ตอนที่ 1 ตกจากตรงไหน

ไป๋หลันตกลงมานานมาก ไม่ถึงพื้นสักที เธอรู้สึกว่าประหลาดจึงลืมตาดู แต่ลืมตาเท่าไรก็ลืมไม่ขึ้น เริ่มรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนและปวดหัวรุนแรง แต่ในที่สุดเธอก็ตกถึงพื้น

ตัวเธอกระแทกกับก้อนหินแข็งอย่างแรงจนปวดไปทั้งสะโพก มีเสียงตะโกนวุ่นวายรอบๆ ตัว แต่ฟังไม่ค่อยชัดว่าพูดอะไรกันบ้าง คราวนี้เธอพยายามลืมตาได้แล้ว แสงจ้าแสบตาจนต้องยกมือขึ้นมาบัง 

เหมือนว่าไป๋หลันจะล้มอยู่ข้างรูปปั้นหินที่มีลักษณะเหมือนโคมไฟ มิน่าถึงได้เจ็บมาก ไหล่ของเธอปวดร้าว ได้กลิ่นคาวเลือดด้วย

แต่เอ๊ะ !..เมื่อครู่เธอตกลงมาจากที่สูงไม่ใช่เหรอ เธอเจ็บก้นไม่ใช่เหรอ หรือว่าเธอเข้าใจผิด

“แย่แล้วววว ช่วยด้วย !!!..”

“กรี๊ดดดด...”

“ช่วยด้วยเจ้าค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย !” 

ภาพตรงหน้าของไป๋หลันค่อยๆ ชัดขึ้น หญิงสาวในชุดโบราณพลิ้วไหวกำลังวิ่งหนีสุนัขตัวหนึ่งอย่างน่าสงสาร สุนัขสีหม่นสกปรกตัวนั้นวิ่งเห่าอย่างบ้าคลั่งน้ำลายฟูมปาก ลิ้นห้อย ท่าทางดุร้าย แต่ไร้เรี่ยวแรง วิ่งโซเซ ขาหลังดูแล้วแปลกๆ หางลู่ตก 

ไป๋หลันรู้ทันทีว่าสุนัขตัวนั้นกำลังป่วย เพราะสมัยเด็กๆ ที่เธอยังอยู่บ้านนอกกับปู่ย่า มีเด็กข้างบ้านเคยถูกสุนัขแบบนั้นกัด เด็กคนนั้นก็ป่วยและตายในที่สุด เธอกลัวมากจึงจำได้ดี

เธอหันไปมองรอบๆ ที่นี่เป็นสวนแบบโบราณ มีผู้หญิงสาวสามคนใส่ชุดแบบโบราณสีเดียวกัน วิ่งไล่ตามสุนัขตัวนั้น ในมือมีไม้สั้นๆ ไล่ตี อีกคนจะใช้มือเปล่าจับตัวสุนัข และอีกคนก็แหกปากร้องขอให้คนช่วย มีหญิงอีกคนที่นั่งบนพื้นห่างออกไปเอาแต่ร้องไห้ ดูแล้วท่าทางอายุมากแล้ว

ระหว่างที่คนอื่นกำลังเดือดร้อนเพราะถูกสุนัขป่วยโรคกลัวน้ำวิ่งไล่ ไป๋หลันยังมีเวลาสำรวจรอบๆ เพราะแม้ทุกอย่างจะดูน่ากลัว แต่ภาพที่เธอเห็นกลับเหมือนภาพซีรีส์ที่กำลังสโลว์โมชัน

“ช่วยด้วย รีบไปตามใครมาช่วยสิ” หญิงคนที่นั่งร้องไห้อยู่ตะโกนราวกับจะเสียสติ มีผู้ชายใส่ชุดโบราณสีเก่าๆ วิ่งออกไปทางซุ้มประตู

ไป๋หลันพยายามลุกขึ้นเพื่อหาทางช่วยทำอะไรสักอย่าง แต่รู้สึกเวียนหัวอย่างหนัก ต้องใช้มือจับโคมเสาหินไว้ถึงจะยืนตัวตรงได้ และพอมองรอบๆแล้ว ด้านข้างของไป๋หลันเป็นบ้านทรงโบราณที่ราคาแพงมาก 

มองจากทางเข้าบ้าน เห็นชัดเจนว่าในนั้นมีหน้าไม้ขนาดใหญ่พร้อมลูกศรวางเด่นสง่าอยู่กลางบ้าน บนโต๊ะที่คล้ายหิ้งวางของ แต่เหตุการณ์ตรงหน้าถือว่าเป็นเรื่องฉุกเฉิน 

ไป๋หลันไม่ทันคิดอะไรมาก ด้วยความอยากช่วยคนจึงวิ่งไปหยิบหน้าไม้พร้อมลูกศรในบ้านหลังนั้นตามความเคยชิน และวิ่งออกมาดูสถานการณ์ เธอเห็นว่าหน้าไม้มีขนาดใหญ่มาก วัดด้วยสายตาคร่าวๆ ไป๋หลันคิดว่าตัวคันศรอาจกว้างเท่าผู้ใหญ่คนหนึ่งกางมือทั้งสองข้าง

และเพราะขนาดที่ใหญ่มาก ทำให้การขึ้นสายหน้าไม้จึงยากมากไปด้วย ไป๋หลันมองไปทางหญิงสาวที่กำลังวิ่งหนีสุนัข ตอนนี้ภาพไม่ได้สโลว์โมชันแล้ว ผู้หญิงคนนั้นกำลังหมดแรง สุนัขใกล้จะวิ่งถึงตัวเธอทุกที ไป๋หลันต้องตัดสินใจพาดหน้าไม้กับโคมหิน ยกเท้ายันปีกหน้าไม้ สองมือออกแรงทั้งหมดที่มีเพื่อดึงขึ้นสาย 

