เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 1 ตกจากตรงไหน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-07-08 07:06:22ไป๋หลันตกลงมานานมาก ไม่ถึงพื้นสักที เธอรู้สึกว่าประหลาดจึงลืมตาดู แต่ลืมตาเท่าไรก็ลืมไม่ขึ้น เริ่มรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนและปวดหัวรุนแรง แต่ในที่สุดเธอก็ตกถึงพื้น
ตัวเธอกระแทกกับก้อนหินแข็งอย่างแรงจนปวดไปทั้งสะโพก มีเสียงตะโกนวุ่นวายรอบๆ ตัว แต่ฟังไม่ค่อยชัดว่าพูดอะไรกันบ้าง คราวนี้เธอพยายามลืมตาได้แล้ว แสงจ้าแสบตาจนต้องยกมือขึ้นมาบัง
เหมือนว่าไป๋หลันจะล้มอยู่ข้างรูปปั้นหินที่มีลักษณะเหมือนโคมไฟ มิน่าถึงได้เจ็บมาก ไหล่ของเธอปวดร้าว ได้กลิ่นคาวเลือดด้วย
แต่เอ๊ะ !..เมื่อครู่เธอตกลงมาจากที่สูงไม่ใช่เหรอ เธอเจ็บก้นไม่ใช่เหรอ หรือว่าเธอเข้าใจผิด
“แย่แล้วววว ช่วยด้วย !!!..”
“กรี๊ดดดด...”
“ช่วยด้วยเจ้าค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย !”
ภาพตรงหน้าของไป๋หลันค่อยๆ ชัดขึ้น หญิงสาวในชุดโบราณพลิ้วไหวกำลังวิ่งหนีสุนัขตัวหนึ่งอย่างน่าสงสาร สุนัขสีหม่นสกปรกตัวนั้นวิ่งเห่าอย่างบ้าคลั่งน้ำลายฟูมปาก ลิ้นห้อย ท่าทางดุร้าย แต่ไร้เรี่ยวแรง วิ่งโซเซ ขาหลังดูแล้วแปลกๆ หางลู่ตก
ไป๋หลันรู้ทันทีว่าสุนัขตัวนั้นกำลังป่วย เพราะสมัยเด็กๆ ที่เธอยังอยู่บ้านนอกกับปู่ย่า มีเด็กข้างบ้านเคยถูกสุนัขแบบนั้นกัด เด็กคนนั้นก็ป่วยและตายในที่สุด เธอกลัวมากจึงจำได้ดี
เธอหันไปมองรอบๆ ที่นี่เป็นสวนแบบโบราณ มีผู้หญิงสาวสามคนใส่ชุดแบบโบราณสีเดียวกัน วิ่งไล่ตามสุนัขตัวนั้น ในมือมีไม้สั้นๆ ไล่ตี อีกคนจะใช้มือเปล่าจับตัวสุนัข และอีกคนก็แหกปากร้องขอให้คนช่วย มีหญิงอีกคนที่นั่งบนพื้นห่างออกไปเอาแต่ร้องไห้ ดูแล้วท่าทางอายุมากแล้ว
ระหว่างที่คนอื่นกำลังเดือดร้อนเพราะถูกสุนัขป่วยโรคกลัวน้ำวิ่งไล่ ไป๋หลันยังมีเวลาสำรวจรอบๆ เพราะแม้ทุกอย่างจะดูน่ากลัว แต่ภาพที่เธอเห็นกลับเหมือนภาพซีรีส์ที่กำลังสโลว์โมชัน
“ช่วยด้วย รีบไปตามใครมาช่วยสิ” หญิงคนที่นั่งร้องไห้อยู่ตะโกนราวกับจะเสียสติ มีผู้ชายใส่ชุดโบราณสีเก่าๆ วิ่งออกไปทางซุ้มประตู
ไป๋หลันพยายามลุกขึ้นเพื่อหาทางช่วยทำอะไรสักอย่าง แต่รู้สึกเวียนหัวอย่างหนัก ต้องใช้มือจับโคมเสาหินไว้ถึงจะยืนตัวตรงได้ และพอมองรอบๆแล้ว ด้านข้างของไป๋หลันเป็นบ้านทรงโบราณที่ราคาแพงมาก
มองจากทางเข้าบ้าน เห็นชัดเจนว่าในนั้นมีหน้าไม้ขนาดใหญ่พร้อมลูกศรวางเด่นสง่าอยู่กลางบ้าน บนโต๊ะที่คล้ายหิ้งวางของ แต่เหตุการณ์ตรงหน้าถือว่าเป็นเรื่องฉุกเฉิน
