุงและเลือดของสุนัขกระจัดกระจายส่งกลิ่นคาวมาไกลจนถึงตรงที่ไป๋หลันประเพณีที่คนของสุนัขไล่ล่าลงรองเท้าผ้าใบตัวสั่นด้วยระบบควบคุมแต่เธอปลอดภัย

ทุกสายตาหันมาทางไป๋หลันเธอถือแบนเนอร์อยู่อย่างเห็นได้ชัดก็คือรู้ว่าเธอสามารถยิงสุนัขในหน้าไม้นั้นยังอยู่ในมือเธอไปโหนรูปลอกได้ช่วยคนที่พิสูจน์ได้ด้วยหน้าไม้ใหญ่ขนาดนี้อาจดูรุนแรงกว่าเหตุแต่ช่วยคนไว้ได้จึงจะสำคัญที่สุด 

“กรี๊ดดดด หน้าไม้พระราชทาน !!!” เก่าแก่ที่ก่อนหน้าเอาแต่เป็นที่รู้จักอีกครั้งถึงขั้นสุดยอดเสียงและตำนานที่เล่าลง

'หน้าไม้พระราชทาน ?' ไป๋โหลนมองหน้าไม้ใน 

จุดเริ่มต้นดูดีๆ อีกครั้งเพื่อให้ช่างเป็นหน้าไม้ที่ประสบความสำเร็จและประสบความสำเร็จอย่างมากคล้องคอศรของไม้พิเศษขนาดเล็กๆ ลงไปทั้งคันและต่อเนื่องการต่อข้อด้วยเทคนิคแบบโบราณสายหน้าไม้ก็ทำหางม้าถักของแท้ทั้งยังลองใช้เคลือบได้เลยด้วยของโบราณอย่างแท้จริง !! 

ไป๋ฮลันตกใจไม่น้อยเมื่อกี้สนใจแต่ช่วยคนเลยไม่ได้ดูให้ดีอีกครั้งเริ่มรู้สึกเสียใจแล้วใช้หน้าไม้ระดับสุดยอดนี้ยิงหมาป่วยตัวหนึ่งไป 

“เจ้าทำอะไรลงไป !!” ของผู้ชายคนหนึ่งตะยืนดังมาจากด้านข้าง

การเดินทางไปมองดูชายวัยกลางคนดูสี่สิบถึงห้าสิบปีใส่ชุดโบราณสีเขียวขี้ม้าเข้มมองหน้าไม้บนใบหน้าของผู้ใช้ด้วยใบหน้าโกรธจัด

“ช่วยคนที่ยังไง” ไป๋หลันออกไปตอบแต่เสียงที่ได้ยินแปลกจนเหมือนไม่ใช่เสียงของมันและไพเราะมากกว่าเสียงปกติมาก

เราจะมองไปทางไหนก็นั่งนิ่งสงบ

“เจ้าคิดจะเป็นอย่างไรในตัวเองหรือ ?” เขาพูดโกรธเธอจนหน้าสั่น

“หา?” ไป๋หลันที่นี่

“ฉันยิงหมาในการยิงคนที่ไม่เห็นเด่นชัด” เธอชี้ไปที่ร่างของสุนัขที่นอนนิ่งท่ามกลางกองเลือดและไส้พุงของมัน

ชายคนนี้มาตรงหน้าและตบเธอเต็มแรง !!

ไป๋หลันหน้าได้สบายๆตามแรงตบข้างหูหิววิ้งงงง....