All Chapters of นักธนูมือหนึ่งย้อนเวลากลับไปเย็บผ้าอยู่หลังบ้าน: Chapter 1 - Chapter 10

ไป๋หลันตกลงมานานมาก ไม่ถึงพื้นสักที เธอรู้สึกว่าประหลาดจึงลืมตาดู แต่ลืมตาเท่าไรก็ลืมไม่ขึ้น เริ่มรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนและปวดหัวรุนแรง แต่ในที่สุดเธอก็ตกถึงพื้นตัวเธอกระแทกกับก้อนหินแข็งอย่างแรงจนปวดไปทั้งสะโพก มีเสียงตะโกนวุ่นวายรอบๆ ตัว แต่ฟังไม่ค่อยชัดว่าพูดอะไรกันบ้าง คราวนี้เธอพยายามลืมตาได้แล้ว แสงจ้าแสบตาจนต้องยกมือขึ้นมาบัง เหมือนว่าไป๋หลันจะล้มอยู่ข้างรูปปั้นหินที่มีลักษณะเหมือนโคมไฟ มิน่าถึงได้เจ็บมาก ไหล่ของเธอปวดร้าว ได้กลิ่นคาวเลือดด้วยแต่เอ๊ะ !..เมื่อครู่เธอตกลงมาจากที่สูงไม่ใช่เหรอ เธอเจ็บก้นไม่ใช่เหรอ หรือว่าเธอเข้าใจผิด“แย่แล้วววว ช่วยด้วย !!!..”“กรี๊ดดดด...”“ช่วยด้วยเจ้าค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย !” ภาพตรงหน้าของไป๋หลันค่อยๆ ชัดขึ้น หญิงสาวในชุดโบราณพลิ้วไหวกำลังวิ่งหนีสุนัขตัวหนึ่งอย่างน่าสงสาร สุนัขสีหม่นสกปรกตัวนั้นวิ่งเห่าอย่างบ้าคลั่งน้ำลายฟูมปาก ลิ้นห้อย ท่าทางดุร้าย แต่ไร้เรี่ยวแรง วิ่งโซเซ ขาหลังดูแล้วแปลกๆ หางลู่ตก ไป๋หลันรู้ทันทีว่าสุนัขตัวนั้นกำลังป่วย เพราะสมัยเด็กๆ ที่เธอยังอยู่บ้านนอกกับปู่ย่า มีเด็กข้างบ้านเคยถูกสุนัขแบบนั้นกัด เด็กคนนั้นก็ป่วยแล

ไป๋หลันอยู่คนเดียวในห้องเกือบสามเดือนแล้ว ถึงเธอจะอยากออกไปเที่ยวบ้าง แต่คิดอีกทีก็ไม่อยากออกไปไหน สุดท้ายจึงสั่งอาหารมาที่ห้องและนั่งดูซีรีส์ ดูการ์ตูน ดูอนิเมะต่อไป บางวันก็อ่านนิยายบ้าง เล่นเกมบ้างไป๋หลันไม่มีพี่น้อง เป็นเด็กกำพร้าที่อาศัยอยู่กับปู่ย่า การเรียนไม่ค่อยได้เรื่อง แต่โชคดีเป็นคนที่เก่งกีฬา เธอจึงได้โควตาเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยชิงหวา ด้วยคะแนนเกาเข่าเพียงสามร้อยกว่าเท่านั้น หลังเรียนจบก็หางานทำไม่ได้ เพราะได้รับบาดเจ็บที่แขนและขาจนต้องผ่าตัด ความฝันอาชีพนักกีฬาจึงต้องหยุดลงด้วย ยังดีที่เธอได้เงินจากการแข่งขันก่อนหน้ามาจำนวนหนึ่ง จึงยังพอใช้ชีวิตต่อไปได้ แม้จะต้องเดินด้วยท่าทางแปลกๆไม่นานปู่ย่าก็มาเสียชีวิตติดๆ กันอีก เธอจึงขายบ้านของปู่ย่า เพราะไม่อยากฟังคำบ่นของพวกเพื่อนบ้าน โดยเฉพาะป้าหลิวที่วันๆ คอยแต่ถามเธอว่าทำงานอะไร เธอหนีไปอยู่ในตัวเมืองปักกิ่ง แม้อากาศจะแย่มาก แต่ไป๋หลันที่มีเงินซื้อห้องเล็กๆ อยู่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรจากนั้นมาเธอพยายามหางานทำแล้วแต่หาไม่ได้เลยเพราะเธอทำงานหนักไม่ไหว เพื่อนสนิทคนเดียวของเธอก็แต่งงานไปแล้ว แฟนเฮงซวยของเธอก็มาบอกเลิก ทั้งที่เขาข