ไป๋หลันไม่ทันคิดอะไรมาก ด้วยความอยากช่วยคนจึงวิ่งไปหยิบหน้าไม้พร้อมลูกศรในบ้านหลังนั้นตามความเคยชิน และวิ่งออกมาดูสถานการณ์ เธอเห็นว่าหน้าไม้มีขนาดใหญ่มาก วัดด้วยสายตาคร่าวๆ ไป๋หลันคิดว่าตัวคันศรอาจกว้างเท่าผู้ใหญ่คนหนึ่งกางมือทั้งสองข้าง
และเพราะขนาดที่ใหญ่มาก ทำให้การขึ้นสายหน้าไม้จึงยากมากไปด้วย ไป๋หลันมองไปทางหญิงสาวที่กำลังวิ่งหนีสุนัข ตอนนี้ภาพไม่ได้สโลว์โมชันแล้ว ผู้หญิงคนนั้นกำลังหมดแรง สุนัขใกล้จะวิ่งถึงตัวเธอทุกที ไป๋หลันต้องตัดสินใจพาดหน้าไม้กับโคมหิน ยกเท้ายันปีกหน้าไม้ สองมือออกแรงทั้งหมดที่มีเพื่อดึงขึ้นสาย
ทันทีที่ขึ้นสายรั้งได้เธอก็วางลูกศรลงไป ย่อเข่าให้ตัวหน้าไม้อยู่ในระดับสายตาเพราะเธอไม่อยากยกหน้าไม้ขนาดใหญ่นั้นขึ้นมา กลัวว่าถ้ายกขึ้นอาจเล็งเป้าคลาดเคลื่อนได้ จะเป็นอันตรายกับผู้หญิงที่กำลังวิ่งหนี จึงวางหน้าไม้กับเสาหินนั่นเสียเลย
เมื่อเล็งไปที่สุนัขตัวนั้นแล้วไป๋หลันก็เหนี่ยวไก ลูกดอกพุ่งตรงไปยังกลางลำตัวสุนัขอย่างแม่นยำ เพราะหน้าไม้มีขนาดใหญ่มาก สายขึงจึงยิ่งส่งให้ลูกศรพุ่งไปด้วยความแรงสูง ลูกศรขนาดใหญ่ปักไปที่ตัวสุนัข ลากตัวมันลอยไปไกลหลายเมตร แรงสะท้อนที่ส่งกลับมายังไป๋หลันก็รุนแรงไม่แพ้กัน
“บันทึกที่ยอดเยี่ยมดดด” ในบันทึกความทรงจำของคุณ
ไหล่ที่ประสบความสำเร็จมาก่อนยิ่งเจ็บชัดเจนขึ้นบนไหล่ของเธอปวดร้าวมากกว่าเดิมหลายเท่าไป๋หลันหยี่ตาก่อนที่จะทำให้ยกหน้าไม้ออกยืนขึ้นดูผลงานของตัวเองได้อย่างมีประสิทธิภาพ
“ว้ายอิ”
เหตุการณ์ที่วิ่งไล่ตีสุนัขอย่างรวดเร็วร้องตะโกนกับภาพตรงหน้าเพราะสุนัขตัวนั้นตายคาที่ดอกขนาดใหญ่และความรุนแรงของหน้าไม้ทำให้ไส้พุงและเลือดของสุนัขกระจัดกระจายส่งกลิ่นคาวมาไกลจนถึงตรงที่ไป๋หลันประเพณีที่คนของสุนัขไล่ล่าลงรองเท้าผ้าใบตัวสั่นด้วยระบบควบคุมแต่เธอปลอดภัย
ทุกสายตาหันมาทางไป๋หลันเธอถือแบนเนอร์อยู่อย่างเห็นได้ชัดก็คือรู้ว่าเธอสามารถยิงสุนัขในหน้าไม้นั้นยังอยู่ในมือเธอไปโหนรูปลอกได้ช่วยคนที่พิสูจน์ได้ด้วยหน้าไม้ใหญ่ขนาดนี้อาจดูรุนแรงกว่าเหตุแต่ช่วยคนไว้ได้จึงจะสำคัญที่สุด
“กรี๊ดดดด หน้าไม้พระราชทาน !!!” เก่าแก่ที่ก่อนหน้าเอาแต่เป็นที่รู้จักอีกครั้งถึงขั้นสุดยอดเสียงและตำนานที่เล่าลง
'หน้าไม้พระราชทาน ?' ไป๋โหลนมองหน้าไม้ใน
จุดเริ่มต้นดูดีๆ อีกครั้งเพื่อให้ช่างเป็นหน้าไม้ที่ประสบความสำเร็จและประสบความสำเร็จอย่างมากคล้องคอศรของไม้พิเศษขนาดเล็กๆ ลงไปทั้งคันและต่อเนื่องการต่อข้อด้วยเทคนิคแบบโบราณสายหน้าไม้ก็ทำหางม้าถักของแท้ทั้งยังลองใช้เคลือบได้เลยด้วยของโบราณอย่างแท้จริง !!
