บทที่ 9

ยาหยีรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสาย ๆ ของวันใหม่ด้วยความรู้สึกที่ปวดเมื่อยไปทั้งร่างกายโดยเฉพาะกลางกายสาวที่มันเจ็บเป็นพิเศษ

ก็เพราะเมื่อคืนกว่าชายหนุ่มจะปล่อยให้เธอได้พักผ่อนก็ปาเข้าไปตีสามแล้ว เขาเล่นรังแกเธอนับครั้งไม่ถ้วน ขณะที่คนกระทำกลับนั่งจิบกาแฟในห้องนั่งเล่นอย่างสบายใจเพราะเมื่อคืนได้กินเนื้อแสนหวานจนอิ่มเอมหลังจากที่ต้องจำศีลมาถึงสามปี

วันนี้เขารู้ว่าหญิงสาวต้องลุกขึ้นมาทำอาหารไม่ไหวแน่นอนจึงโทรเรียกแม่บ้านมาทำให้ เขาเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือเมื่อเห็นว่าเกือบจะเที่ยงแล้วจึงลุกเดินขึ้นห้องนอนไปเพื่อดูคนตัวเล็ก

แกร็ก!

ยาหยีที่ยืนนุ้งผ้าเช็ดตัวกระโจมอกเลือกเสื้อผ้าในถุงถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงเปิดประตูดังขึ้น รีบหันไปมองด้วยความเร็ว

"คุณเควิล" ใบหน้าเรียวพลันขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายเพราะเพียงเห็นหน้าเขาเรื่องเมื่อคืนก็ฉายขึ้นในสมองอีกครั้ง แต่กระนั้นเธอก็พยายามเก็บซ่อนอาการเอาไว้

หัวใจดวงน้อย ๆ อดสั่นไหวไม่ได้เมื่อคนตัวโตก้าวมายืนตรงหน้าระยะห่างกันเพียงนิด มือน้อย ๆ ยกขึ้นกุมปมผ้าเช็ดตัวแน่น

"เจ็บตรงนั้นมากไหม" เควิลถามไถ่พลางเลื่อนสายตาลงมองกลางกายสาวที่มีผ้าเช็ดตัวปก