“ใช่ หรือพิสูจน์ไม่ได้ เพราะเจ้าจงใจยิงน้องตัวเอง แต่พลาดโดนสุนัขป่วยตัวนั้น จึงใช้ข้ออ้างเช่นนี้ เจ้า..”“ข้าพิสูจน์” ไป๋หลันยกมือขึ้น พูดแทรกระหว่างที่ท่านย่ายังพูดไม่จบ“ไร้มารยาท!!”“ท่านแม่ อย่าเพิ่งอารมณ์เสียไปขอรับ ฟังนางพูดก่อน” ท่านพ่อพูด“เฮอะ ไหน เจ้าจะพิสูจน์อย่างไร” ท่านย่าหันไปพูดกับไป๋หลัน“ยิงให้พวกท่านดู พิสูจน์ว่าข้าไม่พลาด” ไป๋หลันพูดออกไป แม้เธอจะรู้สึกเจ็บหัวไหล่ แต่ถ้ายิงระยะสั้น ใช้หน้าไม้เล็กกว่าเมื่อเช้า ถึงจะต้องฝืนหน่อย แต่ความเจ็บที่ไหล่ จะไม่เป็นอุปสรรคแน่นอน เธอมั่นใจ“ข้าขอหน้าไม้ อันเล็กก็ได้ ลูกศรสิบดอก และเป้า” ไป๋หลันจงใจเน้นเรื่องหน้าไม้อันเล็ก เพราะจะได้ไม่ต้องฝืนไหล่ แต่ถึงเธอจะไม่ขอ ก็คงไม่มีใครเอาหน้าไม้พระราชทานมาให้เธอลองใช้อีกแล้วมั้ง เห็นว่าเป็นของล้ำค่ามาก“พรุ่งนี้เถิด วันนี้มืดแล้ว” ท่านพ่อพูดขึ้นมา เพราะเห็นว่ามืดแล้ว เขากลัวจริงๆ ว่าซู่หรานจะอ้างไปเรื่อยเพื่อเอาตัวรอด จึงขอเลื่อนไปพรุ่งนี้ อย่างน้อยโดนสักดอกก็อ้างได้แล้วว่าตั้งใจช่วยจริง ข้อหาฆ่าน้องสาวตัวเอง ถึงอย่างไรก็รุนแรงเกินไป“ข้าไม่เกี่ยงว่ามืดหรือสว่าง” ไป๋หลันยืดอก เธอไม่อยาก