ไป๋ฮลันตกใจไม่น้อยเมื่อกี้สนใจแต่ช่วยคนเลยไม่ได้ดูให้ดีอีกครั้งเริ่มรู้สึกเสียใจแล้วใช้หน้าไม้ระดับสุดยอดนี้ยิงหมาป่วยตัวหนึ่งไป
“เจ้าทำอะไรลงไป !!” ของผู้ชายคนหนึ่งตะยืนดังมาจากด้านข้าง
การเดินทางไปมองดูชายวัยกลางคนดูสี่สิบถึงห้าสิบปีใส่ชุดโบราณสีเขียวขี้ม้าเข้มมองหน้าไม้บนใบหน้าของผู้ใช้ด้วยใบหน้าโกรธจัด
“ช่วยคนที่ยังไง” ไป๋หลันออกไปตอบแต่เสียงที่ได้ยินแปลกจนเหมือนไม่ใช่เสียงของมันและไพเราะมากกว่าเสียงปกติมาก
เราจะมองไปทางไหนก็นั่งนิ่งสงบ
“เจ้าคิดจะเป็นอย่างไรในตัวเองหรือ ?” เขาพูดโกรธเธอจนหน้าสั่น
“หา?” ไป๋หลันที่นี่
“ฉันยิงหมาในการยิงคนที่ไม่เห็นเด่นชัด” เธอชี้ไปที่ร่างของสุนัขที่นอนนิ่งท่ามกลางกองเลือดและไส้พุงของมัน
ชายคนนี้มาตรงหน้าและตบเธอเต็มแรง !!
ไป๋หลันหน้าได้สบายๆตามแรงตบข้างหูหิววิ้งงงง....
บทล่าสุด
นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน ตอนที่ 22 ถูกหมายชีวิต
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนใกล้เข้าฤดูใบไม้ผลิ ซู่หรานกลายเป็นเศรษฐีนีที่มีเมตตาในสายตาของผู้คน เพราะเธอได้สร้างงานให้กับหลายชีวิต สร้างความเป็นอยู่ที่ดีให้กับสตรีที่แทบหางานทำไม่ได้แน่นอนว่าสิ่งที่ซู่หรานทำกระทบหลายอย่าง มีหลายคนไม่พอใจ..วันนี้ซู่หรานตื่นสาย แต่ต้องออกจากบ้านเพื่อไปดูหุ่นไม้ที่สั่งทำเอาไว้ เธอต้องการให้มีหุ่น เพื่อเอาไว้แสดงสินค้าตัวจริงตั้งหน้าร้าน สั่งช่างไม้ทำไปตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อน โดยซู่หรานวาดทุกอย่างใส่แผ่นกระดาษ เขียนบอกขนาดอย่างละเอียด เมื่อวาน ซู่หรานได้ข่าวจากผู้จัดการเฉาคุนว่าหุ่นไม้เสร็จแล้ว เธอจึงเดินทางออกจากห้องเพื่อไปดูงานสั่งทำว่าเป็นไปตามที่ต้องการหรือไม่ เธอไม่ชอบแต่งตัวหลายชั้น แต่โชคดีที่เธอสอนให้อิงเถาตัดเย็บเสื้อชั้นในสำหรับเก็บทรงใหญ่โตแล้ว ดังนั้นการออกไปข้างนอกวันนี้ ต่อให้ใส่เสื้อชั้นเดียวหรือสองชั้นก็ไม่มีทางที่ใครจะเห็นหน้าอกของเธอเธอออกไปคุยกับช่างไม้เพียงลำพัง เพราะทุกคนต่างงานยุ่ง เมื่อดูหุ่นไม้แล้ว แม้ไม่ได้ตามมาตรฐาน แต่ถือว่าใส่เสื้อผ้าตั้งแสดงหน้าร้านได้แล้ว เธอจึงจ่ายเงินและเดินทางกลับหลังจากนั้น ซู่หรานแวะไปดูร้านที่ถนนอีกฝั่
นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน ตอนที่ 21 แผนซ่องสุมกำลังพล?