ทันทีที่ขึ้นสายรั้งได้เธอก็วางลูกศรลงไป ย่อเข่าให้ตัวหน้าไม้อยู่ในระดับสายตาเพราะเธอไม่อยากยกหน้าไม้ขนาดใหญ่นั้นขึ้นมา กลัวว่าถ้ายกขึ้นอาจเล็งเป้าคลาดเคลื่อนได้ จะเป็นอันตรายกับผู้หญิงที่กำลังวิ่งหนี จึงวางหน้าไม้กับเสาหินนั่นเสียเลย

เมื่อเล็งไปที่สุนัขตัวนั้นแล้วไป๋หลันก็เหนี่ยวไก ลูกดอกพุ่งตรงไปยังกลางลำตัวสุนัขอย่างแม่นยำ เพราะหน้าไม้มีขนาดใหญ่มาก สายขึงจึงยิ่งส่งให้ลูกศรพุ่งไปด้วยความแรงสูง ลูกศรขนาดใหญ่ปักไปที่ตัวสุนัข ลากตัวมันลอยไปไกลหลายเมตร แรงสะท้อนที่ส่งกลับมายังไป๋หลันก็รุนแรงไม่แพ้กัน 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงใครสักคนตกใจ

ไหล่ที่ได้รับบาดเจ็บก่อนหน้ายิ่งเจ็บชัดเจน หัวไหล่ของเธอปวดร้าวมากกว่าเดิมหลายเท่า ไป๋หลันหยีตาก่อนจะค่อยๆ ยกหน้าไม้ออก ยืนขึ้นมองดูผลงานของตัวเองอย่างพึงพอใจ

“ว้ายยยยยยย” 

หญิงสาวที่วิ่งไล่ตีสุนัขสองคนร้องตกใจกับภาพตรงหน้า เพราะสุนัขตัวนั้นตายคาที่ ลูกดอกขนาดใหญ่และความรุนแรงของหน้าไม้ทำให้ไส้พุงและเลือดของสุนัขกระจัดกระจาย ส่งกลิ่นคาวมาไกลจนถึงตรงที่ไป๋หลันยืนอยู่ หญิงสาวคนที่ถูกสุนัขไล่ล้มลงร้องไห้ตัวสั่นด้วยความกลัว แต่เธอปลอดภัย

แน่นอนทุกสายตาหันมาทางไป๋หลัน เธอถือธนูอยู่ เป็นใครก็ต้องรู้ว่าเธอเป็นคนยิงสุนัข ในเมื่อหน้าไม้นั้นยังอยู่ในมือเธอ ไป๋หลันคิดว่าได้ช่วยคน แม้การยิงด้วยหน้าไม้ใหญ่ขนาดนี้อาจดูรุนแรงเกินกว่าเหตุ แต่ช่วยคนไว้ได้จึงจะสำคัญที่สุด 

“กรี๊ดดดด หน้าไม้พระราชทาน !!!” หญิงแก่ที่ก่อนหน้าเอาแต่ร้องไห้ ตอนนี้ถึงขั้นกรีดร้องออกมาสุดเสียงและล้มพับลงตรงนั้น

‘หน้าไม้พระราชทาน ?’ ไป๋หลันก้มมองหน้าไม้ในมือ 

สำรวจดูดีๆ อีกครั้ง มันช่างเป็นหน้าไม้ที่แข็งแรงและประณีตมากๆ ตัวคันศรทำจากไม้พิเศษที่ไม่ใช่ไม้ไผ่ สีดำเลื่อมทั้งคัน ทั้งยังเป็นการต่อข้อด้วยเทคนิคแบบโบราณ สายหน้าไม้ก็ทำจากหางม้าถักของแท้ ทั้งยังดูเหมือนเคลือบอะไรบางอย่างไว้ด้วย ของโบราณแท้ๆ !! 

ไป๋หลันตกใจไม่น้อย เมื่อกี้สนใจแต่ช่วยคนเลยไม่ได้ดูให้ดี ตอนนี้เริ่มรู้สึกเสียใจแล้วที่ใช้หน้าไม้ระดับสุดยอดนี้ยิงหมาป่วยตัวหนึ่งไป 

“เจ้าทำอะไรลงไป !!” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งตะคอกดังมาจากด้านหลัง

ไป๋หลันหันไปมอง ชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบถึงห้าสิบปี ใส่ชุดโบราณสีเขียวขี้ม้าเข้ม กำลังมองหน้าไม้ในมือของเธอด้วยใบหน้าโกรธจัด

“ช่วยคนไง” ไป๋หลันตอบออกไป แต่เสียงที่ได้ยินแปลกจนเหมือนไม่ใช่เสียงของเธอ มันฟังดูไพเราะกว่าเสียงปกติของเธอมาก

ผู้ชายคนนั้นมองไปทางหญิงสาวที่นั่งลงตัวสั่น

“เจ้าคิดจะฆ่าน้องสาวตัวเองหรือ ?” เขาพูด โกรธเธอจนหน้าสั่น

“หา?” ไป๋หลันไม่เข้าใจ

“ฉันยิงหมา ไม่ได้ยิงคน ไม่เห็นเหรอ” เธอชี้ไปทางร่างของสุนัขที่นอนนิ่งท่ามกลางกองเลือดและไส้พุงของมัน

ชายวัยกลางคน เดินมาตรงหน้าและตบเธอเต็มแรง !!

ไป๋หลันหน้าหันไปตามแรงตบ ข้างหูได้ยินเสียงวิ้งงงงงงงง....