“หึ หึ.. ฮ่าๆ ๆ ๆ ว้าววว ขอบคุณเทพเจ้ายี่ซิงงงงง ขอบคุณท่านมาก ฮ่า ๆ ๆ ๆ ” ซู่หรานดีใจจนหัวเราะเหมือนคนบ้า กระโดดโลดเต้นเข้าไปในห้อง ถอดเสื้อผ้า ทิ้งตัวลงนอนสาวใช้ต่างตกใจ แต่ก็ได้แต่มองหน้ากันไปมา ไม่มีใครกล้าพูดสิ่งใด“นี่ ข้าไม่เอาข้าวเช้านะ ไม่ต้องเตรียมมา ข้าจะนอนจนถึงเที่ยง ถึงตอนนั้นก็ขออาหารเบาๆ อย่างโจ๊กสักถ้วยก็พอ ไม่ต้องเตรียมอะไรเยอะ ขอบใจพวกเจ้ามาก ออกไปเถิด ข้าจะนอน” ซู่หรานไล่สาวใช้ ลงมือปิดม่านเองและล้มตัวลงนอนต่อไป นี่มันสวรรค์ชัดๆเมื่อสาวใช้กลับไปรายงานสิ่งที่เห็นนายหญิงผู้เฒ่ารู้“เฮอะ เสแสร้ง ข้าจะคอยดูว่านางจะเสแสร้งได้กี่วันกันเชียว” แต่หลังจากนั้นอีกหลายวัน ซู่หรานยังคงอยู่แต่ในห้อง สาวใช้บอกว่านางเอาแต่นอน พอตื่นก็กิน กินเสร็จก็วิ่งรอบเรือน อาบน้ำและนอนกลางวันอีก ตอนบ่ายจะยิงธนูตลอด เย็นๆนางจะนั่งเย็บผ้าบ้าง แต่ฝีมือแย่มาก บางครั้งนางจะทำท่าทางแปลกๆ ฉีกแข้งฉีกขาอยู่นาน บางครั้งก็อ่านหนังสือที่มี บางครั้งถึงขั้นขออ่านหนังสือของท่านขุนนางแรกๆ ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงไม่เชื่อ แต่พอครบเดือน ซู่หรานยังคงอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนจริงๆ ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าเริ่มหวั่นใจ ในที

“ใต้เท้าเหมิน โปรดสำรวมด้วย” ท่านป้าส่งเสียงมาจากทางหนึ่ง ก่อนที่นางจะเดินเร็วๆ มาขวางทางระหว่างใต้เท้าเหมินกับซู่หรานไว้“สำรวมบ้าอะไร ลูกสาวบ้านเจ้าใช้พัดตีข้า ข้ายังต้องสำรวมอีกหรือ พวกเจ้าตระกูลหวังสั่งสอนอย่างไรกัน” ใต้เท้าเหมินหันมาด่ากราดใส่ป้าหวังมี่“ที่ข้าเห็นคือท่านทำตัวเป็นอันธพาล รังแกหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงาน” ท่านป้าออกตัวปกป้องซู่หราน แม้ในใจจะรู้เต็มอกว่าซู่หรานต้องทำอะไรมาแน่ ใต้เท้าเหมินถึงได้เข้ามาพูดคุยด้วย แต่เห็นแก่ซู่หรานที่เป็นหลาน อย่างไรก็ต้องปกป้องคนในบ้าน“ข้าไม่ได้รังแก ข้า ข้ากับนาง เรา..” ใต้เท้าเหมินพูดได้เท่านั้นก็เงียบไป“ข้าไม่รู้จักเขาเจ้าค่ะ” ซู่หรานบอกท่านป้าทันที ยังคงหลบตา ไม่แม้แต่จะมองไปทางใต้เท้าเหมิน ทำตัวเรียบร้อยสมเป็นลูกสาวขุนนางที่อ่อนต่อโลกท่านป้าไม่พูดอะไร ยังคงยืนจ้องมองใต้เท้าเหมินด้วยสายตาปกติ แต่เท่านั้นก็เพียงพอให้คนรอบๆ เริ่มมองมาด้วยสายตาแปลกๆ ใต้เท้าเหมินหันดูแล้วได้แต่ตัดสินใจเลิกรา“ได้ แค่เรื่องเข้าใจผิดเท่านั้น อย่าถือมาใส่ใจเลยแม่นางหวัง ข้าขออภัยด้วย ข้าคงจำผิดไป ขอตัว” ใต้เท้าเหมินยกมือประสาน จากนั้นก็เดินเร็วๆ จากไปพร้อ