หลังออกจากบ้านครั้งนั้น ซู่หรานสั่งให้ปิดร้านขายเสื้อชั่วคราว ขังตัวเองอยู่ในห้องนอนไม่ออกไปเจอใคร ไม่ไปเรียนเขียนอักษร ไม่ไปทำความเคารพท่านย่าตอนเช้า ซินซินมาหาก็ไม่ยอมพบซู่หรานขังตัวเองอยู่ในห้องสามวันเต็มๆ วันที่สี่ เธอเดินเข้าไปหาบัณฑิตหวังในห้องหนังสือ หลังจากที่เขาออกจากเข้าเฝ้าฮ่องเต้แล้ว“ท่านพ่อ นี่คือแผนการของข้า ข้าอยากขอยืมเงินของท่านเจ้าค่ะ” เธอยื่นกระดาษปึกหนึ่งที่หนาหลายชุ่น[1]ให้เขาดูขุนนางหวังเห็นว่าลูกสาวจริงจังมาก เขาจึงรับมาเปิดดู“เจ้าจะเอาเท่าไร”“มากเจ้าค่ะ”“อือ..” เขาตอบส่งๆ อย่างน้อยลูกสาวคนนี้ก็เริ่มอยากทำอะไรจริงจังบ้างแล้วแต่ยิ่งเขาพลิกกระดาษดู เขาก็ยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้น จากที่เขาตั้งใจจะแค่ดูผ่านๆ เขาต้องนั่งลงอ่านสิ่งที่ซู่หรานเขียนในกระดาษอย่างละเอียด ซู่หรานทำเพียงนั่งรอเงียบๆ“ใครสอนเจ้า” อ่านจบ ท่านพ่อก็ถามซู่หรานเช่นนี้“ข้าคิดเองเจ้าค่ะ” ซู่หรานบอกไม่ได้หรอกว่าเป็นผลจากการเรียนการบริหารในมหาวิทยาลัยชิงหวา ถึงแม้เธอจะเป็นนักกีฬาและเรียนเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์การกีฬาเป็นหลัก แต่พวกการบริหาร บัญชีและค้าปลีกก็เป็นวิชาที่ต้องบังคับเรียนอยู่แล้ว การเขียนแผ
นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน ตอนที่ 20 อย่าหวั่นไหวกับความหล่อ
‘เด็กนี่ หยิ่งชะมัด แต่ก็ยังหล่อมากเหมือนเดิม’ ซู่หรานคิดระหว่างที่เธอหน้าเจื่อน กำลังจะนั่งลง ซู่หรานเหลือบเห็นว่าปลายเท้าของจิ้งจื่อขยับเร็วๆ เตะเก้าอี้ด้านข้างของเขาจนลอยมาทางซู่หราน เธอรีบยกสองแขนขึ้นปิดหน้า‘แค่ทักทายต้องโกรธขนาดนี้เลยหรอ!!!’ ซู่หรานหัวใจหล่นวูบโครม!!เสียงเก้าอี้ปะทะกับบางคนจนล้ม ซู่หรานรีบลืมตามอง ไม่ใช่เธอที่ถูกขว้างเก้าอี้ใส่ แต่เป็นชายแก่เจ้าของร้าน อิงเถาเองก็ตกใจตาโตจนไม่กล้าขยับชั่วเวลากลั้นลมหายใจ ชายแก่รีบลุกขึ้นและวิ่งหนีไปอีกทาง จิ้งจื่อรีบลุกขึ้นจะตามไป แต่ซู่หรานมือไวกว่า เธอคว้าถ้วยชาขว้างใส่ท้ายทอยของชายชราที่วิ่งเร็วมาก ถ้วยชาแตกกระจาย แล้วชายแก่ก็ล้มลงตรงนั้นจิ้งจื่อรีบไปจับตัวเจ้าของร้านคนนั้นเอาไว้ เขาใช้เชือกมัดตัวคนร้ายทันที ก่อนจะหันมามองทางร้านน้ำชา ซู่หรานยืนหอบหายใจ เหมือนนางก็ตกใจไม่น้อย เพียงแค่ปฏิกิริยาตอบโต้ทางร่างกายไวมากจิ้งจื่อขมวดคิ้วมุ่น เขาประหลาดใจในตัวหญิงหน้าด้านคนนั้นยิ่งขึ้น แต่ที่เขาประหลาดใจยิ่งกว่าคือ ลูกน้องสามคนของเขากำลังอ้าปากตาค้าง จ้องมองซู่หรานด้วยความตกใจขั้นสูงสุดกระทั่งจิ้งจื่อลากตัวคนร้ายมายืนอยู่หน้าร้
นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน ตอนที่ 19 เปิดร้านขายเสื้อผ้า
ท่านย่าชอบชุดที่ซู่หรานเย็บให้มาก ถึงขั้นเอ่ยปากชื่นชมในระหว่างที่ทุกคนในบ้านกำลังทานอาหารเย็นพร้อมกันยกเว้นซู่หราน และพูดลอยๆ ว่าอยากให้ซู่หรานมาหาตอนเช้าบ้าง ซินซินดีใจมากรีบเอาข่าวนี้ไปแจ้งกับพี่สาว แม้ซู่หรานจะไม่อยากตื่นเช้าไปเคารพท่านย่า แต่ถือว่าเป็นเรื่องดีที่ท่านย่าเริ่มเอ็นดูเธอบ้างแล้ว เธอจึงถือโอกาสพูดเรื่องอยากเปิดร้านขายเสื้อในวันถัดไปที่ไปพบท่านย่าตอนเช้า“เหลวไหล สตรียังไม่ออกเรือน จะเปิดร้านขายของได้อย่างไร” ท่านพ่อขัด“ทีท่านป้ายังไม่ได้แต่งงานเช่นกัน แต่นางยังเปิดร้านได้เลย” ซู่หรานเถียง“เจ้ากับนางไม่เหมือนกัน” “ท่านพ่อ ข้ากับท่านป้าแตกต่างกันที่ใด นางยังไม่แต่งงาน นางอายุมากแล้ว ข้าต่างจากนางที่ใดกัน” ซู่หรานไม่ยอม“หรือเพราะข้าฉลาดไม่เท่านาง ให้คำปรึกษาเรื่องทางราชการไม่ได้ ข้าจึงแตกต่างจากนาง” ซู่หรานยิงตรงจุด“เจ้า!! อวดดี!” ขุนนางหวังโมโห ตบโต๊ะและลุกออกไปทันที ทุกคนในห้องโถงไม่มีใครกล้าเอ่ยปาก แม้แต่ท่านย่าก็ไม่กล้า นางรู้จักลูกชายของนางดีว่าเวลาโมโหน่ากลัวเพียงใด“เขาเพียงเป็นห่วงเจ้า เจ้ายังสาว ยังไม่หมดหวังเช่นข้า” ท่านป้าอธิบายให้หลานสาวตัวดีฟัง“ข้ารู
นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน ตอนที่ 18 ตัดสินใจไม่แต่งงาน
ตอนนี้ซินซินก็ไม่ยอมออกจากบ้านตามพี่สาวไปอีกคน ท่านย่าเป็นห่วงมากแต่ว่าอะไรไม่ได้ เพราะขุนนางหวังไม่ได้ว่าอะไรที่ลูกสาวสองคนไม่ยอมออกจากบ้าน เขาคล้ายเข้าใจว่าลูกสาวอาจกลัวเพราะเพิ่งเจอเรื่องร้ายมาซู่หรานเริ่มขอเรียนเขียนอักษรภาพกับท่านป้า เธอสนิทกับท่านป้าอย่างรวดเร็ว แม้ท่านป้าจะเข้มงวดเรื่องการเรียนมาก แต่สำหรับซู่หราน เธอชอบทำงานที่ใช้สมาธิสูงอยู่แล้ว การนั่งคัดอักษรทั้งวันจึงไม่ใช่เรื่องยากอะไร แม้จะเพิ่มตารางเรียนแล้ว แต่เธอยังคงเย็บกองผ้าห่วยๆ ของเธอต่อไปในที่สุด จิ้งซานก็ทนความคิดถึงไม่ไหว บุกมาหาถึงจวน เพราะซินซินไม่ยอมออกจากบ้าน เขาจึงเข้าไปสารภาพกับขุนนางหวังว่าชอบพอซินซินมานาน หวังจะได้แต่งงานกับซินซินเมื่อซินซินรู้เรื่องที่จิ้งซานทำ นางกระวนกระวายทำตัวไม่ถูก รีบไปต่อว่าจิ้งซานต่อหน้า แต่จิ้งซานกลับดีใจที่ได้พบนางในดวงใจขุนนางหวังเห็นอาการของหนุ่มสาวก็พอดูออกบ้าง จึงอ้างกับชายหนุ่มว่า หากจิ้งซานจริงใจก็ควรบอกกล่าวบิดามารดา และส่งแม่สื่อมาสู่ขอตามประเพณี จิ้งซานดีใจมากรีบกลับไปบอกทางบ้านแน่นอนว่าฮูหยินจิ้งย่อมอยากได้ซินซินเป็นลูกสะใภ้ การที่จิ้งซานเอ่ยปากอยากแต่งงาน นาง
นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน ตอนที่ 17 หน้าตาดีแต่หยิ่งผยอง
จิ้งจื่อไม่ได้จะหนี เขาเพียงเดินจากไป ดังนั้นแม้จะได้ยินเสียงวิ่งตามมา เขาก็ไม่ได้วิ่งหนีและไม่ได้เดินให้ช้าลง“นี่ หยุดก่อน” ซู่หรานตะโกนแบบกระซิบ“นี่ หยุดสิ” เธอยังคงตะโกนแบบกระซิบจนกระทั่งวิ่งมาจับชายแขนเสื้อของจิ้งจื่อไว้ได้ เขาจึงได้แต่ต้องหยุดฝีเท้า รีบสะบัดแขนเสื้อออกจากการเกาะกุมของหญิงสาว“ในที่สุดก็หยุดเดินสักที ทำไมต้องหนีเนี่ย” ซู่หรานบ่น“ข้าไม่ได้หนี”“ไม่หนีแล้วเรียกทำไมไม่หยุด”“เหตุใดข้าต้องหยุด”“เช่นนั้นก็กำลังหนี”จิ้งจื่อหายใจลึกๆ ระงับโทสะ“ข้า ไม่ ได้ หนี” เขาหันมาเน้นทีละคำต่อหน้าซู่หราน“อ้อ เช่น นั้น เหตุ ใด จึง ไม่ หยุด” ซู่หรานพูดทีละคำตามเขาจิ้งจื่อยิ่งรู้สึกโมโหกว่าเดิม เขาหันหน้าไปทางอื่น ทำเป็นไม่สนใจที่นางพูดล้อเลียนเขา“ข้าไม่อยากฟังคำสั่งของเจ้า และไม่จำเป็นต้องฟัง” เขาอธิบาย“สั่งอะไร แค่เรียกให้หยุดก่อน จะได้แก้ความเข้าใจผิดได้” ซู่หรานยกมือจุ๊ๆ ตรงปากเป็นเชิงให้เขาเบาเสียงลงอีกหน่อย พูดให้เสียงเบากว่าเขา“ข้ากับเจ้า ไม่มีอะไรต้องอธิบาย” เขายังยืนยันคำเดิม“ว้าว พวกคนหล่อหน้าตาดีมาก มักจะหยิ่งแบบนี้เสมอเลยหรอ”ซู่หรานเผลอพูดภาษาจากโลกเดิม จิ้งจื่
บางทีคุณอาจจะชอบ
ทะลุมิติเวลามาเป็นคุณหนูไร้ค่าที่ถูกทอดทิ้ง
เทียนสื่อ9.4K viewsสามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง
ป่าดอกท้อ22.9K viewsทวงแค้นข้ามกาลเวลา
ชาไทยเย็น29.7K viewsมนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก)
ชาไทยเย็น13.6K viewsลิขิตรักใต้เงาร้าย
คุณธิดา992 viewsรักนี้ทะลุกำแพง
องค์หญิงโนเนม833 viewsท่านเองน่ะหรือคือสามีของข้า
JAOTUNTEE1.8K viewsเว่ยซือหง สตรีเหนือชะตา เล่ม 1
รอยหยัก - หนิงอัน1.4K views
